27, 28, 28, 30 & 31 Δεκεμβρίου Μουσική Σκηνή «Στον Αέρα» ... Μέτρα τα βήματα, μέτρα τα λόγια, μέτρα πως ψήλωσες σε δέκα χρόνια μέτρα πόσα όμορφα μαζέψαμε για χάρη σου σωρό, να σε χαρώ….Low Bap Festival. Προσπαθώντας να βρω το νήμα και ν’ αρχίσω να γράφω για το 10o Low Bap Festival που μόλις τελείωσε, σκέφτηκα να παραφράσω κάποιους παλιούς στίχους. Άλλωστε, είναι σαν να πρόκειται για ένα παιδί που μεγαλώνει κι αυτό μέσα στην low bap αγκαλιά και κάνει βήματα σε απάτητους δρόμους. Με κάτι τέτοιο μου μοιάζει το festival κι έτσι λίγο ή πολύ το αντιμετωπίζουμε όλοι όσοι πήραμε μέρος σε αυτό από τις 27 εώς και τις 31 Δεκεμβρίου: με σεβασμό, τρυφεράδα, ενθουσιασμό και εμμονή στην ουσία των πραγμάτων. Το ραντεβού όπως πάντα δυτικά απ’ το ποτάμι, στην Μουσική σκηνή «Στον Αέρα». Φέτος, το βάρος έπεσε στα live και κυρίως στην συζήτηση. Στις 27 Δεκεμβρίου, πρώτη μέρα του φεστιβάλ, ο κόσμος μαζεύτηκε από τις 6μ.μ. Έγινε εκτενής ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε. Μιλήσαμε για όλα όσα έγιναν στην δισκογραφία – όσον αφορά στο lowbap, μιλήσαμε για τα live, και για τα projects που οργανώθηκαν, μιλήσαμε για τις οπτικοποιημένες εικόνες στα live, και για άλλα lowbap projects που έλαβαν χώρα ερήμην μας, αλλά είχαν εξίσου πολύ ενδιαφέρον. Στη συνέχεια, έγινε μία καλή κουβέντα σχετικά με το ποια είναι τα σχέδια για το 2007, αλλά και τι είναι εκείνο που θα ήθελε ο κόσμος να δει από το low bap στο μέλλον. Έπεσαν πολλές ενδιαφέρουσες προτάσεις «στο τραπέζι» και στην πορεία θα φανεί ποιες τελικά καταφέραμε – σύμφωνα με τις δυνατότητές μας να βάλουμε μπροστά. Κατά τη γνώμη μου το σημαντικό ήταν ότι κουβεντιάσαμε. Οι καρέκλες είχαν στηθεί διαφορετικά από όλες τις άλλες χρονιές. Είχε δημιουργηθεί ένας κύκλος και το όλο κλίμα ήταν ευδιάθετο, ζεστό και συνάμα αιχμηρό. Κι επειδή δεν πρέπει να αφήνεις ανθρώπους που ραπάρουν να μιλάνε πολύ… πράγματι ξεχαστήκαμε και μας πήρε η ώρα. Προς το τέλος της συζήτησης, αναλύσαμε το σκεπτικό που υπάρχει πίσω από το No Sponsors Movement και εξηγήσαμε τις ανάγκες που μας οδήγησαν στο να επαναπροσδιορίσουμε για ακόμα μια φορά τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε τα πράγματα.

Κατά τις 10μ.μ. βάλαμε να ακουστούν όλα τα demos που ήρθανε στα χέρια μας το τελευταίο διάστημα. Σε γενικές γραμμές παρατηρήσαμε πολύ μελωδία στις μουσικές παραγωγές, μεγάλη βελτίωση στην ποιότητα του ήχου και καλή προσπάθεια στους στίχους. (Όμως για να μην επαναπαυόμαστε κιόλας… χρειάζεται δουλειά ακόμα ώστε να ξεχωρίζουν οι δημιουργοί ο ένας απ’ τον άλλον.) Μπράβο, όπως και να ‘χει! Το live εκείνη τη βραδιά ξεκίνησε λίγο πριν τις 11… Τα μικρόφωνα πολιόρκησαν ο Totem, o Brak, o Onaxis, o Flaco, ο Poetic, o Λέκτορας, ο Ramon … O Κέρινος και ο Dj Moya πίσω από τα πικάπ και τα μηχανήματα έδιναν τον ρυθμό μαζί με τον κόσμο που είχε μαζευτεί μπροστά από την σκηνή.

Μετά το live o B.D.Foxmoor έκανε ένα χορταστικό Dj set με τραγούδια του James Brown προκειμένου να αποτίσει έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον απίστευτο αυτόν μουσικό και ερμηνευτή. Ως γνωστόν ο James Brown πέθανε δυο μέρες πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ, και αυτό το Dj set οργανώθηκε εκτάκτως… Ωστόσο, ήταν συγκλονιστικά ωραία η επιλογή της μουσικής και το γεγονός ότι όλα όσα ακούστηκαν ήταν από αυθεντικούς σφραγισμένους δίσκους αγορασμένους πριν τουλάχιστον δύο δεκαετίες από τον B.D.Foxmoor. Ίσως να μην βρισκόταν καταλληλότερη ευκαιρία να τους βγάλει από την ζελατίνα.

Η δεύτερη μέρα, ήταν η μέρα μου! Αφιερωμένη στην Sadahzinia …και μιας και θυμάμαι χαρτί και καλαμάρι όσα συνέβησαν, το πιθανότερο είναι ότι δεν έχω πεθάνει!! Εξηγούμαι. Όταν μου πρωτοανακοίνωσαν τα παιδιά ότι μια απ’ τις μέρες του φεστιβάλ θα είναι αφιερωμένη σε μένα, ανατρίχιασα. Θέλω να πω, είναι τεράστια τιμή… απλά είναι και λίγο άβολα αν το σκεφτείς καλύτερα. Ούτε μεγάλωσα τόσο – νομίζω – ούτε τράβηξα όλους τους άσους ακόμα απ’ το μανίκι μου (!)…Εν πάση περιπτώσει, συμφώνησα να γίνει αυτή η μέρα, και αποδείχτηκε πως έκανα πολύ καλά … Η βραδιά εξελίχτηκε πολύ όμορφα και επιπλέον συνέβησαν πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει στην Μουσική Σκηνή ‘Στον Αέρα’…Για αρχή, στις 6μ.μ. είχαν μαζευτεί κάμποσα παιδάκια στην πλειοψηφία τους 4 – 8 χρονών… Είχαμε στήσει κανονικό μπερντέ με αστέρια υφασμάτινα και φεγγάρι μελαγχολικό και λίγο ξεφτισμένο στις άκρες. Είχαμε όλα τα απαραίτητα ηχητικά εφφέ, πολύχρωμα υφάσματα στο πάτωμα – αντί για καθίσματα, μπόλικους μαρκαδόρους και χαρτιά, φωτισμό – σχεδόν – κατάλληλο. Φτιάξαμε λοιπόν – εγώ, η συνεργάτιδά μου, Εύη Σταθακοπούλου και τα πιτσιρίκια μια τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα από τις συνηθισμένες μπροστά στα μάτια γονιών και υπολοίπων...Κάναμε δραματοποίηση του παραμυθιού «Ο Μάγος της Φωτιάς», μεταμφιεστήκαμε, γελάσαμε, ζωγραφίσαμε και παίξαμε με τα παιδιά. Δεν ξέρω αν το διασκέδασαν όλοι όσο εγώ και τα πιτσιρίκια πάντως ήταν ξεχωριστή στιγμή τουλάχιστον ως δράση. Αφού τέλειωσε το παραμύθι, στηθήκανε για ακόμα μια φορά, καρέκλες, προκειμένου να συζητήσουν για μένα. Φανταστείτε θράσος! Στο μεταξύ εμένα με φίμωσαν σε μια γωνιά για να μη μιλάω, και άρχισαν να λένε. Ο B.D.Foxmoor συντόνιζε. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες…αλλά λέω να σοβαρευτώ. Κι ευχαριστώ όσους ήταν εκεί και συμμετείχαν με τις ιστορίες τους και τα λόγια που είπαν. Εντωμεταξύ, πάνω που είχε αρχίσει να μου αρέσει και να χαλαρώνω, αντιλαμβανόμαστε ότι είχε περάσει η ώρα κι ότι έπρεπε να ξεκινήσει το live. Έπαιξα περισσότερο από δυόμισι ώρες και πέρασα πανέμορφα πάνω στη σκηνή καθώς είχαμε γίνει όλοι μια παρέα… Λίγο πριν τελειώσει το Live είπα κι ένα παραμύθι απ’ το μικρόφωνο – άραγε το θυμάστε?? Το κλείσιμο της βραδιάς ανέλαβαν η Χριστιάννα, η Βασιλική και η Μυρσίνη, καθώς για κάμποση ώρα έκαναν ένα Dj set με πολλά αγαπημένα κομμάτια.

Στις 29 Δεκεμβρίου, η μέρα ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στον B.D.Foxmoor. Ξεκινήσαμε κατά τις 7:00, και ο κόσμος πύκνωνε καθώς περνούσε η ώρα…Φυσικά, στάθηκε αδύνατο να φιμώσουμε τον Μιχάλη, παρ’ όλα αυτά μίλησε σχετικά λίγο. Τα υπόλοιπα τα αναλάβαμε εμείς. Είπαμε πολλές ιστορίες για πράγματα που είχαν συμβεί, κάναμε απόπειρες να αναλύσουμε τον χαρακτήρα και κυρίως την τρέλα του… Ειπώθηκαν πολύ ουσιαστικά πράγματα, άλλα μικρά κι άλλα μεγάλα. Όλα όμως σημαντικά για να κατανοήσει κανείς κάποιες πλευρές ή την ιστορία ενός ανθρώπου απ’ το Πέραμα που αποφάσισε να ξεκινήσει με τις ελάχιστες δυνάμεις του ένα τόσο σπουδαίο μουσικό και κοινωνικό κίνημα όπως το low bap. To ίδιο απόγευμα, μετά την κουβέντα, ο Μιχάλης μας διάβασε ένα παραμύθι που έχει γράψει (με τίτλο «Κι όμως, ξημέρωσε») ενώ αρκετά παιδιά μάζεψαν όσο κουράγιο είχαν και διάβασαν τους στίχους τους απ’ το μικρόφωνο. Θέλει κουράγιο τελικά κάτι τέτοιο… Λίγο αργότερα, οι καρέκλες μαζεύτηκαν – ως δια μαγείας και ο B.D.Fοxmoor πήρε θέση πίσω από τα μηχανήματα. Παρουσίασε – μαζί με όσους συμμετέχουν μέσα – τα δύο καινούρια album των Active Member, «Βαθύσκιωτα» και «Άπνοια» που ήδη έχουν βρει τον πιο σύντομα δρόμο στην καρδιά μας. Στη σκηνή ανέβηκε και ο Jamoan, που όλες τις μέρες βοηθούσε στον ήχο, αλλά κάηκε το ένα ηχείο! Τι σύμπτωση! … Ο κόσμος είχε πιαστεί αγκαλιά και τραγουδούσε ως τις πρώτες πρωινές ώρες. Συνάμα ακούστηκαν παλιά τραγούδια που ταίριαζαν γάντι σ’ εκείνες τις σκούρες ώρες που και το πιο ατόφιο κι αδιαπέραστο κομμάτι του εαυτού μας έχει ανοίξει διάπλατα και ρουφάει τον έναν στίχο μετά τον άλλο και την κάθε νότα. Ποιος το έχει ζήσει αυτό με το Low bap και το έχει αφήσει πίσω του? Και πως άραγε? Ούτε που θέλω να ξέρω πια.

Την τέταρτη μέρα του φεστιβάλ, 30 Δεκεμβρίου, ξεκινήσαμε στις 7μ.μ. να μιλάμε για τους Active Member. Ο κόσμος στριμώχτηκε στις καρέκλες και πίσω από τους πάγκους, με μάτια φωτεινά, που λαμπιρίζανε στον χαμηλό φωτισμό, κι αυτιά τσιτωμένα. Είχα έντονη την αίσθηση ότι όλοι ήθελαν να μιλήσουν και να πουν έστω κάτι για τους Active Member. Βέβαια, εννοείται πως δεν το έκαναν… Σίγουρα, δεν είναι απλό. Πάντα νιώθεις ότι αυτό που θα πεις μπορεί να μην είναι ακριβώς σωστό ή να είναι πολύ λάθος… Κι έπειτα τι...?? Και τι έγινε? Ήθελα να ακούσω όλους να μιλάνε. Αλλά … (και ρίχνω ιδέα τώρα) γιατί δε στέλνουν κάτι γραπτώς με email ή γράμμα ή χέρι με χέρι. Μια ιστορία που θυμούνται, ένα περιστατικό ή κάτιτι… Πάντως εκείνο το απόγευμα είπαμε για την πορεία την δισκογραφική και για τον κάθε δίσκο ξεχωριστά. Περιγράψαμε περιστατικά που έχουν συμβεί, αναφερθήκαμε σε τραγούδια. Υπήρχε κόσμος εκεί μέσα που παρακολουθούσε την ιστορία των Active Member από τα πρώτα βήματα και άλλα παιδιά που τους έμαθαν από τον τελευταίο δίσκο… Υπάρχει μία εξέλιξη στη φάση, καινούριοι δρόμοι και γενικά το συμπέρασμα ήταν ένα και μοναδικό. Έλαμψε από μόνο του, δίχως αμφιβολία, δίχως δεύτερες και τρίτες γνώμες. Στάθηκε ξεκάθαρο μπροστά στα μάτια όλων μας το συμπέρασμα αυτό: Τα πράγματα πρέπει να γίνονται με αυτούς που είναι εδώ. Αλλιώς τίποτα δεν έχει λογική, ούτε νόημα, ούτε ουσία. Η κουβέντα τέλειωσε, οι καρέκλες μαζεύτηκαν και ο «Αέρας» γέμισε από κόσμο μέχρι την άκρη του μπαρ. Μάλιστα, ο Λέκτορας είχε ετοιμάσει ένα Mixtape με πολλά τραγούδια (αδίκως παραμελημένα) που ποτέ δεν λέμε στα live και το έπαιξε πριν ξεκινήσουμε. … κι ύστερα το live άρχισε. Βλάσφημο, τρελό κι αλλοπαρμένο. Κι όλοι με τις γροθιές σηκωμένες τραγουδούσαν. Για όλα αυτά που ο νέος χρόνος θα φέρει. Κι όλα αυτά τα ξέχωρα που έχει ο καθένας μέσα του σα νοήματα… Ακούστηκαν τραγούδια απ’ όλη την δισκογραφία των Active Member. Τεσσεράμισι ώρες πάνω στη σκηνή… Βέβαια, είχαμε τραγούδια για να παίζουμε τεσσεράμισι μέρες απνευστί, αλλά τα κουράγια μας άρχισαν να μας τσακίζουν τα γόνατα.

Οι φωτογραφίες πάντα λένε ψέμματα στα live των Active Member… Πάντα κάτι λείπει από το κάδρο. Συμβαίνουν τόσα γύρω μας… Όπως και να ’χει, καλές είναι για να θυμόμαστε και να αναπολούμε όταν μας πιάνουν οι νοσταλγίες μας… Ο ύπνος εκείνο το βράδυ (που ήταν πια πρωί…) δεν ήρθε εύκολα. Η βουή των τραγουδιών και τα καμώματα όλων των φίλων που ανταλλάξαμε ματιές την ώρα του live ήταν αρκετά να μας αφήσουν κάμποση ώρα ξάγρυπνους… Την επομένη, 31 Δεκεμβρίου, έπεφτε η αυλαία για το 10ο Low Bap Festival. Τελευταία μέρα, και παραμονή πρωτοχρονιάς συν τοις άλλοις. Κάποιοι ήρθαν με γυναίκες και παιδιά. Κάποιοι άλλοι με μπαμπάδες και μαμάδες. Ή με τους άντρες τους και τα παιδιά τους… Χαμός. Ζευγάρια με ρακόμελα ζεστά, σπιτίσια, και κρασιά φρέσκα απ’ το νησί τους φερμένα. Όλοι με το χαμόγελο. Όλοι με την αγκαλιά. Όλοι με περηφάνια, που ήταν εκεί την συγκεκριμένη μέρα…

Έτσι, όσοι έπιαναν μικρόφωνο περάσαν από την σκηνή. Και κάθε φορά που τέλειωναν το πρόγραμμα τους, κάποιος έπαιρνε θέση πίσω από τα πικάπ και έκανε ένα διαφορετικό Dj set την φορά. Στην σκηνή – πριν τις 12 και μετά τις 12, δηλαδή και πέρσι και φέτος! – ανέβηκαν οι Antiterra, οι Παράξενοι Ταξιδιώτες, οι Pandomima, οι Lost Dreams από την Σύρο, οι Ανορθόγραφοι Ποιητές, οι Fab 888, οι Παρακμή από τα Γιάννενα, οι Terza Rima, οι Στιχοπλοκές, o Flaco (βεβαίως – βεβαίως, σε καινούρια έκδοση κομπλέ!) ο B.D.Foxmoor και η αφεντιά μου … Μάλιστα, ρίξανε κλήρο σε ανύποπτο χρόνο (και είναι ύποπτο αυτό!) και είπανε ότι έτυχε ν’ ανοίξει η Sadahzinia τη χρονιά φέτος… Είναι γεγονός βέβαια – πέρα από τα αστεία, ότι λειτουργούμε με τόσο δημοκρατικές διαδικασίες στην φάση μας (!) Έτσι, για τα πρακτικά σας λέω ότι η αντίστροφη μέτρηση άρχισε από το 15. (Ε, όλα ανάποδα τα κάνουμε, σε αυτό θα διαφέραμε?) Και πάλι καλά δηλαδή που δεν ξεχαστήκαμε, με τη μουσική και τα Live και δεν υποδεχτήκαμε τη νέα χρονιά στις 12:20!

Αξίζει να αναφέρουμε και τα παιδιά που έπαιξαν μουσική ανάμεσα στα live. Ο καθένας με τους δίσκους του παρουσίασε μια ενότητα τραγουδιών με έναν δικό του τρόπο. Πρώτος πρώτος, χρέη Dj εκτέλεσε ο Brak και ακολούθησαν κι άλλοι όπως, ο Κέρινος και ο Moya, o Totem, o Ramon και ο B.D.Foxmoor που ήταν και οι τελευταίοι που έπαιξαν για το 2006. Ανάμεσα σ’ όλους ξεχώρισα το set του Ponte από την Θήβα που μίξαρε πρωτότυπα τα κομμάτια και ένα εκπληκτικό Dj set από τον Θεόφιλο Πέτσα, το έτερο παιδί με τα ράστα (μέσα στον «Αέρα») που έπαιξε αυθεντικά, σπάνια «διαμάντια» της soul και άλλων μουσικών ρευμάτων, από όπου έχουν σαμπλαριστεί γνωστά hip hop κομμάτια, ή έχουν ανοίξει τα μάτια και το δρόμο στο hip hop…Να ‘ναι καλά όλοι τους, γιατί μας άνοιγαν διαρκώς την όρεξη να χορεύουμε, να τραγουδάμε και να περνάμε ό-μορ-φα εκείνες τις πρώτες στιγμές αυτής της νέας χρονιάς.

Όταν πια οι δυνάμεις μας άρχισαν να πέφτουν, κόψαμε την βασιλόπιτα! Ή μάλλον τις βασιλόπιτες γιατί φέτος δεν αξιωθήκαμε να φτιάξουμε μία αρκετά μεγάλη… Τα κομμάτια μοιραστήκανε, ένα για κάθε γκρουπ και στη συνέχεια ένα κομμάτι για τον καθένα που είχε αντέξει να μείνει στο μαγαζί μέχρι το πρωί…(Η ώρα ήταν 6:30π.μ!) Έχουμε και λέμε, στην πρώτη βασιλόπιτα υπήρχαν δύο φλουριά. (Αυτό δεν το κάναμε εξεπίτηδες, αντίθετα απ’ το έθιμο. Απλά έτυχε.) Και πέτυχε. Το πρώτο φλουρί της πρώτης βασιλόπιτας το πέτυχε η Sadahzinia (εγώ δηλαδή, που αδυνατούσα να το πιστέψω, καθ’ ότι είμαι παραδοσιακά βουτηγμένη στην γκαντεμιά) και το δεύτερο φλουρί ο Flaco (που του ευχόμαστε ολόψυχα να ‘χει καλή υγεία μετά από το χουνέρι που του ‘τυχε μέσα στο 2006) που το άξιζε πιο πολύ απ’ όλους φέτος. Στην δεύτερη βασιλόπιτα το φλουρί έτυχε στον Μανώλη από τους Pandomima που το ανακάλυψε λίγο πριν το καταπιεί. Και παρόλο που είναι Χιώτης και οι Χιώτες πάνε δυο δυο, αυτός δεν το μοιράστηκε με κανέναν. Ήταν όλο δικό του, και τυχερό για την καινούρια χρονιά! Αφού εξαφανίσαμε την βασιλόπιτα, μαζέψαμε τα μηχανήματα και τα backdrop και μαζευτήκαμε για μια τελευταία φωτογραφία…Όλοι όσοι είχαμε μείνει ως εκείνη την ώρα…

Στον «Αέρα» το ρολόι έδειχνε 8:10π.μ. Όχι κι άσχημα. Έξω, φορτώναμε και χαιρετιόμασταν και κουράγιο δεν είχαμε ούτε να σκεφτούμε. Πάντως, πάει μας τέλειωσε κι αυτό και ήδη βρισκόμαστε λιγότερο από ένα χρόνο πιο κοντά στο επόμενο, το 11ο Low Bap Festival. Περάσαμε απίστευτα και συχνά σκεφτόμασταν όλον αυτό τον κόσμο από μακριά που δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να παραβρεθεί… Να ‘στε όλοι καλά όπου και να ‘στε. Να ‘χουμε καλή χρονιά, γεμάτοι μνήμη, γεμάτοι φροντίδα για τα όμορφα κι ας βάζει ο καθένας ό,τι καλύτερο έχει σε αυτό που λέμε Low Bap. Το τέλος είναι πάντα η μαγεία.  

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι της Κέλλυς, του Βαβυλώνιου, της Sadahzinia και του Λέκτορα.