Κοιτάω ξανά τριγύρω και όλα μοιάζουν ξένα
και να τα αγγίξω δε μπορώ είναι καλά κρυμμένα
κοιτάω τα σύννεφα και σκέφτομαι ταξίδια
μα χωρίς φως όλα τα γκρίζα στη ψυχή μου είναι ίδια.
Γι’ αυτό τα μάτια χαμηλώνω προς τη γη
και σε καλό μου πάλι να μου βγει
γιατί κι αυτό το χώμα τώρα που πατάω
δε φταιω εγώ δε μ’ έμαθαν να τ’ αγαπάω.
Μονάχα σύμβολα τριγύρω και εικόνες
μασόνοι στο σκοτάδι να στήνουνε κανόνες
μια έμμονη ιδέα και μια φοβία
μήπως ποτίσει το μυαλό μου με στημένη βία.
Λόγια πολλά και δεν αντέχω πια
που είναι η πατρίδα μου εκείνη η γλυκιά
που έχει στη πέτρα χαραγμένο λεει το φως
λες να την ξέχασε για πάντα ο θεός.
Και νιώθω πρόσφυγας εδώ που έχω γεννηθεί
σα τους προγόνους μου εδώ έχω στηθεί
για να ξεπλύνω τύψεις και υποσχέσεις να εκπληρώσω
πόσο ακόμα θα πληρώσω.

Έχω σημάδια προσφυγιάς και το γλυκό φιλί γιαγιάς στο μέτωπό μου.
Έχω τον πόνο αδελφό και ένα όνειρο κρυφό για φυλακτό μου.
Κάτω απ’ τον ήλιο χωρίς φως για μένα γκρίζος ο ουρανός

κι όμως υπάρχω.
Παίρνω κουράγιο τραγουδώ, για όλα αυτά που αγαπώ

χωρίς να τα’ χω.

Όλα κρατάν καλά κι ο πόνος μεγαλώνει
κι ο φόβος το όνειρό μου συνέχεια πληγώνει
κάνοντας ακόμα πιο βαριά τη μοναξιά μου
στον τόπο αυτό που δανεική είναι κι η χαρά μου.
Στο τόπο αυτό που τα δάκρυα μοιάζουν δώρα
και σκεπασμένη μένει η αλήθεια από το τώρα
ακούω πολλούς να νοιάζονται για μένα
μα όλα τα λόγια πάντα μένουνε θαμμένα.
Γιατί οι σκιές είναι τριγύρω μου πολλές
να βασανίζουν το μυαλό μου με το χθες
γνωστές εικόνες παλιές ελπίδες
μητέρα η πατρίδα κι ας μην την είδες.
Κι ας μη σ’ αγκάλιασε ποτέ κοντά της έλα
κλείσε τα μάτια στα χτυπήματα και γέλα
είναι ιερός μας λένε πάντα ο σκοπός
και για να νοιώσουμε το φως.
Πρέπει να κάνουμε συνέχεια υπομονή
για ένα μέλλον λεει καλό που θα φανεί,
μα τους βαρέθηκα όλους που να’ ναι ο θεός,
λες να’ ναι πρόσφυγας κι αυτός.

Ξύπνησα κι ουρλιάζοντας βγήκα στη βροχή
χωρίς να ξέρω που πάω κι αυτό είναι μόνο η αρχή
από έναν εφιάλτη που τα τελευταία βράδια
μοιάζει με φως δυνατό μέσ' τα σκοτάδια.

Τέσσερις τοίχοι λεει και εγώ πεσμένος κάπου εκεί
παρά τον πόνο όμως δε μοιάζει αυτό με φυλακή
γλυκές σειρήνες και οι θόρυβοι γνωστοί
λίγο ψύχρα και οι τοίχοι να ’ ναι υγροί.

Σφιχτά δεμένος και αίμα να χάνω
και σε μια οθόνη αναμμένη από πάνω
να μου περνάνε ό,τι σιχαίνομαι μπροστά μου
ν’ ακούω γέλια απάντηση στα δάκρυά μου. Κι οι σκιές ασπροντυμένες λεει κι αυτές
να ’ ναι τριγύρω μου με ονόματα απ’ το χθες
κι όχι να μου λένε δεν είμαστε οι τύψεις
είμαστε όλα αυτά που προσπαθείς καιρό να κρύψεις.
Και να γελάνε δυνατά μέσα στ’ αφτιά μου
βαμμένες με το αίμα μου να στέκονται μπροστά μου
κι εγώ να θέλω να λυθώ και να πετάξω
και δυνατά να ουρλιάξω.

Κι ύστερα αρχίζουνε να καίνε τα δεσμά μου
και στην οθόνη να περνάνε τα χαμένα όνειρά μου
κι είναι πολλά αυτά που βλέπω μέσα εκεί
και σαν υπότιτλοι περνάνε όλα τα λόγια που ’χα πει.
Και λίγο λίγο με ζυγώνει προς το τώρα
όχι δεν θέλω να ξέρω δεν ήρθε ακόμα η ώρα
το μέλλον με φοβίζει, δε θέλω να το δω
χτυπάω να σπάσω τα δεσμά μου να φύγω να λυθώ.
Όμως, τότε οι φωνές γίνονται λεει πιο δυνατές
και τριγύρω μου χορεύουν και γελάνε οι σκιές
το δωμάτιο μικραίνει και οι τοίχοι σιγοκλείνουν
κι οι ρωγμές φωτιά παντού να φτύνουν.

Χρώματα πολλά τριγύρω μου ν’ αλλάζουν
παλιές μορφές να με τρομάζουν
ν’ ακούω κλάματα λεει κάτω από τη γη
να θέλει λεει η ψυχή από το σώμα μου να βγει.

Να φύγει απ’ τη φωτιά και αγκαλιά λεει με το φως
να ταξιδέψει όπου διαλέξει ο θεός
όμως αργεί λες και κάποιος τη κρατά
και τότε ουρλιάζω δυνατά.

Ακούω πολλά να λένε τριγύρω μου τον τελευταίο καιρό
κι αλήθεια άλλο δεν μπορώ
αυτούς τους ειδικούς που μιλάνε για όλα αυτά που εμείς
παλέψαμε να βγάλουμε απ’ το βούρκο της σιωπής.
Και οι αναλύσεις να γίνονται με το σωρό
και όλοι οι δήθεν των media να κρατάνε το χορό
σ’ έναν ρυθμό ακίνδυνο να τους βολεύει
αφού η αλήθεια πάνω τους δε περισσεύει.
Και η γλώσσα η μίζερη εκείνη στα γραπτά
να εξυπηρετεί όσους γράφουν για όλα αυτά
που αλλάζουν κώδικα συνέχεια στο σωστό
και σε κρατάν φυλακισμένο στο γνωστό.
με ένα φόβο φτιαγμένο σαν προσωπικό
γιατί σε θέλουν βίαιο και σπασμωδικό
να μη τολμάς της σκέψης σου τα πρότυπα να φτύσεις
κι αφού γεννάει υποκρισία ο νους σου να τη ζήσεις.
Να φοβάσαι ασήμαντος να μείνεις
να θέλεις δύναμη τα πάντα εσύ να κρίνεις
μια θέση με υπόληψη και να στο αναγνωρίζουν
εκείνοι που στη δύσκολη τη πλάτη σου γυρίζουν.
Μα όλα αυτά είναι πνιγμένα στη βρωμιά
λύση δε βλέπω εγώ καμιά
γι’ αυτούς που η πένα και η οθόνη είναι όπλο
που ζωντανό κρατάνε ακόμα το μεγάλο κόλπο.

Άκουσα κάποτε ανθρώπους με αγωνία να μιλάνε
σε καθέναν από μας σα να παρακαλάνε
γι’ αυτή τη μαύρη εποχή του ψεύτικου ουρανού
της κρυφής επιθυμίας και του βιασμού του νου.
Μα η αλήθεια βλέπεις είναι μόνο για ν’ ακούς
δύσκολα περνάει σε αμείλικτους καιρούς
και όλοι αυτοί τείνουν να γίνουν γραφικοί
γιατί κακόμοιρε λαέ εσύ άραξες εκεί
που τονώνουν τη χαμένη τη μαγκιά σου
περνώντας συνεχώς εικόνες ψεύτικες από μπροστά σου
σαν όλα εκείνα που θα ήθελες κρυφά να δεις
σαν όλα εκείνα που να ζήσεις δε μπορείς.
Που επιμελώς το περιτύλιγμα φαντάζει
αυτό είναι ρε που με τρομάζει
και νιώθω τη ζωή μας σαν κουπόνι
που όποιος μαζέψει πιο πολλά τα εξαργυρώνει.
Με όνειρα ζωής και μια θέση μες το κόλπο
μα μη μου δείξετε το τρόπο.
Θέλω να μείνω μακριά και να κοιτάω ψηλά στο φως
για μένα όλα αυτά είναι εχθρός.
Πνιγμένος από λάσπη και βρωμιά
λύση δεν ψάχνω εγώ καμιά
αφού υπάρχουνε σωτήρες πολλοί σ’ αυτό το τόπο
που ζωντανό κρατάνε ακόμα το μεγάλο κόλπο.

Wake up! Jah is here, come now rise and shine.

This is the Easter you can get, fear the man, that mic is mine.

We are here as a united foundation.

To praise the dawn of righteousness with this madnifestation

of socialistic flavour, our inspiration

education through creation should be rocking the whole nation

mad edutainment versus minimalistic evil lobbies

crazy ha! crazy ha! crazy, so beware and noe

watch you all the birth of the son of the boom bap

the light will come and the unholy rain will soon stop

we come with jah, better bop you, umicah the man, jaming on, a teacher

low bap the B.P.M., low transmition of an original picture

the anti-cultural propaganda is now being reduced

by a sophisticated squad which it can never be seduced

psycho-society beware as I manifest

against to what I detest:an offense!

This is the Low Bap Big Mad Man’s Manifesto,

and the path which a few can ever find leading to the Low Bap shelter.

1995 a low bap madnifestah

A manifesto is born, is going to get you

big daddy F on the voyage of the 9

Ah! What you are coming in my mind?

Blind - men, blind women I’ m giving you the light
the spark is now a flame and it glows into the night

fight for your right to sight and you might

the bop went through my soul and came out through the hand right

for you and don’ t ask me why

cause my answer - yeam! - d’ be a lie

unless you want to hear to what I’ ve got to say

Bap! Cause a lie don’ t pay

and I feel good for fucking up your time

and I don’ t give a fuck commiting this crime

you say that I’ m a madman, want to lock me in a cell

but I create my own jail, for you is like hell!

Low bap madnifestah, manifesto of a madman

makes the pussy muthafuckaz run and hide from someone

someone, but who’ s that one messed your brains up last year so fear,

the low bap foundation couse it’ s near

creation of a style which is different from the usual

but it’ s got that kind of flavour from the soul that’ s really mutual

low, lost in the dream with a mic in the hand

but not a blunt in the other we don’ t need that shit I said

radicalistic lyrics from the heart that ‘ll make you wonder

low do we find the flow so yo get ready fot the second round-uh!

The ultimate challenge to your ears and your thoughts

in a poetic kind of way so sucker mc’ s get notes

plus originality in attitude anh there you have it

to another level I promise we will take it

a new way of seing things a radical creation

so watch out muthafuckaz the low bap foundation.

Στα λάθη τους χαμένος κι η σκέψη τρέχει
τον πόνο η ψυχή μου ευτυχώς ακόμα αντέχει
τα μάτια μου μπροστά σ’ αυτά ποτέ δε κλείνω
τα όνειρά μου πάνω σας δε τα αφήνω.
Για τις αρχές μου χρόνια εγώ συνέχεια παλεύω
αυτά που μου ανήκουνε ποτέ δε ζητιανεύω
και όλα αυτά που σκέφτομαι χωρίς φόβο τα λέω
και για όλα αυτά που με πονούν μονάχος κλαίω.
Και για όλους τους ηλίθιους που ανέχτηκα κοντά μου
καιρός είναι να μάθουνε πως ήρθε η σειρά μου
τους φτύνω τούτη τη στιγμή κι ας πάν’ στο διάολο
κι αν το ’χουν για παιχνίδι τους ας βρούνε άλλο.
Για μένα τούτα είναι η ζωή είναι ένα πάθος
και αλήθεια να το ξέρετε γι’ αυτά δε κάνω λάθος
στο όνειρο για πάντα εγώ είμαι ταμένος
freestyle για σένα είμαι φτιαγμένος.

Στα λάθη τους χαμένος και ακόμα τραγουδώ.
Στα λάθη τους χαμένος και είμαι πάλι εδώ.
Στα λάθη τους χαμένος και η σκέψη τρέχει.
Τον πόνο η ψυχή μου ευτυχώς ακόμα αντέχει.

Και λέω, Θεέ μου, ευτυχώς που δεν άκουγα κανένα
και λέω ευχαριστώ που δε νοιάστηκαν για μένα
για σκέψου να γινόμουνα γιατρός ή δικηγόρος
ή πόσο θα χαιρόντουσαν αν είχα γίνει φλώρος.
Την εμπριμέ γραβάτα μου και του μπαμπά τ’ αμάξι
η μια γυναίκα πλούσια γι’ αυτούς θα ’τανε εντάξει
και το κεφάλι αν έπρεπε πολλές φορές να σκύβω
σε κάθε βλάκα αφεντικό και το θυμό να κρύβω.
Βλέπεις το παιδί μου πρέπει να μεγαλώσω
και τα σωστά εφόδια σ’ αυτό πρέπει να δώσω
και να του πω στις δύσκολες πάντα παρακαλάμε
και όταν μιλάει ο δάσκαλος ποτέ να μη μιλάμε.
Πως για να πάει κι αυτό μπροστά πρέπει ρουφιάνος να’ ναι
να βλέπει και να χαίρεται τους άλλους που πονάνε
όχι αυτή τη χάρη εγώ δε σας τη κάνω
αυτά που είναι να πω, θα πω και ας πεθάνω.
Στα λάθη τους χαμένος και ακόμα τραγουδώ.
.
Και μη νομίζετε όλοι εσείς πως είμαι αφελής
αυτά που εγώ άντεξα δε πέρασε κανείς
από αυτούς που πάντα έχουνε χεσμένη τη φωλιά τους
από αυτούς που θέλουνε τα πάντα δικά τους
που μες τη νύχτα όλο μαγκιά και όλα τα σπάνε
τσογλάνια με ανασφάλεια και όλοι εκεί που πάνε
γεμάτα φλωρομάγαζα με κυριλέ λεμέδες
τα νταλαβέρια γίνονται κρυμμένα με γαρδένιες.
Και όλες αυτές οι γκόμενες που ’ναι μασκαρεμένες
με κόκα ταξιδεύουνε όλες οι τελειωμένες
και εκείνες οι παλιαδερφές που κρατάνε θέσεις
αν θες να πας και εσύ μπροστά πρέπει να τους την πέσεις.
Με τούτη τη κατάσταση άγνωστος θέλω να μείνω
και όλα τα αποβράσματα ξανά εγώ τα φτύνω
κι ας κάτσουνε τα νούμερα όλα ήσυχα στα αυγά τους
κι αν όχι θα με βρουν πάλι μπροστά τους.

Βαρέθηκα να ακούω συνέχεια για λεφτά
κι αυτούς που σκίζονται γι’ αυτά
για επιχειρηματίες πρώην εγκληματίες
με χόμπι τα λαδώματα και τις τοκογλυφίες,
τους εργατοπατέρες με έργα και ημέρες
νομάρχες και δημάρχους, και όλες αυτές τις λέρες
τους σιωνιστές και καθένα λόμπι
τους πολιτικούς τα ξεχασμένα ζόμπι.
Τη βρώμικη ψυχή τους τη δειλία τους το ψέμα
το αδικοχυμένο από αθώους μόνο αίμα
ένστολα ανθρωπάκια να ξεσκίζουν σάρκες
βλέπεις όλοι οι φλώροι με γαλόνια γίναν μάγκες.
Και τα παίρνουν από ’δω τα παίρνουν από κει
οι λειτουργοί οι κρατικοί
και φοβούνται να μιλήσουν και ν’ απαντήσουν
και έτσι εύκολα ξεχνάνε και κοιτάν να το γλεντήσουν.
Και το φίδι κάποιος άλλος θα το βγάλει από τη τρύπα
κι είναι λίγα, κι είναι λίγα όσα είπα
που ο καθένας σας θα ξέρει άλλα τόσα
μα απ’ την καρδιά πρέπει να φτάσουνε στη γλώσσα.
Και ίσως τότε κάθε περήφανος φτωχός
θα καταλάβει ότι για πάντα ο θεός
θα δίνει χρήμα σε κλέφτες και φελλούς
για να δοκιμάζει τους καλούς.
Και για φαντάσου μια μέρα πλούσιος να γίνω
και από τις τύψεις μου τους γύρω μου να φτύνω
να έχω ένα αμάξι το πιο ακριβό μοντέλο
και για επιχείρηση ένα κυριλέ μπουρδέλο.
Που να ’χει πελάτες μεγάλους δικαστές
δημόσια πρόσωπα και άξιους βουλευτές
και αν έρθει η ώρα μια χάρη να ζητήσω
να πω παιδιά τώρα σειρά μου να πηδήσω.
Γιατί στα νταλαβέρια αυτά τα σκοτεινά
η εξουσία λέει χρειάζεται συχνά
εκείνα που έχει πάρει να πληρώσει
τυφλή δικαιοσύνη να αποδώσει.
Κι όπως πάντα να βγει αθώος ο δικός τους
προς Θεού μην εκτεθεί ο άνθρωπός τους
και τότε πρέπει ένα θύμα τη θέση του να πάρει
πριν να τους πάρουν οι υπόλοιποι χαμπάρι.
Και τότε ήδη η πλεκτάνη είναι στημένη
μπορεί για σένα κάπου εκεί να περιμένει
συνήθης ύποπτος μπορεί και τρομοκράτης
ή και εγκέφαλος ανύπαρκτης απάτης.
Κι αν είσαι φτωχός, μόνος και νέος
πας και καπάκι λέει προφυλακιστέος
και αν με τον καιρό έξω δεν σε ξεχάσουν
αν είσαι ζωντανός μπορεί να σε δικάσουν.
Γι’ αυτό βαρέθηκα να ακούω μαλακίες
δεν θα μου γίνουνε συνήθεια οι αδικίες
θα είμαι εδώ να τραγουδάω να ξεσπάω
το παραμύθι το δικό σας δε θα φάω.
Γιατί μεγάλωσα περήφανος φτωχός
και κατάλαβα πως πάντα ο Θεός
την εξουσία δίνει σε ψεύτες και τρελούς
για να δοκιμάζει τους καλούς.

Χάθηκε η ψυχή σου στο τέλος των ευχών
και ξαναζούμε στην ώρα των σκιών.
Γύρω από μένα πάλι αυτά που είχα ξεχάσει,
αυτά που το μυαλό μου τώρα χρόνια είχε ησυχάσει
και να τα αποφύγω πάλι κουράγιο θέλει
η απόσταση μικρή δε ξανανιώθω σα κουρέλι.
Και μη μου λες κόψε τις συμβουλές
εσύ καλέ μου φίλε που το καλό μου μόνο θες
εσένα που έβλεπα στα χέρια μου να κλαις
όταν τριγύρω σου χόρευαν μονάχα οι σκιές.
Τώρα τι θες με σηκωμένο το κεφάλι
εσύ που ζεις γι’ αυτό που φτύνουνε οι άλλοι
εκείνο το κομμάτι της ζωής που περισσεύει
σε σένα ταιριάζει και σε όποιον ζητιανεύει.
Αυτή τη λίγη χαρά μπροστά σ’ έναν καθρέφτη
μια δόση αλήθειας στα λόγια ενός ψεύτη
και είναι αργά κοίτα δίπλα τη σκιά
παραμονεύει να σου κλέψει τη χαρά.
Με μια κουβέντα ή με ένα νόημα απ’ τα μάτια
κι αυτό που θες το ’χασες τώρα έγινε κομμάτια
μα εσύ εκεί ξανά να το παλεύεις
να σου χτυπούν τα χέρια και να χορεύεις.
Όλοι εκείνοι που διάλεξες να ’ναι πάλι κοντά σου
να σε νιώσουνε θες και ν’ ακούσουν τα όνειρά σου
μα πρέπει ηλίθιε να μάθεις ότι φταις
που υπάρχουν τριγύρω μας ακόμα οι σκιές.

Χάθηκε η ψυχή σου στο τέλος των ευχών
και ξαναζούμε στην ώρα των σκιών.

Χαμένη υπόθεση μου λες πως είναι το όνειρό μου
πως θα μου βγει ξινό που κάνω το δικό μου
που ζω, φωνάζω, πονάω και αγαπάω
που στέκομαι απέναντι κι αν θέλω πάω.
Ταξίδι μακρινό με τη ψυχή μου οδηγό
έτσι όπως έμαθα να κάνω μόνο εγώ
και από εκεί ψηλά να σε βλέπω καθαρά
και να ’σαι ακίνδυνη για μένα εσύ σκιά.
Γιατί έχει φως και λάμπει τόσο ο ουρανός
ο μεγαλύτερος για σένανε εχθρός
αφού αιώνες τώρα μια κατάρα κουβαλάς
μες στο σκοτάδι να ’σαι μόνη να πονάς.
Και αφού έτσι θες μείνε πάντα στο σκοτάδι
να σέρνεσαι ύπουλα και να εκδικείσαι κάθε βράδυ
αυτούς που κάνουν ένα βήμα για να σωθούν
αυτούς που κατάφεραν πάλι να ονειρευτούν.
Καινούρια αρχή και μια ζωή στο φως
έτσι όπως έφτιαξε για όλους ο Θεός
μα οι σκιές μένουν ακόμα ζωντανές
και δε μιλάς λες κι είναι αυτό που θες.
Μα βρες κουράγιο και πρέπει να ξεχάσεις
γύρνα σελίδα το τέλος να διαβάσεις
το παραμύθι αυτό με τις σκιές
πρέπει να τελειώσει χωρίς πια τις ευχές.

Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα
μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα
τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά
και όλοι νοιώθανε καλά
που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει
τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει
η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα
μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.
που άκουσε το άστρο μου και κρύφτηκε στο φως
και από τότε είμαι τόσο μοναχός
Και τα γέλια δε κρατάνε, κι οι υποσχέσεις δε μετράνε
και αυτοί που σ’ αγαπάνε βλέπεις εύκολα ξεχνάνε.
Και φοβούνται να σταθούν κοντά στο χρόνο
κι από αγάπη δε μοιράζονται τον πόνο
βλέπεις το άστρο το δικό τους φωτίζει εκεί ψηλά
και έτσι όλα πάνε καλά.

Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός
Κι ίσως το δικό μου άστρο να ’ ναι κάπου εκεί στο φως.
Άκου μάνα για όλους έχει ο θεός.
Και μας χωράει ο ουρανός.

Γι’ αυτό και ’γω γυρνάω στο φως και τραγουδάω
έπαψα τις μέρες που περνάν πια να μετράω
μαζεύω τα κομμάτια μου και δεν ελπίζω
σε ’κείνα που με θέλουν πάντα πίσω να γυρίζω.
Σφίγγω τα δόντια μου και έχω παρηγοριά μου
μόνο το όνειρό μου κι όσο αντέξει η καρδιά μου
θα είμαι εδώ και καλά να το θυμάστε
και αφού δε σέβεστε, θα με φοβάστε.
Γιατί εγώ ζω μόνο ό,τι αγαπώ
φυλάω το ψέμα μου σε σας μόνο να πω
σ’ όλους εσάς με το άστρο εκεί ψηλά
που δήθεν νιώθετε καλά.
Γιατί όλα γύρω σας αλλάζουν
ενώ οι μέρες που περνάνε σας τρομάζουν
μα εγώ μακριά πετάω τώρα τις ευχές
δε θα ξαναζήσω ποτέ μου εγώ το χθες.
Γιατί μάνα τα βρήκα όλα μπροστά μου
ο πόνος μου ζωή και διάλειμμα η χαρά μου
πάντα μάζευα ότι έμενε απ’ τη στάχτη,
μα η τύχη μ’ έχει άχτι.