Ξοδεύτηκα σ’ αυτή τη Hiphopoly,
όμως βαστάει η ψυχή μου η καλόβολη
τώρα που βίζιτες κάνει το hip hop σ’ όλο τον κόσμο,
σέρνω μέσα μου και βλέπω ατέλειωτο δρόμο.
Εικοσιπέντε χρόνια στον ώμο - μεγάλο πέρασμα.
Kόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα
πάρε στίχους χιλιάδες και δώσε κέρασμα φωτιά
και περηφάνια ωραίο ταίριασμα.
Κοίτα εκεί έξω σμίγουν οι σκουληκαντέρες,
σηκώνουν νέο αδελφοhiphopπαντιέρες.
Ξαπλώνουν όλοι οι ληγμένοι πάνω στο ίδιο κρεβάτι.
ρε, φτύστους όλους για την ψυχή του Πυροβάτη.
Φτύστους όλους τους ξεπεσμένους,
η ομοψυχία είναι για τους φοβισμένους.
Είναι για εκείνους που άδειασε απ’ τα ωραία η ψυχή τους
είναι για εκείνους που έχουν κλέψει τη φωνή τους.
Είναι για εκείνους που κλέψαν απ’ τον κόσμο αγάπη,
είναι για εκείνους που χρυσώνουν το χάπι.
Είναι για εκείνους που με λένε τώρα κάθαρμα, σατράπη
ενώ κρυβόντουσαν χρόνια πίσω από την δικιά μου πλάτη.
Τώρα φευγάτοι, άνετοι, ψαγμένοι,
όμως η εκδίκηση μπορεί να περιμένει.
Άστο σ’ εμένα μόνο είναι ταμένοι,
εσύ κράτα τη γροθιά σου υψωμένη.

Από το Πέραμα στο Brixton φτιάχνω δρόμο,
τώρα που βίζιτες κάνει το hip hop σ’ όλο τον κόσμο.
(All units to Brixton) παρ’ το πάλι απ’ την αρχή
I’m a lowbap (nightmare to America’s dream)
Από το Πέραμα στο Brixton oι ταμένοι
κρατάνε ακόμα την γροθιά τους υψωμένη
(All units to Brixton) πύρινες ρύμες βροχή,
I’m a lowbap (nightmare to America’s dream)

Σιχάθηκα αυτή τη Hiphopoly,
είμαι το ζάρι το τριμμένο στη μονόπολη,
της μουσικής βιομηχανίας εικασίες,
ξεπουτανιάσματα κι αγοραπωλησίες
απρόσωπα χωσίματα, δήθεν μηνύματα
και καλά κρατάνε στάση πάλι όλα τα βλήματα
σάπια γεννήματα από δειλογκαστρώματα
φήμες κωλόγριες από νεκροστόματα
πουτάνας παινέματα, κερατάδες,
κριτές αυτόκλητοι σε μοντέρνους καιάδες,
και σεις τριγύρω τους οι κλακαδόροι της ξεφτίλας
ζητωκραυγάζετε για το ζευγάρωμα της σκύλας
της ζωής τους με το θάνατο
hip hop σκληρό, ωμό, ηλιόλουστο κι ανάστατο
σαν πορνοταινία με παρτούζες trendy βρωμόπουστες,
hip hop χαβούζες.
Σκάσε ρε μάσκα, έχει κι όμορφα
πράγματα αντρίκεια παράξενα ιδιόμορφα
που εμείς τα ζούμε και μην κοιτάτε προς εμάς
γονατίστε δε φτιάχτηκε ο ουρανός για εσάς.

Από γη ελευθερίας, Hiphop πολυτελείας
άνευ αξιοπρέπειας και πλήρες μαλακίας
σάουντρακ ταινίας όχι πια Wildstyle
αλλά αγνό, ξανθό, παρθένο, από μπρος freestyle.
Δεν ήταν πάντα έτσι παλιά υπήρχαν μάγκες
που δεν τους ξεχωρίσαν απ’ τους βλάκες,
βρετανοί, αφρικανοί, τζαμαϊκάνοι, μεξικάνοι
και σας πείσανε μαλάκες ότι ήταν αμερικάνοι
μάθατε να λέτε τη μετάλλαξη, εξέλιξη
κι αν τους αντιγράψετε καμία έκπληξη,
ένεση σας κάνανε γιο και σκύλα σόι
και κορδόνι δεκαπέντε πόντους πάνω απ’ το homeboy.
Πεινάγατε για g- string - κάτι μου φταίει
που φορτώνετε μικρόφωνα με γκέι delay
για μένα δεν είναι Mc όποιος δεν ξέρει να λέει:
‘What did you say?’ ‘Fuck U.S.A.’
Ψάχνω σε Αγγλία, Νότιο Αμερική, Παλαιστίνη,
Νέα Ζηλανδία κι Αφρική,
ατόφιο Hip hop όχι στιλάτο και digital,
γαμόντας αμερικλανιές, ντόπιες κι original.

… B.D.Foxmoor και Sabac έτσι δένει το ατσάλι…

Κανείς δεν τα ‘βαλε, παλιόφιλε, με σένα κι όποιον σκέφτεται στα μέρη σου.
Εσύ κάνεις ό,τι περνάει απ’ το χέρι σου.
Στρώσε δρόμο κόντρα στο ψεύτικο τους τρόμο,
ξέρεις και ξέρω τον άγραφο του δρόμου νόμο
Πυρακτωμένα λόγια καίνε βρώμικες συστάδες,
αν χρειαστεί να πέσουνε και κλωτσοπατινάδες.
Το hip hop θα ‘πρεπε να ‘τανε καυτό κατράμι
κι όχι πουστράκια παντού που καβαλάνε το καλάμι.
Σφαίρα στη θαλάμη, εγώ έχω τ’ όνειρό μου,
το low bap είναι ο δρόμος και το αντίβαρό μου.
Ας ελπίσουμε παρέα στη λευτεριά μας
κι ό,τι θα σκιάζει για καιρό τους μαλάκες η θωριά μας.
Και στη φωτιά μας να δένει πάντα ατσάλι
να επιβιώνουμε απ’ την ξεφτίλα τη μεγάλη
και στα ανταμώματα μας καινούρια βάλσαμα
για όσους σκιαχτήκαν και πνίγονται στο ανάθεμα.
Πες το επανάσταση, το λέω φωτιά, το λεν μαγκιά,
όπως και να ‘χει τράνταγμα είναι σαν κοντακιά.
Κι ας λένε, απλά, πως τη μηλιά κουνάνε τα καθίκια
για να φύγουνε απ’ τα μήλα τα σκουλήκια.

Ό,τι κι αν γίνει, θα ‘μαστε εδώ και χρέωσέ μας,
κρεμάσου απ’ την ντροπή ή σκότωσέ μας.
Μα όσα ξοδεύουμε χαλάλι στη Hiphopoly
μέχρι να γείρουνε στο χώμα οι πικρόχολοι.
κι από το Πέραμα στο Brooklyn στο Λονδίνο
σκορπάω τα λόγια μου κι ό,τι απογίνω.
Θα το χρωστάω σε κάποιο μύθο του βάλτου
κι ό,τι δεν δείλιασα ποτέ αντίκρυ θανάτου.

… B.D.Foxmoor και Sabac έτσι δένει το ατσάλι…

Τράβα το δρόμο σου, παίξε το ρόλο σου
κι αφού ρισκάρεις τα όμορφα φτύσε τον κόρφο σου.
Κράτα το φόβο από τις νύχτες σου τις άυπνες για γούρι,
κρυφοκαμάρωνε που σου ‘τυχε το κελεπούρι.
Κι αφού έτσι τα μετράς, έτσι θα ‘ρθούν μπροστά σου
λειψά κι αταίριαστα όλα κοντά σου - περαστικά σου.
Αφού νοιάζεσαι πιότερο, ήδη ζεις το χειρότερο,
έχεις βρει της ζωής τον σκοπό ήδη τον απώτερο.
Λίγο μυστήριο του βλάκα το ελιξίριο
κι είναι σαν χαμστεράκι μες στη γυάλα στο εργαστήριο
που καλοτρέφεται, το ξεγελάνε και βολεύεται,
φτιάχνει τον κόσμο μια σταλιά και παύει να ονειρεύεται.
Σκάσε και ζήσε το, μοιάζει με ανεμοπύρωμα
που αν είσαι τυχερός, πεθαίνεις σύντομα.
Αν όχι γάμα τα, ούτε θα μάθεις το γιατί.
Ένας βλάκας λιγότερος – ζήτω η ζωή.

Είχες αντίβαρο πολλούς που σε νοιαζόντουσαν,
παρά τα χάλια σου τα δύσκολα μαζί σου μοιραζόντουσαν.
Κι είχες μισήσει κι εμένα που σου τα ‘χωνα.
τώρα σε δέσανε οι τύψεις σου γερά πισθάγκωνα.
Κι ούτε τη θηλιά δε φτάνεις μοναχός να περάσεις.
Δυστυχώς για όλους και για σένα θα γεράσεις
κι όσα περάσεις ούτε κουράγιο να τα πεις
κι όσα ξεράσεις, αν προλάβεις - ριπές ντροπής.
Γλέντια τρικούβερτα, φωνές δυνατές, μελάτα νιάτα,
κουτοπονηρέματα, ψευτιές, κακά μαντάτα,
δε λέει τίποτα που με το ζόρι εδώ είσαι ακόμα,
κάποιος σου βαλε από τον τάφο σου στη τσέπη χώμα.
Α ρε, και να ‘ξερες, γιατί, μαλάκα αν ξέρεις,
και το κακό που σου ‘λαχε τριγύρω μας το φέρεις,
θ’ αλλάξω τίτλο στο έργο αυτό το γαμημένο απ’ την αρχή.
Ένας προδότης λιγότερος – ζήτω η ζωή.

Μα αν όλα αυτά τα κάνεις κατά λάθος
παρασυρμένος απ’ του έρωτα το πάθος,
όταν ξελαμπικάρεις τρέχα και ζήτα τις συγνώμες σου
από τ’ αδέρφια σου που λούστηκαν τις βρώμες σου.
Κι αν σ’ αγαπάνε κι αντέχουν φτύστε τ’ αναποδιασμένα,
ίσως πιστεύετε το «περασμένα ξεχασμένα».
Τότε, ίσως πείτε αγκαλιά με μια φωνή,
ένας μαλάκας λιγότερος – ζήτω η ζωή.

Αν ονειρεύεσαι του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου.
Aν ονειρεύεσαι μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου.
Αν ονειρεύεσαι μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι.
Αν ονειρεύεσαι γι’ αυτά, αδελφέ μου, μαλάκας πιάνεσαι.
Αν όμως ζεις τις στιγμές και τις στραγγίζεις λιγάκι ακόμη,
τότε η ευτυχία, η ζωή κι ο θάνατος, κοντινοί είναι δρόμοι
για να τους πας περήφανος σιγά - σιγά και περπατώντας.
Και να μη φας τον καιρό σου αδελφέ μου ψευτογελώντας

Βάλε το γέλιο, λοιπόν, πάνω απ’ το ψέμα
σαν μια βελόνα οχτάρα που κεντάει μελάνι στο δέρμα
αυτό που διάλεξες κόντρα στο ριζικό σου
και απ’ την ασχήμια τους κράτα λίγη ομορφιά για μερτικό σου.
Πύρινο βιος σου δυο λέξεις, ζωής ριξιά,
αφού δε ζήλεψες σαν άλλους λουσάτη αλλαξιά
κι αφού δεν χώθηκες σε βρώμικους ψυχοκρυψώνες
έχεις δέσει καλά το ατσάλι με χειμώνες
Τι ονειρεύεσαι, λοιπόν, σαν τους ευχαριστημένους
αυτούς τους άφησε η ξεφτίλα φασκιωμένους
να μουρμουράνε για την πάρτη μας και μόνο,
όταν αγγίξουν οι λεπροί τη φωτιά δεν νοιώθουν πόνο.
Και τον χρόνο τον κουμαντάρουνε αναλόγως
τον ζυμώνουνε χωρίς μαγιά, που λέει ο λόγος,
για να’ χει τη φρεσκάδα του κόντρα στα πολυκαιρισμένα,
στα πανιασμένα και τα ξεχαρβαλωμένα.
Γι’ αυτό σου λέω, τί ζηλεύεις, τί ονειρεύεσαι
Τα ‘χεις μπροστά σου, ζήσε, τί παιδεύεσαι
Αν περιπαίζεις τ’ απλά, είναι σαν να χάνεσαι
αν τα θέλεις όλα, μαλάκας πιάνεσαι.

Κοίτα εκεί έξω, οι δήθεν ασυμβίβαστοι
τάζουν στον διάολο για να μείνουν αρυτίδιαστοι.
Κι όσοι τους βλέπουν στέκουνε συνεπαρμένοι,
άντε ξεχώρισε ποιοι να ‘ναι πιο καημένοι.
Μια γη καμένη από αγάπες και χαρές
απ’ τις φωτεινές ρεκλάμες κάτω λιώνουν ουρές
κι όσα δεν έφτανε η αλεπού τώρα τα φτάνει,
καλά τηνε δασκάλεψε όλο αυτό το ανθρωπομάνι.
Εσύ κοίτα να στραγγίζεις τη ζωή λιγάκι ακόμη.
Η ζωή κι ο θάνατος κοντινοί είναι δρόμοι
κράτα τα όμορφα και σιγοπερπατώντας
και να μη φας τον καιρό ψευτογελώντας

Αν ονειρεύεσαι γι’ αυτά – αν ονειρεύεσαι - του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου
Αν ονειρεύεσαι γι’ αυτά – αν ονειρεύεσαι - μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου
Αν ονειρεύεσαι γι’ αυτά – αν ονειρεύεσαι - μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι
Αν ονειρεύεσαι γι’ αυτά – αν ονειρεύεσαι - γι’ αυτά μαλάκας πιάνεσαι.

Θυμήθηκα ξανά κάποιον που μου ’χε πει
αν συνηθίσεις την σιωπή σειρά μετά έχει η ντροπή
κι αναρωτιέμαι ξανά πέρα πως θα τα βγάλω
νοιώθω μικρή φωνή σε ταξίδι μεγάλο
που με φλερτάρει η κιθάρα και τα ’χω κάνει μαντάρα
κι όσο μοιάζει απλό τόσο μου μοιάζει κατάρα
αν είναι όσα πω να ταξιδεύουν για πάντα
πρέπει να μοιάζουν τραγούδι, μια άστεγη μπαλάντα.
Στο δικό μας σπιτικό ίδια η χάση με τη φέξη
γυμνή η ψυχή μου έτσι γουστάρω κι όσο αντέξει
φρεσκοξεπλυμένη αγάπη μου ’χει στήσει καρτέρι
δεν φοβάμαι μα λυπάμαι δεν της δίνω το χέρι.
Προτιμώ να γυρίζω στο φεγγάρι και να λέω ευχαριστώ
σε ένα μπουκάλι με αλκοόλ σαράντα τoις εκατό
στην μοναξιά μου να φτιάχνω παραμύθια με κόσμο
να ρίχνω ψίχουλα μη χάσω το δρόμο.
Στην άστεγη μπαλάντα μας κανέναν δεν τρομάζει η φυγή
στα πέτρινά τους χρόνια εμείς μαζεύαμε βροχή
κανέναν πούστη ακόμα δεν κάναμε δώρο στο χώμα
γι’ αυτό με κυνηγάει ένα βρόμικο στόμα.
Σ’ αυτήν εδώ την μπαλάντα οι ανάσες γίνονται ευχές
και μαχαιριές οι ματιές
κι αν δε σου μοιάζει hip hop σαν τα συνηθισμένα,
δεν με νοιάζει εδώ η κιθάρα ρε βαράει για μένα.

Η άστεγη μπαλάντα μας απόψε βρήκε σπίτι
τα κατάφερε καλά έστω και με την τρίτη
Ήρθε να με φιλιώσει κι εγώ τ’ ανέχτηκα
ήρθε να μου θυμίσει πόσο πολύ ξοδεύτηκα
σε τούτη την Hiphopoly που ρίχνει ψέμα βροχή
στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φυγή
κι όσο ωραία ήταν η φέξη έτσι θα ‘ναι κι η χάση
με τούτη τη μπαλάντα που μαζί μας θα γεράσει.

Βαράει κι ο χρόνος παρέα, αλλά ποιος τον παίρνει σοβαρά
στο φευγιό μας δεν τον βάζουμε ποτέ σε σειρά
ένα μικρόφωνο δε φτάνει ούτε η κιθάρα περισσεύει
απόψε τα άλλα η ψυχή μας μάλλον δεν τα αποφεύγει.
Κι εσύ μαλάκα που βιάστηκες να χαρείς
μου έδωσες τόσο κουράγιο απ’ το Low Bap να το βρεις
να’ σαι καλά κι έτσι να βιάζεσαι πάντα
κι εγώ θα σου στέλνω πάντα τα άσχημα μαντάτα.
Την προηγούμενη φορά είπαμε να μην νοιαστεί κανείς
αλλά νοιαστήκαν αρκετοί κόντρα της παρακμής
γι’ αυτό για πάρτη τους τα λέμε όλα απόψε
κι αν θες να αφήσεις κακό λιγάκι, κόψε.
Η άστεγη μπαλάντα μας φοβάται πια τους τοίχους
ξέφυγε απ’ τους ήχους, φίλιωσε με τους στίχους
συνήθισε στο κρύο, βαρέθηκε τα αντίο
έφτιαξε το ρεφρέν της και μοιράστηκε στα δύο.

Η άστεγη μπαλάντα μας απόψε βρήκε σπίτι
τα κατάφερε καλά έστω και με την τρίτη
Ήρθε να με φιλιώσει κι εγώ τ’ ανέχτηκα
ήρθε να μου θυμίσει πόσο πολύ ξοδεύτηκα
σε τούτη τη Hiphopoly που ρίχνει ψέμα βροχή
στους δειλούς μόνο ταιριάζει η φυγή
κι όσο ωραία ήταν η φέξη έτσι θα ‘ναι κι η χάση
με τούτη τη μπαλάντα που μαζί μας θα γεράσει.

Μας άφησε πολλά, ενώ είχε τάξει λίγα
μας έδειξε πατρίδα μα έκανα πως δεν είδα
έφυγε σαν γουλιά μα μου ’χει αφήσει τ’ άρωμά της
χάθηκε μακριά μα ακούω ακόμα την καρδιά της.
Εγώ της είχα πει αν θέλει να μείνει στην ψυχή μου
για πάντα μα εκείνη γέλασε μαζί μου
μου ’πε ευχαριστώ κι ένα όχι ευγενικά
και πως ποτέ από φτωχούς δεν παίρνει δανεικά.

Είναι όλα όμορφα πια και μπορούν
όσοι αγαπούν το Lowbap στη φωτιά του να καίγονται.
Είναι όλα όμορφα πια, έφτασε η μέρα.
Είναι όλα όμορφα πια κι όσοι βρουν
την ουσία, απλά θα το ζουν, θα το χαίρονται
κι αν δε γουστάρεις, ρε, τράβα γαμήσου πιο πέρα.

Μακάρι να μπορούσα να σας ανεβάσω πάνω στη σκηνή,
να σας μπολιάσω απ’ την δικιά μου υπομονή.
Ένα εικοσάστιχο πώς να περιγράψει ό,τι έχει αλλάξει
να πειράξει τη βολή, αν έχει μέσα σας λουφάξει.
Εντάξει – αν με ακούτε μάλλον ξέρετε,
ποιος είναι Low bap, ποιος χαίρεται, ποιος ντρέπεται,
ποιος κλαίγεται και ποιος ακόμα πολεμάει,
ποιος ραπάρει στο μικρόφωνο όλα αυτά που περνάει.
Να γιατί μου μοιάζουν όλα όμορφα,
γιατί όλοι τραγουδάμε ρεφρέν που κάποιος έγραψε ανορθόγραφα,
γιατί το «απ’ την Κρήτη στον Έβρο» δεν είναι πια απλή ατάκα
και δεν γράφω για τον κάθε μαλάκα.
Γιατί μας νοιάζουνε τα λόγια, όχι η μούρη του Brak,
γιατί το εξώφυλλο ακολουθούν οι στίχοι του Sabac,
γιατί ο Rodney νοιώθει το Low Bap δικό του
και τώρα πια ραπάρει για την πίστη στον εαυτό του.
Γιατί κάναμε το Πέραμα - Λονδίνο, δύο βήματα,
χωρίς μανατζερέους, μεσάζοντες και χρήματα,
γιατί για όλα όσα έκανα δεν τα μετανιώνω
κι αφού είμαι πάλι εδώ, απλά διαπιστώνω πως…

…Είναι όλα όμορφα πια και μπορούν
όσοι αγαπούν το Lowbap στη φωτιά του να καίγονται.
Είναι όλα όμορφα πια, έφτασε η μέρα.
Είναι όλα όμορφα πια κι όσοι βρουν
την ουσία, απλά θα το ζουν θα το χαίρονται
κι αν δε γουστάρεις, ρε, τράβα γαμήσου πιο πέρα.

Είναι όλα όμορφα, όμορφα, όμορφα πια
για όσους βάζουν το κεφάλι ακόμα μες στη φωτιά,
για όλους εμάς που η Fiera πήρε αγκαλιά κι από κανένα τελειωμένο δε σηκώνω μιλιά,
και στα πουστράκια φιλιά, τα καινούρια τα παλιά
ή τα πρώην τα δικά μας όλα μια αγκαλιά.
Μακριά από μας, μακριά από μας
κοίτα τ’ απόνερα και βούλωσέ το πια, μη μιλάς
κι αν δεν ντρέπεσαι για τη Low bap καταγωγή σου,
ντρεπόμαστε όλοι εμείς για όσα περάσαμε μαζί σου.
Βρε, αϊ γαμήσου, εσύ και οι τώρα κολλητοί σου.
Στο κούτελο σημάδι θα ‘χεις πάντα τη ντροπή σου,
δειλό αγόρι και το μελάνι στο κεντήσαν με το ζόρι,
τώρα σε σπρώχνουνε στην πιάτσα οι εμπόροι.
Τα πουστροκάναλα όλα για πάρτη σου,
κρυφοί καημοί ξεβγαλμένοι απ’ το κουφάρι σου,
για ν’ αποδείξεις και να λέει όλη ετούτη η φάρα
ποτέ δεν ήταν Active Μember η πουστάρα.

Μη με ρωτάτε ρε, παραμερίστε κι απολαύστε τα όμορφα,
τ’ απλά, τα πηγαία, τα πιστά, τα ομοιόμορφα κι ιδιόμορφα
λόγια και χρώματα, ζωής αρώματα
που θηλυκώσανε στο δρόμο, και τα χώματα
αυλακώσανε, φεγγάρια κι ήλιοι μας κακιώσανε
σκιές προδώσανε, ψυχές αχόρταγες μπουκώσανε
και το βουλώσανε γλώσσες μυρμηγκιασμένες,
χαρακωμένες, άρρωστές κι απ’ το φαρμάκι ποτισμένες.
Νιώστε αλλιώς θα ‘στε πάντα φοβισμένοι,
άλλοι στο τίποτα ελεύθεροι, εμείς στα πάντα εγκλωβισμένοι
πυρωμένοι, δρόμικοι, χιλιοψαγμένοι,
ετοιμοπόλεμοι σαν πρώτη ανάσα αφημένη,
ταξιδεμένοι – ναι – καλοταξιδεμένοι
αυτό που αρνήθηκαν πολλοί δειλοί, αυτό μας μένει
και μας πηγαίνει πρίμα ρίμα τη ρίμα
αν σώθηκαν έτσι όλοι αυτοί μακάρι να ‘μαι θύμα.
Θα το γουστάρω, θα φτιάξω μόνος τη ζημιά μου
κανόνας πρώτος στην αλήτικη κληρονομιά μου.
Όσο κι αν καίει, να το κρατάω το λεπίδι
γι’ αυτό μη με ρωτάτε αν φτάνουμε, έτσι, μακραίνει το ταξίδι.

Μη με ρωτάτε ρε, μη με ρωτάτε ρε
μονάχα νιώστε αλλιώς, θα ‘στε πάντα φοβισμένοι.
Μη με ρωτάτε ρε, μη με ρωτάτε ρε
άλλοι στο τίποτα ελεύθεροι, εμείς στα πάντα εγκλωβισμένοι
Μη με ρωτάτε ρε , μη με ρωτάτε ρε
αν θα πρέπει να πατήσω κι εγώ στο σάπιο τους σανίδι
μη με ρωτάτε ρε – μη με ρωτάτε ρε
μη με ρωτάτε ρε αν φτάνουμε, έτσι μακραίνει το ταξίδι.

Μη με ρωτάς, δε βαρέθηκες να χάνεις τη μαγεία,
η φαντασία σου κηρύχτηκε σε μόνιμη αργία
η απροθυμία ακατοίκητο κεφάλι όλο ερωτήσεις
που σώνει και καλά θέλει τις απαντήσεις
τι θα κερδίσεις πάντα θα ξέρεις λιγότερα από κάποιους
και πάντα θα ‘σαι ένα βήμα από τους σάπιους
κι όσοι το ζούνε πάντα ψεύτη θα σε βγάζουνε
και πριν το αγγίξεις, χίλιες φορές θα τα μοιράζουνε.
Νιώσε και ζήσε, στην περιέργεια βάλε τελεία,
πριν σε βουλιάξει στα σκατά η αμφιβολία.
Μη με ρωτάς σου λέω, μη με ρωτάς
αλήθεια ή ψέμα αν θα σου πω, σα χαζός θα με κοιτάς.
Δε πήρες μάθημα απ’ τους βλάκες και τα ξεφωνητά τους
που με χολή βρήκαν την ταυτότητά τους.
Αυτή είναι η χαρά τους, πουτάνα κι αδιόρθωτη
που δεν πλαγιάζουν μαζί της οι ασυμμόρφωτοι,
γι’ αυτό κάθε θαυμαστικό και κάθε ερωτηματικό
γίνεται στα όμορφα θανατικό.
Λοιπόν, τραβήξου από το σάπιο τους σανίδι,
και μη ρωτάς αν φτάνουμε, έτσι, μακραίνει το ταξίδι.

It’s been a long time we shouldn’t have left you
Riddim Killa, lowbap that’s the best crews
I know I’ m guilty of the sins that the flesh do
But I give thanks ‘cause I recognize I ‘m blessed too
Like god blessed my gang
And knowing I’m the son of my mother is knowing I’m a proud man
Have to make moves set up a plan
Me I own my destiny, but I know no man can own the land
or own the air these days we know fear
as we consolidate but don’t wanna share
I want ya listen me clear
In these time’s when life is cheap
With the masses of the people asleep
What you saw you reap
Rodney P in the mud with dirty hands
Me and Foxmoor link up and work the land
So over stand the lesson and the styles we brang
This is no man’s land, ‘cause it’s everybody’s land

(There’s always been a path in no man’s land)
Το μονοπάτι αυτό που χάραξε ο καιρός
με βγάζει πάντα στη γη του κανενός
(It took me all around from where I stand)
But, you know we’re never far from home
We’re universal and always in the zone ya know
(There’s always been a path in no man’s land)
Στάσου ψηλά, πάρα κουράγιο, κοίτα μπρος
δες τα ωραία στη γη του κανενός
(It took me all around from where I stand)
As we move amongst the moon and stars
We give thanks for this planet of ours.
We stay blessed.

Πάει καιρός πολύ καιρός στη γη του κανενός,
που τα είδα όλα μες στη λάσπη και στο φως.
Είδα τ’ απίθανα τα πιο όμορφα, όμως, τα ‘κανα χάρτη•
μ’ οδήγησαν στης ζωής το πονηρό το μονοπάτι.
Κανένα άχτι, ούτε με νοιάξαν οι φευγάτοι
που φωλιάσανε παρέα στης μιζέριας το παλάτι.
Εκεί είναι – νάτοι – τους χαμογέλασε ο ουρανός
κι ενώ κοιτάνε ψηλά, πατάν στη γη του κανενός.
Εμπρός, επιβάλλεται να βλέπω εμπρός
κι ο κακός μου εαυτός είναι ο μόνος μου εχθρός.
Σ’ αυτή τη γη με τα όνειρά τα χιλιοπρόδωμένα,
γιατί ζητάς ξανά από μένα όσα έχεις χρόνια χαμένα.
Κάνε πιο πέρα, κομμένα τα πολλά – πολλά•
αν θέλεις, κράτα την ουσία, τα λίγα και καλά.
Πάτα καλά στο χώμα, κάνε τον ήλιο σώμα κι όρμα,
αυτό τον κόσμο δε τον κέρδισε κανείς ακόμα,
γι’ αυτό όλοι όσοι ξέρουν, κοίτα τριγύρω μας παλεύουν,
γιατρεύουν, αντέχουν, μαζεύουν όνειρα, δε ζητιανεύουν.
Δεν υπάρχει αφεντικό• στάσου ψηλά και κοίτα μπρος,
στη γη του κανενός.

Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν
πες μου ρε φίλε τότε γιατί οι στιγμές μου με πνίγουν
δεν άπλωσα το χέρι σ’ όσα μ’ είχαν προδώσει
ούτε ζήτησα απ’ το παρελθόν ποτέ να με γλιτώσει.
Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας
χαρίζαμε ελπίδα ενώ φαινόταν η παγίδα
φτιάξαμε ουρανό στη σκηνή κάθε σανίδα.
Για να νοιώθουν αστέρια όλοι όσοι πατάνε
να φεύγουνε γι’ αλλού όσο τραγουδάνε
κι εσύ ψυχή μου με ρωτάς για ποιόν ακόμα φωνάζω
για ποιόν γελάω δυνατά και ποιόν τρομάζω.
Για ποιόν λαό για ποιόν θεό για ποιους αγώνες
για ποια αδέλφια ποιους χειμώνες ποιες εικόνες
τι να τα κάνω όλα αυτά που φτύσαν πάνω στ’ όνειρό μου
αυτά που αποτελειώσανε το λαβωμένο ξωτικό μου.
Κι όσα με ξενερώναν στο μεθύσι μου πάνω
σας τα κερνάω ξεθυμάνανε τι να τα κάνω
Καρδιά μου άλλαξες χρώμα μπήκε νερό στο κρασί μου
στέλνεις το δάκρυ σου στην πιο κρυφή πληγή μου.
Μα εγώ δε βγάζω μιλιά ρίχνω χαστούκια στο χρόνο
για να τρέξει πιο πολύ για μένα μόνο.
Να τελειώνω, δε θέλω από κανέναν γιατρειά,
θέλω να φύγω μακριά.

Βρήκα νερό στο κρασί μου γι’ αυτό δεν πίνω γουλιά
είναι κρυφή η πληγή μου γι’ αυτό δεν βγάζω μιλιά
βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια γι’ αυτό το παίρνω αγκαλιά
και πριν μου γίνει συνήθεια, θα ’χω φύγει μακριά.

Και πάω στοίχημα από κει δεν θ’ ακούγονται οι φωνές
δεν θα πιάνουνε τόπο οι κατάρες κι οι ευχές
δεν θα γιορτάζει ο φόβος με τη λήθη στην άκρη
κάθε χαμένο λυγμό μας και κάθε άδικο δάκρυ.
Δεν θα ψάχνω αγάπη σε μάτια τρομαγμένα
και για πρώτη φορά θα φταίω μόνο εγώ για μένα
θα κάνω πλάκα στο αιώνια σοβαρό μου
θα στήνω φάρσα στο πιο μίζερο εγώ μου.
Θα το βουλώνω τη σιωπή για ν’ ακούω παντού
θα κρατάω λίγη ντροπή δώρο του λυτρωμού
θα καλοπιάνω τις τύψεις με ένα καινούριο μου λάθος
θα αφήνω ψέμα να μοιάζει με πάθος.
Και θα χαζεύω της μοναξιάς τα καμώματα
δε θα γυρεύω συντροφιά τα ξημερώματα
θα βάψω αλλιώς το γαλάζιο τ’ ουρανού εκεί πάνω
τώρα μου φαίνεται ότι φτάνω.
Θα πάρω όμως μαζί μου μια ανάσα φυλακτό
να μη μ’ αφήσει κι από μένα να κρυφτώ
και πριν το μίσος μου για πάντα κάπου αράξει
να αφήσω όπου πρέπει όλα όσα έχω τάξει.
Γιατί δεν έβαλα ποτέ στο κρασί μου νερό
και ευτυχώς δεν ξεχνάω με τον καιρό
λέω πριν φύγω την πιο κρυφή πληγή μου
να τηνε ‘γειάνω να μην την σέρνω έτσι μαζί μου.

Σ’ αυτού το κόσμου τα χαλάσματα
λόγια φαντάσματα βαφτίζουν κακό όσους νομίζουνε μιάσματα
πλάνες και θαύματα νιάτα γεράματα
προδότες και ήρωες στάχτες κι ανάμματα
ντροπής άρματα στα χέρια οι πένες,
χαρισμένες στο μηδέν και στη λάσπη βουτηγμένες
φτύνουν για να κλείσουν χαραμάδες και ρήγματα
μήπως γεμίσει ο βόθρος κρίματα, λήμματα, κοίτα τα
της εξουσίας παραπατήματα γουστάρω
αν σκεφτώ τώρα εκδίκηση θα πάρω
κουφάλες να ζήσουμε ήρθε η σειρά μας
έκανε κύκλο η ντροπή και ξεψυχάει μπροστά μας
χαρά μας το νεκροφίλημα δικό μας να ‘ναι
κι οι ψυχές μας πουλιά πάνω απ’ το λάκκο πετάνε
κοιτάνε δε σκιάζονται και τραγουδάνε κι ας πεινάνε
από το πτώμα σου ντροπή δε θα φάνε.

Αν ξεμακραίνεις από τον κύκλο της ντροπής, τότε φαίνεσαι σ’ όλους πολύ κουρασμένος αν ξεμαθαίνεις το παράξενο τραγούδι της ζωής τότε στ’ αλήθεια είσαι πολύ γελασμένος αν το παράπονο φοράς στο λαιμό σου θηλιά δε θα βρεις ποτέ το μάστορά σου
Αν το βουλώνεις και δε βγάζεις μιλιά χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου.

Χάνεις τα λίγα – χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου
Αν το βουλώνεις – αν το βουλώσεις φτάνει στ’ αλήθεια μαλάκα η σειρά σου
Αν ξεμακραίνεις τους κακοφαίνεται αν ξεμακραίνεις κρατάς και κάτι απ’ την καρδιά σου αν δεν αντέξεις και πνίξεις τη μιλιά σου χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου.

Βρήκα την άκρη η ντροπή να μην μπορεί ν’ αντέξει πλάι μου στιγμή
κι απ’ τα σκουλήκια της κανένα να μη βρει ρωγμή
στ’ όνειρό μου το καλύτερο σημείο στο διάβα μου
που τις ρύμες φτιάχνει λάβα μου
κι αύρα μου ασπίδα μου και ριζικό μου
απ’ το περίσσεμα το λίγο θα σας δώσω το δικό μου
κουράγιο για το δρόμο κι έχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας
με της ψυχής τα λιγοστά υπάρχοντά μας,
χαρά μας το τέρας της ντροπής πεθαίνει
σπαρταράει εδώ κι εκεί βαριανασαίνει
δεν επιμένει το παιχνίδι κάπου εδώ τέλειωσε
το ατσάλι έπεσε μόνο του μες στη φωτιά μας κι έλιωσε
μας ένωσε μας θύμισε απ’ τη βολή να βγούμε
αξιοπρέπεια μας έδωσε να πούμε
πως το τέρας κρίθηκε ένοχο για κλοπή
καταδικάστηκε την ίδια του να καταπιεί ντροπή.

Ακούω πολλά να λένε τριγύρω μου τον τελευταίο καιρό
κι αλήθεια άλλο δεν μπορώ
αυτούς τους ειδικούς που μιλάνε για όλα αυτά που εμείς
παλέψαμε να βγάλουμε απ’ το βούρκο της σιωπής.
Και οι αναλύσεις να γίνονται με το σωρό
και όλοι οι δήθεν των media να κρατάνε το χορό
σ’ έναν ρυθμό ακίνδυνο να τους βολεύει
αφού η αλήθεια πάνω τους δε περισσεύει.
Και η γλώσσα η μίζερη εκείνη στα γραπτά
να εξυπηρετεί όσους γράφουν για όλα αυτά
που αλλάζουν κώδικα συνέχεια στο σωστό
και σε κρατάν φυλακισμένο στο γνωστό.
με ένα φόβο φτιαγμένο σαν προσωπικό
γιατί σε θέλουν βίαιο και σπασμωδικό
να μη τολμάς της σκέψης σου τα πρότυπα να φτύσεις
κι αφού γεννάει υποκρισία ο νους σου να τη ζήσεις.
Να φοβάσαι ασήμαντος να μείνεις
να θέλεις δύναμη τα πάντα εσύ να κρίνεις
μια θέση με υπόληψη και να στο αναγνωρίζουν
εκείνοι που στη δύσκολη τη πλάτη σου γυρίζουν.
Μα όλα αυτά είναι πνιγμένα στη βρωμιά
λύση δε βλέπω εγώ καμιά
γι’ αυτούς που η πένα και η οθόνη είναι όπλο
που ζωντανό κρατάνε ακόμα το μεγάλο κόλπο.

Άκουσα κάποτε ανθρώπους με αγωνία να μιλάνε
σε καθέναν από μας σα να παρακαλάνε
γι’ αυτή τη μαύρη εποχή του ψεύτικου ουρανού
της κρυφής επιθυμίας και του βιασμού του νου.
Μα η αλήθεια βλέπεις είναι μόνο για ν’ ακούς
δύσκολα περνάει σε αμείλικτους καιρούς
και όλοι αυτοί τείνουν να γίνουν γραφικοί
γιατί κακόμοιρε λαέ εσύ άραξες εκεί
που τονώνουν τη χαμένη τη μαγκιά σου
περνώντας συνεχώς εικόνες ψεύτικες από μπροστά σου
σαν όλα εκείνα που θα ήθελες κρυφά να δεις
σαν όλα εκείνα που να ζήσεις δε μπορείς.
Που επιμελώς το περιτύλιγμα φαντάζει
αυτό είναι ρε που με τρομάζει
και νιώθω τη ζωή μας σαν κουπόνι
που όποιος μαζέψει πιο πολλά τα εξαργυρώνει.
Με όνειρα ζωής και μια θέση μες το κόλπο
μα μη μου δείξετε το τρόπο.
Θέλω να μείνω μακριά και να κοιτάω ψηλά στο φως

για μένα όλα αυτά ακόμα είναι εχθρός.
Πνιγμένος από λάσπη και βρωμιά
λύση δεν ψάχνω εγώ καμιά
αφού υπάρχουνε σωτήρες πολλοί σ’ αυτό το τόπο
που ζωντανό κρατάνε ακόμα το μεγάλο κόλπο.