Οι καλλιτεχνάδες τώρα πια πιασμένοι όλοι αλά μπρατσέτα

σπάνε τα γαμησιάτικα και τα παχιά πακέτα

με χορηγούς, μανατζεραίους και γραφεία

μια ξεπεσμένη και χωρίς κώδικα μαφία.

Τροβαδούροι, έντεχνοι, σκυλάδες,

χιπχόπερς κι οι μεγάλοι μας ροκάδες,

τώρα πια με ίδια αισθητική κι αξία,

πολιτιστική εθνική κοινοπραξία.

Πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου

και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.

Όχι, δε ξέπεσε απόψε ο τραγουδιάρης σου -
απλά το φόντο είναι άσπρο και φάνηκε καλύτερα·

έτσι ήταν πάντα, κι εσύ καυχιέσαι πως για χάρη σου

στερείται από τα όμορφα για όσους έρθουν ύστερα.

Και χαραμίζεις τα πενιχρά σου εφόδια σκέψης,

για να διπλάρεις ξέλυτος τη θλιβερή του ζήση,

μα απ’ του υπονόμου την άχνα τί να κλέψεις

Άντε μια καβάτζα, τρεις μυτιές, κι ένα βρώμικο γαμήσι.

Λοιπόν, μακελεμένε ήρωα του τραγουδιού μου

μια στάλα κατράμι έριξες σ’ ένα βαρέλι μέλι

να μαγαρίσεις τα όνειρα του αγέννητου αδερφού μου,

γι’ αυτό με κόφτουν όσα λες κι ό,τι θα πεις με μέλλει.

Ντόρος να γίνεται οι μεγαλόστομοι δουλειά να έχουν,

χρειάζεται συνένοχους το ψέμα τους·

οι πυροβάτες όμως στα χαμοτόπια εδώ αντέχουν

να σβήνουν πάλι στη φωτιά το καμένο πέλμα τους.

Τρέχα από πίσω τους, λοιπόν, χειροκρότα σφύρα

η δήθεν λευτεριά τους μυρίζει κλεισούρα

σαν σύντομη ανάδυση από βαθύ κρατήρα

τώρα έχει κόντρα άνεμο, βγάλτη και κατούρα.

Και στην υγειά σου κι όλο να χαριεντίζεσαι

σαν ανήμπορος κλακαδόρος στη γιορτή τους

και σαν κουφάρι στον ήλιο να ξασπρίζεσαι

κι ό,τι σκαρφίζεσαι τροφή τους.

Ψάξε στ’ αποκαϊδια, μα μη σε πάρει μάτι·

οι ηλίθιοι υπερασπίζουν τα λάθη τους με σθένος

και σαν τους μένουν τα ριμαγμένα αμανάτι

γέρνουν προς τα δω· συγνώμη, απόψε νιώθω ξένος.

Δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας, δεν είμαι δημοπράτης

να πουλάω στην καλύτερη τιμή αυτό που δε μου ανήκει.

Είμαι αρνητής πυρόγλωσσος κι άφραχτος αντάρτης,

να λευτερώσω θέλω από τη μέγγενη μια νίκη.

Όσο εκείνοι που αγαπάς κερώνουν την ψυχή σου

και ράβουν σιγή στη φορεσιά τη roja,

πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου

και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.

Πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου

και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.

Ήταν μια μέρα απ’ αυτές που μια στο τόσο

η ζωή με βάζει τις αμαρτίες μου να πληρώσω

και να πάω για μια δουλειά στο κέντρο της Αθήνας

και κάπου εκεί ανάμεσα καφέ και γκρίνιας

άρχισα από παντού γύρω να μαζεύω εικόνες
χωρίς ροή, σκηνοθεσία και κανόνες (όπως:)
υστερικοί μαλάκες οδηγοί στην Πειραιώς

και σα να πήρα την Ψυτάλλεια μαζί μου είν’ ο ουρανός·

μπάτσοι σε πούλμαν στην Ομόνοια καρτέρι

να την πέφτουν σε πιτσιρίκες μέρα μεσημέρι·
να ψωνίζεται τραβέλι ξημερωμένο στο κέντρο
κάτω από ταμπέλα «πίτσα με το μέτρο»·

πωλητής σε δισκάδικο πιο πάνω απ’ την πλατεία
με μπλούζα «τη μουσική σκοτώνει η πελατεία»
και σε μια αφίσα ότι «η ζωή είναι παιχνίδι» από τη ΝΕΤ
το γαμημένο μου της ΕΡΤ ·
φασίστες και μπάχαλοι - άλλη πικρή ιστορία -
μαζεμένοι για την ίδια προς το γήπεδο πορεία·
πιο κάτω στο υπουργείο εργασίας και χαράς
μεταλλεργάτες απ’ το Πέραμα, καλός τσαμπουκάς·
και σε μια τράπεζα απέναντι από λύκειο υπό κατάληψη
ουρά οι καθηγητές για ανάληψη
και στο ταμείο ζωντανό είδα το φονιά του Τεμπονέρα
– εδώ μου χάλασε η μέρα.

Εκεί στο κέντρο μια παράξενη βόλτα
γεμάτη εικόνες κι αντιφάσεις.
Χάνεις το μέτρο, γίνεσαι πάλι όπως πρώτα
ή το βουλώνεις ή θες να ξεσπάσεις.
Και λακίζω αφού δεν ήξερα ας ρώταγα
Θα μπορούσα να κάτσω στ’ αυγά μου
Σας τη χαρίζω σ’ αυτή τη τρέλα δε χώραγα
φεύγω και τώρα σειρά μου…

Πήρα ένα ταξί δίπλα απ’ την γιάφκα στη Δαμάρεως
κι έφτασα στο κέντρο μέσω Πεδίου Άρεως.
Στο Σύνταγμα είχε γλέντι χωρίς βεγγαλικά,
μοιράζαν στους δασκάλους (τα ΜΑΤ) κλωτσές και χημικά·
σκυλοπόπ σουξεδάκια από ενός γραφείου τα ηχεία
αριστερού υποψηφίου για τη δημαρχεία·
ξέπλυμα ψήφου μπλε, κόκκινοι και πράσινοι κόκκοι
δημοκρατία σε Grand Cherokee.
Δίπλα ένα βαν καμένο, από κανάλι,
έγινε στάχτη από μολότοφ σε κοκακόλας μπουκάλι·
στο Ζάππειο εν ώρα δεξιώσεως ρουτίνας
ξεκινούσε κάποιος άνεργος απεργία πείνας.
Κι εγώ για να γλιτώσω τα δρώμενα του σπαραγμού,
βρέθηκα άθελά μου στο χείλος της Ερμού
όπου δυο μοντέλες ανορεξικές σαν τη κατάρα
μαλλιοτραβιούνται για ένα μπολερό από το Zara.
Εδώ ο κόσμος καίγεται - το υπόλοιπο δε λέγεται -

θέλει τον κολαούζο του το χωριό, μου φαίνεται.

Και πριν μας βγάλεις τ’ όνομα βγάλε μας το μάτι
είναι εξίσου με τ’ άλλα σοβαρό το κομμάτι.

Εκεί στο κέντρο μια παράξενη βόλτα
γεμάτη εικόνες κι αντιφάσεις.
Χάνεις το μέτρο, γίνεσαι πάλι όπως πρώτα·
ή το βουλώνεις ή θες να ξεσπάσεις.
Και λακίζω, αφού δεν ήξερα ας ρώταγα.
Θα μπορούσα να κάτσω στ’ αυγά μου.
Σας τη χαρίζω, σ’ αυτήν τη τρέλα δε χώραγα
φεύγω, κι ας είναι εδώ η γειτονιά μου.

Κοίτα πίσω απ’ την ομίχλη ένα νιόβγαλτο φως,
σα του βοριά τη γρήγορη μοιάζει περπατησιά,
έρχεται προς το μέρος σου και γίνηκες χλωμός
κι έχεις στο στόμα της ντροπής την αγευσιά.
Που ’ναι της γλώσσας σου τώρα τα περισσέματα
Ο φόβος μάλλον πιρουνιάζει τη ραχοκοκαλιά σου
με ρεύματα αστρόφερτα απ’ τα ονειροπαντρέματα
κι άντε βρες τα ψέματα που θα σταθούν μεριά σου.
Αυτό που ξεμυτίζει με φιδωτούς ελιγμούς
μοιάζει μ’ αταίριαστο καλό σε διαβόλου κάλτσα
ή κακορίζικο σκαρί με κέρινους αρμούς·

μα στάσου, φάνηκε καλά - είναι μια σκιεράτσα.

Κι αν είναι ό,τι φαντάζομαι ή μάλλον ό,τι ελπίζω

σ’ αυτούς δε βλέπω να περνάν τα υποτακτικά σου.

Άρχισε να τραγουδάς το «μάνα εγώ λακίζω»

ή πάρε το ισκάρι σου και στα καθήκοντά σου.

Μόλις θα ρίξουν άγκυρα, αρχίζει κι η ρομάντζα,

θα σου ξηγήσουν τ’ όνειρο με λόγια φεγγαρίσια

γι’ αυτό όταν πιάσουνε γιαλό, έμπα στη βαρκάντζα

και τράβα κατά πέλαγος προς το σκοτάδι ίσια.

Τους ξέρω αυτούς, τους συντροφεύει, λένε, η λευτεριά
κι είναι ντυμένοι με της νυχτιάς το χρώμα,
έρχονται όταν η φωτιά τους καλεί απ’ τη στεριά

και φεύγουν πάλι πριν να λιαστεί το χώμα.
Λένε πως αν τα μάτια τους είναι κοκκινισμένα
ψάχνουνε τα προδοτικά σε λάκκους και γκρεμίσματα,
μα αν είν’ τα μάτια τους υγρά και μερωμένα,
φέρνουνε όλου τ’ ουρανού τ’ αντιφεγγίσματα.
Κρύβονται σε βαλτόνερα και σε βουνά σκαμμένα,
δεν είναι απλοί θαλασσινοί μα ούτε βουνίσια ράτσα,
για σκέψου ωραία που θα ‘τανε να παίρνανε και μένα
στη μόνη που απέμεινε του ονείρου σκιεράτσα.

Πίσω απ’ την ομίχλη κι από βουνά σκαμμένα
αδέρφια μου και φίλοι πάρτε με και μένα.
Θέλω να κουρσεύω με της φωτιάς τη ράτσα
όλα όσα γυρεύω με μια σκιεράτσα.

Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες σαν το κύμα ανταριασμένες

που μιλάν για κάποιον καπετάνιο μαγεμένο

που γράφει μ’ αίμα στα πανιά ρίμες χαραμισμένες

και της στεριάς τον έχουν οι σοφοί επικηρυγμένο.

Κάποιοι λένε ότι κρατάει από του κέδρου τα μέρη

κι ότι από έβενο φτιάχνει λαβές για τα μασάτια,

το θάνατο πως έχει κεντημένο στο ένα χέρι

και στ’ άλλο έναν μάγο με πύρινα μάτια.

Και για μια αρχόντισσα λένε που για μαλλιά έχει ρίζες

από λουλούδια της φωτιάς, και χέρια κοχυλένια

που τραγουδάει στα σύννεφα και φτιάχνει μέρες γκρίζες

για ένα σκιάχτρο στη στεριά με χέρια αχυρένια.
Φτιάχνει, λένε, από τη θάλασσα νερό να πιουν δροσάτο

κι άμα θελήσει προχωράει του ήλιου το ρολόι,

γνωρίζει απ’ έξω το βυθό κι όταν κοιτάζει κάτω

κάθε δελφίνι γίνεται με το σκαρί ένα μπόι.

Υπάρχουν κι άλλοι που σέρνουν μύθους χίλιους,

μα όλοι μοιάζουνε σαν απ’ την ίδια μάνα,

κεντάν στα μπράτσα τους φωτιές με κόχες κι ήλιους

και ούτε που νοιάζονται για του χάρου τη δαγκάνα.

Κι αν πεθάνει κανείς, γεννιούνται αμέσως τρεις,

γι’ αυτό πολυλογά με την κατσούφα φάτσα,

αν τη γλιτώσεις από δω κάπου πιο πέρα θα τη βρεις

τη μοίρα σου δεμένη πλώρα στη σκιεράτσα.

Δευτέρα – τσαγκαροδευτέρα
Τρίτη - μου το βγάλαν απ’ τη μύτη
Τετάρτη - τ’ αφεντικό μ’ έχει στο μάτι
Πέμπτη και Παρασκευή - θα μου καεί η συσκευή
όμως τώρα δώσε …

Σάββατο και Κυριακή, στη χώρα του μαλάκα γουστάρουμε όλοι.
Σάββατο και Κυριακή γεμίζουν οι κερκίδες γιορτή και σκόλη.
Σάββατο και Κυριακή, τα trendy μας τα νιάτα τα μαστουρωμένα. Σάββατο και Κυριακή, αγωνίζονται για του ραγιά τα κεκτημένα.

Viva – Revolution!

Είναι η μέρα που κουρεύουμε λιγάκι το γκαζόν
και στη διαπασών γυρνάνε οι κάγκουρες στους δρόμους

ν’ αντισταθούν στους άδικους τους νόμους.

Ήρθε η μέρα που ξεσκάμε με το αζημίωτο,

φροντίζουμε το νόημα να μείνει αναλλοίωτο.

Σε πολύχρωμα χωριά με σινεμάδες,

προβληματίζονται ζευγάρια, πιτσιρίκια και μανάδες,

για το μέλλον κι έχουν μότο “όταν ξεδίνεις,

κάνε κατάληψη σε λούνα παρκ αδρεναλίνης,

κάντο με μέθοδο κι αργά, μη το πας φιρί φιρί,

- σαν κουραστείς πιες κι ένα ούζο στου Ψυρρή”.

Ή κάνε αντίσταση μεσ’ τα λαδάδικα,

“stop the war” απ’ τα χοροπηδάδικα.

Αδέρφια μας, εργάτες ενωθείτε!

μεσ’ τα σκυλάδικα καλά ταμπουρωθείτε

κι ίσως κάποια Κυριακή συννεφιασμένη

να ψηφίσουμε αλλαγή όλοι οι αδικημένοι,

να φωνάξουμε “Mπάτσοι, γουρούνια, έξω από τη Μύκονο”

- Σκάστο ρε συ, τώρα έχει ημίχρονο.

Σαββατοκύριακο στη χώρα που εξάγει μπάζα.

Πολιτισμός - tabula rasa.

Χωρίς προσχήματα στου Παλαμά τη γενέτειρα

ναυτάκια από το Ρούσβελτ πηδούν κρυφά στη Κέρκυρα,
και χουλιγκάνια πωρωμένα, προεδροταϊσμένα,

μετά απ’ τα ντου κλαίνε μπαταρισμένα.

Δουλοπάροικοι άντε ξετινάξτε τις κάρτες σας,

τα κρίματά μας πάρτε όλοι στις πλάτες σας.

Αγιάστε μας με λιβάνια σα σκηνώματα,

μήπως σώσετε τα αμαρτωλά μας σώματα,
σα κι εκείνους που πεθάνανε γι’ αυτή τη χώρα τη ρημάδα,

για ν’ αρμέγουν τα παιδιά σας την Κλάρα τη γελάδα,

Ή να λιώνουν στα internet café.

Τι ωραία που στολίζουνε το κυριακάτικο μπουφέ!

Κόλακες διπλοτάκουνοι απ’ τις φιδοφωλιές

σου πουλάν μ’ άτοκες δόσεις αγκαλιές.

Κι εσύ άλλο που δε θες τα πας αμάσητα,

και από τις ονειρώξεις σου μαζεύεις τα παράσιτα,

φαντασιώνεσαι την δημοκρατία νοσοκόμα

που το θερμόμετρο σου βάζει γλυκά στο στόμα.

Μικρέ μου γείτονα, καλοζωισμένε,

η Δευτέρα είναι ο εφιάλτης σου καημένε,

γι’ αυτό απόψε οι δευτεράτζες σου λένε τις ειδήσεις,

να μοιάζει happy end κι όμορφα να ξυπνήσεις.