https://tospirto.net/music/ive_seen/36042?fbclid=IwAR025M4dFXxF13bqcvy8u...

Ο Ξαρχάκος φέτος πετάει. Και δε μιλάμε μόνο για αυτή την απίστευτη ενέργεια που τον κάνει να χοροπηδάει όταν διευθύνει. Μιλάμε για τον δημιουργικό του οίστρο.

Επιτρέψτε μου να το πάω ανάποδα αυτήν τη φορά και να μιλήσω πρώτα για τον Σταύρο Ξαρχάκο και μετά για την παράσταση που είδαμε στο Gazarte. Ο Ξαρχάκος φέτος πετάει. Και δε μιλάμε μόνο για αυτή την απίστευτη ενέργεια που τον κάνει να χοροπηδάει όταν διευθύνει. Μιλάμε για τον δημιουργικό του οίστρο. Το πάθος του. Την χειροπιαστή του «τρέλα» να μας μεταδώσει αυτόν τον έρωτα που έχει νιώσει, σκάβοντας το έργο και τις προσωπικότητες των δυο εμβληματικών μουσικών με τους οποίους ασχολήθηκε. Και στα δύο αφιερώματα ο Ξαρχάκος εμπνέεται -με την ευρύτερη έννοια του όρου. Γι’ αυτό και δεν αναπαράγει «κλισέ», δε στέκεται στα τετριμμένα.

Ξαρχάκος είναι, θα μπορούσε κάλλιστα να φτιάξει ωραίες παραστάσεις, άρτιες μουσικά που (ενδεχομένως) θα μας έκαναν να περάσουμε ένα γεμάτο δίωρο. Όμως, εδώ έχουμε κάτι άλλο. Μια «αφήγηση» πιο βαθιά, πιο ουσιαστική όπου οι πρόζες και τα τραγούδια εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σενάριο που ο συνθέτης και ενορχηστρωτής Ξαρχάκος μοιάζει να το ‘χει δουλέψει (και σε μουσικό επίπεδο) με όλο του το είναι. Πώς λέμε κάτι σαν απόσταγμα;

Ακόμη και το casting των προσώπων (τραγουδιστών) δηλώνει την ιδιαίτερη «ματιά» του στο θέμα. «Βαμβακάρης κατά Ξαρχάκο» με Γαλάνη και Μυτακίδη (B.D Foxmour) στο προσκήνιο δεν το λες και την πιο αναμενόμενη (ή πιο εμπορική) επιλογή. «Μυτακίδη να δω, δίπλα σε Γαλάνη και Ξαρχάκο κι ας πεθάνω», σχολίασα στους φίλους μου (με μπόλικη δόση σαρκασμού είναι η αλήθεια) πριν δω την παράσταση. Καλά να τα πάθω. Γιατί ο BD Foxmour του Low Bap και του Περάματος, με τις εμπύρετες ρίμες του και τον συμπυκνωμένο του σαρκασμό σε οτιδήποτε ποζάτο ή δήθεν (έτσι τον γνωρίσαμε τουλάχιστον) είναι όντως το σύμβολο ενός μουσικού ρεύματος που φέρει μέσα του μνήμη Ρεμπέτικου. Βλέπω λοιπόν τον πατριάρχη του χιπ χοπ να κάθεται στα δεξιά της σκηνής, σαν βράχος που ορίζει τον χώρο και την ώρα που ξεκινάει να μας «απαγγέλλει» - με τον χαρακτηριστικό λυγμικό του τρόπο- περί των έργων και των ημερών του πατριάρχη του ρεμπέτικου, αναγνωρίζω το μεγαλείο της επιλογής.

Από την μια ο «βράχος» Μυτακίδης, από την άλλη η υγρή, εύπλαστη φωνή της Γαλάνη και στο κέντρο μια μεγάλη και απόλυτα «παρούσα» ορχήστρα που περνάει εύκολα από τις τζαζ ή blues αποχρώσεις στο σόλο ενός μπαγλαμά. Εδώ κεντάει (κυριολεκτικά) ο Ξαρχάκος. Γιατί ενώ διακρίνεις τη δουλειά που έχει γίνει μουσικά - όλες οι διασκευές, οι «γέφυρες» που συνδέουν την πρόζα του Μυτακιδη με τα τραγούδια, οι εκτενείς εισαγωγές οι ωραίες ομαδικές στιγμές ή τα σόλο – δεν χάνεται λεπτό το εκτόπισμα του Βαμβακάρη.

Κι ενώ στο πρώτο μέρος το αυτί σου αφήνεται στις τολμηρές διασκευές του Ξαρχάκου, στο δεύτερο έχει σειρά ο διονυσιασμός της «μεγάλης παρέας» με τα μπουζούκια να έχουν το βασικό πρόσταγμα και τον λόγο του Βαμβακάρη να τσακίζει κόκκαλα «Όσοι γενούν πρωθυπουργοί/ όλοι τους θα πεθάνουν/ τους κυνηγάει ο λαός για τα καλά που κάνουν»- τα είχε πει ο άνθρωπος από τότε... Στη μεγάλη παρέα της ορχήστρας προστίθεται και η ωραία φιγούρα του Στέλιου Βαμβακάρη και το... πάρτι αρχίζει. Λίγο πριν, όμως, μπούμε στα «ντουζένια και καραντουζένια» (που όπως μάθαμε είναι ο τρόπος κουρδίσματος του μπουζουκιού) ο Ξαρχάκος θα φτιάξει το... πλαίσιο: «Οι ρεμπέτες διαμόρφωσαν ένα πολιτισμό, έναν ρεμπέτικο πολιτισμό, λόγω της στάσης ζωής τους και του έργου τους, απέναντι σε μια νομενκλατούρα η οποία ήταν κοντόφθαλμη και δήθεν. Παρένθεση. Η νομενκλατούρα σήμερα δεν είναι καθόλου κοντόφθαλμη- και δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς. Έχει πολύ ανοιχτά μάτια και είναι και εγκληματική - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία».

Βαμβακάρης λοιπόν για να πάρουν φωτιά τα λόγια και τα μπουζούκια, να θυμηθούμε τις ρίζες μας και το… ριζικό μας. Βαμβακάρης για να μπούμε κι εμείς μέσα στο κλίμα της μεγάλης παρέας που, καθώς τους βλέπεις σκυμμένους στα όργανα τους νιώθεις τον παλμό τους, την μυστική επικοινωνία τους, το δέσιμο τους. Εντάξει, μιλάμε για μια παράσταση που έχει τόσο ψυχή, τόσο ηλεκτρισμό που όταν τελειώνει δεν ξέρεις πως πέρασε η ώρα.
Επαναλαμβάνω. Ο Ξαρχάκος φέτος πετάει. Όλη του η ενέργεια, το δημιουργικό πάθος, η έμπνευση, ο έρωτας εισχωρεί σε κάθε χορδή, κάθε πλήκτρο κι αφού γεμίσει την σκηνή κατεβαίνει και στην πλατεία. Υποκλίνομαι. Και μια και δυο και τρεις (και σας λέω να μην τον χάσετε).

Υ.Γ1 Θα ένιωθα άσχημα αν δεν ανέφερα τα ονόματα των μουσικών : Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο), Βασίλης Δρογκάρης (ακορντεόν), Αλεξ.Καψοκαβάδης (κλασικη κιθάρα) Γιωργος Λιμάκης (κιθάρα), Ηρακλής Ζάκκας (μπουζουκι, μπαγλαμάς, τζουράς). Δημήτρης Ρέππας (μπουζούκι, μπαγλαμάς, τζουράς) Μιχάλης Δήμας (μπουζούκι, μπαγλαμάς) Αντώνης Τζίκας (κοντραμπάσο).

ΥΓ 2 Όλες οι πρόζες που ακούγονται από τον Μιχάλη Μυτακίδη είναι δια χειρός του ιδίου. Ακόμη και να μην ξέρεις τίποτα για την εγγύτητα ρεμπέτικου και ραπ τώρα θα σου δοθεί η ευκαιρία…

Χάρη Ποντίδα