Γίναν μπρος μου
τ’ αθώρητα γκρεμός
(Αν είμαι τρελλός, άσε με τουλάχιστον να κλάψω)
Κι ο αδερφός μου
είναι στ’ αζήτητα αριθμός
(Μιας κι είμαι φτωχός, άσε με το αύριο μέσα μου να θάψω)
Στέκουν μπρός μου,
όσα δε ζύγιασε ο λαός
(Και μόλις τελειώσει ο θρήνος μου, το στόμα μου θα ράψω)
Σβήνω το φως μου
οι δρόμοι πια είναι χωριστοί
(Αν φοβάσαι που μαζευτήκαμε πολλοί, δε τρέχει τίποτα αφεντικό)
Καίω το βιος μου
κόβω μονάχος τη κλωστή
(Θα γλυτώσεις από μένα, κράτα όμως μέσα σου αυτό το μυστικό)
Οι αιμοπότες του κόσμου αυτού
είναι πια γνωστοί
(Γεννήθηκα ένα τίποτα, όμως τουλάχιστον θα πεθάνω κακό)