Είχα ένα όνειρο να πάω κι εγώ όπως όλοι
στων ποιητών και των ρομαντικών την όμορφη πόλη·
στο ξακουστό Παρίσι το χιλιοτραγουδισμένο
που κάθε ερωτευμένος το ‘χει κρυφό απωθημένο.
Κάθε μεγαλωμένος με τα γαλλικά του και τα πιάνα,
ονειρεύεται μια βόλτα αγκαζέ στο Σηκουάνα.

Να, ρε μάνα, τα κατάφερε και η αφεντιά μου,
μόνο που είχα το μονόχνοτο τον άντρα μου κοντά μου.
Με κρεμασμένα μούτρα, γιατί έπρεπε κι αυτό να το ζήσει·

ίσως το πρώτο μου και τελευταίο ταγκό στο Παρίσι.

Απ’ την αρχή ήτανε κάπως, ήμουνα λίγο εκτός

για όσα θα ’βλεπα στην Πόλη του Φωτός.
Είδα χαρούμενους τουρίστες στα Ηλύσια πεδία
παντού σημαίες γαλλικές – τι κοροϊδία!
Είδα γνωστούς αριστερούς με κρασί και πατέ,
είδα να με κοιτάν δυο μάτια από μια μπούρκα στο σιτέ,
είδα έναν κλόουν σε τσίρκο που έμοιαζε του Σαρκοζί
και μια αφίσα του Λεπέν με χοιρινά μαζί,
είδα ένα stencil στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη
«δημοκρατία μ’ εκπτώσεις ελάτε να ψωνίσετε όλοι».

Τώρα οι Άθλιοι στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη
σε τσιμεντένια μπουντρούμια στριμωγμένοι είναι όλοι·
γομωμένο φυτίλι από στουπί σε μπουκάλι
γίνεται κάθε περήφανος που σηκώνει κεφάλι.
Μια ανάσα δρόμο από την Πόλη του Φωτός
μνήμες σέρνονται να θαφτούνε εκτός.
Πίσω απ’ την όμορφη παριζιάνικη εικόνα
είδα έναν σκοτεινό κι ατέλειωτο χειμώνα.

Κάτω απ’ του Άιφελ τον πύργο μίλησα αγγλικά για λίγο
και κάποιοι μου προτείνανε καλύτερα να φύγω.
Ποιος να μου το ’λεγε, πως απ’ την πρώτη κομμούνα
θα ξεπέφταν να φροντίζουν μια πατρίδα γουρούνα
Είδα την Εσμεράλντα σε σκαμπό ρουστίκ
τον Κουασιμόδο ντυμένο από λουσάτη μπουτίκ,
είδα κι ένα όνειρο λίγο πριν τα χαράματα:
την Τιτίκα και τον Μάριο στα οδοφράγματα …
Άκου πράγματα! τώρα εδώ γυρνάν το κεφάλι
σ’ όποιον ανάβει φυτίλι από στουπί σε μπουκάλι,
ζητωκραυγάζουνε Γάλλοι με Αλγερινού το γκολ
υπό το βλέμμα στο κάδρο του εθνάρχη Ντε Γκωλ.
Είδα που πίναν οι διάσημοι ζωγράφοι τον καφέ τους,
είδα που κάνανε οι βασιλιάδες το μπιντέ τους,
μα πίσω από την ανοιξιάτικη παριζιάνικη εικόνα
είδα έναν σκοτεινό κι ατέλειωτο χειμώνα.

Σ’ ένα διάλειμμα σύντομο κάποιο ανήσυχο βράδυ

είπα να φάω μια μπουκιά, αφού μου ‘χε βγει το λάδι

κι απ’ την τηλεόραση έκλεβα καμιά ματιά

όπως οι πρωτόγονοι είχαν για παρέα τη φωτιά

κι έπεσα πάνω σ’ ένα talent show

με την άνεση και την ξενοιασιά του αθώου.

Είδα μια γλάστρα που αφού τραγούδησε,

έβγαζε λόγο στους κριτές για τα όνειρα που πούλησε

και κλαίγοντας μοιράστηκε μαζί τους ένα μυστικό

πως νοιώθει πόρνη σε δίκτυο πανεθνικό.

Έτρεξε μπροστά στο κοινό να τη βλέπουν όλοι

κι έβγαλε απ’ τη φούστα της ένα μικρό πιστόλι.

Στο κεφάλι το κόλλησε κι άλλαξε φάτσα,

έριξε μια και το σκατό πήγε στην κάλτσα.

Στην ίδια πίστα που γεννηθήκαν «άστρα»

το ’πε και το ’κάνε η άμοιρη γλάστρα.

Και κάπου εδώ θα ’πρεπε να σας πω ότι λυπήθηκα

κι απ’ την τρομάρα μου όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα,

μήπως κι απαλύνω το πόνο απ’ τις ψυχές σας

- μα μικροί μου μου μουέδες τη σκοτώσαν τα SMS σας.

Και να ’ταν μόνο τούτο το κακό…

μια αυτόχειρας λολίτα σ’ ευρυγώνιο φακό.

Υπήρχε και συνέχεια και που να πάει η μπουκιά μου κάτω,

σούργελα και μαϊντανοί μου γέμισαν το πιάτο.

Ζυγώνουν και μεσάνυχτα κι η ώρα μας βολεύει

κι όποιος νύχτα κάνει ζάπινγκ είναι που δεν τη παλεύει…

Γι’ αυτό μέχρι να χωνέψετε τ’ ορεκτικό,

θα κάνουμε ένα break υποχρεωτικό.

Συνέχεια επί της οθόνης μας λοιπόν,

με γρήγορες εναλλαγές των σκηνικών:

Φοιτητής σκότωσε με σκάγια για αρκούδες

όλο το πάνελ σε talk show που ’χει φόντο μαϊμούδες.

Πιο κάτω μια ηλικιωμένη χοντρή κυρία

δίπλα σε κάτι στριπτητζούδες έκανε φασαρία.

Πέταξε μια χειροβομβίδα, σα τις ταινίες

- αυτά παθαίνει όποιος έχει αϋπνίες.

Μετά έπεσα σε κάτι χορούς και κλαρίνα

και ξάφνου δίπλα σε μία κυρία Σεμίνα:

Αλλοδαπή χορεύτρια, ξανθιά χρυσένδετη

ξυραφιάζει μαϊντανούς και σελέμπριτυ!
Αλλάζω πάλι, μα δε τελειώνουν οι εκπλήξεις.

Βλέπω έναν τύπο ξινό που ’χε βρει τις αποδείξεις

κι ένας από το κοινό που ’χε περάσει οντισιόν

τους ψέκαζε όλους με όξινη λοσιόν!

Πιο κάτω σ’ άλλο των media ιερατείο

τους κόβουν στον αέρα για ένα έκτακτο δελτίο

για τα περασμένα φονικά σε βίντεο παρέλαση.

Ω, my A.G.B., βαράμε τηλεθέαση!
Τέλος! Θα φέρω κάτι να τη σπάσω.

Πέντε λεπτά είπα να ξαποστάσω

και βρέθηκα στα ξεφτιλοκατεχόμενα

σε αίματος λουτρά με κορμιά μαινόμενα.
Κι έγινα ο ήρωας των ξεχασμένων ρόλων,

ο βασιλεύς των ουραγών, ο πνίχτης όλων

των κακών, γλυκές μου τηλεανάφτρες,

ζήσαμε τη νύχτα που τρελάθηκαν οι γλάστρες.

O ήλιος ψήλωσε πάλι με τεμπελιά και ραχάτι,
μα πιο νωρίς ξυπνάει πάντα για πρωινό στη Βαγδάτη
η Γκουλσομά, δεκάξι στα δεκαεφτά παιδί,
γυναίκα κι αδερφή, κορίτσι, μ’ ένα μαγικό ραβδί
που βρίσκει τρόπο κάθε πρωί ξυπνά γελώντας,
κάνει ντους σ’ ένα λουτρό με αίμα τραγουδώντας.
Τρώει νιφάδες δημητριακών κρυμμένη στη σκάλα
και θραύσματα από βόμβα βουτηγμένα στο γάλα.
Σε γκρίζο σπίτι χτισμένο με τσιμεντόλιθους
και δέκα τρύπες απ’ της ηθικής – Αμερικής – ογκόλιθους
που ’πέσαν στη σκεπή και ’ριξαν φως,
κι έτσι την Γκουλσομά προσέχει τώρα πιο καλά ο θεός,
γιατί τη βλέπει και μετρά κάθε πρωί τις προσευχές της,
όπως σήμερα που έκανε δυο με τον καφέ της,
και μια βλαστήμησε φορά, όπως σ’ τα λέω και στα γράφω,
κι ύστερα έφυγε να πάει στης αδερφής της τον τάφο.

Πάει και τη βλέπει το πρωί κάθε μέρα σχεδόν,
γυρνώντας παίρνει εφημερίδα Ιρακινή σε ευρωπαϊκή βερσιόν,
έπειτα κρύβεται ξανά κάτω απ’ τη σκάλα,
και διαβάζει για τα πλάνα της Ε.Ο.Κ τα μεγάλα,

για τις τοξίνες στο γάλα, τον καιρό στο Λονδίνο,

για της ειρήνης τις κουβέντες στο Δουβλίνο,

για ενός πρωθυπουργού το ροζ παρελθόν,
για τον γαλάζιο πρίγκιπα Τσαρλς και της Καμίλας το κραγιόν,
για την πολιτική και τι θα φορεθεί το καλοκαίρι,

συνταγή – γαλλική – “τι να φάει το μεσημέρι”.
Αλλά δε διάβασε γιατί η “Αλεπού της ερήμου”
σκοτώνει πια εν λευκώ με σφραγίδα επισήμου.
Κι ούτε κατάλαβε γιατί κανείς στη γερασμένη Ευρώπη,
δε γράφει λέξη για της αδερφής της τη νιότη.
Όσο κι αν διάβασε, δε βρήκε πουθενά κάτι,
για όσα συμβαίνουν αλήθεια τα πρωινά στη Βαγδάτη.

Η Γκουλσομά έχει αυτιά φτιαγμένα ειδικά
να πιάνει ήχους στον αέρα και εγκαίρως να ξυπνά,
να αποφεύγει δεξόζερβα τις σφαίρες,
για πρωινή γυμναστική όλες τις μέρες.
Είναι πολύ προσεκτική σε κάθε βήμα,
μην πάει για ψώνια και τη βρει στο κεφάλι κάνα βλήμα.
Έχουν γεράσει σε μια νύχτα τα χέρια της,
πάνε δυο χρόνια τώρα που δε βλέπει τον πατέρα της.
Θα ‘θελε να ‘τανε μαζί του στα βουνά κρυμμένη,
κι όχι στη σκάλα με το μπολ του πρωινού να περιμένει.
Θα ‘θελε έστω μια φορά να πάει στην Ευρώπη,
να δει και μόνη της πως ζούνε οι ευγενείς ανθρώποι,
Θα ‘θελε τ’ αύριο να μη μυρίζει ξινισμένο γάλα,
να μη πέφτουνε βόμβες σα της βροχής την ψιχάλα.
Μα πιο πολύ, αύριο θέλει της καρδιάς της οι χτύποι
να ’ναι ακόμα εκεί, κι ό,τι άλλο λείπει ας λείπει.

Πετρανάσα μέσα από ρίζες και βάσανα

πρωτοταξίδεψες και ’γω μαζί σου ανάσανα

στίχους και ήχους ποτάμια και γητέματα,

κι άρχισες να μου τραγουδάς, αλλά στα ψέματα,

όπως αρέσει σε παιδιά να λένε τις αλήθειες τους,

μου έφτιαξες κόμπους μυστικά και μου ‘πες λύσε τους,

με μια ανάσα ή και πιο γρήγορα είπες,
πριν την αυγή ρώτα τη γη έτσι στ’ αυτί μου είπες.

Γιατί όταν τα χώματα μουγκρίζουν τα νερά σωπαίνουνε,

σε φοβερίζουν το ίδιο, σε τραβούν σε σέρνουνε,

στα τρίσβαθα υπόγεια, στις χρονορωγμές

που ανοίγουνε σε χίλια ανθρώπινα χρόνια λίγες δικές σου στιγμές, Πετρανάσα, σώμα αόρατο,

απάνω το ένα στ’ άλλο σωρό βουβό κι αμπόρετο

θαύμα, σεισμός με πάταγο,

και στεναγμού χάδι πανάλαφρο κι αβάσταγο.

Πετρανάσα – απ’ τις ρωγμές και τα βάσανα,

έφερες μνήμες κι εγώ μαζί σου ανάσανα,

έγινες ρίμες, ευχές κι ανάθεμα,

στου ουρανού και της γης το πάντρεμα.

Πετρανάσα, κράμα ατόφιο και διάφανο,

ανάσα μ’ άρωμα πεύκο και λάβδανο,

θαμμένο βάλσαμο σε σπρώχνουν φλόγες κλέφτρες

να βγεις στο φως να ξεκουνάς τις πέτρες
απ’ τα θεμέλια να ξυπνάς με χωματένια γέλια,

των δέντρων τις σκιές στου ποταμού τα ρέλια,

τα νερά που σέρνονται σα φίδια,

τα βράχια που αρπαχτήκανε απ’ του γκρεμού τα φρύδια·
κάθε τόσο από ψηλά τους ξεγλιστράν χαλίκια
που αναστατώνουν πέφτοντας και του βυθού τα φύκια.
Και του ανέμου ο γιος ο ζέφυρος, σου δόθηκε καπάρο,
κάθε φορά που ακούγεσαι να τρίζει η γη σαν κάρο.
Πετρανάσα, ξάγρυπνη ανάσα και θυμητικό μου

μετράς χτυπήματα, στοιχειώνεις το ρυθμό μου,
ψιθυρίζεις μυστικά, στίχους και ανάθεμα,

ξαναχώνεσαι στης ρίζας το βάθεμα.

Χίλια ανθρώπινα χρόνια ή δέκα αιώνες κουρέλια.

Ήλιος σ’ απάτητα χιόνια και στοιχειωμένα θεμέλια.

Άκου τα γέλια τα πνιχτά, τα χωματένια,

ψάχνουν εσένα σε κράματα μαλαματένια

Κι εσύ σωριάζεις του φόβου μας τ’ αφόρετα,

καλοταιριάζεις τα κουρασμένα με τ’ αμπόρετα

Πετρανάσα, σώμα αόρατο,

μυστικό μέσα μου εξόριστο.

Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται,

όμως κάθε στάλα της βροχής του θυμάται και λυπάται,

αν το ταξίδι παει χαμένο και στεγνώσει το χώμα,

κάπου μια αλήθεια άδικα ίσως να πεθαίνει ακόμα.

(Tι μου θυμίζει άραγε) Πόσα από αυτά σέρνει το βιος μου

Πόσα ξέχασε ο φίλος πόσα καρπώθηκε ο εχθρός μου

Πόσα βρώμικα φαντάστηκε η ντροπή κι έσυρε γύρω μου

Πόσα λύγισαν και ’μειναν πίσω μου

Πόσα χρωστάνε οι ανύπαρκτοι στο όνειρό μου, πόσα

έχει να φτύσει η μισοκομμένη και φαρμακωμένη γλώσσα

Τόσα ώστε ν’ αδειάσει και να σιγοσβήσει

και ήσυχους στα όμορφα να μας αφήσει.

Έβαλα δρόμο μπροστά και μπούσουλα μου χάρτη πειρατικό,

αντίγραφο - χωρίς του θησαυρού σταυρό -

και ψάχνω έτσι συχνά στο απλό και στο αυτονόητο,

κι ας μοιάζει δύσκολο κι ακατανόητο.

Χωρίς να θέλω η σκέψη, κι όχι μονάχα η σκέψη,

αλλά κι η πιο μεγάλη ελπίδα, η θέλησή μου κι η βλέψη,

αν μείνει μέσα μου καιρό, μοιάζει μεθύσι που πείθει

για αληθινό· γίνεται μέσα μου κρυφό παραμύθι,

γραμμένο τ’ απομεσήμερο χειμώνα στα λυχνανάμματα,

με μαύρα κι άραχνα κουτσά κολυβογράμματα,

γι’ αυτό και μένει εκτός, ειν’ το αποσπόρι του απέιρου

μα είναι δικό μου δεμένο με σερπαντίνες ονείρου,

που μου καρφώθηκε ξέμπαρκο στη ψυχή και στα χέρια.

Το πήρα στο κατόπι, όχι από απλή περιέργεια,

μα απ’ τη φωτιά που είχε αγκαλιά να μου καίει τα μάτια,

κι απ’ όσα κόλλησε γύρω μου σκορπισμένα κομμάτια,
στου καθαρού ουρανού τα παλάτια αστραπές δε φοβάται,

και του κάκου ιδρώνει κάποιος αν ακόμα θυμάται.

Μα αν δε θυμάται πόσα από το βιος μου είχα αφήσει,

δε μένει εδώ πια κανείς – φίλος ή εχθρός να μέ εξηγήσει.

Πόσα ξέχασε ο φίλος πόσα ο εχθρός μου

πόσα λυγίσαν και μείνανε πίσω μου

Έβαλα μπούσουλα και δρόμο μπροστά, τ’ όνειρό μου.

Ψάχνω τ’ απλό, τ’ αυτονόητο, τ΄αληθινό μου.

Χωρίς να θέλω μέσα μου σκέψεις σωρό,

μένουν εκεί, μεστώνουν με τον καιρό.

Φίλος ή εχθρός αν είναι, κάτι θα ζητήσει,

δε μένει εδώ κανείς πια, να μέ εξηγήσει.