Δευτέρα – τσαγκαροδευτέρα
Τρίτη - μου το βγάλαν απ’ τη μύτη
Τετάρτη - τ’ αφεντικό μ’ έχει στο μάτι
Πέμπτη και Παρασκευή - θα μου καεί η συσκευή
όμως τώρα δώσε …

Σάββατο και Κυριακή, στη χώρα του μαλάκα γουστάρουμε όλοι.
Σάββατο και Κυριακή γεμίζουν οι κερκίδες γιορτή και σκόλη.
Σάββατο και Κυριακή, τα trendy μας τα νιάτα τα μαστουρωμένα. Σάββατο και Κυριακή, αγωνίζονται για του ραγιά τα κεκτημένα.

Viva – Revolution!

Είναι η μέρα που κουρεύουμε λιγάκι το γκαζόν
και στη διαπασών γυρνάνε οι κάγκουρες στους δρόμους

ν’ αντισταθούν στους άδικους τους νόμους.

Ήρθε η μέρα που ξεσκάμε με το αζημίωτο,

φροντίζουμε το νόημα να μείνει αναλλοίωτο.

Σε πολύχρωμα χωριά με σινεμάδες,

προβληματίζονται ζευγάρια, πιτσιρίκια και μανάδες,

για το μέλλον κι έχουν μότο “όταν ξεδίνεις,

κάνε κατάληψη σε λούνα παρκ αδρεναλίνης,

κάντο με μέθοδο κι αργά, μη το πας φιρί φιρί,

- σαν κουραστείς πιες κι ένα ούζο στου Ψυρρή”.

Ή κάνε αντίσταση μεσ’ τα λαδάδικα,

“stop the war” απ’ τα χοροπηδάδικα.

Αδέρφια μας, εργάτες ενωθείτε!

μεσ’ τα σκυλάδικα καλά ταμπουρωθείτε

κι ίσως κάποια Κυριακή συννεφιασμένη

να ψηφίσουμε αλλαγή όλοι οι αδικημένοι,

να φωνάξουμε “Mπάτσοι, γουρούνια, έξω από τη Μύκονο”

- Σκάστο ρε συ, τώρα έχει ημίχρονο.

Σαββατοκύριακο στη χώρα που εξάγει μπάζα.

Πολιτισμός - tabula rasa.

Χωρίς προσχήματα στου Παλαμά τη γενέτειρα

ναυτάκια από το Ρούσβελτ πηδούν κρυφά στη Κέρκυρα,
και χουλιγκάνια πωρωμένα, προεδροταϊσμένα,

μετά απ’ τα ντου κλαίνε μπαταρισμένα.

Δουλοπάροικοι άντε ξετινάξτε τις κάρτες σας,

τα κρίματά μας πάρτε όλοι στις πλάτες σας.

Αγιάστε μας με λιβάνια σα σκηνώματα,

μήπως σώσετε τα αμαρτωλά μας σώματα,
σα κι εκείνους που πεθάνανε γι’ αυτή τη χώρα τη ρημάδα,

για ν’ αρμέγουν τα παιδιά σας την Κλάρα τη γελάδα,

Ή να λιώνουν στα internet café.

Τι ωραία που στολίζουνε το κυριακάτικο μπουφέ!

Κόλακες διπλοτάκουνοι απ’ τις φιδοφωλιές

σου πουλάν μ’ άτοκες δόσεις αγκαλιές.

Κι εσύ άλλο που δε θες τα πας αμάσητα,

και από τις ονειρώξεις σου μαζεύεις τα παράσιτα,

φαντασιώνεσαι την δημοκρατία νοσοκόμα

που το θερμόμετρο σου βάζει γλυκά στο στόμα.

Μικρέ μου γείτονα, καλοζωισμένε,

η Δευτέρα είναι ο εφιάλτης σου καημένε,

γι’ αυτό απόψε οι δευτεράτζες σου λένε τις ειδήσεις,

να μοιάζει happy end κι όμορφα να ξυπνήσεις.

Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε.
Τα ίδια δε γυρέψαμε, λίγοι αντέξαμε.
Δεν έπαψα να καίγομαι - πόσο το χαίρομαι.
Είμαι low bap και φαίνομαι, δεν υποφέρομαι.

Δρόμε μου αμίλητε, τοπίο μου αγέραστο,
όνειρο απείραχτο, πιοτό μου ακέραστο,
αταίριαστό εγώ μου, μεγάλε ανήφορε,
λεπίδα στομωμένη, τσαμπουκά μου ασύμφορε
σταμάτα το πέταγμα, δεν είσαι γεράκι.
Γύρισε μέσα μου εσύ, δεν κρατάς από τζάκι.
Ξέρεις τον τρόπο, ξέρεις, κι εσύ μοναξιά μου
στεγνώνεις πάνω μου μοναδική αλλαξιά μου,
ταμπουρωμένη στου ήλιου τα ξεχύματα,
μετράς τις μέρες αργά, μετράς τα βήματα.
Στ’ ονειροδιάβα μου φυλάς τα νότα και το νου μου
και το ψέμα του εχθρού μου κάνεις θήκη του σπαθιού μου.
Κι όσοι ψυχομαχούν, δε βρίσκουν να διαλέγουν
κι όσοι έφτασαν παινεύοντας, κατηγορώντας φεύγουν
σα γυμνοσάλιαγκες στη λάσπη κι εγώ χαίρομαι,
δεν υποφέρομαι - είμαι low bap και φαίνομαι.

Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε – από τους χορτασμένους.
Τα ίδια δε γυρέψαμε, λίγοι αντέξαμε – καημό στους πικραμένους.
Δεν έπαψα να καίγομαι, πόσο το χαίρομαι – μακριά απ’ τους ξεπεσμένους.
Είμαι low bap και φαίνομαι, δεν υποφέρομαι.

Καλομελέτα, καίγεται, βαράει η ντροπή κανόνι,
ντυμένη στα βελούδα της και μ’ ύφος που θαμπώνει.
Αμαχητί παρέδωσε όλα τα φισεκλίκια
κι απ’ τον εξώστη κλαψουρίζουνε φτυσμένα πιτσιρίκια.
Πιο κάτω οι μωρόπιστοι τρέμουν μπουζουριασμένοι.
Ψάχνουν τα λόγια οι αρχηγοί με τη βλακεία ζωσμένοι.
Μα το δέντρο ό,τι κι αν γίνει στη ρίζα του υπακούει
και ‘γω που πάντα είμαι εδώ - τι άσχημο χούι!
Για την αφόρητη σιωπή ξέρεις τι φταίει,
Ρε, συ ούτε ένα αρσενικό - χιλιάδες νοματαίοι.
Ρε όλοι φιμωμένοι, δεμένοι και σκισμένοι
και ξεσπούν απάνω τους οι πολυκαιρισμένοι.

Μη σκιάζεσαι, ποτέ δε γειτονέψαμε,
μη ντρέπεσαι ποτέ, τα ίδια δε γυρέψαμε.
Πέρασες ξυστά κι απ’ την αλήθεια κι απ’ το ψέμα
κι απ’ την αρχή καμάρωνες προτού να δεις το τέρμα.
Ξεφούρνιζες βλαστήμιες σε κλεμμένα ταψιά
και πάντα έτρωγες κρυφά απ’ αλλουνού τη χαψιά.
Πέντε λεπτά ανάταση, βουή και λίγος σάλος.
Ο μέρμηγκας στην τρύπα του είναι άρχοντας μεγάλος.
Ρε, πόσο σε ζηλεύουνε όλοι οι ξεπαστρεμένοι.
Μπαίνουν στεγνοί στα πράγματα και βγαίνουν μουσκεμένοι.
Ψελλίζουν και τρεκλίζουνε για τη ζωή τη σκρόφα
που νοιάζεται για κείνους που είναι από άλλη στόφα.
Και που ‘σαι, αυτό το λυσσασμένο στόμα
όσα έλεγε για σένα εχθές, θα λέει για χρόνια ακόμα,
περαμιώτικα, έτσι, χωρίς ίχνος σεβασμού
για όσους χαρίστηκαν του ξεπεσμού.

Καλοδέχεται η ζωή τους χορτασμένους
που ροκανίζουν ένα σάπιο διαβολόξυλο
κι η μουγκαμάρα τραβάει τους ξεπεσμένους
στο λάκκο της, γιατί αγριεύουν το παλιόσκυλο
που φυλάει το τεφτέρι με τα αχάλαστα
και ετοιμάζει την κοσμογυρισιά τους,
μα θα γυρίσει για τα ψευτοαδάμαστα –
δεν αντέχει την ατιμωρησιά τους.

Άλλο ένα άσμα υποταγής - κοίτα αλώβητος να βγείς,
σε θέλουν κι άλλο.
Άλλο ένα άσμα καταγής - σέρνεις μαζί σου ό,τι μπορείς
και πας στο διάολο.
Άλλο ένα αστέρι επί γης σε μια μαρκίζα της ντροπής
στο μαγαζί τους.
Κοιτάξου λίγο αιμορραγείς, αργοτελειώνεις κι όσο αργείς,
θα πας μαζί τους.

Σ' αυτό εδώ το μαγαζί που το βαφτίσαν γενικά "Μουσική",
που όλα χωράνε να γίνουν και η ετικέτα μόνο αρκεί
- χαλκομανία κολλάει στης δόξας το κουφάρι
κι η κουλτούρα κρατάει το φανάρι·
γριά κοκότα με του πολιτισμού τα χνότα,
μυξοκλαίς - θες πιο δυνατά πάνω σου φώτα,
σα και πρώτα ένα ταλέντο φουσκωμένη σιλικόνη
σαββατόβραδο μονοπωλεί τη γιγαντοοθόνη.
Αναλώνεται η φορμόλη κι όλοι οι σουλατσαδόροι
πάνε στα τυφλά όπου υπάρχουν αγορές λαχειοφόροι·
λιγούρικα ποντάρουν τα όνειρά τους φέτες.
Σε λίγο σίγουρα σαπίζουνε κι οι πέτρες!
Πες μου ποιοι φταίνε για τους τόσους φραμπαλάδες
Έτσι απλά παρασυρθήκαν σε φωσφοριζέ ζαλάδες.
Στήνουν μ' άσμα υποταγής γλέντι τρικούβερτο ντουμάνι
και ρουφάν με το καλάμι των διασήμων το καζάνι.

Δε ξέρω αν φταίνε τελικά τα κλαμπάκια κι οι πίστες,
ούτε κι αυτοί που φτιάχνουν τις μουσικές σκουπιδολίστες
ούτε οι μανατζεράδες ούτε και τα κανάλια·
φταίνε οι καλλιτεχνάδες και τα μαύρα τους χάλια.
Οι άλλοι κάνουν τη δουλειά τους με την ηθική τους,
οι άλλοι φταίνε που έχουν κάτω όμως συνέχεια το βρακί τους.
Η εποχή τους είναι κι από δύσκολοι λεκέδες,
γίναν γεμάτοι μ' άποψη σκουπιδοτενεκέδες
κι εσύ πλερώνεις κι όπου πάς λερώνεις,
βρωμάς και ζέχνεις, μα το κρυφοκαμαρώνεις.
Μα ούτε εσύ φταις που έχει βαλτώσει το μυαλό σου
μάλλον φταίνε όσοι τραγουδάνε για λογαριασμό σου.
Οι στιχουργοί, οι ηθοποιοί κι οι σκηνοθέτες,
οι ζωγράφοι, οι συγγραφείς και οι συνθέτες
που σα μεταλλαγμένοι, ήσυχοι κι αδιάφοροι κλώνοι
πρέπει να πετύχουν όλοι τους καλά και σώνει
μιας κι η οθόνη είναι πανέμορφη μαγεύτρα
κι ας κάνει σκόνη την πιο ακλόνητη πέτρα.
Μα τι μ' ακούς, μείνε στην ίδια συνταγή
φτιάξε άλλο ένα άσμα της ντροπής μ' υποταγή.

Και να, αυτή η μαυρίλα που με ντύνει,

απόψε μήνυμα αισιόδοξο αφήνει·

ότι αφού γυάλισες πάτο πιο κάτω δεν έχει

- να μη σ’ αγχώνει και το αύριο και σε τρέχει.

Grande finale λίγο πριν πέσει στο έργο αυλαία,

υποκλίσου στραβάδι με τη χεσμένη σκελέα,

τέλος με κεφαλαία, και της ντροπής το άγημα

σου αποδίδει τιμές για της ζωής το τράβηγμα

αναγνωρίζοντάς σου με περηφάνια και στόμφο

ότι ήσουν στον προθάλαμο για τον κακό σου ψόφο.

Είδες πολλά και πέρασες, ήσουνα νιος και γέρασες,

ό,τι ήξερες το ξέρασες, όλους τους ξεπέρασες.

Τί τυχερή που είναι η γενιά σου - γλίτωσε τ’ αγγάρεμα,

ν’ αφήσει κάτι για μετά κι είναι στο κωλοβάρεμα,

στο κωλοδώσιμο και στο κωλοφτιάξιμο

και κατέληξε στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.

Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
μείνε μ’ αυτό της ντροπής το παράσημο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
είσαι στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.

Ο δρόμος που σε πάει στους γκρεμούς και στ’ ανάθεμα
ξεκινάει από παντού και το δικό σου πάθημα

με γεια σου, κι άντε γεια σου τώρα.

Εκεί στο τίποτα κατέληξες με φόρα

ασυγκράτητη· γι’ αυτή την πρώτη σου κρυάδα

λες πως φταίει η μαργαρίτα σου η αμάδητη η ρημάδα,

κι αφού έτσι λες μπορεί και έτσι να ’ναι.
Ρίχτο στην τύχη κι από δω κι άλλοι πάνε.
Ο χρόνος έσπειρε στον δρόμο που ανέβαινες σαράκι,

εσύ κατάπινες τις αντιρρήσεις σου φαρμάκι
κι εγώ απ’ την άλλη σε κοιτάζω και με τρώει

που με αφέλεια μετράς τη σκιά σου για μπόι.

Κι έτσι σιγά σιγά με το καιρό ή και πιο γρήγορα

βρήκες κατήφορο και πήγες βουρ στα σίγουρα.

Μηδενικό σου φορέσαν παράσημο

κι αφού πατώνεις μέρος προσβάσιμο.

Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
μείνε μ’ αυτό της ντροπής το παράσημο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
είσαι στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·

μην περιμένεις το φώτο φίνις.
Έχεις χάσει, καημένε, και πάει…

Έψαχνες στο τίποτα να βρεις
κι όλα τ’ ανώφελα της γης είχες μαζί σου.
Ήθελες τον κόσμο να καταπιείς,

χωρίς τίποτα να δεις στη χώνεψή σου.
Έγινες ήρωας διαφανής
που κατάφερες να βρεις χαρά στον πάτο.
Μέχρι εδώ, καημένε, ήταν· δε πάει πιο κάτω.

Κάμερα στραμμένη πάνω μου στης πόλης το κέντρο

κι ένας μπάτσος δίπλα μου κατουράει σε δέντρο·

και συγχρόνως με ρωτάει από που ‘σαι και που πας?

γιατί χαμογελάς

Κι αφού τον τινάζει ελαφρά έρχεται στο ένα μέτρο,

δείχνει στην κάμερα να ζουμάρει κέντρο·

παίρνει πόζα και ρωτάει από πού ‘σαι και που πας,
γιατί χαμογελάς
Γιατί έτσι – έτσι γουστάρω,

κάτω απ’ του νόμου το μάτι στέκομαι και ποζάρω,

χαμογελάω – χωρίς δεύτερη σκέψη,

αλλιώς ρουφιάνε θα μου σαλέψει.

Μπήκες στο σπίτι μου και στη δουλειά μου,

στο σχολειό, στο κρεβάτι μου και στη κοιλιά μου,

στα όνειρα μου – ξέρεις τι αγοράζω και τι πουλάω

- μη με ρωτάς, λοιπόν, γιατί χαμογελάω.

Γιατί έτσι – απλά γουστάρω·

στα σοβαρά δε πρόκειται ποτέ μου να σε πάρω.

Θα σπάω πλάκα με τη μεγάλη σου ανασφάλεια,

όσο μαλάκα θα με κλειδώνεις για ασφάλεια

προς την κοινωνία την αγνή μη διαφθείρω,

θα με κυκλώνεις με χίλια μάτια γύρω

να ζαλίζομαι και κουρασμένος να σου αφήνομαι.

Ρουφιάνε, πνίγομαι – γελάω, γιατί θίγομαι.

Εντάξει, ποτέ δεν ένοιωσα ελεύθερος·

ακόμα και σ’ αυτό έρχεσαι δεύτερος.

Πρώτα με στρίμωχνε η λογική μου,

όμως τα βρίσκαμε ήταν δική μου.

Εσύ από ποιο χρονοντούλαπο ξεφύτρωσες,

γιατί μ’ ανέβηκες στη πλάτη και με κύρτωσες,

θαρρείς μέ γλίτωσες – θα στο φυλάω,

θα σε τρελάνω - θα σου χαμογελάω.

Κάμερα στραμμένη πάνω μου στης πόλης το κέντρο

κι ένας μπάτσος μου ‘ρχεται στο ένα μέτρο

παίρνει πόζα και ρωτάει από που ‘σαι και που πας?

γιατί χαμογελάς?

Στο ‘πα και πριν – γιατί έτσι γουστάρω,

φτιάχνω χαμόγελο στη φάτσα μου και σου ποζάρω.

Γράψε με βίντεο να με κολλήσεις στο τοίχο·

κι αν είναι λίγα τα πειστήρια και θέλεις και ήχο,

στήσε αυτί όταν χτυπήσει το κινητό μου

– έτσι θα ξέρεις το κάθε μυστικό μου.

Έχω και στον σκληρό μου δίσκο κάτι αρχεία,

μ’ αν μπεις στο σπίτι μας, κάνε λιγάκι ησυχία.

Έχω ένα σκύλο που χιμάει στους ρουφιάνους μόνο·

μου ‘φερε παρτάλια έναν πριν από κάνα χρόνο

κι εκείνος δε μου γέλαγε – ακόμα τον ράβουν.

Πες τους να ’ρθουν γελαστοί, λοιπόν, να με συλλάβουν

- ξέρεις - εκείνοι που τρελαίνονται για τους μικρομπελάδες

που όσοι δε ‘γιναν μπάτσοι είναι σεκιουριτάδες·

εκτός κι αν αναλάβουνε που λες οι ειδικοί

κι έρθουν κατάσκοποι ψυχροπολεμικοί.

Ω! ρε, γλέντια - για ένα χαμόγελο μου

μπορεί και να τρυπώσετε και μέσα στ’ όνειρό μου.

Κι αν με χαλάσετε και δε χαμογελάω

θα βγάζω τον ανίκητο και θα σας κατουράω.

Αφού ξέρεις και σκαρώνεις στιγμές και σωστά κουμαντάρεις

νά σου τώρα χίλιες δύο αφορμές τον καιρό να καλάρεις.

Φέρε τ’ ανυποχώρητα σαν γλυκό βοριαδάκι

και μίλα, μίλα να χαρείς…

Αφού ξέρεις τί απογίναν αυτοί που ψαχουλεύαν κοντά μας,

βούτα πάλι ένα μεγάλο γιατί και φόρεσέ το αρματιά μας.

Λίχνισε τ’ ασυμμόρφωτα και μη σε τρώει το σαράκι

μίλα, μίλα να χαρείς…

Μιλάω εκ μέρους μιας ισχνής μειοψηφίας

που τρώει τα λύματα της οργανωμένης κοινωνίας

κι όσοι ανήκετε σ’ αυτήν, τη γωνιά μου εδώ αδειάστε·

τραβηχτείτε, ξεχαστείτε, διασκεδάστε.

Αλλιώς τα θέλουμε κι αλλιώς τα ονειρευόμαστε τα πράγματα,

γινόμαστε μολύβι, χαρτί και προσανάμματα

Με την ελπίδα ότι κάποιος αλήτης κουρασμένος

με τη φωτιά θα νοιώσει λυτρωμένος.

Σου μιλάω, λοιπόν, και σου ζητάω με τον τρόπο μου

να μη μας βγεις φιγουρικό - φτύνω τον κόρφο μου

κι ούτε περαστικό κουφάρι που η ντροπή του το βολτάρει

στην ξεφτίλα, του βλάκα το κρυφό καμάρι.

Μίλα για τους καλλιτεχνάδες τους προσκυνημένους,

τους καναλάδες και τους ραδιοφωνάδες τους ξεφτιλισμένους,

τους πενατζήδες και τους μπλα-μπλάκηδες τους αγορασμένους,

τους φλώρους τους ψευτοοργισμένους,

τους δικαστές που καβατζώνουνε το δίκιο σου,

τους μπάτσους που γίναν πάλι ένα με τον ίσκιο σου

για τους καθηγητάδες που σε μάθαν τόσα γράμματα

και τους παπάδες με του θεού τα γάματα.

Μίλα για τα στρατόπεδα μεταναστών στα σύνορα,

τα κουμπωμένα πιτσιρίκια που σβήνουνε ανήμπορα,

τα γειτονάκια σου που γίνανε καραβανάδες,

για τους φασίστες τους γαμομανάδες.

Για τα παιδιά που τη χωθήκανε στη νύχτα προστάτες,

για τους εργολάβους και τις απίστευτες απάτες,

τα ρουσφέτια, τα λαδώματα, τις μίζες, τις προμήθειες·

των γονιών μας, δηλαδή, τις συνήθειες.

Για τις τράπεζες, τα δάνεια και τις πιστωτικές,

και τα χειρότερα λαμόγια τις ασφαλιστικές,

για τις κάμερες και τον κινητό σου ρουφιάνο·

κουνήσου λίγο, γιατί σε χάνω.

Έχεις τόσα να λες στον τόπο αυτό το γαμημένο,

κράτα το στόμα σου λιγάκι οπλισμένο

κι αν δε γουστάρεις να το κάνεις αλλιώς

ή δε μπορείς, τουλάχιστον – μίλα να χαρείς.

Κι αν δεν είσαι σαν κι εμένα αλήτης, μη σκιαχτείς

Τουλάχιστον μίλα να χαρείς

Μάζεψε όλα τα όμορφα και τα ασυμμόρφωτα

Στάσου κοντά τους και μίλα να χαρείς

Μίλα αδερφέ μου, μίλα να χαρείς…