ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ ΑΠΟΨΕ ΣΟΥ ΛΕΩ... (Report από την Valiana για το kourdistiri.gr) To live που περιμέναμε ήρθε... και δε μας γέμισε μόνο χαρά... Λίγο μετά τις 8:30 είμαι ήδη στο Stage Volume 1. Ο κόσμος έχει αρχίσει σιγά σιγά να μαζεύεται. Αραχτοί και ήρεμοι. Καθόμαστε και περιμένουμε. Μία ώρα μετά, πάνω από χίλια άτομα έχουν γεμίσει το χώρο. Και η στιγμή που ακούγεται το Intro του Cosmos Alivas δεν αργεί να έρθει. Μαγική η στιγμή που βλέπεις κάθε φορά τους Active Member στη σκηνή... Ξεχνάς ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι μπορεί να σε απασχολεί, προβλήματα, μιζέριες, ερωτικές απογοητεύσεις, θεματάκια με τη δουλειά... Φεύγουν όλα... Αδειάζει το μυαλό σου για να γεμίσει μουσική... Και στο επιβεβαιώνουν στο δεύτερο κομμάτι ότι έκανες πολύ καλά και άδειασες... γιατί μπορούμε κι αλλιώς... Έτσι πάει. Πάντα μπορούμε κι αλλιώς. Κι όποτε γεμίζει... κι όποτε αδειάζει το φεγγάρι. Μέσα μας είναι η δύναμη να τα κάνουμε όλα. Ευτυχώς που η μουσική είναι εκεί να μας το θυμίζει κάθε φορά που το ξεχνάμε... Ξεφεύγω, το νιώθω. Αλλά ξέρεις κάτι; Περίμενα καιρό ένα live να με γεμίσει! Κι αυτό έγινε το Σάββατο. Η αλήθεια είναι πως δεν το ένιωσα μόνο εγώ έτσι. Όταν τελείωσε, καθόμουν έξω περιμένοντας να αδειάσει και παρατηρούσα τον κόσμο που έφευγε. Δεν είδα μόνο χαμόγελα. Δεν είδα μόνο ικανοποίηση στα μάτια τους. Είδα και μια συγκίνηση. Ότι έφυγαν γεμάτοι όχι μόνο από μουσική, αλλά και από συναίσθημα. «Ήταν μια νύχτα με πολλά συναισθήματα, με άγγιξε πολύ... ρε, του πάει το μαλλί του big daddy» μου είπε την άλλη μέρα ο φίλος μου ο Γιάννης (όχι και τόσο αδιάφορος), όταν λέγαμε πώς μας φάνηκε! Ήταν κάτι διαφορετικά ζεστό στην ατμόσφαιρα. Κι αυτό το μοναδικό έχουν οι Active Member… σε όσα live και να πας... ποτέ δε βλέπεις κάτι ίδιο... Όσες φορές κι αν ακούσεις τον φύλακα άγγελο ή το φυσάει κόντρα, θες να τα ακούς ξανά και ξανά... γιατί κάθε φορά νιώθεις αλλιώς! Το τέλος είναι η μαγεία, που λένε και τα παιδιά... Στο τέλος της συναυλίας βλέπεις τι έχεις κάνει... κι όταν καταφέρνεις, πέρα απ’όλα τα άλλα, να γεμίζεις τον κόσμο με τόσο συναίσθημα τότε σίγουρα έχεις πετύχει! Στα τραγούδια τώρα... Άκουσα ξανά το άτυχο για ποίημα (...) και θέλω να το ακούω κάθε φορά για να φωνάζω είμαι εδώ ρε σου λέω είμαι εδώ! Χαίρομαι όταν ακούω το άκου μάνα κι αυτό το κι αφού δε σέβεστε να με φοβάστε, που πρέπει να αφιερώσουμε σε όλους όσοι δεν πιστεύουν σε εμάς. Με πάει πολλά χρόνια πίσω όταν ακούω τον αδιάφορο το Γιάννη και ειδικά το Σάββατο που το άκουσα από τη Sadahzinia ήταν τέλειο! Ξέρετε, η γυναικεία ματιά των πραγμάτων κάνει τη διαφορά... Εντάξει, όταν μετά από λίγο ακούς και τον B.D.FOXMOOR να λέει το θα σε καρτερώ, ισορροπεί λίγο η κατάσταση... Από τα... new entries δε γίνεται να μην ξεχωρίσω το μακάρι να’ξερα με την κραυγή στους φασίστες μπροστά να μη σκέφτεσαι και την καληνύχτα μου, μ’αυτό το μάτια μου που όσο κι αν δεν του φαίνεται είναι γροθιά... Πάμε και στις ατάκες της βραδιάς... Κρατάω τη «συμπαράσταση» του B.D.FOXMOOR σε αυτούς που σκάβουν στην Αμφίπολη, όπως κρατάω κι αυτά που είπε για τη Sadahzinia. Ότι είναι πολύ τυχερός που η γυναίκα του είναι μορφωμένη, αφού μιλάει 3-4 γλώσσες, κάνει ωραία παιδιά (εντάξει, όπως είπε βοήθησε κι εκείνος) και μαγειρεύει ωραία... «Ναι, αλλά δεν έρχεσαι σπίτι να φας», ήταν το αποστομωτικό σχόλιο. Εντάξει κι αφού «παίζουμε» στην κατηγορία lifestyle, θα προτιμούσα τα μαλλιά του B.D.FOXMOOR χωρίς «κοτσιδάκια». Ανέμελα. Για το κλείσιμο άφησα την αγκαλιά μας στο σκιάχτρο και την αλήθεια του Μιχάλη που λέει μόνο σε εμάς... Την αγάπη που μας έδωσε... κι εκείνος και η Γιολάντα... Και κάτι μου λέει ότι πήραν κι από εμάς αγάπη. Πολλή αγάπη! Καλή αντάμωση στα πιο όμορφα λοιπόν... Αγάπη μόνο! V for Valiana