Άρχισα μ' ένα απόκοσμο και σιγανό μουρμούρισμα
για να ταιριάξω τη φωτιά δίπλα στου χρόνου το φτερούγισμα,
πικρό νανούρισμα διπλωμένο σα βεντάλια
με λέξεις αφόρετες και στιγμές ρετάλια.
Χωρίς παρακάλια και ούτε τον φόβο για άγκυρα
ψάχνω ένα κύμα αφού στα ψέμματα παράγυρα
κι από τα αδιάβατα ένα καλωσόρισες,
εκεί που αφήνουν τη συγνώμη τους κι οι φόνισσες.
Κι αν απόρισες, φέρε στο νου μια γύρα
το παρελθόν μου έχω βάψει με πορφύρα.
Αν μοιάζει με αίμα, μισή ντροπή δική σου,
στα σκιερά δεν αντέχει ακόμα η μπόρεσή σου.
Κι εγώ η στιχομάνα ψάχνω στα ψιλά τα γράμματα
μέρες σπαρμένες μάγια, νύχτες χωρίς κλάμματα,
κουβέντες ακριβές και χρυσωμένες,
γκυκοταίριαστες με τις φαρμακωμένες.
Και στο λευτέρωμα μου πάνω το απρόσμενο
ψάχνω το πέρασμα με τ' όνειρο το επόμενο
να μ' απλώσει σα φως να μ' αλαφρώσει
τώρα που σ'εχω δίπλα μου στερνή μου γνώση.
Σύρε μαζί μου και στα όμορφα αφήσου
χρόνε αφέντη, εγώ δεν είμαι δουλευτής σου.
Είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός,
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.
Είμαι σαν φόβος στα γόνατα γυρτός,
φθηνοπλήρωτη κατάρα που αφηνεί ο εχθρός ,
μάγια σπαρμένα στη νύχτα σαν το φως
κι ευτυχώς – δεν είμαι κανενός.

Έκανα πρόβα τα ξόρκια μες στα σκοτάδια,
γέμισα φως στα νυσταγμένα μου βράδια.
Ύπνος και θάνατος, φόβος και ρώτημα
βουϊζουν στα μελίγγια μου μουρμουριστά και μόνιμα.
Τόλμημα η ανάσα μου στα όνειρα τα επόμενα
μια ψίχα λογικής στηλώνει τ' απρόσμενα
κι όλο το υπόλοιπο αέρας και ψιχάλα
με τα ηλιοφέγγαρα ξοπίσω μου φευγάλα.
Δε θα με πιάσουν κι η πείρα μου το ξέρει,
είμαι βροχή, σύννεφο, βουή και αγριοκαίρι.
Έτσι πετώ και τραγουδώ, στο χώμα πέφτω και χτυπώ
παρά τον πόνο μου ανασαίνω και γελώ.
Σε είχα πάρει απόμερα και στο 'χα πει και πάλι
δεν είμαι κανενός, μόνο μια ρίζα μου τρυπά το κεφάλι
δένει τα χέρια μου γερά πυσθάγκωνα,
μην αρπαχτώ απ' τα ψέμματα και της συγνώμης τ' άρωμα.
Βλέπω τριγύρω σκιές, είναι δικές μου και ξένες,
μπλέκουν στα πόδια μου διπλά μετανιωμένες.
Τις ξορκίζω, τις πατώ, στα περασμένα τις πετώ
με πορφύρα τις ξεπλένω, με νερό τις ξεδιψώ.
Όμως μ' αρπάνε απ' τον λαιμό και με κλειδώνουν στο χαμό
γίνομαι φόβος στο λεπτό, σαν κατάρα από εχθρό.
Τραβολογιέμαι εδώ κι εκεί μοιάζω μεγάλος, μικρός,
αλλά ευτυχώς δεν είμαι κανενός.

Για το τραγούδι αυτό έψαχνα ανοιχτόκαρδο θέμα
σαν φινετσάτο gourmet και ευκολοχώνευτο γεύμα
ή κάτι απλό γλυκό και αισιόδοξο
έξω απ' τον τρόπο μου τον μάλλον ανορθόδοξο.
Κι όσο τα μάτια είχα κλειστά κάπως τρωγότανε
Μα όταν τ' άνοιγα έφευγε και χανότανε.
Άβολη ιδέα να σκαρώνεις στο μυαλό σου
κάτι φτηνό, σιωπηλό και μακρινό σου.
Και να 'σαι σκαλωμένος με το άγχος μιας ατάκας
ίσα ίσα να ξεχνιέται λίγο ο βλάκας
και του μίζερου να τρέχουν τα σάλια
για να μπορούν και να το παίξουν τα κανάλια
Δεν υπακούω λοιπόν στο κάρμα μου
απ' τα σκουπίδια μου πλάθω το σάρμα μου
γιατί μας έφερε κοντά κάποιου το ψέμα
κι αν δεν σ' αρέσει να σ' το λέω έτσι είναι, τέρμα.

Έγινες το θέμα στο τραγούδι μου πόζαρε λίγο
κοτζαμ φάκελο μίζερε γείτονα σου ανοίγω
ξεκινάω με το σύντομο βιογραφικό σου
και μ' ένα όνειρο ξεχασμένο παιδικό σου.
Όσο πηγαίνεις να τα βρίσκεις κι όλα έτοιμα
ούτε μια λάθος βελονιά πάνω στο κέντημα
κι όσο ο φόβος θα σου φυλάει τα έρμα
να θυμάσαι ότι κοντά μας έφερε ένα ψέμα.

Εκείνο τ' όμορφο ψέμα – το αταίριαστο θαύμα
μου 'χει χαρίσει την αλήθεια κατά γράμμα
κι εγώ το αλλόκοτο σάρμα έτσι απλόχερα
τάζω στιγμές στης μνήμης τα απόνερα.
Μα μη με συνερίζεσαι θέμα δε βρήκα ακόμα
σαν καμβάς μοιάζω στερημένος από χρώμα.
Σα βρεγμένο στρώμα σε νυφικό κρεβάτι
σαν έρωτας βουβός πλάτη με πλάτη.
Τι να σου βρω να σου στριμώξω σε αράδες
κι ας μου θυμώσουνε απόψε οι ποιητάδες
απ' τα σκουπίδια ακόμα έχω τη μυρωδιά
κλείσε τα μάτια και φαντάσου με ροδιά
σε κήπο μ' αγιοκλήματα και γιασεμιά
αλλοιώς σα σκιά στην ερημιά.
Στρίμωξέ με στου μυαλού σου το ρέμα
να ξαναγίνω το παράξενο αυτό ψέμα.

Δεν υπακούω λοιπόν κι απόψε στο κάρμα μου
απ' τα σκουπίδια μου πλάθω το σάρμα μου
γιατί μας έφερε κοντά κάποιου το ψέμα
κι αν δεν σ' αρέσει να το λέω έτσι είναι, τέρμα.

Όσο πηγαίνεις να τα βρίσκεις κι όλα έτοιμα
ούτε μια λάθος βελονιά πάνω στο κέντημα
κι όσο ο φόβος θα σου φυλάει τα έρμα
να θυμάσαι ότι κοντά μας έφερε ένα ψέμα.

Τη μοναξιά μού τη θυμίσαν οι πολλοί
κι ότι είμαι μικρός, εκείνοι που δε ξέρω.
Τη τρέλα μου τη σιγοντάραν οι τρελοί
κι ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρω.
Και τώρα σε ποιον να μιλήσω, σε ποιον να τα πω
Ποιος αντέχει να πεθάνει γι' αυτά που πιστεύει
Ποιος είδε τα χνάρια μου σ' αυτή την ατραπό
Ποιος είδε τ' όνειρό μας το παλιό να κυριεύει
Ποιος ήρθε να με δει στη φυλακή μου,
να με τραβήξει απ' τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα
Ποιος ήταν εκεί στη μια κι ανέγγιχτη στιγμή μου
Μεγάλο θέμα, μεγάλο θέμα...

Βαρυγκομιά μου, τράβα και χάσου μακριά μου·
κοσμογωνιά μου, τι μου απέμεινε και τι είναι νεκρό
Μικρή θωριά μου, έτρεχες πάντα και στεκόσουν μπροστά μου,
μου έκανες νόημα να 'ρθω στα σκοτεινά να σε βρω.
Κι ήμουνα εκεί κάθε στιγμή - μίλα κελί μου· με τη πνοή μου
στα ψηλά ντουβάρια μέρες σου χάραζα.
Η γη μου κι η θάλασσα γίναν φωνή μου,
σημάδια στα περάσματα ποτέ δεν άλλαζα.
Βλαστημούσα την ίδια στιγμή που αγαπούσα,
και γελούσα, χιλιοκάλεστη μούσα απ' όλα απούσα.
Περίμενα, σκεφτόμουν, δε μιλούσα,
μα σε μικρούς έταξες πανάκριβα λούσα
και μασήσαν, με τους πολλούς δυστηχήσαν·
είναι μ' αυτές τις δυνατές φωνές εκεί έξω,
που σιγήσαν απ' τη λάβα του φόβου λιγήσαν.
Μα εγώ μου έταξα πως θα 'μαι εδώ και θ' αντέξω.
Κάλλιο να μπλέξω, να χάσω όσα έχω,
απ' το κελί μου να ζηλεύω ελεύθερα πουλιά·
δε προβλέπεται, αδερφέ μου, εγώ ν' απέχω,
θα ξεδιψάσω μ' όποιον μείνει για τη στερνή γουλιά.
Μιλιά, δε θέλω μιλιά από κανέναν.
Μ' έχει κόψει η σιωπή απόψε στα δύο,
ένα κομμάτι μου πήγε κι εκείνο στα χαμένα,
κοιτούσα αλλού, ντρεπόμουνα να ακούσω αντίο.
Σε ποιον να μιλήσω που να πάω να τα πω
Σε ποιου ανέμου την άκρη να σκαρφαλώσω να φύγω
Τι υπάρχει να μισήσω και τι μένει ν' αγαπώ
Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω,
κι ανοίγω, κι ανοίγω χωρίς τη θέλησή μου.
Καταπίνω, αντί να φτύνω φαρμάκι και αίμα.
Να 'βρισκα λίγο την πιο καθάρια στιγμή μου,
να με τραβήξει απ'τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα.

Σε ποιον να μιλήσω, που να πάω να τα πω
Σε ποιου ανέμου την άκρη να σκαρφαλώσω, να φύγω
Τι υπάρχει να μισήσω και τι μένει ν' αγαπώ
Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω,
κι ανοίγω, κι ανοίγω χωρίς τη θέλησή μου.
Καταπίνω αντί να φτύνω φαρμάκι και αίμα.
Να βρισκα λίγο την πιο καθάρια στιγμή μου,
να με τραβήξει απ'τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα.

Παραμυθία μου, ξέχνα και στάσου κοντά μου,
σ' άκουσα νύχτα να μετράς τα όνειρά σου πάλι
σ' ένα χαρτί να τ' ακουμπάς και να ρωτάς τα δικά μου
κι η πεθυμιά μου ριζαριό από πνιχτό παρακάλι.
Κι ήμουνα εκεί κάθε στιγμή, μίλα φωνή μου,
σε μια ρωγμή μου μέσα βρήκα δρόμο και χάραξα,
πληγή μου σε άντεξα, σε βάφτισα γη μου,
και ψέμα στα περάσματα ποτέ δεν άφησα.
Βλαστημούσα την ίδια στιγμή που αγαπούσα,
ξεδιψούσα με ποιήμα και το ποιήμα μου ζούσα.
Περίμενα, περίμενα, σιωπούσα
και την ανάσα μου στο στέρνο στριμωγμενη κρατούσα.
Κόμπο τα χέρια μου, κόμπο την γλώσσα,
τα πόδια μου έκοψα στη μέση και ματώσαν
ίσα να μείνω εδώ στα όμορφα στα όσα
μην τρέξω κι έρθω φάτσα μ' αυτά που βαλτώσαν.
Κάλλιο που έγινε έτσι κι έτσι πορεύτηκα
απ' το κελί μου το στενό βουτάω στο απλόχωρο,
με την αλήθεια χάθηκα και βρέθηκα
νιόβγαλτο ψέμα μου άδειο κι απρόσφορο
που σ' οδηγεί σε ένα όνειρο πιο ψεύτικο ακόμα
γουλιά – γουλιά φαρμάκι στης μοναξιάς τη δίψα
κι ανοίγεις – ανοίγεις μία πληγή για στόμα,
σβήσε τα χνάρια σου στο δρόμο τα περίσσια.

Η Νεκρή Μάγισσα

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό σε μια παράξενη, αλλιώτικη χώρα,
μια μάγισσα φτιαγμένη από κοράκου φτερό
κι από τη λάσπη που άφησε πίσω μια μπόρα.
Πήρε ένα δρόμο, λοιπόν, κάποιο πρωί βροχερό
κι εκεί που πήγαινε, βρήκε ένα νιο μορφονιό με καμπόσο νιονιό
κι έτσι για να περνά την ώρα τού έκανε ξόρκι μαγικό
να λέει ό,τι έχει στην ψυχή δίχως ζόρι και στανιό.
Λίγο πιο 'κει και παρά πέρα βρήκε άλλο νιο (εξίσου μορφονιό)
που είχε τη μύτη του μικρή και μία χαίτη για μαλλί.
Πήρε απόφαση γι' αυτό να κάνει κι άλλο μαγικό:
να παίζει ο νέος μουσική και να 'χει κούτρα καραφλή.
Δρόμο πήραν, δρόμο αφήσαν κι ύστερα ανταμωθήκαν
σ' ένα ξέφωτο γυμνό από δέντρα και νερό
δυο μαγεμένα σερνικά που από τα μάγια της δεθήκαν
και ως την αυγή την βγάλανε με της φωτιάς τραγούδι και χορό.

Και έγιναν όλα μουσική και κάθε εικόνα έγινε ρίμα,
ήταν η μάγισσα εκεί κι όλα ήταν πρίμα.
Και στης αρχής τη σιγαλιά τα ξόρκια δέσανε σαν ποίημα,
μας είχε η μάγισσα αγκαλιά κι ήτανε σύρμα.

Έτσι περνούσε ο καιρός, οι μέρες, τα λεπτά, τα χρόνια,
τα μάγια ρίζωσαν στο κορμί τους, μα κάτιτι πήγε στραβά.
Ο ένας μορφονιός πήρε κιλά παραπανίσια και του αρέσαν τα καψώνια
και του αλλουνού το μερτικό να πίνει και να χάνει τον χαβά.
Όλα καλά και μαγικά, τις παρενέργειες συνηθίσαν
με μια κιθάρα και κρασί, χαρτί λευκό και ό,τι να 'ναι
παίζαν τις νύχτες μουσική, κι ούτε τις μέρες σταματήσαν.
Νυσταγμένοι μια φορά κάναν μια στάση για να φάνε,
μα ήταν τα ξόρκια αυστηρά και τραγουδούσανε συγχρόνως.
Άκουσε η μάγισσα η τρελή κι ήρθε πετώντας με ένα παράξενο φλασκί
γεμάτο με ζουμί να πιούν κι όλα τα μάγια να λυθούν δεόντως.
Αλλά απ' το κέφι της αυτή το ήπιε όλο, και τώρα η μάγισσα είναι νεκρή.

Δεν είναι αλήθεια, δεν μπορεί, δε μας χωράει αυτή η χώρα.
Είναι η μάγισσα νεκρή, άρχισε η μπόρα.
Και μέχρι να 'ρθει το πρωί, τι κάνουμε αδερφέ μου τώρα,
που ΄ναι η μάγισσα νεκρή, βρήκε την ώρα...

Την άφησαν λοιπόν εκεί, μαρμαρωμένη και νεκρή
και φτιάξανε από κοινού ένα τραγούδι και γι' αυτή να την τιμήσουν.
Βάλαν τα ρούχα τους τα γκρι, ρίξανε δάκρυ πολύ,
ώσπου να καταλάβουν ότι τα μάγια σ' ένα άλλο κόσμο θα τους κλείσουν.
Ψάξαν παντού, κάθε εικόνα φτιάχναν ρίμα
και την αλήθεια μου να πω παιδευτήκαν για καιρό,
όμως τα μάγια δε λυθήκαν κι είναι κρίμα.
Αυτή η μάγισσα η νεκρή δεν είχε όσιο και ιερό.

Τώρα για χρόνια και καιρούς θα βολοδέρνουμε κι οι δύο
κι ο μαγεμένος μας ο νους θα ψάχνει αντίο.
Μα είναι τα ξόρκια δυνατά κι ας τρεμοσβήνει το κερί,
έχει τα μάτια ανοιχτά, μα είναι νεκρή.