Ψάχνω κάτι για να βρω κόντρα στο ριζικό μου
και γυρεύω απ' όσα χάθηκαν και φύγανε το μερτικό μου
χωρίς την κούνια για το μέλλον μου στρωμένη απ’ άλλους
ή μια καρέκλα για να κάτσω με τρανούς και μεγάλους.
Με έφερε ο δρόμος μου μέχρι εδώ και το τραβάω
όπου με βγάλει αφού έχω μάθει να αγαπάω
όσα έχεις φτύσει και προδώσει χρωστάω σα χάρη
σε κάθε παλικάρι που φωτιά αγκαλιά έχει πάρει. Φοβητσιάρη,
μπροστά σου θα με δεις όταν θαρρείς
πως θα προλάβεις να κρυφτείς στο πρώτο απάγκιο που θα βρεις
κυνηγητό θα παίζεις με τη θύμησή σου
δοκιμασία να ξεχνάς θα ’ναι για την αντοχή σου.
Θα μπει η ζωή σου στο ράφι με πλαστικό ενδιαφέρον
η συντροφιά απ’ τους πολλούς θα σου βρωμάει συμφέρον
θα υπάρξουν νύχτες που θα ’μαι εγώ η σκιά σου
αφήνοντας σε μοναχό όταν θα τρέμει η μιλιά σου.
Όσα όνειρα οι άλλοι σου φτιαξαν θα γυρνάνε πεθαμένα
η τελευταία σου στάση θα 'ναι κι η πρώτη για μένα
θα μοιάζουν όλα με σκοινί περασμένο στο λαιμό
και θα 'μαι εκεί και ’γω την άκρη για να βρω.
Θα βρω την άκρη σε κείνα που φοβάσαι
και θα μισήσω εκείνα που μισείς
θα μιλάω για όσα δε θέλεις να θυμάσαι
και θα 'μαι εκεί όταν θα θέλεις να κρυφτείς
Θα βρω την άκρη και θα γίνω σκιά σου
και θα σε βάλω σ' έναν ατέλειωτο χορό
κι όταν αρχίζει και τρέμει η μιλιά σου
την άκρη σίγουρα θα βρω.
Πολλοί είναι αυτοί που είναι αργά για να την ψάχνουν
λίγοι είναι εκείνοι που νωρίς κάτι έχουν βρει
πολλοί είναι αυτοί που είναι χαμένοι ενώ τα ’χουν
αφού ταυτίσαν προδοσία με φυγή.
Καταραμένος άμα ξέχασες και το πιο μικρό
πάντοτε οι μνήμες σε γυρεύουν σε ένα όνειρο κακό
κι αν λίγο σιγοψιθυρίσουν μούσκεμα ξυπνάς θα νοιώσεις
φόβο ντάλα μεσημέρι μην τις ανταμώσεις.
Δεν θα σου βγει σε καλό αφού δεν παίρνεις χαμπάρι
αν θα μιλήσουμε για μπέσα, όλα θα μείνουν στο μακάρι
τα κόμπλεξ σου καλά κοίταξες να καμουφλάρεις
με την πουστιά φρόντισες λόγια σου πολλά να σπονσοράρεις.
Ευχαριστώ αφού την ψάχνω χάρη σε σένα
όσα βιβλία κι αν ανοίξεις σαν κι αυτό που ζω κανένα
το γράφω παρέα με τρελούς και με αλήτες
που ότι λένε γίνονται ένα μην τους πει η ζωή αγύρτες.
Low Bap κι οι Ακρίτες είναι εδώ για μια φορά ακόμη
αφού χρωστάω στο μικρόφωνο συγνώμη
μου καιει το χέρι , το κρατάω και δεν μπορώ,
όμως την άκρη θα την βρω.

Τι χαμπάρια ρε θείο Πως από δω
Κάτω στα μέρη αυτά είχα καιρό να σε δω
το ξέρω ότι αρκετές φορές ήσουν περαστικός
κι ότι δεν χτύπησες την πόρτα μας γιατί ήσουν βιαστικός.
Μα τώρα να ’σαι, δυο βήματα από το κατώφλι
με γεράκια συνοδεία μόλις βγήκαν απ’ το τσόφλι
για να μας δείξεις το σωστό και το αντρίκειο
υπερασπίζοντας και του στραβού το δίκιο.
Φόρεσες τα καλά σου, μπλε, κόκκινα και άσπρα
και το ημίψηλο καπέλο σου αυτό με τ’ άστρα
για άλλη μια φορά πλήρως ετοιμασμένος
και από το hollywood καλά εκπαιδευμένος.
Σχολές πολεμικές διδάσκουν Θουκυδίδη,
του Γκέμπελς τεχνικές φτιάξαν για εχθρό ένα φίδι
καταραμένο μα εσύ ξέρεις τον κόσμο όλο να σώζεις
το παίζεις Μεγαλέξανδρος ο Καραγκιόζης.
Ω, πλανητάρχη μας, ξεχάστηκαν οι ροζ ιστορίες
χάρη στα αμούστακα λυκόπουλα-επαγγελματίες
με gay αισθητική σκάσαν κομάντα σφίκτες
και κάνανε κολλητιλίκια με γιουρογλύφτες.
Αχ, παλιομισθοφόρια τι τραβάν για σας τα αγόρια,
τι τραβάν για σας τα αγόρια
Δώστε χαιρετισμούς και φιλάκια
στα πεινασμένα γεράκια
και στου σερίφη το στήθος
καινούριο αστέρι με γεια!
Πείτε του θείου Σαμ του μαλάκα
το αίμα αν πήρε στην πλάκα
κάποιοι τρελοί στα Bαλκάνια
δεν τον ξεχνάμε άντε γεια.
Δεν σου φτάνουν όσες έχεις και κάνεις αλητείες
ταξιδεύεις μακριά, πηγαίνεις γι’ άλλες πολιτείες
χωρίζονται απ’το στόλο σου οι ωκεανοί
για τα γεράκια σου αγάλλονται οι ουρανοί.
Με την ευχή του Θεού και την κατάρα του ανθρώπου
γαμώ την περιέργεια του Χριστόφορου Κολόμβου
μα θείε Σαμ εδώ είναι αλλιώς
ο νέος είναι ωραίος μα ο τόπος παλιός.
Εύφορο το χώμα από τις μπόμπες και το αίμα
έμπνευση το χρώμα για τραγούδια απ' τον καθένα
από του κόσμου τη γωνιά σου ’ρχονται τα κακά μαντάτα
χάμπουργκερ, κόκα κόλα και τηγανιτή πατάτα.
Έχεις πολλά να χάσεις, τίποτα να ξεχάσεις
σπασμωδικές αντιδράσεις μ’ αρνητικές επιδράσεις
αναλυτές πολέμου και ανταποκριτές,
μαμάδες, χαϊδεμένα και επικριτές.
Όταν γυρίσεις με ένα sorry φύγανε τα πάντα
λόγω βλακείας δεν χρειάζεσαι την προπαγάνδα
και εμείς εδώ, τρελοί βαράμε παλαμάκια
και στέλνουμε χαιρετισμούς και φιλάκια.

Λιτά ονείρατα, παλιά μα φρέσκια αντοχή
μες στο κελί σου βάστηξες με κόπο και ανοχή
δεν ήταν πέτρινα χρόνια, δοκιμασία δε μοιάζει
η μοναξιά που άλλους τρομάζει την ψυχή σου ησυχάζει.
Όσα δεν έζησες πόσο παλιά σε πάνε
κι αν δεν σου βγαίνει να μου πεις τα μάτια σου το μαρτυράνε
τότε που ’τρεχε στις φλέβες σου καυτό το αίμα
αν σε πειράζει πήρα φόρα, δεν θα αλλάξω θέμα.
Το ριζικό σου σ’ άφησε πολύ μικρό στο μοναστήρι
στο κυκλωμένο απ’ τα βουνά θείο εργαστήρι
που με τα χέρια ψηλά άρπαζες του Θεού τα γένια
και εκείνος έστελνε βουλές μ’ αγέρες και μελτέμια.
Με άγια γκέμια είχε δεμένη την ψυχή σου
Θεϊκό κουμάντο στις κουβέντες μα και στο λιγνό κορμί σου
η λογική σου ξεδιψούσε στο κρασί
σταματούσαν οι ανάγκες σου, μέχρι και το ξερό ψωμί.
Ρούφηξες γνώσεις στο σκαλισμένο σου ποτήρι
κερασμένη απ’ των βιβλίων το κροντήρι
ήσουνα έτοιμη θυσία για καθένα αδελφό σου
κι έτσι έφτιαχνες το παραμύθι το δικό σου.
Περάσαν χρόνια και στιγμές νηστεία, προσευχή
η μοίρα θέλησε να εξαργυρώσεις την αντοχή
τη ζηλευτή πήρες βραβείο θέση σε μακρύ ταξίδι
του κρεβατιού σου άφησες το σκληρό παλιό σανίδι.
Τα πιο καλά φόρεσες ράσα τα φυλαγμένα
με όλα τα σύμβολα που ’χουνε κεντημένα
ήσουν εκείνος που στον άρχοντα θα ’φερνε τις γραφές
σε ιερό σκοπό ταιριάζουν όλες οι τιμές.
Πήρες τον δρόμο και αναρωτιόσουν τι θα βρεις
αν θα κατάφερνες να μείνεις ευλαβής
μέσα σε τόσα πλουμιά, μες τη χλιδή, στον έξω κόσμο
θα δειλιάσει η ψυχή σου να μείνει φύλλο από δυόσμο.
Έφτασες λοιπόν στην πολιτεία την μεγάλη
χαρά απλωμένη σαν αιθάλη, σου φτιαξε ζάλη
ελευθέρωνε ευωδιά το βρεγμένο χώμα
καλώς τους βρήκες στο παλάτι, με ανοιχτό, ήσουνα, το στόμα.
Τα κουστούμια και οι στολές μοιάζαν όλα μαγικά
παντού σημαίες ανεμίζανε επιβλητικά
κοίταξες γύρω και έκανες τον σταυρό σου
να αντέξει η πίστη σου και το μυαλό το καθαρό σου.
Πώς ξέχασες Η μοναξιά να μη σε σκιάζει.
Πώς ξέχασες Μια ματιά πόσα σου λεει.
Πώς ξέχασες Η σιγουριά να μη σε βιάζει.
Πώς ξέχασες Η φωτιά να μη σε καιει.
Σιγά σιγά συνήθισες μπροστά στου άρχοντα το θρόνο
είχες ξεχάσει πια το στόχο σου πίσω στο χρόνο
πες μου πως έπαψες στο χώμα που πατάς να ψιθυρίζεις
τους πειρασμούς με προσευχές σου να κοιμίζεις.
Σ’ αρέσει τώρα δυνατά για το καλό να φωνάζεις
τα λόγια σου χωρίς ευθύνη τα μοιράζεις
ο ήλιος σε σκιάζει και λούζεσαι στο φως
απ’ το φεγγάρι, πως ξέχασες Για πες μου πως

Αυτοί που χάθηκαν δεν παύουν να υπάρχουν…

Σα πνεύματα γέρνουν μες τη νύχτια
σα φάντασμα φοβίζουνε τη σκέψη
σα χάδια απλώνουν τη ψυχής τη παγωνιά
ζητιάνοι μοιάζουνε μέσα στη χάση και στη φέξη
ζούνε στο πόνο της καρδιάς και του μυαλού
υπάρχουν στην αχολόη των βογκητών του δασούς
κρύβονται σ’ αναμνήσεις και στιγμές ενός τρελού
και στα λημέρια ξωτικού απ’ τα όνειρα σου
υπάρχουνε στις στάλες της βροχής
σε απόκρημνα βουνά και πεδιάδες
σε σκιάχτρο ένα φίλο έχουν βρει
και σ’ ουρανούς με αρχηγούς όμορφες ναϊάδες
γυμνή είναι μες του κόσμου τη ζωντάνια
εντάξει όμως απέναντι στη μοίρα
τώρα καθένας θα γυρεύει για μετάνοια
ενώ θα σκέφτεται «από τη ζωή τι πήρα»
ο χρόνος το κορμί τους έχει φθείρει
η ελπίδα ζωντανεύει όμως το πνεύμα
θέληση διχασμένη σε γιοφύρι
άραγε τι θα διαλέξει ζωή ή φθορά στο ρεύμα
βάσανο ο παράδεισος τραγούδι η αμαρτία
παρούσες οι ψυχές τους στους αιώνες
μα απαρατήρητοι σε άπιστων περνάνε τη λατρεία
ζωή μου κάνε τους να νικήσουν όλους τους κανόνες
νεκροί φαντάζουνε στους πιο πολλούς ανθρώπους
θνητοί που δρόμο χάσανε και πήγαν για αλλά μέρη
τι κρίμα που η ζωή ταξιδεύει σ’ άλλους τρόπους
σκιές σε βροχερό καλοκαίρι.

Ακριβοπληρωμένο το όνειρο τους χάθηκε μακριά,
μα η ψυχή του και η φωνή τους έμεινε στη γη
ξέχασαν να περάσουν στην άλλη τη μεριά
θύμωσε ο χάρος που δεν νιώσανε τη φυγή
πανε ταξίδια οι σκέψεις στου ουρανού τα μονοπάτια
δεσμά τη σάρκα την κρατάνε στο χώμα
παραπονεμένα λόγια παραπονεμένα μάτια
τι ειρωνεία να ικετεύουν για ένα θάνατο ακόμα
διχασμένη τους σκέψη με κάθε ήχο
θυμάσαι όνειρα που πια δεν έχουν
της καρδιάς δαιμονισμένων συναντάνε το χτύπο
μα στο τέλος μετανιώνουν και αρχίζουν να τρέχουν
ένα αίνιγμα ολάκερη η ζωή τους
που όλο προσπαθώ μα δεν μπορώ να λύσω
κάθε τόσο παλεύω να απαντήσω στην ευχή τους
μα μονάχη δεν μπορώ να τους φέρω πάλι πίσω
κρύβονται στα ίχνη απ’ τη παλιά τους ζωή
και συμβιβάζονται στους νόμους του καινούριου τους κόσμου
φτιάχνουν ιστορίες γυρεύοντας πνοή
να κρύψουν προσπαθούν στους εφιάλτες το φως μου
σε βουβά ουρλιαχτά σε βαμμένα αγκάθια
κουρασμένοι οδοιπόροι στα ίδια τους τα πάθη
καλυμμένοι με χιτώνες σε δρόμο για παλάτια
που ανταμείβουν όποιον κατάφερε να μάθει
αιχμάλωτοι και συνάμα φυγάδες
αυτοί που φύγανε δεν παύουν να υπάρχουν
δούλοι και συνάμα αφεντάδες
αυτοί που χάθηκαν μια ελπίδα πάντα θα ‘χουν.

Φίλε, λυπάμαι για αυτά που κουβαλάς στη πλάτη,
νιώθω οργή που η τύχη δεν σου 'κλεισε το μάτι
να ζηλεύεις την χαρά που πίνουνε οι άλλοι
να γελάς σιωπηλά με σκυφτό το κεφάλι.
Σ' έχει πνίξει το δάκρυ, σου 'χει λείψει το φως.
Τι κι αν σφίγγεις τα χέρια, σε έχει ξεχάσει κι ο Θεός.
Σε έχουν σκεπάσει με χώμα προσπαθείς να κρυφτείς,
μα είσαι μόνος, στη φωτιά θα καείς.
H μάτια σου ένα βέλος που γλιστράει από το τόξo,
δεν θα πέσεις στη λάσπη, εγώ θα σε σπρώξω
να πληγωθείς από τις ανάσες που 'ναι κρυμμένες,
τότε θυμήσου πως οι ευχές δεν πήγαν χαμένες
σ' ένα κόσμο πλασμένο στο μυαλό σου
και να σκεφτείς κανέναν δεν πήρες στο λαιμό σου.
Aπλά τους άφηνες όλους να το γιορτάζουν
και μες τα μάτια με ειρωνεία να σε κοιτάζουν.

Φόρτωσε ελπίδες και φωνές μέσα στη τσάντα
πάρ' τη στον ωμό και φύγε ταξίδι για πάντα
μήπως γλιτώσεις και σε πάρει ο ουρανός
μα όταν θα ‘ρθει θα μοιάζει ψεύτης κι αυτός.
Θα νιώθεις τυχερός, όταν θα κλαις
για ό,τι γίνει, τουλάχιστον, εσύ δεν θα φταις.

Ένα ταξίδι στο σκοτάδι να βρεις τη ψυχή σου
να τη σφίξεις στα χέρια, να την πάρεις μαζί σου,
να την ρωτήσεις αν άξιζε να φύγεις μακριά
από αυτούς που σου πλήγωναν καιρό την καρδιά
που τους άφηνες να παίζουν τη σκηνή σου
και τους δάνειζες για γέλιο τη φωνή σου.
Τότε αυτοί ζούσαν καλά κι όλα ωραία
και συ κοιμόσουν με τη πικρά για παρέα.
Ποτέ δεν ρώτησαν στο πανηγύρι αν γιορτάζεις,
γιατί στη πέτρα το σταυρό εσύ χαράζεις.
Αν στο όνειρο σου το δικό σου αστέρι λάμπει
ή μήπως έσβησε, γιατί έφυγε το χάδι.
Ίσως για αυτό να ψάχνεις τη σκιά σου
μπορεί σ’ αυτή να έμεινε λιγάκι απ’ τη χαρά σου.
Τότε θα έρθει η ώρα που θα χαθείς
και δεν θα φταις, αφού δεν θα έχεις ίχνος ντροπής.

Άντε ρε φίλε, θα μείνω εδώ να περιμένω,
γύρω απ’ τις τύψεις σου εγώ θα γυροφέρνω.
Θα υπάρχω εγώ να ελπίζω στο φεγγάρι
δεν θα αφήσω κανέναν το όνειρο σου να πάρει.
Θα το φυλάξω καλά κι όταν γυρίσεις
με ελπίδα και χαρά ξανά να το γεμίσεις.
Ο χρόνος θα έχει γιατρέψει της πληγές
κι από όλα αυτά κρατά ό,τι θες.
Παλιές συμβουλές δεν θα θυμάσαι,
θα χαίρεσαι που έφυγες, δεν θα λυπάσαι
και θα χαθείς στο παραμύθι της χαράς.
Θα νιώθεις καλά ένας μάγκας βασιλιάς
και θα έχεις στέμμα στο κεφάλι ένα φως,
μπροστά στα ποδιά σου θα πέφτει ο λαός,
μες στην ελπίδα και στην πίκρα να καούν
- άσ' τους καλύτερα, θα το σκεφτούν.

Σε μια πόλη που τα όνειρα μπαίνουν στη σειρά
και δε χρειάζεται ποτέ να σκεφτείς προσεχτικά.
Σε μια σκέψη που κάνεις μοναχός,
ο δρόμος για να φτάσεις δεν είναι μακρινός.
Με τη πρώτη ηλιαχτίδα που ο ήλιος θα μας στείλει
σε λίγα λεπτά θα φτάσει στη πύλη
κι όταν περάσεις να κάνεις μια ευχή
και ό,τι θέα αναπολείς μη ρωτήσεις γιατί
και το στολίδι της φαντάζει λαμπερό
μες στου νου τη φαντασία αληθινό.
Μη ξεχάσεις να το δεις, γιατί είναι κρίμα
και μη φοβηθείς, δε σηκώνει κύμα.
Μη χάνεις καιρό γυρνά πιο κει
στο κέντρο φανερή, διαμαντένια ακτή.

Αυτός ήταν ο πρόλογος και τώρα εγώ αρχίζω
για να βρω την ακτή από 'δω και 'κει γυρίζω.
Στο ψηλότερο μέρος ανεβαίνω με κόπο
και χωρίς ταλαιπωρία σα να βρήκα το τρόπο
πιο κοντά σου να έρθω, λίγο να σ΄ ακουμπήσω
και από την πολύ ομορφιά σου ας είναι να μεθύσω
και άφησέ με σου λέω εκεί κοντά σου να μείνω
στην άκρη σου να βάλω το γαλάζιο κρίνο
και πιο δίπλα μη ξεμπλέκεις το μύθο
και στα διαμάντια που έχεις μη βάλεις άλλο λίθο,
φοβέρες και φουρτούνες μη βιαστείς να σήκωσεις,
με το όνειρο σου ποτέ ραντεβού να μη δώσεις.
Αν είναι να έρθει, θα έρθει μοναχό του
και αν ποτέ θα χαθεί μη λυπηθείς το χαμό του,
γιατί πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία,
αλλά η μοναξιά παραμένει ακμαία.
Μες στο νου μου ακτή μη πάθεις κακό
και αν ακόμα εγώ δε μπορώ να σε δω
και αν μια μέρα κατά λάθος σε αρνηθώ
τότε τη πύλη σου ποτέ μη διαβώ.
Της σκέψης ζωντάνια, του ονείρου ψυχή
της φαντασίας φλόγα, του μύθου αρχή
γεμάτη διαμάντια με λάμψη παντού
μοιάζεις με κομμάτι του μπλε ουρανού
σαν ένα αστέρι με διάχυτο φως
που με ιδιαίτερη φροντίδα έφτιαξε ο θεός,
με στυλ μίας θεάς με πολύ πολυτέλεια
και πάντα στο κέντρο γεμάτη ονειροτέλεια
και όταν φωνάξω στο κέντρο ζει
μόνο φέρνω τη διαμαντένια ακτή.

Το όνειρο σα ψάξεις ξέρεις που να το βρεις,
πριν αρχίσεις το μύθο να με θυμηθείς.
Μες στη φαντασία μια λάμψη υγρή
στο κέντρο φανερή η διαμαντένια ακτή.

Μη φοβάσαι το χρόνο που γρήγορα κυλά
εγώ κοντά σου θα 'μαι σε κάθε νύχτια
και αν μόνη ξυπνήσεις, μη με αφήσεις μονάχο
όταν φύγεις μετά δε ξέρω τι θα χω.
Μπορεί ένα φόβο ή μια ντροπή
θα έρθω και θα μείνω μαζί σου ακτή
μαζί να δούμε ψηλά τα αστερία του ουρανού
και ας μας βάλουν ό,τι θέλουν μέσα στο νου
ίσως ένα όνειρο ή μια μόνο σκέψη
ένα ψέμα καλό στο χρόνο να αντέξει
και ποτέ μη διακρίνει τη νύχτα με τη μέρα
να ανασάνει και αυτό της φύσης αέρα
με τη τύχη κοντά μου για μια στιγμή
γιατί ποτέ δε μου μίλησες σ' όλη τη ζωή
και πάντα μαζί διαμαντένια ακτή
στου ονείρου τη κρυφή την υπόγεια πηγή
και αν έστω στερέψει από κοντά μου σε χάσω
αν άλλος σε πάρει εγώ θα κάνω πάσο
ως τότε όμως μπορεί το όνειρο να ψάξω
και για να έρθει κοντά μου τα αστερία θα του τάξω
και το μύθο θα αρχίσω σα λάμψη υγρή
πάντα στο πλευρό μου διαμαντένια ακτή.

Τι θέλεις ρε Τι με κοιτάς
Είμαι κι εγώ ένας τρελός απ’ τη φυλή της φωτιάς
για να καταλάβεις άκου με προσεκτικά
τα λόγια που θ’ αφήσω μοιάζουνε βεγγαλικά
αλλού τα περιμένεις κι αλλού αυτά σου σκανε
σε τρομάζουν και τ’ αυτιά ρε σου τρυπάνε
σου γεμίζουν με χρώμα το μουντό σου ουρανό
και σου κάνουν το σκοτάδι φωτεινό
κι εσύ αμήχανα γελάς, σαν χαζός παντού κοιτάς
και δεν ξέρεις αν θα φύγεις που θα πας
μένεις κοντά μου και με κοιτάς δειλά δειλά
και εγώ σου δείχνω να κοιτάξεις χαμηλά
στα κάρβουνα εκεί που είναι για μένα αναμμένα
θα απλώσω όσα όνειρα μου δεν συνάντησα καμένα
γιατί όταν γεννήθηκα πάτησα στη φωτιά
με είδανε που γέλαγα κι ουρλιάζαν δυνατά
άλλοι με λέγαν δαίμονα κι άλλοι σατανά
κι όσα κι αν μου κάνανε την έβγαλα φτηνά
και θα ’μαι εδώ μέχρι να φύγει η νυχτιά
και να μην έχει άλλη φωτιά
Τι θέλεις ρε Τι με κοιτάς
Είμαι κι εγώ ένας τρελός απ’ τη φυλή της φωτιάς
και θα ’μαι εδώ μέχρι να φύγει η νυχτιά
και να μην έχει άλλη φωτιά.
Σε πείραξαν οι φλόγες στο κεφάλι
και δεν βλέπεις το μαύρο σου το χάλι
σε πιάσανε μαλάκα οι αναθυμιάσεις
κάτσε ακόμα άλλο λίγο και θα σκάσεις
θα κοκκινίσεις, θα φουντώσεις, θα φουσκώσεις
κι αν προλάβεις και γλιτώσεις και δε λιώσεις
θα μαζέψω ό,τι έχει μείνει απ’το κορμί σου
να ’χω κάτι απ’ τη χαμένη ύπαρξή σου.
Μη χαίρεσαι μαλάκα δεν ήρθε η ώρα ακόμα
τη χολή που έχεις φτύσει ξαναβάλτηνε στο στόμα
γιατί εγώ τα κάρβουνα τα έχω για κρεβάτι
λες να με βγάλαν άδικα ρε ηλίθιε πυροβάτη
ανέβα παλιοβέβηλε απάνω εδώ στη θράκα
να σου φύγει η μαγκιά και να κοπεί κι η πλάκα
Άσε με εγώ να είμαι εντάξει είμαι καλά ψημένος
έχω φωτιά εγώ μέσα μου κι είμαι ευχαριστημένος
Ναι ωραίοι είστε όλοι κι εγώ είμαι ο μαλάκας
πουλάτε μούρη κάνατε κι ένα CD της πλάκας
φέρτε τα ποσοστά μου αυτά είναι τα μόνα
που με κρατάνε δίπλα σου ακόμα Βαβυλώνα