Οι καλλιτεχνάδες τώρα πια πιασμένοι όλοι αλά μπρατσέτα

σπάνε τα γαμησιάτικα και τα παχιά πακέτα

με χορηγούς, μανατζεραίους και γραφεία

μια ξεπεσμένη και χωρίς κώδικα μαφία.

Τροβαδούροι, έντεχνοι, σκυλάδες,

χιπχόπερς κι οι μεγάλοι μας ροκάδες,

τώρα πια με ίδια αισθητική κι αξία,

πολιτιστική εθνική κοινοπραξία.

Πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου

και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.

Όχι, δε ξέπεσε απόψε ο τραγουδιάρης σου -
απλά το φόντο είναι άσπρο και φάνηκε καλύτερα·

έτσι ήταν πάντα, κι εσύ καυχιέσαι πως για χάρη σου

στερείται από τα όμορφα για όσους έρθουν ύστερα.

Και χαραμίζεις τα πενιχρά σου εφόδια σκέψης,

για να διπλάρεις ξέλυτος τη θλιβερή του ζήση,

μα απ’ του υπονόμου την άχνα τί να κλέψεις

Άντε μια καβάτζα, τρεις μυτιές, κι ένα βρώμικο γαμήσι.

Λοιπόν, μακελεμένε ήρωα του τραγουδιού μου

μια στάλα κατράμι έριξες σ’ ένα βαρέλι μέλι

να μαγαρίσεις τα όνειρα του αγέννητου αδερφού μου,

γι’ αυτό με κόφτουν όσα λες κι ό,τι θα πεις με μέλλει.

Ντόρος να γίνεται οι μεγαλόστομοι δουλειά να έχουν,

χρειάζεται συνένοχους το ψέμα τους·

οι πυροβάτες όμως στα χαμοτόπια εδώ αντέχουν

να σβήνουν πάλι στη φωτιά το καμένο πέλμα τους.

Τρέχα από πίσω τους, λοιπόν, χειροκρότα σφύρα

η δήθεν λευτεριά τους μυρίζει κλεισούρα

σαν σύντομη ανάδυση από βαθύ κρατήρα

τώρα έχει κόντρα άνεμο, βγάλτη και κατούρα.

Και στην υγειά σου κι όλο να χαριεντίζεσαι

σαν ανήμπορος κλακαδόρος στη γιορτή τους

και σαν κουφάρι στον ήλιο να ξασπρίζεσαι

κι ό,τι σκαρφίζεσαι τροφή τους.

Ψάξε στ’ αποκαϊδια, μα μη σε πάρει μάτι·

οι ηλίθιοι υπερασπίζουν τα λάθη τους με σθένος

και σαν τους μένουν τα ριμαγμένα αμανάτι

γέρνουν προς τα δω· συγνώμη, απόψε νιώθω ξένος.

Δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας, δεν είμαι δημοπράτης

να πουλάω στην καλύτερη τιμή αυτό που δε μου ανήκει.

Είμαι αρνητής πυρόγλωσσος κι άφραχτος αντάρτης,

να λευτερώσω θέλω από τη μέγγενη μια νίκη.

Όσο εκείνοι που αγαπάς κερώνουν την ψυχή σου

και ράβουν σιγή στη φορεσιά τη roja,

πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου

και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.

Πρέπει να μάθεις να κρατάς την αναπνοή σου

και να ζεις με των κάλπηδων τη μπόχα.

Βαρύς χειμώνας σε πλάτες γυρτές,

απέραντη σιγή ξανά σαν χτες …
Κοπάσαν οι καιροί, δεν ακούω τη φωνή σας,

όσοι είναι νικητές είναι και ηττημένοι.

Το Low bap τραγουδάει τη σιγή σας

και παίρνουν εκδίκηση οι ξεγραμμένοι.

Είστε όλοι ανίκανοι λίγο να φτερακήσετε

για να ξεφύγετε απ’ της λάσπης την έλξη,

σας απαντάω εγώ πριν με ρωτήσετε

για τα ατιμώρητα μόνο φωτιά ούτε μια λέξη.

Και να, επιτέλους φτάσαν οι βροντές,

να πνίξουν χαρές πλαστές.

Τί με κοιτάτε ρε ηλίθιοι δειλομακρεμένοι

Σας φασκιώσαμε με φόβο πριν τη φευγάλα

και μ’ ό,τι πιο βρώμικο στεφανωμένοι

σύρατε μια ολόκληρη εποχή στην κρεμάλα.

Λιώσατε τις τύψεις και το μέλλον αρτύσατε,

φέρατε το τίποτα εδώ να γεράσει,

μα για το μέρωμα της μνήμης μας και για όσα βρωμίσατε

απ’ τα χέρια μας θα πάει όποιος ξεχειμωνιάσει.

Έτσι απλά για το μέρωμα της μνήμης μας και μόνο…

Ήταν μια μέρα απ’ αυτές που μια στο τόσο

η ζωή με βάζει τις αμαρτίες μου να πληρώσω

και να πάω για μια δουλειά στο κέντρο της Αθήνας

και κάπου εκεί ανάμεσα καφέ και γκρίνιας

άρχισα από παντού γύρω να μαζεύω εικόνες
χωρίς ροή, σκηνοθεσία και κανόνες (όπως:)
υστερικοί μαλάκες οδηγοί στην Πειραιώς

και σα να πήρα την Ψυτάλλεια μαζί μου είν’ ο ουρανός·

μπάτσοι σε πούλμαν στην Ομόνοια καρτέρι

να την πέφτουν σε πιτσιρίκες μέρα μεσημέρι·
να ψωνίζεται τραβέλι ξημερωμένο στο κέντρο
κάτω από ταμπέλα «πίτσα με το μέτρο»·

πωλητής σε δισκάδικο πιο πάνω απ’ την πλατεία
με μπλούζα «τη μουσική σκοτώνει η πελατεία»
και σε μια αφίσα ότι «η ζωή είναι παιχνίδι» από τη ΝΕΤ
το γαμημένο μου της ΕΡΤ ·
φασίστες και μπάχαλοι - άλλη πικρή ιστορία -
μαζεμένοι για την ίδια προς το γήπεδο πορεία·
πιο κάτω στο υπουργείο εργασίας και χαράς
μεταλλεργάτες απ’ το Πέραμα, καλός τσαμπουκάς·
και σε μια τράπεζα απέναντι από λύκειο υπό κατάληψη
ουρά οι καθηγητές για ανάληψη
και στο ταμείο ζωντανό είδα το φονιά του Τεμπονέρα
– εδώ μου χάλασε η μέρα.

Εκεί στο κέντρο μια παράξενη βόλτα
γεμάτη εικόνες κι αντιφάσεις.
Χάνεις το μέτρο, γίνεσαι πάλι όπως πρώτα
ή το βουλώνεις ή θες να ξεσπάσεις.
Και λακίζω αφού δεν ήξερα ας ρώταγα
Θα μπορούσα να κάτσω στ’ αυγά μου
Σας τη χαρίζω σ’ αυτή τη τρέλα δε χώραγα
φεύγω και τώρα σειρά μου…

Πήρα ένα ταξί δίπλα απ’ την γιάφκα στη Δαμάρεως
κι έφτασα στο κέντρο μέσω Πεδίου Άρεως.
Στο Σύνταγμα είχε γλέντι χωρίς βεγγαλικά,
μοιράζαν στους δασκάλους (τα ΜΑΤ) κλωτσές και χημικά·
σκυλοπόπ σουξεδάκια από ενός γραφείου τα ηχεία
αριστερού υποψηφίου για τη δημαρχεία·
ξέπλυμα ψήφου μπλε, κόκκινοι και πράσινοι κόκκοι
δημοκρατία σε Grand Cherokee.
Δίπλα ένα βαν καμένο, από κανάλι,
έγινε στάχτη από μολότοφ σε κοκακόλας μπουκάλι·
στο Ζάππειο εν ώρα δεξιώσεως ρουτίνας
ξεκινούσε κάποιος άνεργος απεργία πείνας.
Κι εγώ για να γλιτώσω τα δρώμενα του σπαραγμού,
βρέθηκα άθελά μου στο χείλος της Ερμού
όπου δυο μοντέλες ανορεξικές σαν τη κατάρα
μαλλιοτραβιούνται για ένα μπολερό από το Zara.
Εδώ ο κόσμος καίγεται - το υπόλοιπο δε λέγεται -

θέλει τον κολαούζο του το χωριό, μου φαίνεται.

Και πριν μας βγάλεις τ’ όνομα βγάλε μας το μάτι
είναι εξίσου με τ’ άλλα σοβαρό το κομμάτι.

Εκεί στο κέντρο μια παράξενη βόλτα
γεμάτη εικόνες κι αντιφάσεις.
Χάνεις το μέτρο, γίνεσαι πάλι όπως πρώτα·
ή το βουλώνεις ή θες να ξεσπάσεις.
Και λακίζω, αφού δεν ήξερα ας ρώταγα.
Θα μπορούσα να κάτσω στ’ αυγά μου.
Σας τη χαρίζω, σ’ αυτήν τη τρέλα δε χώραγα
φεύγω, κι ας είναι εδώ η γειτονιά μου.

Κοίτα πίσω απ’ την ομίχλη ένα νιόβγαλτο φως,
σα του βοριά τη γρήγορη μοιάζει περπατησιά,
έρχεται προς το μέρος σου και γίνηκες χλωμός
κι έχεις στο στόμα της ντροπής την αγευσιά.
Που ’ναι της γλώσσας σου τώρα τα περισσέματα
Ο φόβος μάλλον πιρουνιάζει τη ραχοκοκαλιά σου
με ρεύματα αστρόφερτα απ’ τα ονειροπαντρέματα
κι άντε βρες τα ψέματα που θα σταθούν μεριά σου.
Αυτό που ξεμυτίζει με φιδωτούς ελιγμούς
μοιάζει μ’ αταίριαστο καλό σε διαβόλου κάλτσα
ή κακορίζικο σκαρί με κέρινους αρμούς·
μα στάσου, φάνηκε καλά - είναι μια σκιεράτσα.
Κι αν είναι ό,τι φαντάζομαι ή μάλλον ό,τι ελπίζω
σ’ αυτούς δε βλέπω να περνάν τα υποτακτικά σου.
Άρχισε να τραγουδάς το «μάνα εγώ λακίζω»
ή πάρε το ισκάρι σου και στα καθήκοντά σου.
Μόλις θα ρίξουν άγκυρα, αρχίζει κι η ρομάντζα,
θα σου ξηγήσουν τ’ όνειρο με λόγια φεγγαρίσια
γι’ αυτό όταν πιάσουνε γιαλό, έμπα στη βαρκάντζα
και τράβα κατά πέλαγος προς το σκοτάδι ίσια.
Τους ξέρω αυτούς, τους συντροφεύει, λένε, η λευτεριά
κι είναι ντυμένοι με της νυχτιάς το χρώμα,
έρχονται όταν η φωτιά τους καλεί απ’ τη στεριά
και φεύγουν πάλι πριν να λιαστεί το χώμα.
Λένε πως αν τα μάτια τους είναι κοκκινισμένα
ψάχνουνε τα προδοτικά σε λάκκους και γκρεμίσματα,
μα αν είν’ τα μάτια τους υγρά και μερωμένα,
φέρνουνε όλου τ’ ουρανού τ’ αντιφεγγίσματα.
Κρύβονται σε βαλτόνερα και σε βουνά σκαμμένα,
δεν είναι απλοί θαλασσινοί μα ούτε βουνίσια ράτσα,
για σκέψου ωραία που θα ‘τανε να παίρνανε και μένα
στη μόνη που απέμεινε του ονείρου σκιεράτσα.

Πίσω απ’ την ομίχλη κι από βουνά σκαμμένα
αδέρφια μου και φίλοι πάρτε με και μένα.
Θέλω να κουρσεύω με της φωτιάς τη ράτσα
όλα όσα γυρεύω με μια σκιεράτσα.

Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες σαν το κύμα ανταριασμένες
που μιλάν για κάποιον καπετάνιο μαγεμένο
που γράφει μ’ αίμα στα πανιά ρίμες χαραμισμένες
και της στεριάς τον έχουν οι σοφοί επικηρυγμένο.
Κάποιοι λένε ότι κρατάει από του κέδρου τα μέρη
κι ότι από έβενο φτιάχνει λαβές για τα μασάτια,
το θάνατο πως έχει κεντημένο στο ένα χέρι
και στ’ άλλο έναν μάγο με πύρινα μάτια.
Και για μια αρχόντισσα λένε που για μαλλιά έχει ρίζες
από λουλούδια της φωτιάς, και χέρια κοχυλένια
που τραγουδάει στα σύννεφα και φτιάχνει μέρες γκρίζες
για ένα σκιάχτρο στη στεριά με χέρια αχυρένια.
Φτιάχνει, λένε, από τη θάλασσα νερό να πιουν δροσάτο
κι άμα θελήσει προχωράει του ήλιου το ρολόι,
γνωρίζει απ’ έξω το βυθό κι όταν κοιτάζει κάτω
κάθε δελφίνι γίνεται με το σκαρί ένα μπόι.
Υπάρχουν κι άλλοι που σέρνουν μύθους χίλιους,
μα όλοι μοιάζουνε σαν απ’ την ίδια μάνα,
κεντάν στα μπράτσα τους φωτιές με κόχες κι ήλιους
και ούτε που νοιάζονται για του χάρου τη δαγκάνα.
Κι αν πεθάνει κανείς, γεννιούνται αμέσως τρεις,
γι’ αυτό πολυλογά με την κατσούφα φάτσα,
αν τη γλιτώσεις από δω κάπου πιο πέρα θα τη βρεις
τη μοίρα σου δεμένη πλώρα στη σκιεράτσα.

Γαμημένο στρες δε με νικάς, θα βρω τρόπο ν’ αρχίσω
την περπατούρα μέσα μου και να παραμερίσω
τις φροντίδες και την αραχνένια εικόνα τους,
κάτι θα μου ’μείνε άθικτο να φτύσω μπρος στα πόδια τους.
Χωρίς σεβασμό στις λέξεις που αρματώνω
θα αρχίσω τις βλαστήμιες σε κείνους που χρεώνω
ξέπλυμα ψυχής, πειράματα, ζωής νοθεία,
μού φταίνε όλα απόψε και τα γήινα και τα θεία·
γιατί κάποια αδέρφια μου απ’ άλλη μάνα και πατέρα
παλεύουν να ζήσουν κάπου έστω μια όμορφη μέρα
κι αυτοί που το χάρο πατρονάρουν είναι οι φωστήρες,
πουλάνε ελπίδα, γι’ αυτό γαμώ όλους τους σωτήρες·
κάθε χολιγουντιανή υστερική πουτάνα
που τραβάει στην Αφρική για να το παίξει μάνα,
κάθε γαμημένη φαρμακοβιομηχανία
που στέλνει όσα εκπίπτουν μόνο απ’ τη φορολογία,
κάθε λινάτσα καλλιτέχνη που τραγουδά θλιμμένος
για τον τρίτο κόσμο κι είναι συγκλονισμένος,
κάθε τηλεοπτική δήθεν φιλανθρωπία
- εγώ είμαι από άλλη πιο απόμακρη ουτοπία -
κάθε μεταλλαγμένο σπόρο που βάζετε στη γη
με τη δικαιολογία ότι δεν αρκεί η τροφή,
κάθε λόμπι σας βιοτεχνολογικό,
κάθε βοήθεια απ’ τον πανάγαθο θεό,
κάθε οργανισμό και κάθε ιεραποστολή,
κάθε ειρηνοποιό μπάσταρδο με στολή,
όλους τους περαστικούς δημοσιογράφους
που ξεθάβουν την αλήθεια ανοίγοντας τάφους.
Τους γαμώ όλους σήμερα, μα που θα πάει θα ησυχάσω,
το ίδιο μαλάκας είμαι κι εγώ και θα ξεχάσω,
θα γυρίσω στα όμορφα, τα ποιήματά μου,
εκεί που καλώνει το μυαλό και η καρδιά μου
να νιώσουν άνετοι κι όσοι δεν με θέλουν βλάσφημο,
τί ασχολούμαι με του κόσμου κάθε άσχημο.
Υπάρχουν άλλοι επαγγελματίες εκ πεποιθήσεως,
οι πρεσβευτές καλής θελήσεως.

Τον τελευταίο καιρό δεν ακούω και τρομάζω

να λένε όσοι φύγαν από ’δω πως το κουράζω

κι ότι πεισμώνω μ’ αυτά που κι αυτοί αγαπούσαν
μ’ όλα αυτά τα μακρινά και τα παλιά που συναντούσαν,
και μιλούσαν, γερνούσαν πάνω σ’ αυτά που περπατούσαν πετούσαν
κι όλο ξεχνούσαν από το τίποτα ζητούσαν
να παν στα σίγουρα όπως θέλει η εποχή,
εγώ όμως πλάι μου σέρνω πυρωμένη ευχή
πάντα να στέκομαι μπροστά απ’ τη μιλιά μου
και στη φωτιά να γεννιούνται τα όνειρά τα μικρά μου·
κοντά μου τα γέρνει ο χρόνος θλιμμένα
και χωμένα να μένουν με τη γη αδελφωμένα.
Σ’ αυτόν τον κόσμο με τα χίλια δυο ονόματα

όπου ανάβουν οι φωτιές, σβήνουνε χρώματα
και δεν αντέχει η αλήθεια ούτε παίρνει μυρωδιά
να γιατρέψει το ψέμα σα λαβωμένη καρδιά

γι’ αυτό η ευχή μου πυρώνει στου καιρού τα φερσίματα
και ξεταιριάζει απ’ τα διαβολοσκορπίσματα
έχει περίσσεμα μου χρέωσε μου κι αυτά
τα ονείρατα όπως και τ’ άλλα στη φωτιά.

Να άλλη μια ευχή που χαράμι δεν πήγε

κι αφού γουστάρεις μάζεψέ τα και μείνε

μάς περισσέψαν τα όνειρά μου σκιά μου

χρέωσέ τα κι αυτά δεν είναι δικά μου.

Άλλη μια ευχή που έχει μια ρίζα σαν κι αυτή της πεθυμιάς,

γι’ αυτό δε σκιάζομαι καθόλου να τη ζήσω μονομιάς,

γι’ αυτό και δεν την χάνω σα μικρό σινιάλο,

την μαζεύω για όταν πάω σε ταξίδι μεγάλο
ή για την πρώτη χαρά, τα πρωτοτόκια
εκεί γητεύουν τ’ αγρίμια και τα ζώνουν με ξόρκια.
εκεί μετράω κάθε στάλα στης ζωής την καράφα
τις αρχές μου, την πιο μεγάλη μου γκάφα,

τον παλιότερο στο διάβα μου βραχνά

που δεν κόβεται γιατί ανταμώνω όλους αυτούς συχνά

που μου λένε το κουράζω και μη συνεχίσω,

τζάμπα χρόνια, μπρος Hip Hop, Hip Hop και πίσω.

Καίγομαι, λοιπόν, έχω φωτιά στο σώμα

κι όσοι κάνουν πως δεν καταλάβανε ακόμα,

είναι που έχουν πάρε δώσε στα κρυφά με τη σκιά τους,

μήπως και ζωντανέψουν στο φως τα σχέδιά τους.

Γεια χαρά τους, εγώ κυλάω σε πύρινη φλέβα

κι αν δε φοβάσαι τις φλόγες, βρες το χώρο σου, ανέβα

στα όνειρα που περισσέψαν ρίξε μια ματιά

και χρέωσέ τα κι αυτά στη φωτιά.

Κάθε φορά βαρέθηκα να μου χτυπάς την πλάτη
και να μου ζητάς να ‘μαι γερός και να τα χώνω,
σα να μου λες ότι τραβάμε ξέχωρο μονοπάτι
κι ό,τι ξεφουρνίζω μόνος το πληρώνω.
Θα σου φρεσκάρω τη μνήμη, συνταξιδιώτη κι αδερφέ μου,
τα ίδια λεκιασμένα λόγια πετούσαν κάποιοι κατά γράμμα.
Δεν παίζει ρόλο αν δε τους πίστεψα ποτέ μου
οι κακοτοπιές μόνο στους δειλούς αφήνουν τραύμα.
Μην ψελλίζεις λοιπόν τα λόγια αυτά τα μασημένα
σαν και αυτούς που θριαμβεύουν στη σκιά της ντροπής,
γίνε φωτιά και λύτρωσέ μας απ’ τα ρημαγμένα,
γίνε όμορφο τραγούδι μας κι άντε να το πεις.
Να τους λυπάσαι που περάσαν από δω και μοιάζουν άνετοι.
Άπαξ και προδώσουν ύστερα μηχανεύονται
γεμάτοι αληθοφάνεια σύγχρονοι κι ενάρετοι.
Δεν πετάνε, απλά φτεροκοπάνε και παινεύονται.
Επικύρωση απ’ τη μάζα μη γυρεύεις,
μείνε παρείσακτος να λογοδοτείς σε σένα.
Η ζωή είναι όμορφη κι απλή, μην το παιδεύεις.
Κάνε κάτι, και σταμάτα να ζητάς πάλι από μένα.

Μη μου χτυπάς απλά την πλάτη, κάνε κάτι.
Σ’ αυτό τον τόπο βασιλεύουνε τα λόγια.
Αν με κοιτάς τόσο μακριά απ’ το μονοπάτι,
μοιάζω με νάνο κρεμασμένο σε ρολόγια.
Μη μου χτυπάς απλά την πλάτη, κάνε κάτι.
Απ’ το μικρό περίσσεμά μου χρόνια τόσα
πετάω μπρος σου το καλύτερο κομμάτι·
πόσα θέλεις από μένα ακόμα, πόσα

Σαφή ορισμό το όνειρό μας δεν έχει
ούτε θαμπά νοήματα κανείς μη σκαρφιστεί.
Απλά έχει πύρινο βιος όποιος δε σκιάζεται κι αντέχει
κι όποιος γουστάρει τα όμορφα να μοιραστεί.
Γι’ αυτό μην κοντοστέκεσαι στα βουβά και στοιβαγμένα,
θα βυθιστείς στη λάσπη από τα σάλια τους.
Μέσα σου να περισώσεις όλα τα καλοβαλμένα.
Κοίτα τους καλά, έχουν τα χάλια τους.
Ολότελα μονάχοι σέρνονται και σκοτισμένοι
λοξοκοιτάζουν και υποδείξεις περιμένουν που να πάνε.
Άντρες μοντέρνοι κι απ’ τη βουή κατειλημμένοι
πίνουν, μεθάνε, τους φτύνουνε, γλεντάνε.
Μέχρι λοιπόν τη σκέψη σου καλά να κουλαντρίσεις
φύγε από τα ξέθωρα και τα ποδοπατήματα
κι όταν καλμάρουν οι καιροί έβγα να ζητήσεις
τα ρέστα σου απ’ τα νεκρά παραληρήματα.
Και να θυμάσαι, οι ξεπεσμένοι πριν ήταν καλόγνωμοι
κι ότι «αλεπού του βάλτου» είναι το παρανόμι μου,
στη σκοτεινή πλαγιά ακόμα είμαι, τη γνώριμη,
κι αν είχα εφτά ζωές, για τους προδότες δεν θ’ άλλαζε η γνώμη μου.

Μαζεύω ονείρατα πριν φύγει ο χειμώνας
κι αρνιέμαι την πίστη στη δύναμη της εικόνας.
Έχω το νου μου, μη μας πάρει η ντροπή στο κατόπι.
Μη σε ξενίζει, κι όμως, υπάρχουν οι τρόποι.
Ξεκάθαρο το μήνυμα, χωρίς παζάρια,
απ’ τις ψαχτούρες σου στ’ ανοιχτά μου τα συρτάρια
πέσαν στα χέρια σου μυστικά δήθεν ευρήματα.
Μισοπιωμένε, θα σου στερήσω τα προσχήματα,
κάνε μεταβολή κι άκου σε χρόνους άφταστους,
ντουμπλαρισμένο το παρόν σου από τυχάρπαστους.
Κοίτα, σου βάλαν βραχιολάκι μωρού από μαιευτήριο
κάκιστο αντίγραφο με πωλητήριο,
μελλοντική εκδοχή, εμπορικό ανακοινωθέν,
αναλώσιμο υλικό, κόστος μηδέν,
εκδοχή β’ χωρίς αντιπαράθεση,
εκμετάλλευση έργου με κατευθείαν ανάθεση.
Και ζηλεύουν οι αγγέλοι.
Το αφεντικό τους έχει μόνιμα το δάχτυλο στο μέλι,
κι η ζαλισμένη αγέλη το πάει χωλαίνοντας,
συναινεί και ζει πεθαίνοντας.
Γι’ αυτό πριν φύγει ο χειμώνας μαζεύω ονείρατα,
τα ντανιάζω μέσα μου, δίπλα στα κρίματα,
και βαφτίζω τη φαρσοκωμωδία αυτή που ζεις
Όπου σιγή και πατρίς.
Ξαλαφρωμένος συνεχίζω το κατεβατό μου,
κάποιοι ίσως να ονειρεύονται τον σταματημό μου,
χρεώνοντάς τον στις παράπλευρες απώλειες.
Ξένα προστάγματα, ποινές εγχώριες.
Τόσα χρόνια ξεροσταλιάζουνε δαύτοι,
εγώ μουλάρωνα και δε με κάνανε ζάφτι,
με σημαδεύανε με έργα και με λόγια άσφαιρα.
Κοίτα τα μάτια μου, καθαρά και ξάστερα
Συγνώμη λοιπόν για την παράλειψη,
όσοι στηρίζουν όσα λένε κατηγορούνται για συγκάλυψη,
για αιρετικές απόψεις και ιδέες άχρωμες,
για νέες ηθικές και πράξεις άνομες.
Κατηγορούνται κι όσοι καθημερινά πλάθουν τον κόσμο τους
και μοναχοί τους τραβάν τον δρόμο τους,
κι εξοντώνονται όσοι ταιριάζουν και μοιάζουν τσούρμο
από μια κοινωνία βαμμένη με φούμο.
Λογοδοτούν τ’ αγρίμια σε παρατρεχάμενους,
που μεταφέρουν τα πάντα στους υψηλά ιστάμενους.
Και πάει το κόλπο σκοινί κορδόνι
ώσπου να ξεχειλίσει του φόβου το καμιόνι,
καλή σκηνοθεσία, ωραία φωτογραφία,
μάπα το σενάριο, μα δεν έχει σημασία,
συμμετέχουμε όλοι σαν ήρωες επιφανείς
στην κωμωδία Όπου σιγή και πατρίς

20’’ μονάχα και γίνατε όλοι σας μικροί

σαν κόκκοι σκόνης, χαμένοι και ζαλισμένοι απ’ το φως.
Τώρα το στόμα σας έχει γεύση παράξενη, πικρή
και ο μόνος όρθιος τριγύρω σας έμεινε ο τρελός.

20΄΄ μονάχα και η χαζή χαρά στο διάολο
σας βλέπω αμήχανος τούτη τη φορά που κλαίνε τα παιδιά σας.
Νοικοκυραίοι, γειτόνοι ό,τι έχω μέσα μου θα βγάλω
να σας το δώσω ο φτωχός, αφού θαφτήκαν τα όνειρά σας.

20’’ μονάχα κι όλου του φόβου οι κρατήρες
φτύνουν όλα τ’ απρόσμενα που φέρνουν ρίγος.
20’’ μονάχα κι η γη επιστρέφει όσα πήρες
- τρανή απόδειξη ότι είσαι λίγος.

20’’ μονάχα κι οι αγάπες οι σπαταλημένες
νεκρανασταίνονται και ζητάν να εκδικηθούνε.
Θύμησες ανήμερες και καταδιωγμένες
δεν ξέρουν πως γεννήθηκες για να σε λυπηθούνε.

20’’ μονάχα άβολη άπνοια στον ύπνο του δικαίου
που κάνει τα ονείρατα να σιωπούν κοκαλωμένα
μπρος στον λυτρωτικό ερχομό του αναγκαίου
για όλους εμάς που τα ‘χουμε χαμένα.

20’’ μονάχα και το άσκοπο ζαλίζεται
κι όταν συνέρχεσαι, δείχνεις απτόητος,
φωνάζεις σ’ όλους η ζωή πως συνεχίζεται,
το ίδιο ψεύτης, το ίδιο ανόητος.