Μας αδειάσαν οι δειλoί τη γωνιά - ξέρεις γιατί.
Ψέμα με βαφτίζεις φονιά - ξέρεις γιατί.
Κάποιοι στέκονται μακριά απ’ τη φωτιά και ξέρεις γιατί.
Γι’ αυτό σου λέω, τώρα πια είναι όλα όμορφα.

Κάνε ένα διάλειμμα απ’ τα όμορφα
να κάνεις μια μελέτη μια απογραφή.
Έτσι για πλάκα να δεις τι απογίναν όσοι φύγανε.
Περίλαβέ τους πατόκορφα,
μη μπερδευτείς που αλλάξαν μορφή,
ψάξε θα τους βρεις σ’ εκείνα που βρίζανε.
Άλλοι στην κόκα κι άλλοι στην πρέζα,
άλλοι στο Mad ringtones και κλιπάκια,
άλλοι μέσα στα σκυλάδικα - στο γέλιο να κλάνεις.
Άλλοι trendy γαμπροί όλο λέζα,
άλλοι ζευγαρώνουν με τα πουστράκια.
Ψάξε για πλάκα αν και τίποτα δε χάνεις.

Μας αδειάσαν οι δειλoί τη γωνιά - ξέρεις γιατί.
Ψέμα με βαφτίζεις φονιά - ξέρεις γιατί.
Κάποιοι στέκονται μακριά απ’ τη φωτιά και ξέρεις γιατί.
Γι’ αυτό σου λέω, τώρα πια είναι όλα όμορφα

Μη το κρατήσεις πολύ, θ’ αρρωστήσεις
κι έχουμε τόσο ωραία να σκαρώσουμε·

αυτοί ζούνε μακριά απ’ το Low Bap τα όνειρά τους.
Ποτέ ξανά γι’ αυτούς μη ρωτήσεις,
κάναμε αμάν για να γλιτώσουμε.
Ας κάτσουν φρόνιμα εκεί να κλωσάνε τα αυγά τους.

Εκεί που μ’ είχα πρωτοβρεί
δεν υπήρξαν ποτέ αποθέματα μίσους.

Υπάρχουν πλεγμένα εγκώμια και αφηγήσεις υμνητικές
για αυτό που ελπίζαμε ότι δε θα πεθάνει ποτέ
και για αυτό που ελπίζαμε ότι θα ’ρθει.

Εκεί που μ’ είχα πρωτοβρεί
δεν υπήρξαν ποτέ εξατμισμένες αγάπες
ούτε ακρωτηριασμένες στιγμές.
Υπήρχε αγάπη, σεβασμός και βλασφήμιες για τ’ αθέατα.
Εκεί που μ’ είχα πρωτοβρεί ποτέ δεν καραδοκούν τα όρνια
κι είναι γεμάτα από μικρά κομμάτια μαγείας
που ξεφύγαν απ’ το δρεπάνι του χάρου.
Εκεί ποτέ δε θέλησε κανείς να μας πλύνει τα πόδια μιλώντας για τα έσχατα.
Εκεί που μ’ είχα πρωτοβρεί
όλοι στέκουν μακριά απ’ αυτούς που μιλάνε απλά για να μην είναι μόνοι.
Εκεί και του δειλού η σιγή κάνει τόσο θόρυβο.
Εκεί και οι εχθροί είναι ισάξιοι.
Εκεί που μ’ είχα πρωτοβρεί το χώμα είναι αυλακωμένο από κραυγές οργής
και αιμάτινους όρκους,
από χαλασμούς κι ονειροπολήματα.
Εκεί ακόμα σου προμηνύουν οι ζωσμένοι πως γυμνός από αξιοπρέπεια
να μην έρθεις.
Εκεί οι κλειδαριές δε κλειδώθηκαν ποτέ για τους νυχτοπάτες.
Εκεί που μ’ είχα πρωτοβρεί οι άλαλοι σέρνονται δίπλα σου σα χαμένοι.
Εκεί είμαστε όλοι φιλοξενούμενοι χωρίς οικοδεσπότες.
Εκεί, αν δεις άντρα να περπατάει με τα χέρια στην πλάτη
είναι που ανάγκη πια τις αγκαλιές δεν έχει
και αν κάποιος μιλάει στον άνεμο παύει να ‘χει μυστικά.
Εκεί που μ’ είχα πρωτοβρεί, λέω να ξαναγυρίσω
τώρα που πυκνώσανε στα γένια μου οι άσπρες τρίχες.
Εκεί έχω μνήμες.
Εκεί έχω αγάπη.
Εκεί έχω όσα αγωνίστηκα να βρεις κι εσύ.
Αν κρυφτείς κάποτε κι εσύ εκεί, θα βρω κι εσένα.
Θα σ’ έχω πρωτοβρεί εκεί που μ’ είχα πρωτοβρεί.

Μίσεψε η χαρά μπρος στου ονείρου τα αποκαμωμένα,
τίποτα πια δε συχωριέται σε κανένα.
Μας λυπούνται όλων των καιρών οι εξόριστοι
που μπρος στα λιόβροχα πια στέκουμε αγνώριστοι
σα βουλωμένες με μολύβι μνήμες,
σα ξώμαχες που ξεζευγιάζουν ρίμες.
Τώρα που οι σοφοί μωράθηκαν, κλάψε για σένα.
Σφαλίσαν το αύριο σε κελιά δειπλοκαγκελωμένα.
Τα διαβατάρικα πουλιά ψάχνουν αραξοβόλια,
στη μοιρασιά πάλι σε τρώνε τα καρακόλια
και καθρεφτίζεσαι, χωρατεύεις και γδύνεσαι
ξαμολιέσαι κι αφήνεσαι, λησμονείς και γίνεσαι
κατοικάρης στο τώρα.

Γλώσσες ξυραφωτές θα χαρακώσουν τη ράχη σου,
οι παραπανίσιοι θα χαζεύουν τη μάχη σου
κι απ’ της γριάς ζωής το χωνευτήρι
νεκρόθωροι θα σε καλούν στο κοιμητήρι
ταπεινωμένο, σαν από σκόνη καμωμένο,
σαβανωμένο, μ’ ένα βιος νοικιασμένο.
Μαχαίρωμα βαθύ όταν τα λόγια δε βλασταίνουν,
σάρκινα φονικά όταν τα ωραία δε βαθαίνουν,
διάβα σα γιάτρεμα θανατερής πληγής,
πρόχειρα μανταρισμένα χρόνια κοντολογίς.
Κι αν τη γλιτώσεις άχρονο κι άσκοπο ό,τι γίνεις,
πριν να μερώσεις μέσα στον ζόφο θα μείνεις
κατοικάρης στο τώρα.

Ήρθε το σούρουπο και μου ’φερε παλιές μυρωδιές
και ξαναχάθηκα σε μια απ’ του χρόνου μου τις ρωγμές,
έγινα χθες, έγινα φωτιά και σκιές,
έγινα μπόρα και νερό στις νεραϊδοπηγές,
έγινα γυάλινη κούκλα και θλιμμένο λουλούδι
κι είμαι σαν δάκρυα στο πρώτο τραγούδι,
ανοιξιάτικο χνούδι σ’ έναν απέραντο κήπο,
έγινα μάνα που ακούει απ’ την κοιλιά τον πρώτο χτύπο
κι ας λείπω από κοντά σου όνειρό μου,
έχω μια ζωγραφιά για κόσμο ολάκερο δικό μου·
πνιγμένο κακό μου
σ’ έφτιαξα γλάστρα για το βασιλικό μου
να σας ποτίζει αγκαλιασμένα η βροχή μου,
φωλιά να φτιάξει η ομορφιά στην αυλή μου.
Στη γη μου να ’χουν τα πάντα φωνή,
να είναι ο ήλιος καμπάνα και το φεγγάρι σκοινί,
να κάνουν ταίρι όσα μισώ με όσα νομίζω σωστά
και να φάνε απ’ το ίδιο πιάτο όσα ήταν πριν χωριστά
και όσοι σκοτώναν ο ένας τον άλλο
να ’χουν ταξίδι μπερδεμένο, δρόμο ατέλειωτο, μεγάλο.
Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί,
βάζω το βιος μου σ’ ένα μουσικό κουτί.
Τρέχω και πάω να κρυφτώ στη παλιά φυλλωσιά
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.

Κόψε μου λίγο απ’ την αυλή γιασεμί,
και μια αγκαλιά απ’ τη παλιά φυλλωσιά,
στου χρόνου μου πέτα τα τη ρωγμή
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.
Τρίψε στο χέρι μου λίγο βασιλικό,
δος μου νερό απ’ τις νεραϊδοπηγές,
να πάει κάτω όλο μου το κακό,
μη βασανίσει άλλες τόσες γενιές.

Έλα και πες δυο παραμύθια παλιά,
εκείνα που ’λεγες τα βράδια σταλιά με σταλιά
κι όλο κοιμόμουν πριν να μάθω το τέλος,
πριν το στόχο βρει του πρίγκιπα το βέλος.
Έλα να ψάξουμε στου χρόνου τη γεμάτη σοφίτα,
κλείσε τα μάτια και μια ευχή ακόμα ζήτα,
πάνω στο δέντρο κλαδί με κλαδί
όπως χτυπάει η πένα πάντα στο ρυθμό τη χορδή.
Γιασεμί, ώσπου να ’ρθει η βροχή,
να ’ναι αξημέρωτη η νύχτα που έχει παντού απλωθεί,
μαζί με τ’ άρωμα τη μυρωδιά σου,
να ’ ναι αβασίλευτη κι η μέρα ήλιε μου στη ποδιά σου.
Για λίγο στάσου, παράξενο αηδόνι
που μου σφυρίζεις τις λέξεις και ο στίχος τελειώνει
και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά
κι όσα απ’ το κλάδεμα ξεθάρρεψαν και βγήκαν κλαδιά.
Μικρή ροδιά και μυγδαλιά,
βρεγμένο χώμα, χειμώνα σε μια ρίζα από ελιά,
σκυμμένη ράχη, γέρικη πλάτη για συντροφιά,
πέφτει στη μάχη απόψε ακόμα άλλη μια αθώα γενιά.
Κι εμένα μ’ έπιασε η νύχτα στης νεράιδας το φτερό,
μέσα απ’ τα χέρια μου κυλάει της πηγής το νερό
- ψιθυριστά μυστικά και κλειδωμένα,
μου πέρνουν κάτω το κακό μέσα στη στέρνα.

Τώρα ανταμώνουνε παντού τη φωτιά
γιατί γινήκαμε μεγάλη αγκαλιά,
για όποιον σκέφτηκε, έκανε, έμαθε κι έπαθε
μη σταματάς να ζητάς.
Τώρα τους σκιάζουν οι δρόμοι σαν χτες,
τα τραγούδια, οι ψυχές, οι φωνές,
να ‘χεις το νους σου, τα φίδια ζούνε κι ακέφαλα,
πρόσεχε που πατάς.

Τώρα ανταμώνουνε παντού τη φωτιά.

Να ‘χεις το νου σου τα φίδια ζούνε κι ακέφαλα,
πρόσεχε που πατάς.

Πρόσεχε που πατάς.
Μη σταματάς να ζητάς.
Παντού τη φωτιά.

Τώρα ανταμώνουνε παντού τη φωτιά
γιατί γινήκαμε μεγάλη αγκαλιά,
για όποιον σκέφτηκε, έκανε, έμαθε κι έπαθε,
μη σταματάς να ζητάς.
Τώρα τους σκιάζουν οι δρόμοι σαν χτες,
τα τραγούδια, οι ψυχές, οι φωνές
να ‘χεις το νου σου τα φίδια ζούνε κι ακέφαλα,
πρόσεχε που πατάς.

Τώρα ανταμώνουνε παντού τη φωτιά.
Πρόσεχε που πατάς.

Τώρα ανταμώνουνε παντού τη φωτιά.
Μη σταματάς να ζητάς.
Πρόσεχε που πατάς.

Ονειροπλάνο μου στοχαστικό μου,
σα γκρίζα και βραχνή κουκουβάγια,
ήρθες και πάγωσες το θυμητικό μου,
με ξόρκια και πρόχειρα μάγια.
Για λίγο μπερδεύτηκα, αλυσοδέθηκα,
την ήττα μου για λίγο παραδέχθηκα
κι αφού τ’ ανέχτηκα, κι αφού την πάτησα,
πλουτοχαΐρεψα και φτωχοπερπάτησα
μαζί σου, αμίσητη ψεύτρα,
ντροπιασμένη της ψυχής παραδουλεύτρα·
μου ’φερες πάλι μπροστά μου το δίλημμα
για φωνές δυνατές ή σφιχτομίλημα.
Ονειροπλάνο μου, φύγε μακριά μου,
διπλοχτυπάει η ντερβίσικη καρδιά μου
κι όλο μου κλείνει να δω, δε μ’ αφήνει
απ’ του μυαλού μου το θολό φινιστρίνι.
Kαι τι θα γίνει Και τι θα γίνεις
Από το αίμα μου, πάλι, σταγόνα δε πίνεις.
Και γεια σου, ψευτόνειρό μου,
θα φάω μόνος μου το μερτικό μου.
Βολή μου, κάνε πιο πέρα,
σε ξορκίζω να πεθάνεις σαν ηλιόλουστη μέρα.

Κρυφό μου ξόρκι, πιάσε τόπο εδώ,
παρ’ τη βολή μου, σκόρπισέ τη στον αέρα·

γοργό μου πέρασμα απ’ την άκρη σου εγώ,
θα τη βλέπω να πεθαίνει μια ηλιόλουστη μέρα.
Βολή μου, κάνε πιο πέρα,
Σε ξορκίζω να πεθάνεις σαν ηλιόλουστη μέρα.