Το τελευταίο καιρό ακούω συχνά και τρομάζω
να λένε όλοι εδώ τριγύρω μου ότι ωριμάζω
κι ότι φιλιώνω μ' όλα αυτά που κι αυτοί αγαπάνε,
μ' όλα αυτά τα κοντινά και τα πικρά που συναντάνε
και μιλάνε , γερνάνε, πάνω σ' αυτά που περπατάνε, πετάνε
κι όλο ξεχνάνε, από το τίποτα ζητάνε,
και πάνε στα σίγουρα, όπως θέλει η εποχή,
εγώ όμως, πλάι μου σέρνω πορφυρένια ευχή.
Πάντα να στέκομαι μπροστά απ' τη σκιά μου
κι απ' τη φωτιά να ξεπηδάνε τα όνειρα τα μικρά μου?
κοντά μου τα φέρνει ο χρόνος ψημένα
και ταμένα να 'ναι, με τη ζωή ερωτευμένα.
Σ' αυτό το κόσμο με τα χιλιαδυό μπαλώματα
όπου ανόιγουν οι ψυχές, κλέινουνε στόματα
και δε χορταίνει η αλήθεια ούτε παίρνει μυρωδιά,
στα κρυφά γεννάει το ψέμα και ούτε τσιμουδιά.
Γι' αυτό η ευχή μου ανασαίνει στου καιρού τα γυρίσματα
και δε μπορεί τα διαβολοσκορπίσματα,
έχει περίσσεμα ονείρατα πολλά
και χρέωσέ τα στη φωτιά.

Να και μια ευχή που χαράμι δε πήγε
κι αν δε γουστάρεις μάζεψέ τα και φύγε.
Αν περισσέψαν όνειρά μου σκιά μου,
χρέωσέ τα στη φωτιά δεν είναι δικά μου.

Είναι μια ευχή που έχει ρίζα σαν κι αυτή της πεθυμιάς,
γι' αυτό δε βιάζομαι καθόλου να τη ζήσω μονομιάς?
γι' αυτό και δε της κάνω το τελευταίο σινιάλο,
το φυλάω για όταν θα πέσω σε κανάλι μεγάλο
ή για σπουδαία χαρά και πρωτοτόκια,
εκεί που λιώνουν στη φωτιά και τ' ατσάλινα ξόρκια?
για εκεί μαζεύω στάλα- στάλα στης ζωής την καράφα
τις στιγμές μου, τη πιο μεγάλη μου γκάφα,
το χειρότερο στο διάβα μου βραχνά
που δε κόβεται γιατί ανταμώνω όλους αυτούς συχνά
που μου λένε ότι ωριμάζω και να συνεχίσω?
μ' άλλα λόγια, μπρος γκρεμός, γκρεμός και πίσω.
Ονειρεύομαι, λοιπόν, με τη ψυχή στο στόμα
κι ίσως κάνουν πως δε καταλάβανε ακόμα,
όσοι έχουν πάρε- δώσε στα κρυφά με τη σκιά τους,
θα συναντήσουνε στο φως τα σχέδια τους.
Γεια χαρά τους - εγώ κυλάω σε πύρινη φλέβα
κι αν δε φοβάσαι τις φλόγες, έχει χώρο, ανέβα.
Στα όνειρα που περισσεύουν, ρίξε μια ματιά
και χρέωσέ τα στη φωτιά.

Τον τελευταίο καιρό δεν ακούω και τρομάζω

να λένε όσοι φύγαν από ’δω πως το κουράζω

κι ότι πεισμώνω μ’ αυτά που κι αυτοί αγαπούσαν
μ’ όλα αυτά τα μακρινά και τα παλιά που συναντούσαν,
και μιλούσαν, γερνούσαν πάνω σ’ αυτά που περπατούσαν πετούσαν
κι όλο ξεχνούσαν από το τίποτα ζητούσαν
να παν στα σίγουρα όπως θέλει η εποχή,
εγώ όμως πλάι μου σέρνω πυρωμένη ευχή
πάντα να στέκομαι μπροστά απ’ τη μιλιά μου
και στη φωτιά να γεννιούνται τα όνειρά τα μικρά μου·
κοντά μου τα γέρνει ο χρόνος θλιμμένα
και χωμένα να μένουν με τη γη αδελφωμένα.
Σ’ αυτόν τον κόσμο με τα χίλια δυο ονόματα

όπου ανάβουν οι φωτιές, σβήνουνε χρώματα
και δεν αντέχει η αλήθεια ούτε παίρνει μυρωδιά
να γιατρέψει το ψέμα σα λαβωμένη καρδιά

γι’ αυτό η ευχή μου πυρώνει στου καιρού τα φερσίματα
και ξεταιριάζει απ’ τα διαβολοσκορπίσματα
έχει περίσσεμα μου χρέωσε μου κι αυτά
τα ονείρατα όπως και τ’ άλλα στη φωτιά.

Να άλλη μια ευχή που χαράμι δεν πήγε

κι αφού γουστάρεις μάζεψέ τα και μείνε

μάς περισσέψαν τα όνειρά μου σκιά μου

χρέωσέ τα κι αυτά δεν είναι δικά μου.

Άλλη μια ευχή που έχει μια ρίζα σαν κι αυτή της πεθυμιάς,

γι’ αυτό δε σκιάζομαι καθόλου να τη ζήσω μονομιάς,

γι’ αυτό και δεν την χάνω σα μικρό σινιάλο,

την μαζεύω για όταν πάω σε ταξίδι μεγάλο
ή για την πρώτη χαρά, τα πρωτοτόκια
εκεί γητεύουν τ’ αγρίμια και τα ζώνουν με ξόρκια.
εκεί μετράω κάθε στάλα στης ζωής την καράφα
τις αρχές μου, την πιο μεγάλη μου γκάφα,

τον παλιότερο στο διάβα μου βραχνά

που δεν κόβεται γιατί ανταμώνω όλους αυτούς συχνά

που μου λένε το κουράζω και μη συνεχίσω,

τζάμπα χρόνια, μπρος Hip Hop, Hip Hop και πίσω.

Καίγομαι, λοιπόν, έχω φωτιά στο σώμα

κι όσοι κάνουν πως δεν καταλάβανε ακόμα,

είναι που έχουν πάρε δώσε στα κρυφά με τη σκιά τους,

μήπως και ζωντανέψουν στο φως τα σχέδιά τους.

Γεια χαρά τους, εγώ κυλάω σε πύρινη φλέβα

κι αν δε φοβάσαι τις φλόγες, βρες το χώρο σου, ανέβα

στα όνειρα που περισσέψαν ρίξε μια ματιά

και χρέωσέ τα κι αυτά στη φωτιά.