Αγκυροβόλησε η μέρα στα ρηχά,
λιγόστιγμες σταλιές δροσιάς και κόμποι στο χορτάρι,
τα δέντρα σκύβουν και ριγούνε στα κρυφά,
μετρούν ξαναμετρούν το αγαληνό ετούτο χνάρι
που βρέθηκε μεσόστρατα στο πράσινο λιβάδι
με τ’ ασφοδέλια, τα φρύγανα και τ’ άλλα όλα,
με τ’ αγριολούλουδο της άνοιξης παινάδι,
του ήλιου το χάδι, τα γεμισμένα πολυβόλα.
Να ‘ταν αγόρι ή κορίτσι ο φυτευτής;
Και τι στα χέρια να κρατούσε θυμητάρι;
Αναρωτιέμαι αν το γύρεψε, αν το ‘ψαξε κανείς;
Κι αν βγάλει ρίζες ξαφνικά αυτό το χνάρι;
Φίλημα αθώπευτο η μαρμαρυγή του ήλιου απ’ τα φυλλώματα,
λούστρο του κάμπου φωτίζει την ψυχή του ανθρώπου.
Μεριάζω τα όμορφα και τραγουδώ τα ονόματα
που μου γυρνάει στ’ αυτιά ο φονευτής του τόπου.
Να ‘ταν η κούραση ή τ’ αγριόσκυλα,
η σιωπή, τ’ άγουρα νιάτα και η σπονδή,
δίπλα απ’ το χνάρι με πρησμένα τα ματόφυλλα
είναι σπαρμένο... ένα παιδί.

Πυρώνει ο ήλιος τ΄ακροβλάσταρα, τις ρίζες.
Φλεβίζει η γη χυμούς, απόφλουδα και μαύρο αίμα.
Η αγάπη ξέχειλη τριγύρω αν θα την είδες
αν δηλάδη θα σήκωνες απ’ το παιδί το βλέμμα
για παρακάλι στον καιρό να βρέξει ή να φυσήξει,
να σε λυτρώσει απ’ το αμήχανο το θέαμα.
Όμως, το ηλιόκαμα σού πρόκαμε τη νύξη
και τάραξε νοερά τα χείλη και το γνέμα
και σα να σκίστηκε η σιωπή και ακούστηκε ένα βέλος:
... «Ευχαριστώ,
με φέρατε στο δρόμο αυτό, σ’ αυτό το τέλος,
μάνα, πατέρα κι όλοι οι ξένοι, ευχαριστώ!»
Γη καρπερή κι ακούραστη αγκάλη,
νανούρισέ το το παιδί και σκέπασε το χνάρι.
Κι εσύ, Ευρώπη μου, πατρίδα απ’ ατσάλι,
φέτος ο κήπος σου καρπίζει με τούτο το κουφάρι.
Ένα αγριολούλουδο, ένα παιδί ένα της άνοιξης παινάδι,
Μια της ζωής ωδή μπρος στου θανάτου το σκοτάδι.
Ένα σημάδι, ένα χνάρι - κάρπιμη γη, αιώνια αγκάλη.
Κάθε νεκρός και θυμητάρι μπρος στα μάτια σου, πατρίδα απ’ ατσάλι.
[ ... Stetson! You who were with me in the ships at Mylae!
That corpse you planted last year in your garden,
Has it begun to sprout? Will it bloom this year?...] T.S.Eliot

Σπασμένη μοιάζει η ράχη των ονείρων μου
καθώς μετρώ τα χρόνια και τα σκαλοπάτια,
καθώς το αστρί μου από γεννησιμιού του απείρου μου,
παλεύει φως να μου κεντά πάνω στα μάτια
γι’ αυτό εδώ το ξημέρωμα που σιγοφανερώνεται
και με κυκλώνει αργά και με κατασπαράζει,
στέκεται στην άκρη του ορίζοντα κι απλώνεται,
τη μαύρη καταιγίδα του μυαλού μου ησυχάζει.
Στολίζει τ’ αύριο και διώχνει τα φαντάσματα,
φυσάει το αγιάζι στα πεσμένα μου σαγόνια,
και τη σκυφτή μου πλάτη μ’ όλα τα τεχνάσματα,
κουρδίζει να αγκαλιάσει τα άδεια μου πνευμόνια.
Θυμάμαι, κάποτε παιδί τον εαυτό μου,
είχα το νου χορτάτο απ’ τα φτεροκοπήματα
κι ευκολοστάλακτο το ανήμερο εντός μου
πάλι καλά με νίκησαν τα ποιήματα!
Ίσως να έπεσα κάπου, ίσως να χτύπησα
κι η μνήμη φύλαξε την αίσθηση του πόνου.
Σημάδι κράτησε το σώμα μου και λύγισα
η αναπνοή μου είναι τώρα η αίσθηση του χρόνου.
Όμως, το φως από αυτό εδώ το ξημέρωμα,
παραμυθία στα μαύρα μου φεγγάρια.
Πως ν’ ανεχτώ του ονείρου μου το ημέρωμα
να μη χωρά στου θησαυρού μου τα λογάρια;

Κάθε σου θύμιση, ένα νεύμα στο φως
παρηγοριά σου όσο στέκεις σκυφτός.
Ψάξε εκεί στο φως...
στο σκοτάδι τ’ αύριο δεν ανασαίνει.
Κάθε μας λέξη είναι και μια ατραπός,
των ονείρων μας ο πρώτος καρπός.
Ψάξε εκεί στο φως...
Κάθε χαμόγελο τον πόνο γλυκαίνει.
Έπαψα να πιστεύω πια στ’ αναπαλλέματα,
σε ανασεισμούς, σπαράγματα και τέτοια
μπανταρισμένα ξέφτια στα ηλιοβασιλέματα
τα ονείρατα παράβρασαν σε τσίγκινα λεβέτια.
Κι απ’ αυτό εδώ το ονειροαπόσωσμα πήρα,
ένα χερόβολο μικρό, μια χούφτα κράτησα.
Ξέπλυνα τα μάτια με του ονείρου μου τη φύρα
να δω στο φως τι πήρα και τι άφησα.
Συμφιλιώθηκα με τα δεσμά και το έρμα μου,
τη μετριότητα, το ανάγκεμα, όλα αντάμα.
Κρυφά κι ανάκρυφα μαγεύουνε το βλέμμα μου.
Ψάχνω στο φως για σάρματα και θαύμα.
... Ψάχνω στο φως
κι ό,τι γνώριμο βρω το αποφεύγω.
Ψάχνω εκεί απλώς,
στο σκοτάδι τώρα πια δεν ανασαίνω.
Αδιάκοπα στο πλάι μου το αύριο σαλεύει,
ολόγυρά μου ανέγγιχτο και δροσερό αγέρι.
Όσοι έφαγαν κι όσοι ήπιανε στη μαύρη τώρα χλεύη.
Για τούτο το ξημέρωμα θάβω στο φως το αστέρι.

Σύριζα είμαι στο γκρεμό, κοιτάω από κάτω
και να σου ένα ποτάμι.
Κάνει μπάνιο η Φωφώ κι ένας λεβέντης πονηρά
την παίρνει μάτι.
Να σου κι ο Κούλης ο κυνηγός, ξετρυπώνει έναν λαγό
πίσω από κορμό καμμένο!
Κούτσου κούτσου κουτσούμπα-λοβ.
Σύριζα είμαι στο γκρεμό. Τι περιμένω;

Θα μπορούσε να ’ναι με ζώα ντοκιμαντέρ,
η πορνο κατήγορία orgy πολιτικέρ
Μα είν’ τα χαΐρια μας, τα μαζεμένα αϊ σιχτίρια μας,
τα ρημάδια που ρημάξανε τα σπίτια μας.
Όλα παρέα σ’ έναν εφιάλτη.
Η σχολή της διαφθοράς η ανωτάτη.
Η διαστροφή του καθώς πρέπει δημοκράτη,
το σπίτι του άεργου και του ακαμάτη.
Κι εγώ που σκιάζομαι, νιώθω μια τρόικα μαζί μου.
Είμαι κρυμμένη σαν κι αυτούς στο Μαξίμου.
Φοβάμαι πως πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης
είναι μη μπλέξεις, θέλει άντερα για να το αντέξεις!
Κι άλλο μνημόνιο και νέο ασφαλιστικό
κι εγώ απ’ τη φύση μου που δεν κρατάω μυστικό
και δεν αντέχω άνθρωπο να βλέπω νηστικό,
το ρίχνω στο σατυρικό, φτιάχνω τραγούδι τοξικό.
Τα κέρατα τους λαμβάνω συστημένα,
με απειλούν κι εμένα, με βάζουνε να βλέπω ΕΡΤ 1,
με φορτώνουν κι ας μη ψήφισα ποτέ μου,
φοράω σωσίβιο στον καναπέ μου, αγαπητέ μου…

Στον εφιάλτη συνεχίζω αφημένη,
το μεγαλείο του κράτους μια σκηνή στην Ειδομένη.
Ο πασάς από απέναντι βαράει το ντέφι
κι εδώ το γιουσουφάκι με την Αντζελίνα βγάζει selfie
όλο κέφι! Κάντε του μωρέ ένα reset
από τα ζάναξ απόκτησε χαμόγελο preset.
Τέλεια Ευρωπαϊκή εικόνα!
Που να δεις τι μας φυλάν για το χειμώνα!
τώρα που έγινε το Αιγαίο μπάσε-βγάλε,
ο θείος Σαμ ετοιμάζει το φινάλε:
Συρία και βάλε μήπως το βουλώσουνε οι Ρωμιοί
γιατί οι τρελοί χαλάνε πάντα τη γραμμή.
Παρά τα μαύρα χάλια μας, εδώ είναι πια
ο μόνος τόπος που έχει μείνει ανθρωπιά.
Κι αφού δεν αντέχω την ντροπή τους να ξεπλένω,
ας τραβηχτώ απ’ το γκρεμό, τι περιμένω.

Έκτισα για λόγου μου ένα σπίτι,
τα θεμέλια, τις πέτρες, τους τοίχους, τη σκεπή.
Άναψα μια φωτιά κι άφησα τον καπνό σιρίτι,
τη θέα απ’ το παράθυρό μου ακάλυπτη, ασκεπί.
Ύστερα, σκάλισα, για λόγου μου, έναν κήπο,
τον ξεβοτάνισα, τον πότισα, τον έφραξα.
Χάρηκα όταν άκουσα στην πόρτα μου απ’ τον γείτονα χτύπο,
στον κήπο μου ολόδροσο νερό τον κέρασα.
Φρόντισα για το σύννεφο, τον ήλιο, τη σκιά,
για το φύσημα του ανέμου, τη σκόνη, τα πουλιά.
Και σε μια μέρα μέσα ξαφνικά
ηθελημένα κι άθελά μου τράβηξα μια ψαλιδιά.
Έκοψα τον ουρανό πάνω απ’ το σπίτι μου
κι έδεσα το σπίτι μες στον κήπο, στο χορτάρι
τσάκισα τη φωτιά και όλα στο μαντήλι μου
και μπήκα μ’ άλλους χίλιους στο ανθρώπινο βουρκάρι.
Έκλεισα το μυαλό μου κι άδειασα τα σωθικά μου,
την ανάσα σκλάβωσα, και σφράγισα το στόμα.
Χωρίς ευχή, πισώβαρος απ’ τα μνημονικά μου
λειψός απ’ όλα τ’ άλλα, ντύθηκα το χώμα.

Απομακρύνθηκα απ’ τον ψίθυρο των όπλων.
Πιάστηκα από τον ψίθυρο των άλλων στη σιωπή
ίσκιοι της νυχτας, της λάσπης και των ονειροπόλων,
φτηνή πραμάτεια η ζωή - της οικουμένης η ντροπή.
Βρήκα τη θάλασσα, μπήκα στη βάρκα.
Έδωσα ναύλο τα όνειρα όλα, και το τίποτα.
Κράτησα στη μαντήλα μου το σπίτι, μπάρκαρε μόνο η σάρκα
κι άβουλα κοίταζα το διπλανό καχύποπτα.
Η βάρκα λίκνο, το κύμα χέρι – αφήνομαι –
και την κουνά αργά στη γούβα ενός τάφου
βούβα της μοίρας πατώνω ή πνίγομαι;
Φροκάλι του θολού νερού, του γκρεμισμένου τράφου:
«Συγνώμη, αγάπη μου, γιατί έχτισα ένα σπίτι,
μια όμορφη, ξύλινη καλύβα ψευδαισθήσεις
σαν τις ταινίες που ‘βλέπα με καπνοδόχο και καπνό σιρίτι
όμως μακριά απ’ τη βία, το μίσος, τις εκρήξεις.
Γνωρίζοντας πως για το μέλλον τα όνειρά μου
είναι μικρότερα από αλλωνών ανθρώπων – τ’ αρνήθηκα.
Συγνώμη σπίτι μου, δε κρέμεται απ’ την πόρτα η αλλαξιά μου
... συγνώμη πνίγηκα.»

Ποιους αφορά τελικά η νύχτα των δακρύων;
Γιατί στου κόσμου δίνει χαρά τους αιμοπότες;
Ποια συμφορά αφηγείται ο πόνος των αθλίων
και τι όνειρα - στεφάνια πλέκουν οι άμοιροι στις πόρτες;
Για σένα Άνοιξη, γλυκιά μου, ξεροστάλιαζα δειλά
στην ουρά της πομπής ν’ ακούσω που σε υμνούσαν.
Τόσοι ψεύτες, τόση αλήθεια, σπάραζα σιγαλά,
την ανάσα τους ν’ ακούω καθώς σου τραγουδούσαν.

Κι όμως, παρέμενα εκεί, στης σιχαμιάς την άκρη
για τη μελωδία τούτη τη θλιμμένη.
Κι όμως, επέμενα να ψάχνω το ένα, το πραγματικό το δάκρυ,
μα η σιωπή, κι αυτή μακελεμένη.
Σκεφτόμουνα η ανάσταση είναι μόνο για νεκρούς,
γιατί έχουν τόση αγωνία οι ζωντανοί;
Καμιά επιστροφή δε θα γιάνει τους καιρούς
κι όμως μοίαζει γλυκιά η προσμονή.
Σίγουρα αυτή η μελωδία, σα σειρήνας τραγούδι
σε καλεί προς το τέλος, σε καλεί να πεθάνεις.
Αυτά τ’ αφέγγαρα βράδυα των αστεριών το λεχούδι
σού τραγουδάει για όσα έμαθες να χάνεις.
Παρ’ όλα αυτά στην ουρά της πομπής μένω κρυμμένη
του τελετάρχη να θαυμάζω το ύφος το σοφό,
τόσο βέβαια μάτια, τόσο φχαριστημένο γένι...
- πάμε για να πεθάνουμε, δεν είναι πια κρυφό.

Κ όμως, αυτή η μελωδία ευωδιά έχει ανθού μυρωδάτου
Δε μπορεί! Την φτιάξανε οι προγεγραμμένοι;
Έχει την όψη κοριτσιού όμορφου ντελικάτου.
Γιατί την μουρμουράνε όλοι σκυμμένοι;
Ποιους αφορά λοιπόν η νύχτα των δακρύων;
Την πομπή αυτή όσων να ζήσουν αρνιούνται;
Ή την ευχαρίστηση ημών των αθλίων
που όλα τα ζηλευτά τα ζήσαμε κι όσα μισιούνται;
Ποιους αφορά λοιπόν αυτό το άσμα;
Από ποιον σκαρώθηκε και γιατί λατρεύεται;
Ποιον βολεύει αυτό το απέραντο χάσμα;
Εκείνον που ζει; Ή εκείνον που ανασταίνεται;

Είμαι απ’ το παλιό και είμαι απ’ το νέο.
Εκφέρω γνώμη κι έχω το φρόνημα κρυφό.
Φορτώνω θάρρος κι αμίλητα ό,τι θέλω λέω.
Κρύβω το ανόητο όσο και το σοφό.
Ανησυχώ για τους άλλους κι αδιαφορώ συγχρόνως.
Μητρική φιγούρα όσο και πατρική,
γυναίκα είμαι, σύζυγος, και κόρη ταυτοχρόνως
γερμένη πλάτη και όψη παιδική.
Προσγειωμένη βλέπω την πραγματικότητα.
Φαντασιώνομαι και ονειροπολώ.
Γοητευμένη από τη στείρα ματαιότητα
υποτάσσομαι στο μέλλον το θολό.
Είμαι από το Νότο γέννημα και το Βορρά,
ζω στην Ανατολή βαθιά ξεκίνησα απ’ τη Δύση.
Ό,τι κι αν γίνεται στον κόσμο με αφορά.
Διαλέγω το ευτελές στου εγκέφαλου την πλύση.
Βοηθώ τον πρόσφυγα και τους ομοίους του,
όμως φοβάμαι μην τυχόν βρεθεί μπροστά μου.
Νοιάζομαι και μπουχτίζω απ’ τους οικείους μου.
Ζω σε μια αντίφαση και είμαι στα καλά μου.

Είμαι μια αντίφαση, των ονείρων μου λάκκος.
Ηγεμόνας, ένας του σύμπαντος δράκος.
Είμαι μια αντίφαση, ένα αιώνιο ράκος.
Αυτός που δεν άκουσε ποτέ είμαι ο ανθρωπάκος.

Διέσχισα την κοιλάδα που μου αναλογούσε.
Κρύφτηκα μέσα στο καβούκι μου σεμνά.
Πάτησα επί πτωμάτων, η ζούγκλα με καλούσε.
Κλείστηκα ολότελα κρατώντας τ’ αχαμνά.
Δεν είμαι βλάκας, δεν άφησα να με γελάσουν.
Έβγαλα νύχια και δόντια για ν’ ανέβω ψηλά.
Δεν είμαι βλάκας, δεν άφησα να με γελάσουν,
μια ζωή την έζησα χωμένος στα κρυφά.
Σύντροφος Ευρωπαίων και Βαλκάνιων ανδρών
σύντροφος αιρετών και εκκαθαρισμένων.
Απουσιάζω μόνιμα, και είμαι πάντα παρών
- ο αχαριστότερος των ευεργετηθέντων.
Ειδήμων στα ζητήματα, κι αρχάριος ξεκινώ.
Κάποιος μέσα μου μιλά και δε σωπαίνει.
Ο πόνος πάλι με κρατάει ζωντανό,
μα είναι απόλυτα κι αυτός που με πεθαίνει.
Κάθε χρώματος και τύπου είμαι εγώ,
κάθε τάξης, γένους, κάθε θρησκείας.
Αντιστέκομαι πάντα σε ό,τι καλύτερο από μένα βρω,
μα παραδίνομαι στο λίκνο της βλακείας.