Ξεθωριασμένες εικόνες τώρα μέσα στο μυαλό μου,
όλα εκείνα που ακούω τώρα δήθεν για καλό μου
και όλους εκείνους με τις τόσες συμβουλές,
τα εύκολα τους λόγια τις αιτίες για να κλαις.
Τους βλέπω τώρα πια να τα ’χουνε χαμένα,
τα λόγια τους μπερδεύουνε όταν πρόκειται για μένα.
Λες να είναι που βαρέθηκαν ή άλλο δε τους παίρνει,
ή να ’ναι που το άδικο κανείς δε καταφέρνει,
εκείνα που αντέχουνε στο χρόνο να γκρεμίσει
και ήσυχο κανένα ποτέ να μην αφήσει
Ή να ’ναι που τελειώσανε τα λόγια τα σοφά τους
ή ξεφύγαν επιτέλους απ’ τα κόμπλεξ τα πολλά τους
Ή για πρώτη τους φορά όλοι οι καημένοι
να σκύβουν το κεφάλι και να φεύγουν ηττημένοι
Και αν δεν αντέχουνε, όσα εγώ ξανά θα πω,
ας την κοπανήσουν τώρα, γιατί είμαι πάλι εδώ.

Και είμαι πάλι εδώ,
για όλα όσα πιστεύω κι όλ’ αυτά που αγαπώ.

Και πάλι εδώ, στα μέρη τα γνωστά μου,
με όλα εκείνα που έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου,
σ’ αυτή τη πόλη με το γκρίζο ουρανό,
μ’ ανθρώπους που πονάνε μα δοξάζουν το θεό.
Θυμάμαι τα παιδιά που έπαιζαν και τραγουδούσαν·
χαμένα τα όνειρά τους κι όμως γελούσαν.
Σα παραμύθια τα παιχνίδια της αλάνας
και κρυφά πίσω απ'' τη πόρτα τα δάκρυα της μάνας.
Και του πατέρα τη φωνή που δεν ακούσαν,
τη λύπη κάναν γλέντι και ποτέ δε σταματούσαν.
Γεμάτοι με ζωή ήταν τότε, μα δε ξέραν
πως τα πράγματα γι’ αυτούς άλλοι αλλιώς πάλι τα φέραν.
Κι οι πρώτες οι αγάπες που, λεει, δε λησμονιούνται
και οι φίλοι οι καλοί που τώρα δε μιλιούνται,
αλλάζουν το τοπίο πάλι μπροστά μου
και αυτά που έχω ζήσει σαν να φεύγουνε μακριά μου.
Και λέω «γιατί Κανείς μας δε τ’ αξίζει»
και ψάχνω για να βρω κάτι να μου θυμίζει,
τις τότε εποχές και όλα τα ωραία,
τις παλιές τις γκόμενες και την παρέα,
την τόση περηφάνια μας και όχι μόνο.
Μα τώρα όλα μοιάζουνε σα πέραμα στο χρόνο.
Μα ξέρω πιο πολύ πως απ’ όλους φταιω εγώ
κι έτσι νιώθω την ανάγκη να ’μαι πάλι τώρα εδώ.

Γι’ αυτά τα λίγα που εδώ πίσω έχω αφήσει,
που δε κατάφερε ο χρόνος ποτέ να γκρεμίσει,
για τις πρώτες μου ελπίδες και τα πρώτα όνειρά μου,
την τρελή κι όλο πάθος γενιά μου,
γι’ αυτούς με τη κακιά κουβέντα στο στόμα,
που με μισούνε χωρίς λόγο ακόμα,
για όλα αυτά κι αυτούς είμαι εδώ,
στο τόπο που μεγάλωσα και πάντα αγαπώ.

Στα λάθη τους χαμένος κι η σκέψη τρέχει
τον πόνο η ψυχή μου ευτυχώς ακόμα αντέχει
τα μάτια μου μπροστά σ’ αυτά ποτέ δε κλείνω
τα όνειρά μου πάνω σας δε τα αφήνω.
Για τις αρχές μου χρόνια εγώ συνέχεια παλεύω
αυτά που μου ανήκουνε ποτέ δε ζητιανεύω
και όλα αυτά που σκέφτομαι χωρίς φόβο τα λεω
και για όλα αυτά που με πονούν μονάχος κλαιω.
Και για όλους τους ηλίθιους που ανέχτηκα κοντά μου
καιρός είναι να μάθουνε πως ήρθε η σειρά μου
τους φτύνω τούτη τη στιγμή κι ας πάν’ στο διάολο
κι αν το’ χουν για παιχνίδι τους ας βρούνε άλλο.
Για μένα τούτα είναι η ζωή είναι ένα πάθος
και αλήθεια να το ξέρετε γι’ αυτά δε κάνω λάθος
στο όνειρο για πάντα εγώ είμαι ταμένος
freestyle για σένα είμαι φτιαγμένος.

Στα λάθη τους χαμένος και ακόμα τραγουδώ.
Στα λάθη τους χαμένος και είμαι πάλι εδώ.
Στα λάθη τους χαμένος και η σκέψη τρέχει.
Τον πόνο η ψυχή μου ευτυχώς ακόμα αντέχει.

Και λεω, Θεέ μου, ευτυχώς που δεν άκουγα κανένα
και λεω ευχαριστώ που δε νοιάστηκαν για μένα
για σκέψου να γινόμουνα γιατρός ή δικηγόρος
ή πόσο θα χαιρόντουσαν αν είχα γίνει φλώρος.
Την εμπριμέ γραβάτα μου και του μπαμπά τ’ αμάξι
η μια γυναίκα πλούσια γι’ αυτούς θα ’τανε εντάξει
και το κεφάλι αν έπρεπε πολλές φορές να σκύβω
σε κάθε βλάκα αφεντικό και το θυμό να κρύβω.
Βλέπεις το παιδί μου πρέπει να μεγαλώσω
και τα σωστά εφόδια σ’ αυτό πρέπει να δώσω
και να του πω στις δύσκολες πάντα παρακαλάμε
και όταν μιλάει ο δάσκαλος ποτέ να μη μιλάμε.
Πως για να πάει κι αυτό μπροστά πρέπει ρουφιάνος να’ ναι
να βλέπει και να χαίρεται τους άλλους που πονάνε
όχι αυτή τη χάρη εγώ δε σας τη κάνω
αυτά που είναι να πω, θα πω και ας πεθάνω.
Στα λάθη τους χαμένος και ακόμα τραγουδώ.
.
Και μη νομίζετε όλοι εσείς πως είμαι αφελής
αυτά που εγώ άντεξα δε πέρασε κανείς
από αυτούς που πάντα έχουνε χεσμένη τη φωλιά τους
από αυτούς που θέλουνε τα πάντα δικά τους
που μες τη νύχτα όλο μαγκιά και όλα τα σπάνε
τσογλάνια με ανασφάλεια και όλοι εκεί που πάνε
γεμάτα φλωρομάγαζα με κυριλέ λεμέδες
τα νταλαβέρια γίνονται κρυμμένα με γαρδένιες.
Και όλες αυτές οι γκόμενες που ’ναι μασκαρεμένες
με κόκα ταξιδεύουνε όλες οι τελειωμένες
και εκείνες οι παλιαδερφές που κρατάνε θέσεις
αν θες να πας και εσύ μπροστά πρέπει να τους την πέσεις.
Με τούτη τη κατάσταση άγνωστος θέλω να μείνω
και όλα τα αποβράσματα ξανά εγώ τα φτύνω
κι ας κάτσουνε τα νούμερα όλα ήσυχα στα αυγά τους
κι αν όχι θα με βρουν πάλι μπροστά τους.

Δυο μάτια που κλαινε, τον καημό μιας ψυχής
παιδιά κατώτερου θεού, μιας χαμένης γης
συνηθισμένα στον πόνο και στην ξένη φροντίδα
με μια τάση φυγής και κρυμμένη μια ελπίδα.
Ξεχασμένα απ' αυτούς που τα φέραν στον κόσμο
και ένα σύστημα σάπιο που τα αφήνει στο δρόμο
κι οι δήθεν που λένε λειτουργοί του καλού
κι αυτοί που τσεπώνουν στο όνομα του Θεού.
Είναι κρυμμένοι όλοι οι ανεύθυνοι πάλι
κι ως τον λαιμό βουτηγμένοι όλοι μέσα στην κραιπάλη
κάνουν τον πόνο του άλλου χαρά τους
και ενώ όλα γέρνουν όπως πάντα προς την πλευρά τους.
Σε μια εξουσία ανήθικη και αρρωστημένη
διαχειριστές τρελοί και διεφθαρμένοι
σαν παραμύθι που δεν κρατάει πολύ
μέχρι έναν τάφο ένα μικρό κελί.

Και ενώ όλοι ξέρουν την αλήθεια και πάλι
σταματούν και γυρνούν αλλού το κεφάλι
σε κάθε φυλακή και κάθε ίδρυμα πόνου
χαμένοι όλοι αυτοί στο ταξίδι του χρόνου.
Ενώ αυτά μέσα σε τοίχους κλεισμένα
και σ' όλα αυτά που πονούν μαθημένα
όλοι το ξέρουν σαν κοινό μυστικό
πως το δήθεν σύστημα το σωφρονιστικό
είναι καλό σχολειό και όλοι όσοι μαθαίνουν
ποτέ δεν ξεφεύγουνε μ' αυτά αργοπεθαίνουν
και έτσι όλοι οι άλλοι στην ησυχία τους πάλι
φτιαγμένοι για τη ζωή τη μεγάλη.
Φιλανθρωπίες και ένα ψεύτικο δάκρυ
χαμένα κορμιά που πάντα βρίσκουν την άκρη
να ξεγλιστράν και να κερδίζουν την κοινή τη γνώμη
κι όλοι σ' αυτό το κράτος να κοιμούνται ακόμη.

Για όλους εσάς που στηθήκατε απέναντι
τα χρόνια εκεί μέσα είναι μόνο έναντι
και είναι σα να χρωστάνε ζωή και λευτεριά
σε εκείνους που δεν ξέρουν και ζούνε μια χαρά.
Λες και πρέπει να πληρώνουν το λάθος μιας φοράς
και σε έναν κώδικα χαμένα να 'ναι συμπεριφοράς
φτιαγμένο από εκείνους τους μεγάλους τους αγνούς
στολισμένα από ηθική που δε τη χωράει ο νους.
Και έτσι λεει ανοίγουν δρόμο για τη νέα τους ζωή
και είναι έτοιμα ύστερα όλα για το αύριο που θα 'ρθει
μα η επανένταξη πονάει και στοιχίζει πιο πολύ
και απ' το ξύλο που έχουν φαει και από το υγρό κελί.
Κι ύστερα άντε να ακούσουν τις τόσες συμβουλές
κι ύστερα άντε να πιστέψουν ό,τι πια και να τους λες
χαμένες συνειδήσεις πιο μεγάλο το κακό
σκυμμένα τα κεφάλια κοινό το μυστικό.
Κι όλοι το ξέρουν σαν κοινό μυστικό.

Κάθε χρόνο θυμάμαι τέτοια εποχή,
την καρδιά μου να πνίγει μια ενοχή.
Σα να με τιμωρά ο χρόνος και γοργά κυλάει
και στα Χριστούγεννα για μένα πάλι σταματάει.
Ήρθε η ώρα, βλέπεις για άλλη μια φορά
στον εαυτό μου ξανά να δώσω αναφορά,
για όλ’ αυτά που πρόλαβα ή ξέχασα να κάνω,
αν το σκοπό που ’χα βάλει άρχισα να φτάνω.
Και τότε η σύγκριση αρχίζει να με τρομάζει,
ξανά το ίδιο δράμα μπροστά μου φαντάζει.
Μια χρονιά όλο μίσος, πολέμους και αίμα,
μια χρονιά που η ζωή μοιάζει με ψέμα,
μια χρονιά που κατάφερε να μας γεράσει,
μια χρονιά που όλοι εύχονται να περάσει,
μια χρονιά που δυνάμωσε όσα τώρα πιστεύω,
κι έπαψα τον εαυτό μου να κοροϊδεύω.
Έπαψα, που λες, να πιστεύω σ’ αυτά
που τόσα χρόνια μέσα μου είχα ζωντανά.
Σε παλιές ιστορίες που γι’ αγάπη μιλούσαν
και που πολλές γενιές ζωντανές κρατούσαν.
Τώρα τα μηνύματα έχουν άλλο σκοπό,
τραβάνε όλα το δρόμο τον εμπορικό.
Τώρα ο κόσμος μιλάει για δώρα και παιχνίδια,
στο δέντρο τους κρεμάνε λεφτά για στολίδια.
Ένα δώρο ακριβό σβήνει το κάθε τους λάθος,
ο τζόγος έχει γίνει το μόνο τους πάθος.
Γιορτές γι’ αυτούς που αγαπούν το ξενύχτι,
γι’ αυτούς που ζουν συνέχεια μες στο δίχτυ.
Την άλλη πλευρά κανένας δε κοιτάει,
για τους ανθρώπους αυτούς κανένας δε μιλάει.
Σ’ αυτούς που η αγάπη μόνο έχει απομείνει,
που χρόνια ξεχασμένοι απ’ το θεό έχουν μείνει,
σ’ αυτούς νομίζω, Χριστέ μου, κάτι πως χρωστάς,
τις ελπίδες, τα όνειρά τους μη τα ξεχνάς.
Στη γέννησή σου ελπίζουν για κάτι καλό
κι αν σου έχει ξεφύγει, άκου τι θα πω·
μια εικόνα στο μυαλό μου μένει καρφωμένη,
για μια φαμίλια τόσο ταλαιπωρημένη.
Σ’ ένα σπίτι μικρό, νύχτα Χριστουγέννων,
στολισμένο ένα δωμάτιο με φτερά αγγέλων.
Στο φτωχικό τραπέζι κεριά αναμμένα
και του μικρού παιδιού τα μάτια δακρυσμένα.
Όλοι μαζί τραγουδάνε την Άγια Νύχτα,
μα συ Χριστέ τους ξέχασες κι αυτή τη νύχτα.
Γι’ αυτό τα Χριστούγεννα μόνος περνάω,
παρέα με το γιο μου και δε τραγουδάω.
Κι εύχομαι για όλους να ’ναι ευτυχισμένα,
να πάψω να βλέπω μάτια δακρυσμένα.