Στα λίγα χρόνια μου λόγια πολλά δεν έχω πει
και όσα είχα αφήσει να ξεφύγουν και να σπάσουν την σιωπή
φύγανε μόνα και ταξιδεύουνε για πάντα
και όλα τα αστέρια του ουρανού κάνουν στην μπάντα.
Για να φτάσουν όσο γίνεται πιο μακριά και να χαθούνε
μα το ξέρω πως μια μέρα θα βρεθούνε
ξανά στα πόδια μου μπλεγμένα να με ρίξουν κάτω,
μα δε χαλιέμαι με τα λόγια μου αγκαλιά να πιάσω πάτο.
Γι’ αυτό και αφήνω ένα τραγούδι σπονδή και θυσία
για να καλύψω της φωνής την απουσία
γιατί πάντα κάποιος άλλος μιλούσε πολύ
εδώ την είχε την καλή την συμβουλή.
Kι η χολή κρυβότανε καλά κάτω απ’ τα πρέπει και τα μη
και εδώ στην κρίσιμη καμπή βάζω καλό σε αναμονή
και συνεχίζω για πάρτη μου και για όσους δεν φοβούνται
ποτέ μου δεν κυνήγησα να με λυπούνται.

Από ‘κει που ’μαι έχει καζάνια που είναι τίγκα περηφάνια
του χαμού τα στεφάνια δεν μιλάνε για μετάνοια
και στήνω γλέντι την μιζέρια να μεθύσω
να την φέρω στο κρεβάτι μου και να την παρατήσω.
Όταν θα ξημερώσει, στο μπαμ θα ξενερώσει
θα μ’ έχει και άχτι, εν πάση περιπτώσει
να ’ναι καλά όποιος μιλάει για τη γενιά μας
τα ζόρια τα δικά μας κέρασμά μας, άντε γεια μας.
Ποιανού χρωστάω που πατάω πάνω στη γη
Και ποιος στα μέτρα του τον έφτιαξε τον κόσμο
Ποιανού ιδέα συμβουλή να πει την προσταγή
Ποιανού τα λόγια να προσέχω στο δρόμο
Ποιος είναι αυτός να του χαλάσω το χατίρι
Να ντρέπεται μήπως και ανταμώσει το άκουσμά μου,
να πιει όλο το ψέμα ξεροσφύρι
και να κρατήσω τη ζωή μου κέρασμά μου
Το απόσταγμα λοιπόν και την γλυκάδα των στιγμών
κερνάω απόψε σε όλους όσους έδωσαν το παρόν
το λέω νέκταρ των θνητών και ξύδι των θεών
θα γίνεις λιάδα όποιος και να ’σαι, ότι και να 'σαι, σωρηδόν.
Όλα τα λόγια θα πέσουν πάνω σου σαν την κατάρα
για αποφάσεις πως μιλάς Τα ’χεις κάνει μαντάρα,
μου λες για επιλογές, για πόρτες ανοιχτές
και πίσω έχεις αφήσει της ψυχής σου όλες κλειστές.
Εσένα τον φτασμένο ποιος σε έχει αφήσει ρέστο
Εδώ έχω το ποτήρι σου και άμα γουστάρεις πιες το
γουλιά γουλιά σε κερνάω μα μη βγάλεις μιλιά
την πιο ζεστή την έχει η ζάλη αγκαλιά.
Μα τα παλιά τα λάθη μυρίζουνε νοθεία
ξυπνάνε μνήμες σαν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία
έχεις πολλές κλεισμένες, γυρεύουν σούρτα φέρτα
σαν φελλός στο ξιδιασμένο το κρασί βγαίνουν αβέρτα.
Απ’ την αφάνεια και ξινίζουν
όσοι νομίζουν πως το βιος τους είν’ το υπόδειγμα, το αξίζουν
έτσι κι αλλιώς για όλους σύντομο το πέρασμα
σε ό,τι γουστάρω τη ζωή μου αφήνω κέρασμα.