Ένα παράπονο από μένα έχω τόσο καιρό,
σε κάποιον που έπρεπε να πω ευχαριστώ,
δε το είπα ποτέ από εγωισμό,
μα τώρα θέλω να κάνω αυτό που νιώθω σωστό.
Νομίζω, ήρθε ο καιρός σε εκείνη να πω
ένα μεγάλο ευχαριστώ και ότι την αγαπώ,
για όλα όσα έχει κάνει εκείνη για μένα,
και της υπόσχομαι να μη πάνε χαμένα.
Έκανε θυσίες για μένα πολλές,
καταστάσεις έχει ζήσει με μένα τρελές.
Από μικρό παιδί την είχα στο πλευρό μου
να ανέχεται ό,τι πέρναγε από το μυαλό μου.
Σε ένα δωμάτιο δίπλα στο δικό της,
το κάθε όνειρό μου ήτανε κι όνειρό της.
Για μένα τυραννούσε το μυαλό της,
μου έδινε το κάθετί δικό της.
Γέλαγε μαζί μου, όταν γελούσα,
έκλαιγε όταν άσχημα της μιλούσα.
Έφευγε όταν γκόμενα της κουβαλούσα,
δίπλα μου πάντα κι όταν πονούσα.

Κι έτσι κυλούσαν για μένα τα χρόνια,
ζωντανές αναμνήσεις από κάθε χειμώνα.
Οι ζωγραφιές στο δωμάτιο να μου θυμίζουν,
πως τα ωραία χρόνια πίσω δε γυρίζουν.
Τώρα σε άλλο δρόμο βάζω πάλι τη ζωή μου
και για πρώτη φορά δε θα είσαι μαζί μου.
Θα μου λείψουν η γκρίνια κι οι φωνές σου,
θα μου λείψουν τα χαμόγελα κι οι χαρές σου,

θα μου λείψει να ξυπνάω και να είμαι κοντά σου,
να τρομάζω όταν βλέπω φιλέ στα μαλλιά σου,
με τις γκόμενες που έφερνα γκάφες να κάνεις,
να μου λες: «κερατά, εσύ θα με πεθάνεις»,
να φωνάζεις, όταν φίλους κουβαλούσα,
μα να σου περνάνε όλα όταν σε φιλούσα.
«Τέτοια ξέρεις» να μου λες και εσύ γελούσες,
όταν φώναζα στα μάτια με κοιτούσες.

Το τραγούδι αυτό είναι για σένα, γιαγιά μου,
για σένα που είχα δίπλα στα όνειρα μου.
Το τραγούδι αυτό για σένα θα το πω
και θα φωνάξω ότι σ’ αγαπώ.

Σε θυμάμαι να μου λες για τα μαλλιά μου,
να με ξυπνάς πρωί να πάω στη δουλειά μου,
τη νύχτα να έρχεσαι να με σκεπάζεις,
κι όταν αρρωστούσα ξύπνια να τη βγάζεις.
Σε θυμάμαι να στερείσαι για να έχω εγώ,
σε θυμάμαι να μου λες: «εγώ είμαι εδώ».
Εσύ ήσουνα πατέρας, μάνα κι αδερφός.
Τα χρόνια που πέρασα με σένα μαζί
μου σημαδέψαν όλη τη ζωή.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τα παλιά.
Να σ’ έχει ο θεός πάντα καλά.

Όλων τα μάτια σίγουρα έχουν δει
να κλαιει, να πονάει ένα μικρό παιδί.
Όλων τ’ αφτιά σίγουρα ακούσαν
για κάτι παιδιά που άλλους δρόμους ζητούσαν.
Λίγων τα μάτια, σίγουρα, έχουν κλάψει
για κείνα τα παιδιά που όλοι έχουν ξεγράψει.
Άλλων τα λάθη πληρώνουν κι εκείνα,
γι’ αλλους περάσανε πόνο και πείνα,
γι’ άλλους στους δρόμους βρέθηκαν χαμένα.
Κι όλοι εμείς με κλειστό το στόμα,
στηρίζουμε τους πονηρούς ακόμα
και φίνα περνάνε οι δήθεν καλοί,
και κείνα στο χώμα ή σ’ ένα κελί.

Για τ’ αδέρφια που χαθήκανε νωρίς,
δε φτάνει ένα τραγούδι.
Τα λάθη μας δε σβήνουνε
μόνο μ’ ένα λουλούδι.

Εμπόροι του θανάτου ελεύθεροι όλοι,
νόμοι φτιαγμένοι στα μέτρα τους όλοι.
Άχρηστοι ηγέτες χωρίς ουσία,
ψοφάνε μόνο για λίγο εξουσία.
Τηλεόραση, παιδεία, εκκλησία,
στρατός, πολιτικοί, αστυνομία,
γιάπηδες, βιομήχανοι, εφόπλιστές
κι όλοι οι νόμιμοι ληστές,
γιατροί που παζαρεύουνε τη ζωή μας
κι όλοι εκείνοι που παίζουν μαζί μας·
τύψεις θα έπρεπε για όλα να έχουν
κι όλοι εκείνοι που τους αντέχουν·
ένοχοι κι αυτοί και πιο πολύ
από κείνους που το παίζουνε καλοί.
Κι όσο αργείτε κι οι μέρες περνάνε,
τόσο εκείνες οι ψυχές πονάνε.
Κι όσοι ξεχνάτε και αδιαφορείτε,
καθίστε λίγο κάτω και σκεφτείτε
πως όλα τούτα δεν είναι μακριά σας
αύριο μπορεί να είναι τα παιδιά σας
εκείνα που θα κλαίνε ή θα πονάνε,
εκείνα που βοήθεια θα ζητάνε.
Μα τότε να ξέρετε πως θα ’ναι αργά
για να ξεφύγετε απ’ όλα αυτά.
Θύματα κι εσείς και οι πιο πολλοί
όλων αυτών που το παίζουν καλοί.