Γύρω από μένα πάλι αυτά που είχα ξεχάσει,
αυτά που το μυαλό μου τώρα χρόνια είχε ησυχάσει
και να τα αποφύγω πάλι κουράγιο θέλει
η απόσταση μικρή δε ξανανιώθω σα κουρέλι.
Και μη μου λες, κόψε τις συμβουλές
εσύ καλέ μου φίλε που το καλό μου μόνο θες
εσένα που έβλεπα στα χέρια μου να κλαις
όταν τριγύρω σου χόρευαν μονάχα οι σκιές.
Τώρα τι θες με σηκωμένο το κεφάλι
εσύ που ζεις γι’ αυτό που φτύνουνε οι άλλοι
εκείνο το κομμάτι της ζωής που περισσεύει
σε σένα ταιριάζει και σε όποιον ζητιανεύει.
Αυτή τη λίγη χαρά μπροστά σ’ έναν καθρέφτη
μια δόση αλήθειας στα λόγια ενός ψεύτη
και είναι αργά, κοίτα δίπλα τη σκιά
παραμονεύει να σου κλέψει τη χαρά.
Με μια κουβέντα ή με ένα νόημα απ’ τα μάτια
κι αυτό που θες το ’χασες τώρα έγινε κομμάτια
μα εσύ εκεί ξανά να το παλεύεις
να σου χτυπούν τα χέρια και να χορεύεις.
Όλοι εκείνοι που διάλεξες να ’ναι πάλι κοντά σου
να σε νιώσουνε θες και ν’ ακούσουν τα όνειρά σου.
Μα πρέπει ηλίθιε να μάθεις ότι φταις
που υπάρχουν τριγύρω μας ακόμα οι σκιές.

Χάθηκε η ψυχή σου στο τέλος των ευχών
και ξαναζούμε στην ώρα των σκιών.

Χαμένη υπόθεση μου λες πως είναι το όνειρό μου,
πως θα μου βγει ξινό που κάνω το δικό μου
που ζω, φωνάζω, πονάω και αγαπάω
που στέκομαι απέναντι κι αν θέλω πάω.
Ταξίδι μακρινό με τη ψυχή μου οδηγό,
έτσι όπως έμαθα να κάνω μόνο εγώ
και από εκεί ψηλά να σε βλέπω καθαρά
και να ’σαι ακίνδυνη για μένα εσύ σκιά.
Γιατί έχει φως και λάμπει τόσο ο ουρανός,
ο μεγαλύτερος για σένανε εχθρός,
αφού αιώνες τώρα μια κατάρα κουβαλάς
μες στο σκοτάδι να ’σαι μόνη να πονάς.
Και αφού έτσι θες, μείνε πάντα στο σκοτάδι
να σέρνεσαι ύπουλα και να εκδικείσαι κάθε βράδυ
αυτούς που κάνουν ένα βήμα για να σωθούν,
αυτούς που κατάφεραν πάλι να ονειρευτούν.
Καινούρια αρχή και μια ζωή στο φως,
έτσι όπως έφτιαξε για όλους ο Θεός.
Μα οι σκιές μένουν ακόμα ζωντανές
και δε μιλάς λες κι είναι αυτό που θες.
Μα βρες κουράγιο και πρέπει να ξεχάσεις,
γύρνα σελίδα το τέλος να διαβάσεις,
το παραμύθι αυτό με τις σκιές.
πρέπει να τελειώσει χωρίς πια τις ευχές.

Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα
μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα.
Τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά
και όλοι νοιώθανε καλά
που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει,
τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει,
η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα
μαζί με τις ευχές και μια κατάρα
που άκουσε το άστρο μου και κρύφτηκε στο φως
και από τότε είμαι τόσο μοναχός.
Και τα γέλια δε κρατάνε, κι οι υποσχέσεις δε μετράνε
και αυτοί που σ’ αγαπάνε, βλέπεις εύκολα ξεχνάνε
και φοβούνται να σταθούν κοντά στο χρόνο
κι από αγάπη δε μοιράζονται τον πόνο.
Βλέπεις, το άστρο το δικό τους φωτίζει εκεί ψηλά
και έτσι όλα πάνε καλά.

Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός,
κι ίσως το δικό μου άστρο να ’ναι κάπου εκεί στο φως.
Άκου μάνα για όλους έχει ο θεός
και μας χωράει ο ουρανός.

Γι’ αυτό και ’γω γυρνάω στο φως και τραγουδάω,
έπαψα τις μέρες που περνάν πια να μετράω.
Μαζεύω τα κομμάτια μου και δεν ελπίζω,
σε ’κείνα που με θέλουν πάντα, πίσω να γυρίζω.
Σφίγγω τα δόντια μου και έχω παρηγοριά μου,
μόνο το όνειρό μου κι όσο αντέξει η καρδιά μου.
Θα είμαι εδώ και καλά να το θυμάστε
και αφού δε σέβεστε, θα με φοβάστε.
Γιατί εγώ ζω, μόνο ό,τι αγαπώ,
φυλάω το ψέμα μου σε σας μόνο να πω,
σ’ όλους εσάς με το άστρο εκεί ψηλά
που δήθεν νιώθετε καλά.
Γιατί όλα γύρω σας αλλάζουν,
ενώ οι μέρες που περνάνε σας τρομάζουν.
μα εγώ μακριά πετάω τώρα τις ευχές,
δε θα ξαναζήσω ποτέ μου εγώ το χθες,
γιατί μάνα τα βρήκα όλα μπροστά μου,
ο πόνος μου ζωή και διάλειμμα η χαρά μου.
Πάντα μάζευα ό,τι έμενε απ’ τη στάχτη,
μα η τύχη μ’ έχει άχτι.

Μπορεί να είναι άδικο που μιλάω για σένα
εσύ έχεις όμως πάνω σου τα μάτια όλα στραμμένα.
Είσαι ένα φαινόμενο που λες κοινωνικό,
έχεις γίνει μόδα, μα και κάτι μαζικό.
Γι’ αυτό σου χαλαλίζω τα λίγα αυτά λεπτά,
για ένα ψιλοκράξιμο, εσύ ξέρεις απ’ αυτά.
Γι’ αυτό σου αφιερώνω αυτούς τους λίγους στίχους,
κι αυτούς που δε γουστάρεις τους δικούς μου μόνο ήχους.
Θέλοντας να θίξω τη μιζέρια της ψυχής σου,
σου τραγουδάω και σου λέω άντε γαμήσου,
μ’ όλα τα αποβράσματα που ζούνε σαν κι εσένα
και όλα εκείνα που είχες χρόνια ειπωμένα.
Εσύ η πιπίλα ενήλικων μωρών,
εσύ ο αρχηγός όλων των εκλεκτών
που η δήθεν μαγκιά σου πάντα μέσα σε σελίδες
είναι φτιαγμένη για όλα αυτά που εσύ δεν είδες.
Για τις φαντασιώσεις σου τις σεξουαλικές
και όλες τις αρχές σου τις μηδενιστικές,
Σα γνήσιος λεμές που την πουστιά μόνο αγαπάει,
βρήκες επιτέλους εδώ ό,τι σου πάει.

Σε φτιάξαν όλοι αυτοί στα πρότυπα ενός βλάκα.
Έναν βλάχο-γιάπη με εξέλιξη μαλάκα.
Στημένος παντογνώστης που στο χέρι έχει πένα
με σκοπό να γίνει είδωλο για όλα τα χαμένα
που θέλουν στο χαρτί ό,τι και στο κρεβάτι·
μία μπάσταρδη γλώσσα και έναν έρωτα απάτη,
όπως τα πουκάμισα που ’ναι κολλαρισμένα
τα μαλλιά τους που χρόνια τώρα είναι κολλημένα.
Σ’ εκείνα τα κρανία με τα κενά αέρος
και τα κόμπλεξ για το πέος,
εσύ έχεις το φάρμακο, βάρα τους τη δόση
ένα καλό εξώφυλλο μπορεί να τα σηκώσει.
Και να σου στα ύψη πάνε πάλι οι πωλήσεις,
χωρίς να πρέπει εσύ ποτέ να μιλήσεις
και έχεις και παράπονο και νοιώθεις αδικίες,
εσύ ο πιο καλός συλλέκτης πια στις μαλακίες.
Σα γνήσιος λεμές που την πουστιά μόνο αγαπάει,
βρήκες επιτέλους εδώ ό,τι σου πάει.
Τη συμβουλή μου άκου, εγώ θέλω να σωθείς
κι όσο είναι καιρός, πήγαινε αλλού να γαμηθείς.
Σα γνήσιος λεμές που την πουστιά μόνο αγαπάει
βρήκες επιτέλους εδώ ό,τι σου πάει.

Μίλησαν προφήτες για τα χρόνια αυτά που ζούμε,
γράφτηκαν βιβλία για όσα τώρα εμείς ακούμε.
Έμμονες ιδέες και ελπίδες χαμένες,
να κυριεύουν τις γενιές τις ξεχασμένες.
Μάζες λαού να γυρίζουν σαν τις πόρνες,
μηνύματα απ’ αυτούς που δε πρέπει σε οθόνες,
επιβολή της τάξης που δε χωράει ο νους
πίσω από ασπίδες, δακρυγόνα και καπνούς.
Στρατάρχες γενναίους, χέρια βαμμένα με αίμα,
τόσες ψυχές χαμένες μονάχα για ένα ψέμα,
νέες χολέρες στα εργαστήρια φτιαγμένες,
νέες μορφές πολιτικά μεταλλαγμένες.
Παχιά τα λόγια, γνωστές οι τακτικές,
μασόνοι ταγμένοι σε νέες δυναμικές
κι αυτοί που δε μασάνε να ’ναι συνέχεια μόνοι.
Καλή η μοναξιά, μα το άδικο σκοτώνει,
αυτούς που συνηθίσαν να κοιτάν στον ουρανό,
αυτούς που ονειρεύονται ακόμα ένα Θεό
φτιαγμένο για προστάτη σε τούτη τη γενιά
να στέκεται απέναντι στα χρόνια του εννιά.

Να ξέρεις ότι σ’ έχει τόσο ανάγκη αυτή η γενιά.
Θεέ μου στα χρόνια του εννιά.

Μας μάθαν πως το τέλος όπου να ’ναι φτάνει
κι αυτό κρατάει καλά, αφού το κόλπο πιάνει.
Και όλοι αυτοί οι πονηροί την ευκαιρία δεν χάνουν,
ανθρώπους εκπαιδεύουνε να ξέρουν να πεθάνουν.
Και σαν κοράκια έτοιμοι εξομολογητές
της ψυχής μας όλοι στημένοι εξαγνιστές,
να βρίσκουν πάντα έδαφος πάνω στους προδομένους,
δουλεύοντας πιστά για τους μαλάκες κάθε γένους.
Μα ανήκει σε εμάς η σωτηρία της ψυχής μας,
και εκείνο το ταξίδι στην επόμενη ζωή μας,
όταν θα γονατίσουμε στο Θεό μπροστά
θα κρίνει μόνο εκείνος τα λάθη ή τα σωστά.
Και για πρώτη μας φορά αλήθεια ίσως να πούμε
και όσοι νοιώθουν τώρα αγνοί να δω που θα κρυφτούνε.
Εκεί που το όνειρο παλεύει με την ύλη,
σε μια φωτεινή και αδιάβατη, ίσως, πύλη.
Εκεί στο ραντεβού με το δημιουργό
κι αν πρέπει του ζητάω μια χάρη μόνο εγώ,
να δώσει μια ευκαιρία στα χαμένα τα κορμιά,
να συγχωρεθούν για τα χρόνια του εννιά.