Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
άμα στεγνώσουνε τα μάτια μου
ποιος θα ‘μαι;
Μη με λυπάσαι όταν πονώ
κάθε ανάσα μου μετράω
και θυμάμαι.
Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
κάνω έναν κύκλο για να υπάρχω.
Να με λυπάσαι όταν αθόρυβα περνώ
δίπλα απ’ αυτά που πάντα νόμιζα πως θα ‘χω.

Αργώ
και δε το ξεπερνώ
αυτά τα ωραία αφήνει η ξέχειλη αγάπη,
συγχώρα με που σεργιανώ γυμνός
η τύχη μου εκλάπη.
Θρηνώ
τον κόσμο τον αντικρινό,
μη με λυπάσαι όταν θρηνώ γιατί
τη μνήμη μου παρακινώ ν’ αντέξει
ως την επόμενη γιορτή.

Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
άμα στεγνώσουνε τα μάτια μου
ποιος θα ‘μαι;
Μη με λυπάσαι όταν πονώ
κάθε ανάσα μου μετράω
και θυμάμαι.
Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
κάνω έναν κύκλο για να υπάρχω.
Να με λυπάσαι όταν αθόρυβα περνώ
δίπλα απ’ αυτά που πάντα νόμιζα πως θα ‘χω.

Έτσι νόμιζα πως για πάντα θα τα ‘χω
μα αρκεί ένα σύννεφο να κρύψει τον ήλιο,
έχασα φίλο ολάκερο βράχο,
τρωτό το μικρό μου βασίλειο.
Ποια αλήθεια μου γκρεμίζει την πλάνη;
Την αλυσίδα των αθάνατων κρίκων.
Χαμένες στιγμές καραβάνι,
Αμνοί εν μέσω λύκων.
Τώρα, γκρεμιστήκαν όλα
κι η τύχη μου μ’ άφησε λυμένο κουβάρι,
να ξεπορτίζω μια ελπίδα ονειροπόλα
και να δίνω περατίκια του βαρκάρη,
όμως, τα υγρά μου τα μάτια επιμένουν
ξέχειλα απ’ αγάπη και στο ίδιο τροπάρι,
τα λόγια τον πόνο βαραίνουν,
ακόμα ένα άδικο βουβό συναξάρι.
Γι' αυτό σου λέω μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
Μη με λυπάσαι όταν πονώ μα όταν άδικα περνώ
απ’ τις στιγμές δίπλα αυτή είναι η πλάνη
και θέλω κι αργώ και δεν το ξεπερνώ,
αφού είναι η σιωπή επιβεβαίωση,
τόσο χρήσιμη στον κόσμο τούτο και παρακινώ
τη μνήμη μου ως έσχατη εξιλέωση,
να βάλει σε σειρά, το χρόνο μια φορά,
για να αντέξουμε το δρόμο ολάκερο,
τη κάθε χαρά μας και τη συμφορά.
Συγχώρα με λοιπόν που σεργιανώ ξέρω γιατί,
έτσι θα αντέξω να την βγάλω και πάλι,
ως στην επόμενη γιορτή.

Τη μνήμη μου παρακινώ ν’ αντέξει
ως την επόμενη γιορτή.

Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
άμα στεγνώσουνε τα μάτια μου
ποιος θα ‘μαι;
Μη με λυπάσαι όταν πονώ
κάθε ανάσα μου μετράω
και θυμάμαι.
Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
κάνω έναν κύκλο για να υπάρχω.
Να με λυπάσαι όταν αθόρυβα περνώ
δίπλα απ’ αυτά που πάντα νόμιζα πως θα ‘χω. (2)

Όσες φορές δεν άκουσα τη ζωή
που μου φώναζε,
ήταν απ’ το θόρυβο που κάνανε
τα πάρε-δώσε γύρω μου.
Πάντα κρεμόμουν απ’ τα χείλη
αυτού που γιόρταζε
κι ήλπιζα ότι η αφήγηση του
θα διώξει τον ίσκιο μου.
Όμως η άρνηση είναι για μένα
μια έντιμη παρέκλιση
όταν το αιώνιο χαμογελαστός
κρυφοδιαβάζω.
Η μανιασμένη σκέψη μου
δε βρίσκει θέληση
γι’ ανάπαυλα και με τη μνήμη μου
αλλιώτικα γιορτάζω.

Βλέπεις δάσκαλε, έχω φιλιώσει με τη βιάση μου
με τους αθάνατους δεν απέκτησα οικειότητα.
Έχω ακόμα αδειανό το εικονοστάσι μου
και το γιορτάσι μου «η γλυκιά μας περατότητα».
Σ’ ένα όνειρο είχα σκαρφαλώσει σ’ ένα γίγαντα
κι αυτός έσκυψε χαμηλά για να μη νοιώθω άβολα.
Τότε τριγύρω μου ανθίσανε τα σύμπαντα
και ξεμύτισαν μυριάδες τ’ άστρα άθολα.
Έτσι από τότε δεν ανέχομαι να χάσω
ούτε στάλα από το φως που μου αναλογεί.
Προτιμώ τους ζωντανούς να θρηνώ απ’ το να γιορτάσω
παρά να ξεδιψάω φόβους απ’ της οδύνης τη πηγή.

Άργησα στη γιορτή
Συγχώρα με δεν ήξερα καν τι να φορέσω
σε ποιον να είμαι ευγενικός, σε ποιον ν’ αρέσω.
Άργησα στη γιορτή
Δεν ήξερα με ποιον να μιλάω, σε ποιον να γελάω,
είμαι ανήμπορος το ξέρουν όλοι να με πουλάω.
Κι άργησα στη γιορτή
Για όσους γεννηθήκαμε στο βόρβορο
απαγορεύεται η είσοδος απ’ το μεσόθυρο
Άργησα στη γιορτή
Ντρεπόμουν είχα μόνο στίχους μου στο χέρι,
Μια Ζίνια, λίγο χώμα κι ένα σπασμένο αγιοκέρι.
Άργησα στη γιορτή
Το να’ σαι μόνος δεν είναι σίγουρα χειρότερο
απ’ το να ‘σαι κάτι από άνθρωπος λιγότερο
Άργησα στη γιορτή
Απ’ τους συγκαιρινούς μου Μάνο μου κανένας δε με πείθει
πάνω σε στίχους ανθίζει η λήθη
κι άργησα στη γιορτή