Πες ότι ανοίγω όσο μπορώ τα μάτια και γίνομαι σαν Κυριακή.
Πες ότι παίρνω βαθιά ανάσα να γκρεμιστώ σαν φυλακή.
Γίνομαι, λέει, φρέσκο μανόγαλο τσιγγάνας για ξόρκι χωρισμού.
Και δαγκωμένο πανωσέντονο πουτάνας σε φινάλε ψεύτικου οργασμού.
Πες ότι ντύνομαι στου ήλιου το χρώμα και μοιάζω με γιορτή,
βουλώνω αυτιά και ράβω στόμα, για να μη πω ούτε ένα γιατί.
Πες πως υποκρίνομαι ότι εκεί έξω, είδα και κάποια αρσενικά.
Πες πως ευθύνομαι αν μπλέξω, ό,τι κι αν γίνει, τελικά.
Αν μου ζητήσουν μια μελωδία εκεί έξω, ξέρω τι θα παίξω.
Αν με κεράσουνε φαρμάκι εκεί έξω, θα το πιω μια κι έξω.
Αν πρέπει να πατήσω σε πτώματα εκεί έξω και με σπρώξουνε θα τρέξω.
Μα, αν γίνω όνειρο και βγω εκεί έξω, πες μου πώς θ’ αντέξω
Μα, αν γίνω όνειρο...

Απ’ το μυαλό μου γυρνάει, περνάει
φωτιά ξερνάει
και σέρνεται, εκδικείται κι όταν πελαγώνει έρχεται,
μ’ ανέχεται, τα πάντα δέχεται,
αργοπεθαίνει πλάι μου
ξαναφωλιάζει στο κεφάλι μου.
Κόκκινη αρμάδα μου,
πυρωμένο μου ατσάλι, περηφάνια μου,
φουρτούνα που με βγάζει ξανά στη στεριά,
οπλίζει και μου δίνει να σου πω λευτεριά.
Λευτεριά σ’ όλους κι όλα τ’ αδικημένα,
τα μόνα, τα μικρά τ’ αγέννητα και τα θαμμένα,
σε ‘μενα ήρθε και χάθηκε σε κάθε στάλα μου αίμα
και τέρμα, όπως διάλεξε ξανά ‘κατσε το κέρμα.
Και να ‘μαι...
Γεννιέμαι, ονειρεύομαι, σέβομαι και θυμάμαι
δε φοβάμαι, αντιστέκομαι, θυμώνω και καίγομαι
μονοπάτι χαράζω, φωνάζω, ουρλιάζω και φλέγομαι,
ανεμοδέρνομαι, δε σέρνομαι απ’ το τίποτα δε κρύβομαι
και φαίνομαι, σκέφτομαι, δεν ανέχομαι παράσιτα, δεν δέχομαι,
μπλέκομαι, πολεμάω και τα βάζω με το χρόνο
φτύνω λέξεις αράδες με μια μου ανάσα μόνο.

Μαζί της, η ανάσα μου τρανή αντάρα υψώνει,
περνά, ψέμα σκορπά και με αλήθεια ξανά στρώνει.
Μ’ αντρώνει, μ’ ορθώνει την θέλησή μου ατσαλώνει,
την ωμή και ψυχρή αντιλογία τελειώνει,
τα κενά της ιστορίας μου με δόξα μπαλώνει.
Σηκώνει κύματα αντίδρασης, τριγύρω απλώνει,
με κάνει τα όμορφα παντού και πάντα να ψάχνω,
βλέποντας κι ακούγοντας, τη σκέψη μου να φτιάχνω.

Γιατί δεν είναι και δεν ήταν ούτε μια φορά σχολείο,
δε σπουδάζετε, δε φτιάχνεται βιβλίο,
αλλά γεννιέται, αρρωσταίνει, φυλακίζεται, πεθαίνει,
ανασταίνεται, πεισμώνει, δε γονατίζει, επιμένει,
ξαναβγαίνει σ’ οδοφράγματα,
γίνεται οράματα σ’ ανθρώπου θάματα.
Ανάβει φλόγα κι απλώνει, στο μυαλό μου φουντώνει
κόκκινη λαίλαπα θεριώνει και η ώρα ζυγώνει.

Κι όποιος μπορεί μεγάλο ή μικρό, ρόλο παίζει
τ’ αύριο κανείς δεν μπορεί να το εμπαίζει.
Αχνοφέγγει απ’ τα πέρατα, για λίγο ξαποσταίνει
με φιλόξενα λόγια και τους περήφανους παλεύει, δε ζηλεύει,
τ’ αύριο σκέφτεται, ονειρεύεται
την απάθεια δε δέχεται κι έρχεται,
αρματωμένη απ’ τη ζερβή σου μεριά
κόντρα στου νου σου την κακοκαιριά.

Λευτεριά θέλω να δώσει σε μυαλά παγιδευμένα,
μπερδεμένα, ζαλισμένα, χιλιοπαραλογισμένα,
σε θρησκείες, σοφίες, ιδέες και σκέψεις,
με τ’ αλλιώτικο λιγάκι το μυαλό σου να θρέψεις.
Εδώ θέλω να σε δω, καν’ το κι εσύ αν μπορείς
θέλει αρχίδια να ‘χεις στο σήμερα που ζεις.
Πάρε ανάσα βαθιά και φύσα τα πανιά
για την κόκκινη αρμάδα πάμε ξανά.

Και να ‘μαι...
Γεννιέμαι, ονειρεύομαι, σέβομαι και θυμάμαι,
δε φοβάμαι, αντιστέκομαι, θυμώνω και καίγομαι,
μονοπάτι χαράζω, φωνάζω, ουρλιάζω και φλέγομαι,
ανεμοδέρνομαι, δε σέρνομαι απ’ το τίποτα δε κρύβομαι
και φαίνομαι, σκέφτομαι, δεν ανέχομαι παράσιτα, δεν δέχομαι,
μπλέκομαι, πολεμάω και τα βάζω με το χρόνο,
φτύνω λέξεις αράδες με μια μου ανάσα μόνο.

Οργή κατεβάζει των ουρανών η πηγή,
κι αυτοί μάταια ψάχνουν μια κρυμμένη για λύτρωση ευχή,
ασυγχώρητους τους έκρινε, σφιχτό λουρί η ζωή,
τα ‘κάναν ένα σε κόλαση και γη.

Γέμισαν χρόνια χρόνια, βουνά και φόντο μαύρα χιόνια
καταδικάζει η μοίρα, χάρο στ’ αλώνια
φτώχια καρδαμωμένη, μες στη σιωπή βουτηγμένη
η φωνή κι αντοχή, χορδή τεντωμένη
κάθε ελπίδα σ’ εμπλοκή γεννά πάνω σ’ επιπλοκή
μήτρα κακού χρησμού, κατάρα ριζωμένη
θεού ανάβλυσμα στον κόρφο ταξιδιώτη πάντα μένει
η Παλαιστίνη, οι ουρανοί σου κλειδωμένοι.
Βασανισμένη ξυπνάς, μα και κοιμάσαι στη τροχιά σου
δε κέντησε ο ήλιος απόψε τα παιδιά σου, κι άντε γεια σου
αρματωμένε καμικάζι,
ψυχρό το κλάμα μάνας, μα τη τρώει το μαράζι
σκουπίζουν τα δάκρυα, κουρασμένη λησμονιά
κι όλοι λαοί σ’ ανατολή κυνηγημένα πουλιά.

Οργή κατεβάζει των ουρανών η πηγή,
κι αυτοί μάταια ψάχνουν μια κρυμμένη για λύτρωση ευχή,
ασυγχώρητους τους έκρινε σφιχτό λουρί η ζωή,
τα ‘κάναν ένα σε κόλαση και γη.

Γύρεψε πόλη με θάνατο η ξυπόλυτη φωνή μου
κι αν δε στα ‘μαθαν καλά σε παίρνω απόψε εγώ μαζί μου,
για να δεις και αυτούς που μεθάνε με τη τρέλα τους
και γυαλίζουν τ’ αστέρια στα καπέλα τους.
Γρατζουνισμένη πόρτα στον παράδεισο,
ανάστατοι ψάχνουν στερνή γουλιά σε ξένη άβυσσο,
τη φρίκη τρομοπράξεων και ξένων,
διπλαμπάρωσαν μέσα στη μνήμη - μαραμένη κρήνη.
Κι εγώ εδώ σ’ ένα low bap δρομολόγιο, Κομοτηνή – Παλαιστίνη
Κι απ’ αυτό που ‘χει μείνει, αν κάτι έχει μείνει,
γυρνά το φίδι φαρμάκι στάζει απ’ τη γλώσσα και σου δίνει.
Μα ό,τι κι αν γίνει, αν κάθε πράξη σε κρίνει
το όνειρο ποτέ δε σ’ αφήνει.

Οργή κατεβάζει των ουρανών η πηγή,
κι αυτοί μάταια ψάχνουν μια κρυμμένη για λύτρωση ευχή,
ασυγχώρητους τους έκρινε, σφιχτό λουρί η ζωή,
τα ‘κάναν ένα σε κόλαση και γη.

Πάει καιρός που δε λέω να ξεχάσω...

Ήρθε το σούρουπο και μου φερε παλιές μυρωδιές
και ξαναχάθηκα σε μια απ’ του χρόνου μου τις ρωγμές
έγινα χθες, έγινα φωτιά και σκιές,
έγινα μπόρα και νερό στις νεραιδοπηγές,
έγινα γυάλινη κούκλα και θλιμμένο λουλούδι
κι είμαι σαν δάκρυα στο πρώτο τραγούδι,
ανοιξιάτικο χνούδι σ’ έναν απέραντο κήπο,
έγινα μάνα που ακούει απ’ την κοιλιά τον πρώτο χτύπο
κι ας λείπω από κοντά σου όνειρό μου,
έχω μια ζωγραφιά για κόσμο ολάκερο δικό μου
πνιγμένο κακό μου,
σ’ έφτιαξα γλάστρα για το βασιλικό μου
να σας ποτίζει αγκαλιασμένα η βροχή μου,
φωλιά να φτιάξει η ομορφιά στην αυλή μου.
Στη γη μου να ’χουν τα πάντα φωνή,
να είναι ο ήλιος καμπάνα και το φεγγάρι σκοινί,
να κάνουν ταίρι όσα μισώ με όσα νομίζω σωστά
και να φάνε απ’ το ίδιο πιάτο όσα ήταν πριν χωριστά
και όσοι σκοτώναν ο ένας τον άλλο
να ’χουν ταξίδι μπερδεμένο, δρόμο ατέλειωτο, μεγάλο.
Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί,
βάζω το βιος μου σ’ ένα μουσικό κουτί.
Τρέχω και πάω να κρυφτώ στη παλιά φυλλωσιά
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.

Κόψε μου λίγο απ’ την αυλή γιασεμί,
και μια αγκαλιά απ’ τη παλιά φυλλωσιά
στου χρόνου μου πέτα τα τη ρωγμή
μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά
Τρίψε στο χέρι μου λίγο βασιλικό
δος μου νερό απ’ τις νεραϊδοπηγές,
να πάει κάτω όλο μου το κακό,
μη βασανίσει άλλες τόσες γενιές.

Έλα και πες δυο παραμύθια παλιά
εκείνα που λεγες τα βράδια σταλιά με σταλιά
κι όλο κοιμόμουν πριν να μάθω το τέλος,
πριν το στόχο βρει του πρίγκηπα το βέλος.
Έλα να ψάξουμε στου χρόνου τη γεμάτη σοφίτα,
κλείσε τα μάτια και μια ευχή ακόμα ζήτα,
πάνω στο δέντρο κλαδί με κλαδί
όπως χτυπάει η πένα πάντα στο ρυθμό τη χορδή.
Γιασεμί, ώσπου να ’ρθει η βροχή
να ’ναι αξημέρωτη η νύχτα που έχει παντού απλωθεί,
μαζί με τ’ άρωμα τη μυρωδιά σου,
να ’ ναι αβασίλευτη κι η μέρα ήλιε μου στη ποδιά σου.
Για λίγο στάσου, παράξενο αηδόνι
που μου σφυρίζεις τις λέξεις και ο στίχος τελειώνει
και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά
κι όσα απ’ το κλάδεμα ξεθάρρεψαν και βγήκαν κλαδιά.
Μικρή ροδιά και μυγδαλιά,
βρεγμένο χώμα, χειμώνα σε μια ρίζα από ελιά,
σκυμένη ράχη, γέρικη πλάτη για συντροφιά
πέφτει στη μάχη απόψε ακόμα άλλη μια αθώα γενιά.
Κι εμένα μ’ έπιασε η νύχτα στης νεράιδας το φτερό,
μέσα απ’ τα χέρια μου κυλάει της πηγής το νερό
- ψιθυριστά μυστικά και κλειδωμένα,
μου πέρνουν κάτω το κακό μέσα στη στέρνα.

Σε θυμάμαι να τραγουδάς για όσους σκέφτονται
να γράφεις για όσους αντιστέκονται
να παίζεις μουσική κι εμβατήρια
να φτύνεις αίμα στα κρατητήρια
να φωνάζεις κι από τ’ αδικο να πνίγεσαι
να πεθαίνεις, να αντέχεις, ν’ αγωνίζεσαι
να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι.
Και τώρα να σιωπάς, να πουλάς, και να δίνεσαι,
να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι,
να κυβερνάς, να χτυπάς, να υποκλίνεσαι,
να ‘κονομάς, να ευλογάς και ν’ αμύνεσαι,
να γράφεις απλώς, να περνάει ο καιρός,
να δικάζεις σα να ‘σαι θεός,
να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι,
να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι.
Ρε, τσάμπα πήγανε όλα, τραγούδια κι αίμα
ποτίσαν ψέμα
όλα λυγίσανε κι όλα σαπίσανε
σ’ όσα αγαπήσανε, πάνω τους φτύσανε.
Τσάμπα πήγανε όλα και παραδόθηκαν και μαντρώθηκαν,
ήπιανε όλη την εξουσία, φάγαν καλά και στηλώθηκαν.
Tώρα βρωμάει σαπίλα κι εσύ - τι ξεφτίλα -
ράβεις όλα τα στόματα, πατάς επάνω στα ίδια μύρια πτώματα
που εσύ πρώτος θρηνούσες, το δίκιο ζητούσες
στα μάτια των εχθρών κοιτούσες και τους τραγουδούσες.
Πάνε όσα είδες όμορφα τώρα κατάλαβες τυχαία πως βρέθηκες,
στο χρόνο δέθηκες, τα πάντα ανέχτηκες, το βούλωσες, δέχτηκες.
Πάνε όσα ονειρεύτηκες, αν τα ονειρεύτηκες.
Τώρα τα έχασες όλα αφού....
Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες
κι ως το πρωί, κοίτα πως γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.
Ναι ρε, τα είδα όλα, πασόκους – φασίστες,
σκυμμένους αρτίστες, μπάτσους – καριερίστες.
Ναι ρε, τα είδα όλα κι ο κύκλος γυρίζει,
ψοφίμι μυρίζει κι αυτό που σου αξίζει,
το ζεις, τ’ αγοράζεις, το τρως, το ψηφίζεις,
το ακούς, το ικετεύεις, το πονάς και το βρίζεις,
το αγκαλιάζεις, το φτύνεις, στο παιδί σου το αφηνείς,
το γλεντάς, το δικάζεις, στο κελί σου το κλείνεις.
Ναι ρε, τα είδα όλα και όλα μακριά μου,
βγαίνω στους δρόμους και σκιάχτους μιλιά μου,
η ζωή, η χαρά μου, η φωτιά στη καρδιά μου,
ξαναγίναν δικά μου ενώ εσύ....
όπου κι αν πας, όλα τα έχασες
και ν’ αγαπάς, για πάντα ξέχασες.
Φως στα παλιά τα περασμένα σου,
σκοτάδι αγκαλιά τα γερασμένα σου.
Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες
κι ως το πρωί, κοίτα πως γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.