5ο Low Bap Festival (27, 28, 29, 30 & 31 Δεκεμβρίου)

1η μέρα (27/12) Ακριβώς στις 5:00 το απόγευμα ο B.D.Foxmoor καλωσορίζει την έναρξη του 5ου Low Bap Festival. Ο κόσμος είχε μαζευτεί τριγύρω σε καρέκλες, και στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Στα μάτια ολονών ξεχώριζε η λαχτάρα για όλα όσα θα συνέβαιναν εκείνο το βράδυ, αλλά και τις ημέρες που θα ακολουθούσαν. Υπήρχαν παιδιά από πολλές περιοχές της Αττικής και επίσης παιδιά από όλη την Ελλάδα που είχαν έρθει με όποιο τρόπο βρήκαν παρόλη την κακοκαιρία και παρέμειναν στο φεστιβάλ ως και την τελευταία ημέρα. Είχαν έρθει φορτωμένοι ερωτήσεις και απορίες για όλα όσα συνέβησαν μέσα στο 2001, αλλά και για όσα θα συμβούν στο κοντινό μέλλον.

Ο B.D.Foxmoor, λοιπόν, αρχικά έκανε μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε και έκανε έναν επιγραμματικό προγραμματισμό για όσα θα συμβουν μέσα στο 2002. Αναφέρθηκε εκτενώς στον 8ο δίσκο των Active Member «Στον καιρό του αλλόκοτου φόβου», ξεκινώντας από την επιλογή του τίτλου, την προετοιμασία των στίχων και του μουσικού μέρους καθώς και στην διαδικασία ηχογράφησης τόσο στο Λονδίνο όσο και στην Ουαλία. Συζήτησε με τον κόσμο για όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό σε παγκόσμιο επίπεδο και πιο πολύ από όλα μίλησε για το low bap. photo Ειπώθηκαν κι άλλα πολλά που δε μπορούν να καλυφτούν από ένα απλό ρεπορταζ εκείνης της ημέρας, αλλά αποσπασματικά καταγράφω τα εξής: B.D.Foxmoor :“Εγώ φέτος ένοιωσα την ανάγκη να γυρίσει το πράγμα στο δρόμο. Και πως γυρνάει το πράγμα στο δρόμο; Πως γυρνάει το hip hop στο δρόμο; Γυρνάει όταν βγαίνει μές στο δρόμο, με άτομα που μαζεύονται στο δρόμο και περιγράφουν πράγματα που συναντάν στο δρόμο. Τα άλλα πράγματα επειδή ταξιδεύουνε μέσα σε ένα παράξενο ταξίδι και το καθένα έχει το δρόμο του, είναι αναπόφευκτο να χάνουμε όλοι στιγμές λίγο πιο άμεσες, πιο γήινες και πιο ανθρώπινες. Aυτή την ευκαιρία μας έδωσε το Red Armada. Συναντήσαμε όλοι μέσα στιγμές διαφορετικές. Πράγματα που δε μπόρεσα να κάνω σε ένα δίσκο Active Member. Γιατί σε ένα δίσκο Active Member κι εγώ και ο Νικήτας είμαστε εγκλωβισμένοι σ’αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Και φυσικά ο σκοπός για μας αγγίζει το ιερό και το άγιο, όπως και να το μεταφράζει κανείς. Και ταζόμαστε για λίγο καιρό στη φιλοσοφία του δίσκου και εκεί πάνω βρισκόμαστε. Με το Red Armada μας δίνεται η ευκαιρία να βγάλουμε και άλλα πράγματα που έχουμε και μέσα μας. Δεν είμαστε μόνο αυτή η κατάσταση με ροή, με συνέπεια και συνέχεια όπως περιγράφουν τα τραγούδια των Active Member. Παλιά βγάζαμε αλλού τις άλλες πλευρές μας - μιλώ περισσότερο για μένα τώρα. Κι επειδή είναι ανάγκη να γίνονται πράγματα - που βοηθούν την ισορροπία σου αφού σου θυμίζουν παλίοτερα πράγματα – τo Red Armada για μένα είναι η «Διαμαρτυρία» του 2000. Είναι εκείνο το πράγμα που βγήκε από μας, σε περιορισμένα αντίτυπα. Βέβαια οι εποχές αλλάζουν. Τότε υπήρχε το βινύλιο, τώρα έχουμε το CD, τότε δεν είχαμε studio, τώρα έχουμε. Εντάξει όλα αυτά, αλλά αν συγκρίνει κανείς τις εποχές και το πόσο εύκολο είναι να καβαλήσει κανείς ένα καλάμι κι επειδή κι εγώ είμαι επιρρεπής στα καλάμια αλλά δε τα γουστάρω πολύ. Είπα να κάνουμε κάτι για να μην έχουμε μούτρα να ανεβούμε σε καλάμι μετά. Κι εκεί που ο δίσκος «Στον Καιρό του αλλόκοτου φόβου» κοντεύει να γίνει χρυσός, πάμε εμείς και βγάζουμε ένα δίσκο από ένα δισκάδικο. Και τρελαίνονται οι δισκογραφικές. Λοιπόν, εγώ δε τα ξέρω αυτά. Και γι’ αυτό θα κάνουμε τέτοια πράγματα συνέχεια…”

Μίλησε και για τη ταινία που θα ετοιμάσουν οι Active Member μέσα στο 2002, με τίτλο «33 1/3». «…την κάνουμε περισσότερο για την ψυχούλα μας αλλά και για να κάνουμε φασαρία γιατί αυτή η εποχή είναι η πιο κρίσιμη για το low bap.» Και συνέχισε….: «Γιατί πιο πριν ζούσαμε την προ low bap εποχή. Θα μου πεις, τρελός είσαι; Ε, μπορεί να είμαι και τρελός, αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτό το καιρό ζούμε την περίοδο της κύησης. Ήταν έγκυος η μαμά του στο low bap και κοιτάγαμε πως και πως να γίνουν τα γεννητούρια. Λοιπόν αυτές τις μέρες είναι έτοιμο να γεννηθεί το low bap. Και πότε γεννιέται κάτι; Γεννιέται όταν το βλέπουμε όλοι, το νιώθουμε όλοι και αρχίζουμε να ονειρευόμαστε διαφορετικά γι’ αυτό. Γιατί πριν ονειρευόμασταν να γεννηθεί καλά. Να το έχουμε μέσα μας καλά. Να παλέψουμε μαζί του και με την ιδέα του και να δούμε αν μας κάθεται κάλά.. Λοιπόν τώρα δεν υπάρχουν αυτές οι πολυτέλειες. Κακά τα ψέμματα. Αυτές τις μέρες γεννιέται και όταν έρχεται κάτι καινούριο στη ζωή, διαλέγεις. Οτιδήποτε θες να κάνεις, τώρα θα το κάνεις. Δεν μπορείς να κάνεις δήθεν πράγματα σε ένα μωρό… …Κι όλα αυτά θα συμβούν αθόρυβα όπως έχουν συμβεί όλα τα όμορφα πράγματα σ’ αυτό το κόσμο. Από ’κει και πέρα κάποιοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν φασαρία γύρω από αυτό. Να σταθούν δίπλα στο παιδί και να το μεγαλώσουνε, αλλά πάνω από όλα ένα παιδί που γεννιέται δεν ανήκει σε κανέναν πια. Μπαίνουμε λοιπόν στην ίδια μοίρα και ευθυνόμαστε όλοι το ίδιο. Κάποιοι άνθρωποι που έχουν άμεση σχέση μαζί του μπορεί να ευθύνονται για δέκα πράγματα παραπάνω, αλλά ευθύνονται και όλοι οι άλλοι… Δε μπορεί να μιλάει κανείς και να κάνει κριτική σε κάτι που θα συναντήσει για πρώτη φορά. Βουλώνουμε λοιπόν το στόμα μας, κοιτάμε να παρουμε χαμπάρι ότι γεννήθηκε, κι αν γουστάρουμε, κάνουμε ό,τι είναι να κάνουμε, αν δε γουστάρουμε είναι η κατάλληλη εποχή να πάρουμε το πούλοοοο…να το θυμόσαστε αυτό. Ας έχουμε τουλάχιστον την αίσθηση αυτή εμείς που είμαστε σήμερα εδώ, σας το ζητάω σα χάρη· γιατί για να έρθετε ως εδώ, ή το αγαπάτε πολύ ή το μισείτε πολύ που για μένα είναι το ίδιο. Άρα έχετε λόγο που είσαστε εδώ. Και σας ζητάω σα χάρη γι’ αυτή τη χρονιά που έρχεται να μιλάμε περισσότερο γι’ αυτό. Το τι δίσκοι θα βγουν, που θα σταθεί το πράγμα, τι μαλακίες θα πει ο καθένας απ’ το μικρόφωνο είναι πολύ μικρά μπροστά σ’ αυτό που θα γεννηθεί. Είναι η κατάλληλη εποχή για να δώσουμε όλοι λίγο βάση παραπάνω. Ούτε να το αγαπήσουμε παραπάνω, ούτε τίποτα απο όλα αυτά· απλά επειδή θα μας ξεμπροστιάσει όλους τώρα που γεννιέται, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Όσοι βιαστήκατε, καλά να πάθετε. Ένα παιδί δε παίρνει χαμπάρι τι ρούχα φοράς ή αν έχεις τατουάζ· πρέπει να του δώσεις να φάει, να του πεις μια καλή κουβέντα,να το μάθεις να περπατάει. Ξαναγυρνάμε λοιπόν στα πρακτικά πράγματα. Και τα όνειρά μας αλλάζουν υπόσταση. Δεν ονειρευόμαστε πια για το αόριστο που κάποιος απ´το Πέραμα είπε κάποτε και τον ακούσαν κι άλλοι δέκα. Το πράγμα είναι χειροπιαστό. Ονειρευόμαστε λοιπόν διαφορετικά. Να ξεκινήσουμε έτσι το φεστιβάλ."

Η συζήτηση σταμάτησε γύρω στις 9:00 οπότε και άρχισε ο διαγωνισμός στίχου ­– που ήταν ίσως και ο πιο σημαντικός διαγωνισμός του φεστιβάλ – παράλληλα με το διαγωνισμό παρουσίασης και παραγωγής. Στην κριτική επιτροπή του διαγωνισμού στίχου ήταν η Sadahzinia, o Παναγιώτης Λούτας («Δάσκαλος») και δύο άτομα από το κοινό. Άτομα από το κοινό πήραν μέρος και στη κριτική επιτροπή για το διαγωνισμό παραγωγής και παρουσίασης. Αργότερα, χρειάστηκε να επιστρατευτεί όλο το «μαγαζί» προκειμένου να επικροτήσει ή όχι τις επιλογές της κριτικής επιτροπής. Όσον αφορά στο διαγωνισμό στίχου διαβάστηκαν από την αρχή οι στίχοι που είχαν σταλεί για συμμετοχή και έγινε κάποια επιλογή από τους κριτές. Στη συνέχεια καταλήξανε στην τετράδα που διαμορφώθηκε ως εξής: 1ο βραβείο - Τοτέμ «Για ένα τέλος ανώδυνο» 2ο βραβείο - Χτικιό «Ένα είδωλο να προσκυνήσω» 3ο βραβείο - Ξενιστής «Και πας» 4ο βραβείο - Νίκος Παπαδούλης «Άσπρη Ιστορία» Όσον αφορά στο διαγωνισμό παραγωγής και παρουσίασης παρουσιάστηκαν τα κομμάτια ένα – ένα ζωντανά. Εκεί ο συναγωνισμός ήταν «σκληρός» καθώς παίξαν ρόλο πολλοί παράγοντες. Πράγματι στο διαγωνισμό παρουσίασης είχαμε ισοπαλία μεταξύ Καραντάιν και Χτικιού, αλλά κέρδισε ο δεύτερος… «λόγω κασκαντέρ». Στο διαγωνισμό παραγωγής ήρθε πρώτος ο Θοδωρής (Northical) από τους Κακό Συναπάντημα. (Στον οποίο αν μη τι άλλο αξίζουν συγχαρητήρια για όλη την προσπάθεια που κανει μαζί με την ομάδα του.) Αφού δόθηκαν κάποια αναμνηστικά βραβεία, οι καρέκλες «πήραν δρόμο» για να αρχίσει το live των Low Bap Sessions. Στη σκηνή ανέβηκαν πολλά γκρούπ τόσο από αυτά που έχουν πάρει μέρος στο Low Bap Δρομολόγιο όσο και άλλα που ακόμα δεν έχουν δισκογραφική παρουσία· ενδεικτικά έλαβαν μέρος: Πύρινες Ιαχές, Social Waste, Τοιχοδιώκτες, Lost Signals, Alea Jacte, Stedorian, Όρια, Dark Soul κ.λ.π  Μετά το live ο B.D.Foxmoor και ο Xray έπαιξαν μουσική στα πλατώ…

2η μέρα (28/12) Τη δεύτερη μέρα έγινε μια πολύ ουσιαστική πολιτική συζήτηση με τον Περικλή Κοροβέση, τον B.D.Foxmoor, τον Xray και τον κόσμο που είχε έρθει από νωρίς. Ο Περικλής μίλησε με λόγια απλά και σταράτα για το τι σημαίνει πολιτική και για την πολιτική σκέψη. Επίσης, μίλησε για την εποχή που ήταν πολιτικός κρατούμενος. Ανοίχτηκαν θέματα σχετικά με τη Γένοβα, το Σηάτλ, την 11η Σεπτεμβρίου, για τα κινήματα, αλλά και για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε απομαγνητοφώνηση αυτής της συζήτησης αλλά κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο καθώς η διάρκειά της ήταν τρεισήμισυ ώρες. Μόνο μικρά αποσπάσματα θα καταγράψουμε αν και είναι ίσως άδικο για όλα αυτα τα ωραία που ακούστηκαν και που είχαν μια απίστευτη ροή. Λοιπόν η κουβέντα μας άρχισε κάπως έτσι : Περικλής: - “Aν και έχω μιλήσει πολλές φορές στη ζωή μου σε πολιτικές συζητήσεις, εντούτοις αισθάνομαι να έχω ένα τρακ από την άποψη ότι πρώτη φορά έχω επαφή με ένα κοινό σαν το δικό σας, και βέβαια με βαραίνει το γεγονός ότι δεν έχω πια την ίδια φάτσα όπως εσείς. Και επιπλέον η κουβέντα είναι πολιτική· και τι είναι η πολιτική; Αυτά που λένε οι πολιτικoί ή οποιοσδήποτε παίρνει ένα μικρόφωνο και μιλάει; Όποιος έχει στο μυαλό του ότι η πολιτική είναι αυτό το πράγμα στην ουσία δε καταλαβαίνει τι είναι η πολιτική, αλλά ενδιαφέρεται να εξουσιάσει άλλους ανθρώπους. Να δώσουμε λοιπόν έναν ορισμό της πολιτικής: η πολιτική είστε εσείς· η ζωή σας και το μέλλον σας. Αν δεν κυριαρχήσετε απάνω στη ζωή σας, στη συνείδησή σας, στην ιστορία σας, τότε αποδεχτήκατε το ρόλο του σκλάβου. Κάποιος άλλος θα αποφασίσει για εσάς…Αυτό που ετοιμάζουνε για σας είναι μια ανεργία που δεν έχει γνωρίσει ξανά η ανθρωπότητα, είναι ένας διωγμός από την παιδεία, ένας διωγμός από τη συμμετοχή στην κοινωνία. ” “Mουσικές ομάδες σαν τους Active Member, τους εκτιμώ πολύ από τότε που ήταν ακόμα τελείως άγνωστοι, γιατί συνδυάζουν την επανάσταση, την αισθητική και το έργο το δίνουνε στους άλλους. Δε διαμορφώνουνε μια αγορά για να γίνουνε βεντέτες. Απλά το έργο τους χρησιμοποιείται από τους ίδιους συνειδητά για να γίνει μια κοινότητα σαν κι αυτή που είμαστε εδώ απόψε. Και πιστεύω ότι οποιοδήποτε θέμα σε τελική ανάλυση καταλήγει στη ζωή. Ο καθένας λοιπόν ας πάρει την ευθύνη του, ας βρει το σύντροφό του ή τους συντρόφους του κι όλοι μαζί να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο με βάση τη ζωή και ανα πάσα στιγμή θα μπορούμε να είμαστε έτοιμοι να παρέμβουμε και τη ζωή μας να μη μας την πάρουνε. Θα ήθελα να σταματήσω εδώ και τα υπόλοιπα θα τα πούμε σε ερωτήσεις και απαντήσεις και τα λοιπά…” Λίγο πιο κάτω κι όταν αρχίσαν να πέφτουν οι πρώτες ερωτήσεις για την παγκοσμιοποίηση, για τη νέα τάξη πραγμάτων κ.λ.π ο Περικλής ανέφερε: “…Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει κάποτε αυτό – αλλά οποιαδήποτε και να είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι πάντα ο άνθρωπος. Αυτό που μας χρειάζεται είναι όλοι οι άνθρωποι να εναντιωθούμε σε μια καταστροφή η οποία γίνεται σε πολλά επίπεδα (τηλεόραση, ανθρώπινες σχέσεις, περιβάλλον, εργασία κλπ). Κανείς από μας δεν είναι κοινωνικά αποδεκτός, γιατί δεν υπάρχει μιά κοινωνία που να μας θέλει. Επομένως λοιπόν αυτά τα κινήματα που ’χουν αρχίσει από όλο το κόσμο είναι η μόνη ελπίδα και μπορούν να γίνουν η μόνη απάντηση, αν σεβαστούμε την πολυμορφία, αν δε διασπάμε ο ένας τον άλλον.” Αργότερα, κάπου ο B.D.Foxmoor του είπε: «Το ότι μάθαμε ότι βασανιστήκατε στη χούντα είναι επειδή κάποιοι άνθρωποι από σας αποφάσισαν να ζήσουν κι όχι να εκδικηθούνε. Αυτά είναι σχολεία καλά. Ο,τι και να είσαι δε με ενδιαφέρει· εμένα με ενδιαφέρει που έζησες. Που δε τη κοπάνησες σαν τους άλλους. Είναι δειλία να φεύγεις…και δε σε κολακεύω με αυτά.”. Περικλής: - “Πρόθεσή μου δεν ήταν να κάνω τίποτα το ηρωικό. Αντεξα, αλλά αυτό ήταν μια πράξη φόβου. Λοιπόν ας είμαστε καλά στο πετσί μας. Ας βαθαίνουμε κι ας ψάχνουμε την επιθυμία μας, γιατί κι αυτή είναι λογοκριμένη και ας φανταστούμε τη ζωή μας πως θα είναι καλύτερη. Πάντα βέβαια αντιστρέφοντας τον κόσμο, γιατί αυτός ο κόσμος που βλέπουμε είναι ένα ψέμα. Ο πραγματικός είναι κρυμμένος.” Τότε μας μίλησε ο Περικλής και για τα πρώτα βιβλία που έγραψε. “Παρ’ όλο που είμαι γεννημένος τεμπέλης, κατάφερα κάποια στιγμή να γράψω το πρώτο μου βιβλίο και να μιλήσω για αυτά που μου είχανε συμβεί. Και για λίγο νόμισα ότι είχα τελειώσει το καθήκον μου, ότι είχα ξοφλήσει το χρέος μου απέναντι στο κόσμο και απέναντί μου. Αλλά τελικά υπήρχε κάτι ανικανοποίητο μέσα μου. Υπήρχανε πράγματα τα οποία δε μπορούσα παρά να τα εκφράσω μόνο στον εαυτό μου και δεν υπήρχε συνομιλητής. Δεν ήξερα βέβαια τότε ότι αυτή είναι και η αρχή της δημιουργίας. Ότι υπάρχει μία φωνή από μέσα που ζητάει συνομιλητή και είναι ο εαυτός σου που του δίνει έκφραση. Επομένως λοιπόν στο σημείο που ο εαυτός σου μιλάει, και εκατό χρονών να πας, δημιουργείς. Δεν τελειώνει ποτέ, γιατί είναι η δικιά σου σωτηρία.” Kάποιος από το κοινό έθεσε το ερώτημα: “Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις που γίνονται παγκόσμια θέλουν να δείξουν ότι υπάρχει ενότητα; Ότι είμαστε όλοι μαζί;” Περικλής: - “Όχι, ακριβώς το αντίθετο. Όλες αυτές οι μεγάλες συγκεντρώσεις θέλουν να δείξουν ότι είμαστε διασπασμένοι. Στην ουσία αυτό δείχνουμε και αυτό καταλαβαίνουν και οι άλλοι. Αυτό που τους τρομάζει δεν είναι η εννιαία στρατηγική μας, είναι ο όγκος μας.» Β.D.F: - “Μα άλλωστε τα εννιαία πράγματα θα μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν εύκολα. Δηλαδή ξέρουνε τη στρατηγική να διασπάσουν οργανωμένα πράγματα. Αυτό που τους τρομάζει είναι αυτό που δεν ξέρουνε……Μιλάμε λοιπόν για πολλά διαφορετικά πράγματα που κάνουν θόρυβο την ίδια στιγμή, θα συμβιβαστούν την ίδια στιγμή, αλλά κι εκεί θα φανεί η διαφορετικότητα. Κι αυτή είναι η ομορφιά αυτού που ζούμε τώρα.” Μιλήσανε ακόμα και για το κομμάτι «Θα ’θελα να μουν» και κυρίως για όσους από τους ανθρώπους που αναφέρουν οι Active Μember στο κομμάτι γνώρισε ή είχε ακούσει ο Κοροβέσης. Σχεδόν όλους τους είχε γνωρίσει – εκτός βέβαια από τους αρχαίους! Και πράγματι μας είπε για τις στιγμές που θυμόταν από τον κάθε έναν από αυτούς. Μιλήσαμε για τον Πάμπλο, τον Ραφαηλίδη, τον Χατζηδάκη, τον Αποστολίδη και τον Μάνο Κατράκη… Ο Περικλής μας αφιέρωσε ένα ποιήμα του: “Να ξέρετε ότι για πολύ καιρό εγώ θα θυμάμαι την αποψινή βραδιά….” μας είπε λίγο πριν την απαγγελία που κάπου μέσα έλεγε: «…Κύριε, είχαμε τόσο αίμα όσο χάθηκε;» Και κλείνοντας: “Η απόσταση είναι μικρή, είσαστε πολύ νέοι, κι εγώ σας ορκίζομαι πως δεν κατάλαβα πότε ασπρίσαν τα μουστάκια μου. Κάνω μαλακίες σα να ’ μαι νέος – κάποια βλάβη θα έπαθα, αλλά δε με ενδιαφέρει να μάθω τι βλάβη έπαθα. Το θέμα είναι πως από όλη την ιστορία της ανθρωπότητας έχουμε να ζήσουμε μια πεπερασμένη στιγμή· να μη πούμε για αρρώστιες και ξαφνικούς θανάτους, πρέπει πάντως να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και αυτό δε παζαρεύεται. Μπορούμε να γαμήσουμε τον κάθε πούστη που θα μπει εμπόδιο στη ζωή μας. Η ζωή μας είναι όνειρα, χρώματα, μόρφωση, γλέντι – να μη πάει χαμένη. Ένα μικρό κομματάκι έχουμε και δε θα μας το καταπατήσουνε. Που αυτό σημαίνει ότι ελπίζω να μην είναι τυχαία η αποψινή συνάντηση, ότι θα το πάρουμε σοβαρά και πως δε θα το αφήσουμε να πάει χαμένο. Δηλαδή, κάπου να στείλουμε ένα μήνυμα ότι εμείς δεν είμαστε της πλάκας κι ούτε ήρθαμε εδώ να κυβερνήσουμε, να διοικήσουμε, ούτε να είμαστε οι μάγκες. Θέλουμε μόνο να μας σέβεστε. Κι αυτό είναι πολύ σκληρό χαρτί που παίζουμε. Να μας σέβεστε και να μη μας πειράζετε.” Κάπου εδώ να τέλειωνε η βραδυά, πάλι ωραία θα ήτανε. Αλλά, το πρόγραμμα είχε και συνέχεια…

Ο διαγωνισμός φωτογραφίας και σκίτσου άρχισε λίγο πριν τις 9:00. Όπως και την προηγούμενη ημέρα επιλέχτηκε επιτόπου η κριτική επιτροπή και αμέσως άρχισαν να «πέφτουν» τα σκίτσα πάνω στην τεράστια οθόνη προβολής. Εκπληκτικές δουλειές που άσχετα από τα αποτελέσματα, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για το μεράκι, την πρωτοτυπία και το χιούμορ τους. Ώσπου να βγουν τα αποτελέσματα, ο Xray έκανε στην οθόνη προβολής μια αναδρομή σε όλα τα σκίτσα που έχει κάνει κατά καιρούς για λογαριασμό της Freestyle Productions. Από τις πρώτες αφίσες για live του 1993, flyers, προσκλήσεις, εξώφυλλα, ένθετα σε CD και LP, σκίτσα που χρησιμοποιήθηκαν σε βιντεοκλιπ (Πίσω δε γυρνάω) κ.α. photo Τελικά τα αποτελέσματα του διαγωνισμού διαμορφώθηκαν ως εξής: 1ο βραβείο - Βασίλης (Τοιχοδιώκτες) photo 2ο βραβείο – Αλέξης Τσιάμπης photo 3ο βραβείο - Πάνος (Τοιχοδιώκτες) 4ο βραβείο - Πένη photo Στη συνέχεια έγινε ο διαγωνισμός φωτογραφίας. Αράξαμε όλοι γύρω από το πανί και χαζεύαμε τις στιγμές που περνάγανε μπροστά μας. Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, παρουσιάστηκαν φωτογραφίες από τον Γιάννη Σπανάκη, τον Γιάννη Παπαδημητρίου, την Sadahzinia, τον Βαγγέλη (Piñata), και τον B.D.Foxmoor. Ήταν φωτογραφίεs από live, από backstage στιγμές, και από το Twinpeaks (το στούντιο στην Ουαλία όπου έγινε η εγγραφή του 8ου Lp των Active Member). To πιο σπουδαίο και αστείο όμως ήταν οι «λεζάντες» που έβαζε ο B.D.F. σε κάθε φωτογραφία. Τελικά τα αποτελέσματα του διαγωνισμού διαμορφώθηκαν ως εξής: 1ο βραβείο - Sadahzinia photo 2ο βραβείο – Γιάννης Παπαδημητρίου photo 3ο βραβείο - Άκης Θεοτοκάτος photo Ακολούθησε το live και η προβολή της καινούριας ταινίας του Spike Lee.

3η μέρα (29/12) Η συζήτηση της τρίτης μέρας ήταν για τους πιο εξειδικευμένους στα τεχνικά θέματα. Ο ηχολήπτης και συνεργάτης της Freestyle Productions, Φώτης Κίκιρας απάντησε σε απορίες των παιδιών σχετικά με μηχανήματα, προγράμματα και άλλα ζητήματα ηχοληψίας. photo Μάλιστα, παρουσίασε και εξήγησε επιγραμματικά κάποια από αυτά στην οθόνη προβολής. Ο B.D.Foxmoor μίλησε για το νέο του στούντιο το «Πέρασμα» και για το πως ηχογραφήθηκε ο τελευταίος δίσκος των Active Member, καθώς και άλλες δισκογραφικές δουλειές της F.P που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2001. Ακολούθησε ο διαγωνισμός Dj’s. Η οθόνη προβολής μαζεύτηκε και τη θέση πήραν δύο ΜΚ2 και ένας μείκτης. Οι Djs που είχαν έρθει από όλη την Ελλάδα (και ένας από το Λουξεμβούργο) ήταν πολύ καλά προπονημένοι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και που σίγουρα δε συμβαίνει σε αντίστοιχους διαγωνισμούς στο εξωτερικό ήταν η συνεργασία των διαγωνιζόμενων. Ανταλάσσαν βελόνες και δίσκους και ο ένας βοήθαγε τον άλλο στις αλλαγές. (Άντε να γίνει κάτι και με τους Djs στην Ελλάδα!) με τους διαγωνιζόμενους όλους Στην κριτική επιτροπή ο Dj Smartie Al και παιδιά από το κοινό επέλεξαν στην τελική τριάδα τους εξής: 1ο βραβείο – Dj Booker (Kώστας Μποζίνης), 2ο βραβείο – Πολυχρόνης, 3ο βραβείο – Ιάσωνας Ράδος Αμέσως μετά ο Smartie Al, (o οποίος – για την ιστορία – έχει πάρει την τέταρτη θέση στο παγκόσμιο DMC του 1995) έκανε ένα δεκάλεπτο show. Όπως ήταν φυσικό μας καθήλωσε όλους και μας θύμισε τη μαγεία του βινυλίου, αλλά και το ότι το πικάπ είναι αναμφισβήτητο μουσικό όργανο, άσχετα τι λένε οι κολλημένοι.  Σειρά είχε ο Xray που δε γινόταν αυτή τη μέρα να μη κάνει mouth-scratching σαν κι αυτό που μας έχει συνηθίσει στις συναυλίες. Η διαφορά ήταν ότι οι Djs που πήραν μέρος, και ο B.D.Foxmoor του έκαναν κάποια scratches και εκείνος έπρεπε να τα κάνει όσο πιο πιστά μπορούσε με το στόμα. Τελικά, δεν αποφασίστηκε ποιος τα πήγε καλύτερα, το πικάπ και το βινύλιο ή ο Xray!!! Τα πικάπ μαζεύτηκαν πίσω και ο κόσμος έκανε ένα μεγάλο κύκλο, γιατί σειρά είχε επίδειξη από Β boys and girls.Την τιμή μας έκανε ο Τόλης και η παρέα του. Χόρεψαν επίσης ο Foxmoor, o Jamoan και άλλοι παλιότεροι που βρέθηκαν εκεί. Ακολούθησε live με τις Γέρμα, τους Piñata, τους Κακό Συναπάντημα και τους Ονομασία (Northwards). Μετά από αυτά τα συγκροτήματα που ζέσταναν τη βραδιά, σειρά είχαν οι Red Armada που παρουσίασαν το project Umicah 2 . Παρ’όλα τα προβλήματα με τον ήχο ήταν ένα πολύ δυνατό live και τα μικρόφωνα πήραν φωτιά.  Μόλις τελείωσε το live των Red Armada ακολούθησε ένα πάρτυ - στην κυριολεξία - με διάφορα τραγούδια της Freestyle Productions όπου όποιος ήθελε έπαιρνε το μικρόφωνο και ράπαρε. Χάμος! Και ένας Καραντάιν (843) συνέχεια στον αέρα να τον πηγαίνουν χέρι με χέρι γύρω στο μαγαζί. Η βραδιά έκλεισε με τον B.D.Foxmoor να κάνει μια hip hop δισκογραφική αναδρομή που κράτησε ως το πρωι και μας θύμισε τις καλύτερες στιγμές της μουσικής που αγαπάμε τόσο.

4η μέρα (30/12) Η τέταρτη μέρα ξεκίνησε, όπως και τις προηγούμενες, στις 5:00 το απόγευμα. Καλεσμένος στη συζήτηση ήταν ο Ευθύμης Παπαδημητρίου φίλος του Lowbap και καθηγητής φιλοσοφίας και οικολογίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Ήρθε στο φεστιβαλ για να συντονίσει μια οικολογική συζήτηση. Ειπώθηκαν πολύ σημαντικά πράγματα για την οικολογία και κατ’επέκταση για τον άνθρωπο και υπήρχε μεγάλη συμμετοχή και από το κοινό. Στη συζήτηση πήρε μέρος και ο Περικλής Κοροβέσης ο οποίος μας κατέθεσε κάποιες από τις εικόνες που έφερε μαζί του από την κοιλάδα Τσιάπας και την κοινότητα των Ζαπατίστας. Συζητήσεις σαν της 2ης ημέρας και τη σημερινή έπρεπε κανείς να τη ζήσει από κοντά, και ακόμα περισσότερο όλοι εκείνοι που βρίσκονται γύρω από το Low bap. Ο διαγωνισμός 3D animation δεν έγινε λόγω έλλειψης συμμετοχών. Όμως, παρουσιάστηκαν τρία βίντεο με πολύ διαφορετικό χαρακτήρα το καθένα. Πρώτα απ’ όλα παίχτηκε ένα «βίντεοκλιπ» που έχει φτιαχτεί με 3D animation για το Intro του δίσκου «Στον Καιρό του Αλλόκοτου Φόβου». Το βίντεοκλιπ αυτό ετοίμασαν η Κάτια και ο Μάριος από την Κύπρο, ενώ τα σκίτσα είναι του Xray. (Νομίζω πως αξίζει έτσι κι αλλιώς το πρώτο βραβείο!) Στη συνέχεια, ο B.D.Foxmoor παρουσίασε ένα μινι αφιέρωμα στην προετοιμασία και ηχογράφηση του project Red Armada – Umicah 2. Παρουσίαση όλων όσων παίρνουν μέρος στο project, στιγμές από την ηχογράφηση και την μίξη των κομματιών. Τέλος, ο γνωστός-άγνωστος Κάστορας, παρουσίασε το «μεγαλοπρεπέστατο και υψηλών προδιαγραφών βίντεο» με τίτλο “Πως Ο Άρχοντας Μου ’Σωσε Τη Ζωή”, σε σκηνοθεσία-σενάριο-μουσική επιμέλεια-παραγωγή του ιδίου. Πρωταγωνιστούν: ο ίδιος, ο αδερφός του το Κουνάβι και κάποιοι κασκαντέρ. Η ταινία δεν ήταν «τζίτζιταλ» γι’αυτό και ο ήχος είχε κάποια μικρά προβληματάκια. Κατά τα άλλα, όλα καλά. (Μπράβο, Κάστορα. Μαθαίνεις!) Μετά από τις προβολές ήρθε η ώρα του live. Στη σκηνή ανέβηκαν πρώτα οι Brigada, με νέο μέλος, τον Νίκο, και προπαντώς καινούρια τραγούδια. Η καινούρια τους δουλειά θα κυκλοφορήσει πριν το τέλος του Φλεβάρη, άλλά όσοι βρέθηκαν εκεί είχαν την ευκαιρία να ακούσουν κάποια κομμάτια για πρώτη-πρώτη φορά. photo Μετά, ήταν η σειρά της Sadahzinia. Ανέβηκε στη σκηνή, παρέα με τον B.D.Foxmoor και παρουσίασε κομμάτια από τις δύο προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές καθώς και κάποιες συμμετοχές της. Στο τέλος ακούστηκε και ένα κομμάτι με τον τίτλο «Μη Κλαις» από τη καινούρια δουλειά που ηχογραφεί αυτό το καιρό. photo Μετά το live ο B.D.Foxmoor και ο Xray έπαιξαν μουσική στα πλατώ…προκειμένου να προετοιμάσουν για αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη βραδυά.

5η μέρα (31/12/01 – 1/1/02) Σήμερα η βραδυά άρχισε αργότερα, γύρω στις 10:00 με μουσική από τα πλατώ. Γύρω στις 11 είχε μαζευτεί κόσμος που δεν περιμέναμε και έλειπε κόσμος που θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Όλα προμηνύαν μια πολύ ζεστή πρωτοχρονιά (και μακάρι μια ολόκληρη χρονιά γεμάτη lowbap) Στις 12 παρά δέκα λεπτά εμφανίστηκε ο «Κάστορας» ντυμένος με τα καλά του (καθ’ ότι παραμονή πρωτοχρονιάς) και βάλθηκε να μετράει αντίστροφα για να μας βάλει στη νέα χρονιά. Photo 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1……2002 {φιλιά…αγκαλιές…φιλιά κ.ο.κ} και πριν περάσουν πέντε λεπτά μεσα στη νέα χρονιά ακούστηκε το ….. «Ορκίζομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου…», οι πρώτοι στίχοι από τη “Διαμαρτυρία”. Και το πάρτυ είχε αρχίσει! H live αναδρομή στη δισκογραφία των Active Member κράτησε περισσότερο από 6 ώρες. Για του λόγου το αληθές παρακάτω παραθέτω και το πρόγραμμα εκείνης της βραδυάς. Αλλά ήταν όμορφα. Πολύ όμορφα.. Ο κόσμος συμμετείχε, έπαιρνε το μικρόφωνο, γίναμε όλοι μια μεγάλη παρέα. Χωρίς έσας δε θα τα καταφέρναμε. Να ’στε καλά ( που είπε και ο B.D.F στο τέλος…) 1.Διαμαρτυρία 2.Παιχνίδια της ψυχής 3.Στα λάθη τους χαμένος 4.Κοινό μυστικό 5.Στην Ώρα των σκιών 6.Low Bap Madnifestah 7.Άκου μάνα 8.Χαμένος στ’ όνειρο 9.Τα εξ αμάξης 10.Πρόσφυγας 11.Εφιάλτης 12.Το μεγάλο κόλπο 13.Tι ειρωνία 14.Η Μεγαλύτερη κατάρα 15.Πίσω δε γυρνάω 16.Παράσταση σιωπής 17.Από τον τόπο της φυγής 18.Χωρίς δίχτυ ασφαλείας 19.Για τ’ αδέρφια που χαθήκανε νωρίς 20.Λάσπη και φως 21.Λαβωμένο ξωτικό 22.Στο μεθύσι μου 23.Βία 24.Είναι θυσία 25.Η αλεπού του βάλτου 26.Φύγε από δω 27.Δυτικά απ’ το ποτάμι 28.Μάσκα 29.Κάνε μου τη χάρη 30.Μύθοι του βάλτου 31.Η μελωδία της παρακμής 32.Κοσμογωνιά 33.Φάρσα 34. Ας τους εκεί 35.Τίποτα πια 36.Νύχτωσε απόψε νωρίς 37.Εγώ φταίω 38.Θα ’χω φύγει μακρυά 39.Στου αιώνα το φευγιό 40.Ο αδιάφορος 41.Θυμάμαι 42.Περί φόβου 43.Καμπάνα 44.Το δέντρο 45.Μικρές Φωνές 46.Δανεικές προσευχές 47.Θα σε δικάσει 48. Ναι 49.Άλλο ένα ψέμα 50. Στη χάση και στη φέξη 51.Για τη φωτιά μη μου θυμώνεις 52.Καληνύχτα μαλάκα 53.Άστεγη μπαλάντα 54.Μηδέν 55.Δε θα με βρεις 56.Φύλακας άγγελος 57.Πες μου 58.Που είσαι; 59.Δε σου φτάνει, ρε; 60.Μα δε λογάριασα καλά 61.Κάπου εδώ 62.Καλώς ήρθες παράξενε 63.Γερνάς 64.Τώρα είσαι ελεύθερος κι εσύ 65.Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες 66.Πύρινο βιος 67.Intro (Στον καιρό του αλλόκοτου φόβου) 68.Ψέμα μου 69.Θα ’θελα να μουν 70.Επιστρέφει η σιωπή 71.Πρεμιέρα 72.Θες δε θες 73.Μείνε εκεί 74.Γητεμένο παιδί 75.Καλά κρασιά 76.Πρόταγμα 77.Η πιο μεγάλη ανοησία 78.Τραγούδα και γέλα 79.Που με πας 80.Βλακόστρωτο 81.Να μείνει κάτι 82.Μη νοιαστεί κανείς.

Το 5ο Low Bap Festival τελείωσε γύρω στις 7 το πρωι. Ήταν γεμάτο από στιγμές, και νιώθω πως όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί αλλά και όλοι όσοι βοήθησαν να διοργανωθεί κέρδισαν κάτι παραπάνω από ότι σε μια απλή ετήσια συνάντηση. Ήταν ένα ραντεβού με τον εαυτό μας, τις αδυναμίες μας, τις καλές και κακές στιγμές μας, τη σκέψη και τη μνήμη μας. Όμως, μας τέλειωσε κι αυτό! Όπως συμβαίνει πάντοτε με όλα τα ωραία. Και του χρόνου, λοιπόν.