Απ’ της εξόριστης ελπίδας μου το καταράχι,
με ζηλαδέρφι μου ένα ηλιόχαρο και μόνο στάχυ,
αμπάλωτος κι ανήμερος σαν αντιφεγγιά
σα θυμητάρι αντρόπιαστο σ’ αλλαξοχεριά
στον ερειπιώνα που ο θάνατος πάλι μου γελάει,
κατάφατσα - μα το ‘χω πάρει το κολάι -
ανασαλεύω, κι απ’ της θλίψης αλεσιά
της οργής γίνομαι ζαβάδα και δεσιά,
ακροδεσιά, γιατί απ’ το ψέμα τ’ ανεμίδια
σπρώχνουν κι αθώους να πάνε στα τσακίδια.
Ψευτολογάδες, θρασίμια κι αρπακτικά
δε μας αφήσανε ούτε τα θαφτικά.
Κι αντί μια σφαίρα στο κούτελο σε κάθε κλειδούχο
βουβή βεγγέρα μ’ αταίριαστο ρούχο
κι αντί κρεμάλα σε κάθε φορετό,
κλάψα αβανταδόρικη απ’ τον αλαλητό.
Πού να βγάλω το σκασμό και πού ν’ αγιάσω
στην αλλαξοκαιριά, βοριά, πώς να σωπάσω;
Ήμουν αντάμης, δε θα πεθάνω κιότης
κι αναδρομάρης χορτασμένος και προδότης.
Ήμουν δρολάπι, πώς να γίνω ψιλοβρόχι
τα "ναι" πού να τα βρω, αφού καμώθηκα απ’ τα "όχι";
Πώς να μη γίνω η φωτιά για της ντροπής τη δεματιά,
εδώ, στων βουβών την εσχατιά;

Κοίτα, παλεύω με τα λίγα που μπορώ,
τούμπα να φέρω τον κακόγλωσσο καιρό,
φωτιά να γίνω στης ντροπής τη δεματιά,
εδώ, στων βουβών την εσχατιά.
Γιόμισε μίσος το μυαλό μου το ρηχό,
ζητάω εκδίκηση για κάθε ένα φτωχό
να φύγουν άκλαφτοι μέσα σε μια νυχτιά
τα λαμόγια απ’ των βουβών την εσχατιά.
Γιόμισαν μίσος τα μάτια των παιδιών,
τί να σου κάνουν οι βουές των τραγουδιών;
Όταν τα λόγια μένουν μόνο στα χαρτιά,
κάποιοι γελάνε στων βουβών την εσχατιά..
Κοίτα, παλεύω με τα λίγα που μπορώ
για όλα τα αστοίβαχτα απ’ το βρώμικο σωρό.
Οι αλητάμπουρες σ’ αυτή τη γειτονιά
δεν ανήκουν στων βουβών την εσχατιά.

Δεν είμαι, αβανιάρη, μόνος - για κακή σου τύχη -
η βρυσομάνα τρέχει νιότη και γλεντάνε οι στίχοι
χωρίς δασκαλίκι και συμβουλές καμουτσιές,
χωρίς βαστάζους να σ’ αρχίζουν στις κλωτσιές,
ένα ανθοβόλημα στην αναπαραδιά
κι απ’ τα βαλτόνερα σάς τάζουν των μύθων τα παιδιά
φωτιά – και σας κοιτούν κατάματα,
μισώντας τόσο τα πικρά σας γεροντάματα.
Ανταρτέψαμε μέσα στη βουβαμάρα σας•
οι αφρονίμευτοι δε ζούνε την κατάρα σας
και μεσ' στη φτώχεια δηλώνουμε απαρτία
και γελάμε – η πιο σύγχρονη αμαρτία.
Κόντρα στη δεσποτεία και στη μιζέρια,
την πονεμένη μας ψυχή και τα δεμένα χέρια
εμείς θα μείνουμε μαζί περνώντας τη νυχτιά,
εδώ στων βουβών την εσχατιά.

Αφού οι ρίμες δε σηκώνουν πισωγύρισμα,
βγαίνω με φούρια σε τούτο το ξεμύτισμα.
Δεν έχω όρεξη καθόλου για παιχνίδια,
στέλνω το άγχος μου κρυφά στα ξεκουμπίδια..
Απ’ την ευγένεια την πολύ μου δεν πρόκαμα
να στ’ αραδιάσω όταν ήσουν στο ξαπόσταμα
και τώρα που σε πέτυχα σε ταιριαστή ομήγυρη,
άκου γιατί είχαν αλαδιά φέτος οι ανήμεροι,
γιατί ποτίσανε ιδέες και αργοσάλεμα
και βρεθήκαν ξαφνικά με το αποδιάλεγμα.
Κι ενώ απ’ τη μιζέρια ‘μοιάζαν ατρατάριστοι,
μπουχτίσαν ευταξία και γίνανε ευχάριστοι.
Έτσι, οι ζαρίφηδες βρήκανε ταίρι
κι οι φιδογέννες πιάσανε σ’ απίθανα μέρη
και όποιος ξέρει, φαντάζεται και τη συνέχεια,
αφού οι ζαρωματιές ισιώνουν στην ανέχεια.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ντου ξελευτερία
στ’ όνειρό μας να ‘ρθει το ξαστέρωμα.
Μη τους δώσεις άλλη μια ευκαιρία,
θα ‘ναι το έσχατο ξενέρωμα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ντου ξελευτερία,
βλασφήμιες και βρεγμένη τάβλα.
Είμαστε πάτσι, κομμένη η αβαρεία
- τόσα χρόνια τους πληρώναμε τα ναύλα.

Καλές είναι οι μαζώξεις πίσω από το παραπέτο
κι ας δείχνει το όφελος πως είναι νέτο.
Καλύτερα να φύγεις ματωμένος στην παλαίστρα
παρά τα όμορφα να σε βρουν στη χέστρα.
Λερώνω το στόμα μου, μητέρα πράμα,
όμως σε κάποιον που ‘φυγε έκανα τάμα,
όπως μιλάω τίμια στο παιδί μου,
το ίδιο τίμια να ζω κάθε στιγμή μου.
Γι’ αυτό κάνω παράκληση, μεσ' στην παλαβομάρα μου,
φέρτε την έκπληξη - το ‘χω λαχτάρα μου,
να δω αυτήν τη μπερδεμένη οχλοβοή
της λευτεριάς να γίνεται γιορτή
για τη νεκρή βολή μας και τη μοναξιά μας,
για το νύχτωμα και το ντρόπιασμά μας.
Ψάχνουμε ξάνοιγμα μέσα απ’ τις ρωγμές,
είμαστε μυριάδες όσες κι οι αφορμές.

Βρήκες μπασιά και τρύπωσες στης οργής το ξόδεμα,
σ’ εκείνο το σκοτείνιασμα που ‘χες μεταλαβιά.
Κουμάσι και του λόγου σου κοτσάρεις στο λιγόστεμα
σε κάθε τι που ακούγεται αμέσως μολυβιά.
Ώπα, ρε, μεγαλόστομε τι λες και τι γυρεύεις;
Κανένα σου μετάνιωμα δε σέρνει κουτσουκέλα;
Μπορεί να ‘χεις τα δίκια σου για όσα τους μαζεύεις,
μα είναι απλό στους μουλωχτούς να πουλάμε τρέλα.
Πάμε λίγο στα δύσκολα και κάνε μετρημό,
μεσ’ τα σκατά μεσόστρατα μοσχοβολιά δεν είσαι
ούτε σε ζωγραφιά δεν έχεις δει άφεγγο το γκρεμό.
Γι’ αυτό άνοιξ’ τα πόδια σου κι ανάμεσά τους φτύσε,
να ‘ξερες πόσα μας τρώνε την ψυχή φερσίματα
δεν είσαι ο μόνος που λογιάζεις απ’ τη μαγαρισιά.
Όλοι κάτι ζητάμε για τα’ αγδίκιωτα φταιξίματα,
γίναμε σαν τα μούτρα τους στην κοσμοχαλασιά.
Να σου, λοιπόν, οι σύντροφοι της κάθε ποικιλίας,
από μυξοπαρθένες και μελάτες λοβιτούρες,
θολώνουν τα φαγώματα που είναι εξ’ ημισιάς
αφού όλες οι καμήλες έχουνε δύο καμπούρες,
Κι αντί να ‘χουμε μέλημα φόβο να μη σκορπάμε,
βουτάμε στον αβλέμονα τυφλά κι ανωμοτί.
Λερώνουμε το στόμα μας εύκολα και ξεχνάμε:
για ένα πόλεμο χρειάζονται μαλάκες ασορτί.
Σου ακούγονται παράξενα, μα λίγο με βαραίνει,
δε χρωστάω στους λογάδικους τίποτα να πληρώσω,
το δικό μου λάβδανο ποτέ δε ξεθυμαίνει,
τ’ αγδίκιωτα φταιξίματα θα βρω να τα χρεώσω.
Πάντα βρίσκει το φως να περάσει απ’ τη ρωγμή,
μα θα κοιτάξω στη ντροπή μόνο μην κάνω αβάντα,
για να σκεφτούν κι οι λογόκοποι έστω για μια στιγμή,
ότι ένιωσα άνθρωπος - αυτό κάντε λεζάντα.

Κι αφού έχεις τίτλο στην κατηγόρια, δωσ’ του ξανά.
Ρίξε το φταίξιμο σ’ αυτούς που ακόμα τραγουδάνε,
το ‘χεις αντέτι, όμως τη βγάζεις πάντα φθηνά
σαν τους απαρνητές που απλά κρυφογελάνε.
Εγώ σέρνω μια βαποριά καημούς κι ιδροκοπάω,
μα δεν τα βάζω όλα μέσα στην ίδια καζανιά.
είμαι απ’ οργή κοντόγεμος, μα αντέχω ν’ αγαπάω,
μπορώ και ξεχωρίζω όσα γουστάρω στην καπνιά.
Όμως γουστάρω και να μισώ – δεν το μαζεύω,
είναι το αδείλιαστο ένστικτο του αλήτη.
Γι’ αυτό δε θα πάψω να γυρεύω για κάθε πεινασμένο
παιδί, νεκρό κι ένα τραπεζίτη•
για κάθε άνεργο εργάτη κι ένα γιάπη κρεμασμένο•
για κάθε ελπίδα μας, νεκρούς δυο βουλευτάδες•
ένα κανάλι καμένο, για κάθε φοβισμένο•
βιομήχανους νεκρούς κι εφοπλιστάδες.
Είδες πόσο εύκολα αίμα ζητάμε στην αντάρα,
ενώ τους λαομίσητους θεριεύει ο λαός;
Σε ποια ευχή να πιαστώ και ποια κατάρα
που δε κοπάζει μέσα μου ο κοπετός;
Τι στο διάολο να εμπιστευτώ από ‘μένα,
τη φρέσκια θλίψη ή το παλιό το ζοριλίκι
τι στα κομμάτια να μοιραστώ με ‘σένα,
το θηκάρι ή τη ντροπή απ’ το καμουτσίκι;
Πες μου, ραγιά, με τον πρόσφυγα -εμένα- τι σ’ ενώνει;
Πώς να ξεχάσω που σ’ είχαν καβαλικευτά;
Ο νεκρός πατέρας μας ακόμα μας χρεώνει,
το μακροβούτι μας εκείνο στ’ ανοιχτά.
Κι εγώ παρ’ όλα αυτά πρέπει να ημερέψω
να δείξω κατανόηση και στα λαμόγια ακόμα,
να βρω κατάστερο ουρανό και να πιστέψω,
ότι δεν είχα λόγο που φορούσα μαύρο χρώμα
Σκατά στο στόμα μου! Το μόνο που ‘χω ν’ αρνηθώ,
είναι ότι λασπώσαμε παρέα στα συρσίματα
κι όσο περνάει απ’ το χέρι μου ν’ αποδεχτώ
τη ντροπή για τ’ αγδίκιωτα φταιξίματα.

Πες ένα τραγούδι, έχεις αβάσταγο θυμό,
αμόλησέ το ν’ αγκαλιάσει το ρυθμό
κι εγώ σε μια γωνιά όλο ημεράδα
εκείνο τ’ όνειρο θα λέω πως ξανάδα.

Πες ένα τραγούδι είναι ανείπωτη η οργή,
το τέλος που μάς τάξανε στ’ ορκίζομαι αργεί.
Μια κουτουράδα είναι η ζωή, μη μείνει χάδι,
τραγούδα μας να φύγει το σκοτάδι.

Απ’ τη σιωπή του χειμώνα φοράς τη νιτσεράδα,
πάρε αμπάριζα, βγέκα, στάσου γδυτός στην αμάδα.
Κι αν έχεις κάτι να κρύψεις, δε θέλω εκπλήξεις.
Διψά η ζήση χειροκρότημα κι εκρήξεις.
Ευκολοθύμητο μη μουρμουράς τραγούδι,
φαγούρα ας έχει για χορό το νηστικό μου αρκούδι.
Άσ' το μουσούδι της ζωής να ψάχνει να επιμένει
ώσπου να βρουν φωνή και όλοι οι αποκομμένοι.
Γνωστή πεπατημένη η βουβαμάρα,
γερνάει μέσα σου η φωτιά – βαριεστημάρα.
Κι ο γιατρεμός αυτός απέμεινε ο μόνος καημός,
γιατί αν μείνεις βουβός κάλλιο να γίνω κουφός.
Μια χαραμάδα φως και μια χεράδα σπόρο,
αγκάλιασε το ρυθμό και θα φυτρώσει φιόρο.
Θα ‘ναι μια αρχή στην οργή να βρει τη μνήμη
μ’ αν μείνει εκεί δε με καταπραΰνει.
Το τέλος που τάξαν αργεί, αλλά δε γλίτωσες.
Μη προσδοκάς παρηγοριά απ’ όσα πλήγωσες
κι ακόμα αν στ’ όνειρό σου γίνεσαι σφαγάδι,
τραγούδι πες του και θα φύγει το σκοτάδι.

Στην καγκελόφραχτη ηθική σου βρήκε η σιωπή σου
κρυψώνα, μια τόση δα ισκιάδα, τη ντροπή σου
κι αμέσως οι κοντόθωροι στείλαν καλησπερούδια,
τους έμοιαζε πως κονεμα κάνανε τα τραγούδια
και ξεμυτίσαν άνετοι κι αβέρτα στη καψάλα
σαν το λεφούσι που γυρνάει τριγύρω απ’ τη κρεμάλα.
Όπου κακό και ηδονή και λαοχαλασιά,
όπου το τίποτα διψά του θανατά ‘κονομησιά,
μα η ανεβασιά στο μίσος καμπουριαστό σε βγάζει
κι ο απαρνητής ο λασπερός ξανά δίπλα κομπάζει,
ο όχλος γιορτάζει, βάσανο ο ατιμασμός .
Αν μείνεις βουβός, τ’ όνειρο γίνεται εμπαιγμός,
σωστός πνιγμός• γι’ αυτό κάτσε να το σκεφτείς,
ξέχνα τη καταλαλιά και γίνε θηρευτής.
Αυτά που ‘χεις να μοιραστείς, αμόλησέ τα,
κωλοσφούγγι μη ξεμείνουν, έβγα, τραγούδησέ τα.
Με τα κουλάδια σου πιάσε τη ζωή απ’ τα μαλλιά,
κάν’ το όπως οι κιμπαρηδες εκείνοι απ’ τα παλιά.
Σαν απ’ τα ονείρατα να ξεπρόβαλε λεχούδι
για να φύγει το σκοτάδι πες του ένα τραγούδι.

Άκου, λοιπόν, ένα παραμάντεμα
και μαζέψου, κορδωμένο μου παγόνι.
Τι έχεις μέσα σου που γίνεται ανάθεμα
και στη δύσκολη πάντα σε σώνει;
Λοιπόν, κωθώνι απάντα μου, αν ξέρεις
τι σε κρατάει απ’ το στερνό το παράτημα
και πού βρίσκεις κουράγιο κι αντέχεις
πάνω στη ζήση σου τόσο πασπάτεμα;.
Απάντα μου, λοιπόν, γνωστέ ξερόλα
με το κλισέ ότι ο Ρωμιός δε πεθαίνει
ή με καμιά του αφεντικού σου παρόλα
σαν απ’ αυτές που γελάει όλη η οικουμένη.
Καλά ξυπνητούρια να ‘χες και καθόλου λαλιά
όπως στη πείνα τότε και στη ξυπολησιά.
Τράβα τώρα για ν’ ανέβεις ορθοπεταλιά
και μη παραπονιέσαι για τη μοιρασιά.
Άκου, λοιπόν, τα νέα από την πιάτσα:
το νταβαντούρι ξεκινάει, πάει το μαγαζί,
ο διάβολος άλλαξε κάλτσα,
οι θρονιασμένοι το πουλάνε όλοι μαζί.

Καλπουζανιά που βρωμάει ευρωτίαση
κι εσύ λιμάρη και καλέ τους πελάτη,
στους παγαπόντηδες χάρισε αγαλλίαση,
χειροκρότα και βάλε πάλι πλάτη.

Τρέχα στο Σύνταγμα με τη σημαία στο χέρι,
ξεπατικωτούρα των λαών που δε σκιάζονται
και τώρα διάλειμμα αφού ήρθε καλοκαίρι,
βγάλε τα κάκαλα στον ήλιο να λιάζονται.
Και πού ‘σαι, αν σκεφτείς να το πάρεις όρτσα
και την δεις της επανάστασης ανθός,
μπροστά σου θ’ αδειάσει η καρότσα
με φήμες, κι οι ειδήσεις θα απλώσουν ορμαθός.
Και τότε ορφανός απέναντι στο πάλιωμα
ν’ αγωνιστείς εκεί αμέτι μουχαμέτι.
Άμα δεν το ‘χεις, τί το θες το σκάρωμα;
Υπάρχουνε πουτάνες χρόνια στο κουρμπέτι.

Έχασε ο κόσμος ένα λεβέντη ακόμα,
μαστρο-Σωτήρη μου απόψε μου γύρισες
κι εγώ πατέρα έχασα μια ευκαιρία ακόμα,
μα έχω μες τη ψυχή μου πανέμορφες θύμισες.

Μαστρο-Σωτήρη κι απόψε μου γύρισες
μες τη ψυχή πανέμορφες θύμισες,
τ’ ακονισμένο σου σκερπάνι που ‘χα φίλο
και στο καρνάγιο κάθε βρεγμένο ξύλο,
τα πριονίδια, την κόλλα, τα μαδέρια,
τα κεραμίδια που μου χάραζαν τα χέρια,
την αφοβία σου και την αντοχή σου
και το ξύλινο, το κόκκινο μολύβι στο αφτί σου,
τον ήχο απ’ τη κορδέλα και την πλάνια,
τα δοκάρια στοιχισμένα στα ταβάνια.
Όταν μου έδειχνες προς τα πού σου ‘φυγε η τύχη
με το κομμένο δάχτυλό σου με το νύχι,
να ψιθυρίζεις τα τραγούδια σου, τ’ αγιάσματα,
"Το αγριολούλουδο" να λες απ’ τα ξυλιάσματα
στις σκεπές που έχουν ακόμα τον ιδρώτα σου
κι όλοι οι μαστόροι ακόμα ακούν τα λόγια σου.

Έχασε ο κόσμος ένα λεβέντη ακόμα
που ‘χε στη πλάτη του ιστορίες πολλές
κι εγώ πατέρα μια ευκαιρία ακόμα
να σε χορτάσω, να σε θυμάμαι να λες:
«Κοίτα, γιε μου, η ζωή φεύγει καπνός
κι όσο μου φέγγουν εκεί πάνω τ’ αστέρια μου,
θα δουλεύω για να δείχνω ζωντανός,
μιας και βαστάνε ακόμα τα χέρια μου».

Αυτά τα χέρια τ’ αγιασμένα - τα κουρασμένα,
πόσο μαγεύαν κι εμένα
έφτιαχνα κόσμους με πανέμορφη θέα,
σκαριά ωραία με στίχους παρέα.
Εσύ σκορπούσες σαν τις πρόκες την αγάπη σου
κι άλλων βάσανα φορούσες στην πλάτη σου,
μα έφτανε μόνο ένα χαμόγελό σου
να ζωντανέψει το κάθε όνειρό σου.
Είχες πίκρες σαν τις σκλήθρες στα δάχτυλα
σε πόσα φευγιά αφηνόσουν παράλληλα,
πόσα ευχαριστώ και στιγμές σου χρωστάμε,
χάσαμε τη χαρά μας, πια δε γλεντάμε
είσαι στα μάτια της Μαρίας, στα παραμύθια της Γιολάντας,
είσαι τ’ όνειρο της μικρής μου αβάντας,
έχω κληρονομιά και μαγεία απ’ τ’ αστέρια σου
σ’ ένα σκαρί μινιατούρα απ’ τα χέρια σου
- τα χέρια σου τα άγια -
που δεν προλάβαν να χαϊδέψουν τη Μάγια.

Της γνώσης ο κήπος στέκει αβοτάνιστος
κι εγώ είμαι σίγουρος ο σπόρος δέντρο πως θα γίνει.
Καλοκάθομαι άνιφτος κι αβασάνιστος,
χάνω τη βλέψη μου, λιμάρης γίνομαι με ό,τι έχει απομείνει.
Κι εγώ που είχα να το λέω πως δε λαβώθηκα
κι από της φτήνιας έξω είμαι το καλαντάρι,
απ’ τα κατάβαθα τι ‘θελα και σηκώθηκα;
Για τους μικρόνοους μήπως πάρουνε χαμπάρι,
χώρεσα κάποια όμορφα σ’ ένα ζεμπίλι,
τα ευκολοαπόδειχτα αυτά που ζαχαρώνεις,
κι έτσι γινήκαμε ανάχωμα και φίλοι.
Μα εσύ αργοσάλευτε, πάψε να με πληγώνεις,
όταν μοιράστηκα τη φωτιά μαζί σου,
ήδη ήμουν καμένος απ’ την αστοχασιά τους.
Εσύ ήσουν αποδιάλεγμα κι άπλωνες τη φωνή σου
σα μαυροκόρακας στη μοιρασιά τους.
Λοιπόν, δεν είμαστε αρμαθιά, μείνε στα δίβουλα,
μα απ’ όλα τα όμορφα, κράτα τα βρετίκια.
Έχω σκουπίσει τη θαμπάδα απ’ τα ύπουλα,
τόσο αντρίκεια που σέρνω χίλια δίκια.

Άσε με, βρήκα το μόνο δρόμο, σου λέω,
που γουστάρω στ’ αλήθεια να πάω.
Δε βρήκα προίκα την αλήθεια, κι αν φταίω,
το πληρώνω που ζω μ’ ό,τι αγαπάω.
Άσε με, πάω με τον τρόπο που μπορώ
να στηρίξω απλά κι αντρίκεια
δε στο ζητάω σα χάρη, το απαιτώ,
και το ξέρεις πως έχω χίλια δίκια.

Άλλο μοναξιώτης, λοιπόν, κι άλλο κελιώτης•
άλλο να βλαστημάς κι άλλο να βρίζεις•
άλλο να ζει απ’ τα όνειρά σου κι ο προδότης
κι άλλο από τα όμορφα ποτέ να μη χαρίζεις.
Άλλο το κεχριμπάρι κι άλλο το καρβουνίδι•
άλλο το δύσκολο φευγιό κι άλλο το θρόνιασμα.
Η λευτεριά η ζείδωρη δε ‘ναι παιχνίδι,
άλλο οι φήμες κι άλλο το ξεμπρόστιασμα.
Γι’ αυτό, άσε με, παλεύω με την αμορφωσιά μου,
η μόνη έχθρα χωρίς λόγο στη ζωή μου
είν’ το μετάνιωμα για την αδιαβασιά μου.
Άσε με, να σκαρώσω τη γιορτή μου•
θέλω να ‘μαι τυχερός και να τη ζήσω.
Και τον καημό για τους χαμένους ποιητάδες
να μοιραστώ και να τον τραγουδήσω,
με ζευγίτες, σφαχτάρια κι αρχοντάδες.
Έτσι το γούστο μου προστάζει κι η ηθική μου,
το ήσυχο τίποτα και το αιώνιο το βαρύ
ίδια γλυκάδα αφήνουν στη ψυχή μου,
μνήμη παλιά να το γιορτάσουν οι καιροί.

Άντε και πάλι, μαλάκα απ’ την αρχή,
σκυφτό κεφάλι προστάζει η εποχή.
Άντε και πάλι, στα ζόρια μοναχός,
παλιό ρετάλι ξανά μανά φτωχός.
Άντε και πάλι, μαλάκα απ’ την αρχή,
όλα χαλάλι, μα σου ’χω μιαν ευχή,
αν καμωθείς και μοιάξεις ουρανός
να σηκωθείς ακόμα πιο φτωχός.

Βραστό κατακαλόκαιρο θυμίζει μεσοχείμωνο,
γιατί ευτελίζει η εποχή το πολυσήμαντο,
προστάζει πάλι άπατη βουτιά στο μαράζι,
πα' στο γυρτό σου κεφάλι ζοριλίκι να στάζει
αγαλιανά, σταλιά – σταλιά κι αχόρταγο
να πίνει απ’ το αίμα σου, να σε ξυπνά απ’ το αχνόφεγγο
για να σε βάζει απ’ την αρχή κάθε πρωί στην πρίζα
και η χαρά σου κούφια θα σε κοιτάει στην κορνίζα.
Ξέρω σου πέφτει βαρύ – βαρύ κι απίστευτο
στο ύφος το αναιδές σου, το μπλαζέ και το δύστροπο
από τα χάχανα, τα ροζ και την κοπάνα
να τρως τα νύχια σου, να παίζεις την ροκάνα.
Αν έχεις μπιέλα, βάρα τη και θα το συνηθίσει,
πιες τον ιδρώτα σου νερό να σε δροσίσει.
Άμα βιαστείς, όμως, ν’ αγγίξεις κορυφή κι ουρανό
στο μονοδρόμι σου απ’ την αρχή ξανά θα σε θωρώ.

(Άντε και πάλι) Άντε και πάλι απ’ την αρχή μια παλεψιά.
(Σκυφτό κεφάλι) Η εσχατιά σου γνέφει το μονοδρόμι σου.
(Άντε και πάλι) Άντε και πάλι, θα κάνω μια μαντεψιά
(Παλιό ρετάλι) ότι μονάχος θα τραβήξεις το ζόρι σου.
(Άντε και πάλι) Άντε και πάλι, μπροστά σου μια ευκαιρία
(Αν καμωθείς) θα πάει χαλάλι, αν βιαστείς να το γιορτάσεις.
(Όλα χαλάλι) Ουρανός αν μοιάξεις πάλι χωρίς ρίζα καμιά
(Να σηκωθείς) στην αρχή ξανά μάνα θα βουλιάξεις.

Σου έκλεψε τον άμπακο των αρχηγών η στάνη,
άγιο ψωμί μπαγιάτικο και μούχλα παντεσπάνι
και στέκονται ατσαλάκωτοι στην εσχατιά με χάρη
σφυρίζοντας αδιάφορα και τρίβοντας το ζάρι
να ρίξεις μια, να ρίξεις δυο και χίλιες δέκα δύο
με το φιδάκι μέτρα τα σκαλιά σαράντα δύο.
Λίγο πριν βγεις στην κορυφή κραυγή χαράς κι ανάσα,
άντε και πάλι απ’ την αρχή, μικρέ παλιομπαγάσα.
Πατέντα είν’ η μανιέρα αυτή και παλεψιά δεν παίρνει
η βάρκα μας η κουρελού βάζει νερά – δε βγαίνει.
Λοιπόν, σκύψε το βλέμμα σου και βάλε πάλι πλάτη,
ξανά μανά συνέταιρος στην ‘ξόφθαλμη απάτη.
Αλλά, όμως, υποσχέσου το, γύρνα το στο κεφάλι
να βρεις αυτό που σ’ έφερε σε τούτο ‘δώ το χάλι
κι αν δεν το βρεις ή δεν το ξεστομίσεις,
στην εσχατιά - ευχή - για πάντα να κολλήσεις.

Χρόνε με πήρες και με πέταξες,
μα δεν ημέρεψα λεπτό.
Άνεμο λεύτερο μου έταξες,
'κείνο τον άνεμο ζητώ.

Είναι λαίμαργος ο χρόνος κι ασυγχώρητος
για κάποιους λίγος και για κάποιους αφόρητος.
Για κάποιους φίλος καλός και λιγομίλητος
και γι’ άλλους τόσο βιαστικός κι αμείλικτος.
Εγώ τον γνώρισα, απρόσεχτο δραπέτη,
φόρα παρτίδα, μα και λίγο τζαναμπέτη.
Στα σπουδαία τα ονείρατα μουτζούρα
μα και τα λάθη μου στην πλάτη είχε καμπούρα.
Άλλοτε έμοιαζε μ' αλλόκοτο πείραμα
κι άλλοτε γινόταν στις ορέξεις μας θήραμα.
Άλλοτε έμοιαζε με βλέμμα στο κενό
κι άλλοτε θέα από κορφή σε πανύψηλο βουνό.
Καμιά φορά πικρή γουλιά στα κρασοπότηρα,
ίσως κι ανάθεμα, μπορεί "και μη χειρότερα".
Όμως εμένα μού 'ταξε τη λευτεριά μου,
γι' αυτό κι απόψε τον στριμώχνω κοντά μου.

Χρόνε, με πήρες και με πέταξες,
μα δεν ημέρεψα λεπτό.
Άνεμο λεύτερο μου έταξες,
'κείνο τον άνεμο ζητώ.

'Κείνο τον άνεμο ζητώ, εγώ, ο παρείσακτος
κι εσύ ο αφέντης, ο σκληρός κι αδίστακτος
κάνεις παζάρια και θέλεις το πεσκέσι σου,
ζητάς από την τύχη να κάτσει στη θέση σου.
Με περιπαίζεις και σκαρφίζεσαι ψέματα
με κολακείες, τρίμματα και περισσέματα,
με ιστορίες σιωπηλές κι ανομολόγητες,
με προσβολές τραβηγμένες κι ασυγχώρητες.
Κι εγώ απλά σου ζητάω ό,τι μου 'ταξες μόνο.
Ούτε σε ικετεύω, ούτε και σε πληρώνω.
Δικαιούμαι μετά τη γυροβολιά μου
να γέρνω όπου θέλω τη σκιά μου.
Να ξεστομίζω όπου γουστάρω τις βλασφήμιες μου
και να σκοτώνω όπως θέλω τις ασχήμιες μου,
γιατί όπως βλέπεις, δεν ημέρεψα λεπτό
κι αφού μου χρωστάς 'κείνο τον άνεμο ζητώ.

Τα τραγούδια είναι σαν τους χαρταετούς.
Κόβεις και καρφώνεις τα πηχάκια,
φτιάχνεις κόλλα και κολλάς πάνω τους το χαρτί,
ψαλιδίζεις την ουρά, φτιάχνεις τα ζύγια
και διαλέγεις γερό σκοινί.
Το σηκώνεις κόντρα στον άνεμο,
πάντα κόντρα στον άνεμο.
Αν όμως λύσεις όλη την καλούμπα,
δεν μαζεύεται μετά και πρέπει να τον κόψεις
και έτσι δεν ξέρεις ποτέ που και πως θα φτάσει.

Και ποιος νοιάζεται μωρέ απ' τους αγέλαστους;
Σα να τους άφησαν τα όμορφα ακέραστους.
Μονάχα εσύ τους δίνεις την ευχή σου
όπου θα πέσουν να διηγηθούνε την αρχή σου,
έτσι απλά στην ιστορία ένα πλήγιασμα
ένα δάγκωμα στο χρόνο όλο σκύλιασμα.
Γι' αυτό φωνάζω στην άκρη εκεί του πουθενά,
μπορεί να γεννηθεί απ' το τίποτα ξανά
το αύριο που ψάχνεις, το ουρανόσταλτο,
από ένα μίασμα τόσο ανυπόστατο,
από ένα στίχο στου ψηλού βουνού την πλάτη,
από μια ρίμα τη μάνα κάθε επαναστάτη.
Γι' αυτό αν ακούσεις ένα τραγούδι, ευχήσου του,
όταν θα φτάσει να βρει τον παραλήπτη του,
κάποιο γελαστό παιδί, κάποιον περήφανο γέρο,
εμένα δε με νοιάζει, ούτε που θέλω να ξέρω.
Ήμουνα εκεί στο σκάρωμα μαζί του,
είχε τη μνήμη μου μάνα και τη φωτιά μαμή του.
Αυτό θα βρει μοναχό του το δρόμο του
κι αν δεν βρίσκεις ευχή, άστο θα φτάσει μόνο του.
Αν είμαι τυχερός και το ξανανταμώσω,
μπορεί συνέχεια να του δώσω.
Αν όμως γυρίσει πίσω και πέσει στα πόδια μου,
τσάμπα η γέννα του, τσάμπα τα λόγια μου.