Ακόμα ακούω το τρίξιμο της κούνιας στην αυλή
και τον ήχο απ’ την παλιά τη ραπτομηχανή
τον πάγο να λιώνει στο παλιό ψυγείο
και τη μοναξιά μου στο σχολείο
Ακόμα ακούω από τα ξύλινα στρατιωτάκια τη σιωπή
τα ελλενίτ να χορεύουν απ’ τον αέρα στη σκεπή
Ακόμα ακούω απ’ το πικ – άπ το τρίξιμο του ιμάντα
κι εκείνη τη βροχή που της μιλούσα πάντα.
Ακόμα ακούω κάθε πρωί την Μίκαινα δίπλα να ζυμώνει
την πρώτη ανάσα στο πρόσωπό μου να ζυγώνει.
Ακόμα ακούω εκείνες τις καληνύχτες που ζητούσα επίμονα
και τον Βάνια ίσως τον μόνο, όπως τότε, γείτονα.
Ακόμα ακούω τις μαρμίτες να γδέρνουν τα μαντέμια,
τις συμβουλές από τους μπάτσους για να μου σφίξουνε τα γκέμια,
τον όρκο στο στρατό που δείλιασα και σήκωσα το χέρι,
ακόμα ακούω φωνές παιδιών στην Φαναρακίου το μεσημέρι.
Ακόμα ακούω το γιο μου να ραπάρει το «Άκου, μάνα»
το κρυφτοντένεκο και τα γυαλένια έξω απ’ το φούρνο στην αλάνα
Ακόμα ακούω όταν χορεύαμε του μουσαμά τον ήχο,
τα σπρέι ν’ αδειάζουν βιαστικά πάνω στον τοίχο.
Ακόμα ακούω το Fight the Power σιγά – σιγά να μπαίνει
ακόμα ακούω τον Πυροβάτη από το Horizon να βγαίνει
ακόμα ακούω τη γκάιντα απ’ του Twinpeaks το ρυάκι
και τη φωτιά να καίει σε ουαλέζικο τζάκι
Ακόμα ακούω τον Adam και την Adele να μας μοιράζουν κάρτες
κι από το Duisburg να τραγουδάν οι μετανάστες.
Ακόμα ακούω το κύμα απ’ τη βεράντα στη Σουβάλα
ακόμα ακούω στο τσιμέντο και στο ταμπλό τη μπάλα,
ακόμα ακούω να μου λένε «να ‘ναι καλά και να σας ζήσει»

Ακόμα ακούω να με φωνάζει στην ταράτσα του ήλιου η δύση
Ακόμα ακούω το χειροκρότημα απ’ το Ρόδον κείνο τον Μάη
και την δροσιά μου να μου απαντάει πως μ’ αγαπάει
Ακόμα ακούω απ’ το τηλέφωνο το γάβγισμα της Ίρμας

Ακόμα ακούω απ’ το Κάνε κάτι την οργή της τελευταίας ρίμας.
Ακόμα ακούω κάθε στίχο που ‘χω γράψει
κι όποιον έκανα στο διάβα μου να κλάψει.
Ακόμα ακούω το μοτεράκι να σκάβει το πετσί μου
Ακόμα ακούω καθαρά όταν σωπαίνω τη φωνή μου.
Ακόμα ακούω σαράντα χρόνια η ίδια ιστορία
κι αν είναι φάρσα η τιμωρία

Όλα αυτά θα τ’ ακούω μέχρι να σβήσει κάθε ψέμα που ‘χω μέσα μου
μέχρι να σβήσει η φωτιά μου κι η μπέσα μου
και μετά ίσως να κρυφακούω.

Στάσου στα πόδια σου, ίσιωσ’ τα γόνατά σου,
τράβα πιο κει να δεις, κάτι ακούω στην πόρτα.
Πήγαινε κι άνοιξε, θα ‘ναι η μοναξιά σου
πάντα αχρείαστη γι’ αυτό χτυπάει πρώτα.
Σήκω ν’ ανοίξεις, βγάλ’ το κεφάλι να δεις
κάτι είναι σίγουρα εκεί έξω, σε φωνάζει.
Κάποιος φίλος σε γυρεύει στο κατώφλι να βγεις
είχες τα φώτα σβηστά γι’ αυτό δειλιάζει.
Άνοιξ’ την πόρτα, μπορεί και να ‘ναι μέρα
και στην αυλή σου να ’χει φυτρώσει κάτι,
ένα λουλούδι, ένα δέντρο ή μια πέτρα
να ’χει φυτρώσει μία πόλη μαγική στο σκαλοπάτι.

Μπορεί ο φόβος ν’ ακουμπάει στην πόρτα
και να μην κάνει αντάρα μη σε τρομάξει.
Δε τόνε φώναξε κανείς, μ’ ακούω τα χνώτα
μέσα στις χούφτες του έχουν κουρνιάσει.
Πήγαινε κι άνοιξε κι αν έξω βρέχει
γέλα σαν δάκρυα θα σταματήσει

Κι αν δεις μονάχα, σκοτάδι πως έχει
σκέψου πιο χέρι σου ‘χει χτυπήσει.
Μπορεί να πέφτω έξω και να παράκουσα
Κάποιος να χτύπησε, να ’φυγε σφαίρα.
Μα όπως και να χει, ό,τι κι αν άκουσα
άνοιξε κι άσε να φέρνει αέρα…

- Θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δε σ’ ήξερα
μα δεν είναι καημένε η μέρα σου σήμερα.

- Ώρες – ώρες με πιάνει κάτι και γυρνάνε όλα μέσα μου όπως απόψε πάλι
γνώριμη ζάλη, πύρινη αγκάλη απ’ τα κομμένα πόδια μου ως το κεφάλι

Άραγε να ’ρθες δίπλα μου πάλι πικροβγαλμένο κακό δαιμόνι
με φόβο με στοιχειώνεις και σέρνονται μαζί σου όλοι οι πόνοι
τραβήξου πέρα μάλλον δε στα ’πανε έγινα ατόφιο κομμάτι μάλαμα
ζω κι αναπνέω όπως γουστάρω και δεν περιμένω κανένα κάλεσμα
τρέχα και βρες γύρω τα ψοφίμια ίσως για μένα ακόμα είναι νωρίς
δε σε ξέρω δε σε φοβάμαι κι ούτε με νοιάζει τι μπορείς

- Θα μπορούσα να ’μουν σύντομη βροχή που τυλίγει χώματα,
μια παλιά ανάσα σου μ’ όλες τις θύμησες και τ’ αρώματα,
θα μπορούσα να ’μουν το αγιάζι κείνο πριν το ξημέρωμα
της πρώτης σου αγάπης το ρίγος και το ερωτοφανέρωμα
θα μπορούσα να ’μουν το καλό μονάχα, σ’ όλο το διάβα σου
ή να γινόμουν φως γύρω απ’ το κορμί σου κι ατέλειωτη αύρα σου,
θα μπορούσα να ’μουν όσα ευχόντουσαν για πάρτη σου,
μα δε τ’ άξιζες κι έτσι έγινα τα λάθη σου.

- Εγώ όμως έμαθα από τα λάθη μου και νιώθω όμορφα, νιώθω άτρωτος
θέλω να ζήσω τα υπόλοιπα και πολλά μου χρόνια αγνός και άβγαλτος
θα βγω και θ’ αγαπήσω ό,τι μου κρύψανε κι ό,τι λιγώνει την καρδούλα μου
λέω να ζήσω τη χαρά, τη βολή μου έτσι απλά, τη ζωούλα μου.
Γι’ αυτό από μπρος μου σήκω και χάσου δεν αντέχω πια κάτω απ’ τη σκιά σου.
Αν με χρεώθηκες απ’ το σκοτάδι μ’ άδεια χέρια γύρνα πίσω βιάσου
θα πλημμυρίσω με καλό και με φως όλα τα περασμένα μου
και δε μπορεί κάπου θα μου δώσει και μένα η τύχη τα φυλαγμένα μου.

- Θα μπορούσα να γινόμουν το κουράγιο που ονειρεύεσαι
να σε κάνω τόσο αγνό και άτρωτο όσο παινεύεσαι
θα μπορούσα να σου αφήσω σε γαλήνη τα μελλούμενα
να σου σβήσω όλα σου τα πριν, τα χρωστούμενα
ή ακόμα μερικές ευκαιρίες να σου ’δινα
για ένα μέλλον φωτεινό και στρωμένο βελούδινα
θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δε σ’ ήξερα

μα δεν ήταν καημένε η μέρα σου σήμερα.
θα μπορούσα να ’μουν σύντομη βροχή που τυλίγει χώματα

Μια παλιά ανάσα σου μ’ όλες τις θύμησες και τ’ αρώματα
θα μπορούσα να γινόμουν το κουράγιο που ονειρεύεσαι
Να σε κάνω τόσο αγνό και άτρωτο όσο παινεύεσαι
Θα μπορούσα πιο απλά να κάνω πως δεν σ’ ήξερα
μα δεν ήταν καημένε η μέρα σου σήμερα.