Κάπου κι εμείς εδώ με μια δεκάρα τσακιστή
κάναμε αρχή, ζεστή, χωρίς κανείς να φανταστεί
τι θα τον βρει, τι, θα ξελασπώσει, θα βουλιάξει που θα βγει
που, και τι θα δει
θα καταφέρει τη ζωή να παραβγεί, κι όπου βγει
μέσα σε νύχτα ή μια ακάλεστη αυγή
σ’ ένα αγώνα δρόμου κάτω από όρους σαλονιού
αφού για τα καλά πατήσαμε χωράφια αλλουνού
μα μη βιαστείς, μαζί μας κουβαλάμε το χώμα ακόμα
είμαστε η εξαίρεση που φτιάχνει τον κανόνα
με το στόμα όπως τα λες κι αν απ’ το χέρι μου περνάει
φίλε μου πάντα να 'σαι σίγουρος κάποιος κερνάει
τις λέξεις με τις νότες που κυλάνε απ’ τη κιθάρα
και το θόρυβο που βγάζει η πεισματάρα
ένας ακόμα χαμένος ακόμα ένας που του ‘χει λάχει
να βγάζει βόλτα ότι δεμένο μπορεί να ‘χει
όπως και να ‘χει πριν παίξω νιώθω τυχερός
και να μην κάτσει αυτή ζαριά δεν ξανακάνω πίσω μπρος
για κουαρτέτο ρεμαλιών κι όχι στοιχείων πρόκειται τώρα
περασμένη κι ώρα σ’ αργοπορημένη χώρα
μ’ ανυπόμονους εργάτες και αργόσχολο χρόνο
γραμματείς ημιμαθείς και λογιστήριο με θρόνο, και φθόνο
έχουν αφέντη τώρα και τα αφεντικά
για αυτό και μοιάζουνε όλα πλασμένα αγγελικά

Όσα πανε κι όσα έρθουν
έτσι κι αλλιώς κάναμε αρχή με μια δεκάρα τσακιστή
όσα πανε κι όσα έρθουν
δεν θα αφήσουμε τη πάρτη μας κορόιδο να πιαστεί
όσα πανε κι όσα έρθουν
κι αν έχει γέλιο σαν ουρλιαχτό θα ακουστεί
όσα πανε κι όσα έρθουν
κι αν η ζωή μας βαρεθεί τότε τη κάνουμε σκαστοί

Όσα φροντίσαμε να αφήσουμε στη μέση, μια θέση
όσα δεν βρήκανε στο έργο μας χαρά να χωρέσει
όσα τους δώσαμε μια να γκρεμιστούν κι ας μην αρέσει
κι όσα τάξαμε στο ψέμα την αλήθεια να φορέσει
τα βάλαμε μπροστά μοιράσαμε και τα χαρτιά
και ό,τι είναι να ‘ρθει θα το βρούμε κι ό,τι παει γεια χαρά
μια φορά εμείς θα το ευχαριστηθούμε
κι αν δεν τα βρούμε θα τα πούμε κι αν χαθούμε, θα το δούμε
φυλάξου όμως για καλό σου για κακό μας
άμα λάχει στα σκουπίδια παει και το μερτικό μας
δώρο πολύ καλό σε ψεύτες , κλεφτές και φταίχτες
στους μόνιμα άστεγους και τους ρακοσυλλέκτες
φαλτσαδούρα στην ορχήστρα της ζωής θα 'μαστε εμείς
για σένα που ακουστά έχεις το λόγο τιμής
μονάχα που κανείς δεν σου την είπε μέχρι τώρα
μα ήρθε η ώρα φεύγει λιακάδα για τη μπόρα
σε χώρα που χωράει χωρικούς πρωτευουσιάνους
αρχοντάδες σα ζητιάνους και φυγάδες ρουφιάνους
σε κέντρα από τη σέντρα να το καινε όλοι παρέα
εκεί που τέχνή και ποιότητα φτιάχνονται ωραία
ψυχές μ’ ωράριο, κορμιά ακριβά ρολόγια
μυαλά υπολογιστές αγάπες φόβοι και ευχολόγια
αυτά που εμείς τουλάχιστον τα κάναμε μια φάρσα
για να μοιάζει φωτιά μια στερνή μας ανάσα.

Τις μαύρες μέρες τριγυρνώ, δεν ησυχάζω, δεν αράζω,
γουστάρω να τη σπάσω ή μερικούς δεν σκαμπάζω
γι' αυτό λοιπόν, θα 'ξηγηθώ παράξενο παραμυθάκι
όλο και κάποιο θα ιδρώσει ανήσυχο αυτάκι.
Μια ρετσινιά μου αφήσανε για κληρονομιά μου, τη πρόβια μου
μπορεί να ήταν τύχη μου μπορεί και καντεμιά μου.
Μαύρο αρνί με γέννησε σε κάτασπρο κοπάδι
άλλοι της μάνας το χάδι, παρηγοριά είχα το σκοτάδι
όσο μεγάλωνα κι όσο ξεχώριζα από τ' αλλά
σκούρα ξερή καρκαλα σα τη μύγα μες το γάλα
στη στάνη με τα αδέρφια μου δεν πλάγιαζα τα βράδια
δεν με χωρούσαν οι αγροί και τα λιβάδια
κι αυτά βέλαζαν χαρωπά για τη πλούσια βοσκή
σούζα στη ξύλινη βέργα του τσιφλικά την προσταγή,
μα εγώ αλώνιζα, δεν μου φτάνε ολόκληρο χωράφι
γκρέμιζα τα παλούκια από το φράχτη
κι έτσι η ράχη μου γέμιζε ουλές και σημάδια
ξύλο πολύ για ξεπορτίσματα ρημαδιά
παρ' ότι ο μαύρος φλόμωσα από το βάρη ξυλίκι
γιατί ο αφέντης φρόντιζε να μην με φανε οι λύκοι
Μου αφήσανε τη ρετσινιά που κουβαλάει η προβιά μου
μπορεί και να 'ταν τύχη μου, μπορεί και γκαντεμιά μου
είμαι το μαύρο πρόβατο κι έχω ούλες στη ράχη
από τα ξεπορτίσματα και το ψηλό το φράχτη.
Αράξτε στο τσιφλίκι σας, στο κάτασπρο κοπάδι
θρεφτάρια για σφαγείο, βοσκή έχει στο λιβάδι
Είμαι το μαύρο πρόβατο, γλίτωσα από το τσιγκέλι
την έκανα παρέα με τους λύκους στην αγέλη.

Έτσι το έσκασα μια μαύρη νύχτα από το τσιφλίκι
κρυφά να μην μου στήσουνε καλαμπαλίκι.
Στο συρματόπλεγμα άφησα άλλη μια τούφα απ' το μαλλί μου
και πότισε αίμα απ' το πετσί μου
το σκούρο χρώμα αφού ξεράθηκε κι αυτό πάνω στο χώμα
τα παλιά μου χωράφια με γυρεύουν ακόμα
όμως, τα βρήκα με τη δόλια ρετσινιά μου,
αφού το γάλα που θα έβγαζαν αν αρμέγαν τα βυζιά μου
θα ‘ταν μαύρο κι αυτό - ρε δεν μου παει το τσιγκέλι
καλύτερά να τα 'χω με τους λύκους γάλα - μέλι
αυτοί δεν θα ‘βαζαν σκυλιά για να με ψάξουν
ούτε θα με έτρεφαν ποτέ για να με σφάξουν
απ’ ευθείας θα βαρούσαν στο ψαχνό ένα πουρνό
ξέρω ακριβώς τι περιμένω από ένα λύκο στο βουνό.
Πέταξα λοιπόν από το λαιμό το κουδουνάκι
γούσταρα που για Πάσχα δεν θα 'μουνα το μεζεδάκι
τον αφεντάδων χάλασα το μέγα το τσιμπούσι
τώρα από τη βίγλα μου κοιτάω το λεφούσι
Αράξτε στο τσιφλίκι σας στις ζεστές και τα χιονιά
κι ας είμαι μαύρο πρόβατο εγώ θα μείνω αιώνια.

Στη χαραυγή του νέου αιώνα πήρα δάνειο κουράγιο
για να αντέξω που έχω βάλει σε υποθήκη και το αύριο
ό,τι είχα πιο ακριβό κι ας ήταν κι ονομαστικά
της σιγουριάς ένας μέτοχος να γίνω τελικά.
Έκλεισα τη ψυχή μου σ' ανοιχτό λογαριασμό
να σηκώνω λίγα λίγα να μη νιώσω κορεσμό
όλα αυτά που είχα πει τα συγχώνεψα καλά
με τα λάθη που είχα κάνει μα έτσι έγιναν πιο πολλά.
Επένδυση καλή κι όλα αυτά μια συμβουλή μέσα
μέσα από μια εφημερίδα φτηνή πορτοκαλί
που είχε νούμερα και γράμματα μαζί όλα μπερδεμένα
γραφικές οι παραστάσεις μα δεν μίλαγαν για μένα
άκρη δεν βρήκα μ' αυτά τα limit up και down
λες και όλοι αυτοί που γράφανε είχανε σύνδρομο down
μα πάνω που τρελάθηκα από όλα τα μυστήρια
τις Α και τις Ε και τα χρηματιστήρια
έπεσε το μάτι μου σε μια γνωστή μου λέξη
που χρόνια προσπαθούσα να ξεχάσω ότι είχα μπλέξει
έτσι που λετε κόλλησα αυτός ήταν ο λόγος
κι λέξη η γαμημένη που είδα ήτανε "ο τζόγος".

Καλό το νταλαβέρι και βρώμικο παιχνίδι
με δύσκολους κανόνες και μυστήριο
θα πάρω ονειρο-δάνειο να φύγω σε ταξίδι
αφού περάσω απ' της ζωής το λογιστήριο
βαρέθηκα σου λεω να είμαι ο χαμένος
δεν θέλω άλλο να κλαίγομαι σαν αδερφή του ελέους
άνθρωπος θα γίνω θα 'μαι καλοντυμένος
για να παω στο μαγαζί της Σοφοκλέους

Σα να με καλωσόρισαν ένιωσα σε έναν κόσμο
καινούργιο και υπέροχο που δεν βρωμούσε δρόμο
α ναι άκουσα και για ΟΝΕ
που είναι να 'ρθει βιάστηκα πριν να σηκώσουν αμανέ
αυτοί που δεν γουστάρουν λεει οι συντηρητικοί
ενώ όλοι άλλοι θέλουν να 'ναι «όπως Αμερική»
όλα τα πράγματα σε τάξη ρε δεν την έχω ψάξει
μα έτσι όπως τα λέγανε τα έβρισκα όλα εντάξει.
Ήθελα και εγώ να είμαι επαγγελματίας και ελεύθερος
ήθελα πρώτος μια φορά να βγω όχι δεύτερος
να διαμορφώνεται η τιμή μου ακριβώς
να πουλάω να αγοράζω σε μια μέρα ένα βίος
online στο δίκτυο ήθελα να τη βρω
να τζογάρω σα τρελός με δολάρια και με ευρώ
ωραία η απελευθέρωση κι ας είναι της αγοράς
αν γίνω προϊόν να μην είμαι της σειράς
για αυτό είπα κι εγώ να γίνω ένας παίχτης
μα αν κάτι παει στραβά ποίος θα είναι πάλι ο φταίχτης
η τύχη μου που με ήθελε από μικρό μπατίρη
ή εγώ που συνεχίζω να της κάνω το χατίρι

Θέλω να 'ρθεις να μου πεις όταν όλα στερέψουν
ποιοι δαίμονες και άγγελοι θα 'ρθουν να σε γιατρέψουν
να πιστέψουν όσα έχεις πει στη ζωή σου
όσα όταν έφυγες χαθήκανε μαζί σου και ντροπή σου
που με βουρκωμένα μάτια και φθόνο κοιτάζεις το χρόνο,
αφού νομίζεις πως κυλάει για εσένα μόνο.
Γι' αυτό σου ξαναλέω μη λυγίσεις μη φοβάσαι
βρες ένα όνειρο για να 'χεις σαν κοιμάσαι
και δεν πειράζει το στοιχείο σου αν σε σκιάζει
να 'χεις το νου σου στην αντάρα της στιγμής που θα σε κράζει
μπρος στο καθρέφτη η ψυχή σου να πέφτει
και το όνειρο σου το ίδιο να σε φωνάζει ψεύτη
καλή αρχή μιας και φοβάσαι τα φινάλε
κανόνες δικοί σου και τράπουλα δικιά σου βγάλε.
Μη σκιαχτείς, είμαστε φίλοι εδώ απόψε,
ανακάτεψε εσύ κι άμα γουστάρεις κόψε.
Κοιτά τα κιόλας κι από κάτω να δεις τι φύλλο έχεις,
αν τα μπέρδεψες κι αρχίσεις πάλι να τρέχεις
και μου δείξεις τη ψυχή σου πως δεν κραδαίνεις,
αφού όταν είσαι μπροστά στη φωτιά πάντα σωπαίνεις.
Παμε για δεύτερη παρτίδα ευκαιρία και ελπίδα,
αλλά ας αλλάξουμε παιχνίδι, αφού εκείνο ήταν παγίδα.
Ας βάλουμε λίγο σανίδι, λίγο αυλαία
κουστούμια και φώτα για να σου μοιάζουν όλα ωραία.
Και να σου πάλι η αφεντιά σου στο βήμα και είναι κρίμα
επαναστάτης να μην τα λεει όλα χύμα
με το κοινό από κάτω να γελάει ευχαριστημένο
να ακούει αυτά που θέλει από κομπάρσο πουλημένο
μασκαρά, φουκαρά, ποπολάρο, ξεχασμένο,
αναγεννημένο, με υποβολέα κρυμμένο
που 'χει μπερδέψει χαρτιά από σενάριο πειραγμένο,
μα δεν γαμιέται, άλλο ένα παιχνίδι στημένο.
Κι εγώ εκεί να σε θωρώ με κουστούμια χλυδάτα
που αν είχαν στόμα, θα τα λέγαν πιο σταράτα
και σαν παύση η αυλαία της παράστασης για φίλους
μ' ένα Δον Κιχώτη που κυνηγάει μύλους
με μια έκφραση στα μάτια σα να πεθαίνεις
για δεύτερη φορά σε είδα να σωπαίνεις.
Παμε στη τρίτη τη φαρμακερή, τη πιο μεγάλη
με φανφάρες να φτύνεις που 'χουν το μαύρο τους χαλί
εμπλουτισμένη με χαρά, ψευτομαγκιά και χαβαλέ
βγαλμένες από στόμα που έχει μάθει στα ατελιέ
να τρωει ό,τι αραδιάζουν και πετούν μπροστά του,
αφού μόνο έτσι του 'χουν πει πως θα είν' στα συγκαλά του
και εσύ για το καλό σου να το χεις πιστέψει,
αφού τη βρόμη με το στάχυ έχεις μπερδέψει
μ' ένα κοντυλοφόρο χρυσό και σκαλιστό,
χωρίς να ξέρεις πως τα τάματα δεν κάνουν το πιστό
κι οι γραφές στολισμένες κι ακριβοπληρωμένες
και μες την εκκλησία έχουνε θέσεις πιασμένες.
Γι' αυτό τις πήρα μια μέρα και τις διάβασα πιο πέρα,
αφού κι οι δαίμονες χρειάζονται φοβερά
κι όταν τις άνοιξα δεν είδα τίποτα γραμμένα,
αφού για μένα ό,τι κι αν γράφεις είναι σβησμένα
Κι αλήθεια, πες μου, τώρα ζεις ή πεθαίνεις
αφού για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια μου σωπαίνεις.

Είμαι και εγώ ένα παιδί σαν τα αλλά, θέλω να παίξω,
μα ποτέ μου δεν το θέλησα εκεί έξω να τρέξω.
Κρυφτό, κυνηγητό, μου φαντάζανε μπανάλ
Σ' ένα χωριό ήταν κι μαμά μου που δεν ήτανε νορμάλ
μα ο πατέρας που ήταν ηλεκτρονικός
σ' όλους έλεγε διαρκώς πόσο σπίρτο είναι ο μικρός
Δεν έπαιζα με μπάλες, playmobil και στρατιωτάκια,
χάζευα τους αριθμούς από τα κομπιουτερακιά
μες τις ώρες . Φτου! Ο μπαμπάς τον κανακάρη.
Δώρο χριστουγεννιάτικο το πρώτο μου atari.
Μόλις ψήλωσα λιγάκι χάρις στο σοκολατούχο,
λιώνανε στα χέρια μου τα pacman και τα ufo.
Στα hi-score έβλεπα πάντα τα αρχικά μου,
έσπαγα όλα τα ρεκόρ έτσι κι αλλιώς κι αυτά δικά μου.
Spectrum, Amstrad, Αmiga και PCια
κάθε χρόνια τα αντάλλαζα πριν βγουν στα μαγαζιά,
το joystick στο χέρι χειμώνα - καλοκαίρι
μια πιστά όλη η ζωή μου που όμως είχα καταφέρει
να τη βγάλω μέχρι εδώ μόνο μ' ένα κανονάκι
κι ένιωθα σα το μπαλάκι σ' ένα κόσμο φλιπεράκι.

Η πιο δύσκολη πιστά είναι εκείνη της ζωής,
γιατί δεύτερη, άμα χάσεις, ευκαιρία δεν θα βρεις.
Εδώ δεν έχει κανονάκια ούτε κι άπειρο χρόνο
γι' αυτό και θα τη βγάλω με τη τρελά μου μόνο.
Στη πιο δύσκολη πιστά οι πόντοι δεν μετράνε
δεν έχει πάντα δράση και τα κόλπα δεν περνάνε.
Πρόσεχε το game over μια φορά μόνο θα δεις
στη πιο δύσκολη τη πίστα της ζωής

Στη πιο δύσκολη τη πίστα της ζωής δεν ξέρεις τί θα δεις
και τι θα βρεις, όταν θα μπεις, δεν θα μπορείς
να βγεις. Έτσι κι εγώ με το καιρό
μεγάλωσα και γνώρισα τον κόσμο τον σκληρό.
Σ' όλη τη γειτονία οι παλιοκουτσομπόλες
μίλαγαν και με δείχναν οι καριόλες.
Η περίπτερου με πείραζε, μια κότα με σαμπό,
"το παιδάκι το τρελό νομίζω ότι έγινε ρομπότ".
Στην αυλή του σχολείου δεν με παίζανε οι άλλοι,
με φώναζαν «πιου πιου» ή τετράγωνο κεφάλι.
Στη πρώτη μου αγάπη που τη λέγανε Μαρία
είπα το "σ' αγαπώ" κι αυτή το είπε στη κύρια.
«κυρία δασκάλα, πέστε του βλάκα του μπλιμπλίκι,
συνεχεία μου κολλάει, με πιάνει φρίκη».
Στο λύκειο τα ίδια κι ας είχα τόσο μπόι
κάτω από το θρανίο ξετίναζα το game boy.
Τώρα θα παω στρατό κι ας χρωστάω της Μιχαλούς
μακάρι να με βάλουνε να ρίχνω στους κακούς
αν είναι να έρθει το game over ας έρθει ηρωικά,
αφού ζω εικονικά ας χαθώ πραγματικά.

Κάνανε λάθος και σε ρίξανε στη κούνια μαζί μου,
δεν κρατήθηκες κι άπλωσες χέρι στο φαΐ μου
σε βούτηξα απ' το σβέρκο και στο αφτί σου είπα "κοιμήσου"
ή απ' τη κούνια μου καλέ μου φίλε άντε γαμήσου
Πρώτη μέρα στο σχολείο κι ίδιο θρανίο
μ' ένα κοντό που είχε τεράστιο κρανίο
ένα παιδί που μου κλέβε τα πάντα από τη κασετίνα,
μα που έβγαλε δίπλα μου μονάχα ένα μήνα.
Α, ξέχασα, καλέ μου φίλε, άντε γαμήσου
τώρα που σε είδα ξαναθυμήσου…
Στη πρώτη γυμνάσιου ψαρωμένοι και οι δυο
στη προσευχή είχες ψηλώσει κι εγώ παιδί παχύ,
ζήλευα που είχες πάντα τσόντες μαζί σου
καλέ μου φίλε που καμάρωνες για το κορμί σου.
Άντε γαμήσου, έτσι όπως παει μοιάζει με το αφιερωμένο
σκατά τραγούδι, χαρτί καμένο,
όμως θα το τσουλήσω, θα παω παρακάτω
τότε που φόρεσα αλεξίπτωτο σε γάτο,
καλέ μου φίλε, για να σε εντυπωσιάσω
ή όπως εκείνη τη φορά που τα κλειδιά μου είπα να χάσω
και θυμήσου άντε γαμήσου
καλέ μου φίλε άντε γαμήσου.
Καλέ μου φίλε που πήγες πρώτος στα μπουρδέλα
με τρεις χιλιάδες έπνιξες πρώτος την κουνέλα,
σε είδα έφηβο με μια μουνίτσα ωραία,
με τρία τσουλούφια στον καθρέφτη του κουρέα,
σε είδα με βέσπα, παλιό τεμπέλη και κοπρίλε
και σου 'πα άντε γαμήσου πάλι καλέ μου φίλε
φίλε καλέ, λυκόφιλέ μου
ήρθα στο γάμο σου, στα κυριλέ μου.
Σου έφερα δώρο ακριβό, έτσι να σκάσεις
σου ψιθύρισα στο αυτί άντε γαμήσου να ησυχάσεις.
Καλέ μου φίλε, πολύ καλέ μου,
βρεφικέ, νηπιακέ, και παιδικέ μου
εφηβικέ, καρδιακέ, μοναδικέ μου
θα σου χρωστάω που μοιραστήκαμε παρέα τις χαρές μου
κι όχι τις λύπες - τι είπες - άντε γαμήσου
δεν πιστεύω να μου πες αϊ γαμήσου
όχι αϊ γαμήσου, άντε γαμήσου φίλε καλέ μου
που έτρεχες πίσω από τις πορδές μου.
Αρχίδια ρίμα, δικό σου κρίμα
κι επειδή ήσουν πάντα ένα βλήμα,
σου 'φερα απόψε ένα κουτί μ' όλα τα άντε και γαμήσου
κι αν έχεις πρόβλημα, συγνώμη, άντε γαμήσου.

Να το ρεφρέν, άργησε λίγο,
μα έτσι κάνω τη καρδιά μου όταν ανοίγω
και θυμάμαι τον πιο καλό μου φίλο
που μοιραστήκαμε μαζί δέκα νταλίκες ξύλο.
Να και το υπόλοιπο ρεφρέν και κάτι ακόμα
εμάς τους δυο θα μας χωρίσει μόνο το χώμα,
γιατί η φιλία μεγάλο πράγμα ήταν μαζί σου
καλέ μου φίλε... άντε γαμήσου.