Μπροστά στα μάτια μου τα όμορφα δραπετεύουν,
μα δε ζυγώνουν πια στην ησυχία μου.
Αγκαθερά τα χρόνια πια, δε με χαϊδεύουν,
η κοινή λογική δεν είναι η κατοικία μου.
Όσα αφήσαμε για αργότερα μάς τρέχουν από πίσω
κι όσοι για λίγο σκιάχτηκαν σε δρόμους μεγάλους
γυροφέρναν στα εύκολα, από που ν' αρχίσω;
όσο μετράς για σένα, μετράς και για τους άλλους.
Ξεστρατημένος στη χαρά ή αφημένος στη θλίψη
έζησα για να μάθω και δεν έμαθα να ζω.
Καμιά χαμένη ευκαιρία δεν θα μου λείψει,
Όποιον αγκάλιασε η τύχη τον άφησε χαζό.
Αδιαφορώ για κάποιους, μα ανησυχώ για τους καιρούς
μα δεν ξεχνάω τις προσβολές τις ασυγχώρητες
κι ότι όση αγάπη έχω πάρει την ξόδεψα σε πονηρούς,
στιγμές, ανομολόγητες.
Παρά τα λάθια μου και το αμοίραστο κρίμα
ακόμα δε νοιάζομαι για όσα φέρνει η ώρα.
Δε προστυχεύω τη ψυχή μου για το χρήμα.
Θα προγκίξω τα πάντα, πριν τη κατηφόρα.

Ποτέ μου δε νοιαζόμουνα
για όσα φέρνει η ώρα.
Γρήγορα σιχαινόμουνα
αυτούς που ‘φέρναν δώρα.
Τα όμορφα μοιραζόμουνα
σε τούτη εδώ τη χώρα.
Πάντα όμως φοβόμουνα
άλλη μια κατηφόρα.

Κι ενώ όλα διαβαίνουν και περνούν
ο κόσμος φορτωμένος με την κακοτυχιά του
γραπώνεται απ’ τις μνήμες που θολώνουν και γερνούν
κι έτσι χάνει κι ο καλός την πονοψυχιά του.
Από λεβάντα και θυμάρι, λάσπη κι αγκάθι
η ζωή δε βγαίνει έτσι αδερφέ, ούτε ζυγιάζει.
Η πλημμυρίδα δε προλαβαίνει να σου μάθει,
μια και καλή σε πνίγει κι ησυχάζει.
Και τα όνειρα σαν δάκρυα απ’ ορθάνοιχτο μάτι
κοιτάν να αποσωθούν, απ’ την ατέλειωτη τρέλα
σαν πέτρινο, έρημο και γέρικο κρεβάτι
σε μια κρυμμένη από τον ήλιο χαμοκέλα.
Τίποτα δε μας χαρίστηκε ποτέ αδελφέ μου
ούτε έκρυβε η σπάταλη ζωή για μας τα δώρα
γι’ αυτό φοβόμουν στις απότομες τις γυρισιές μου
μην ανταμώσω άλλη μια κατηφόρα.

Ποτέ μου δε νοιαζόμουνα
για όσα φέρνει η ώρα.
Γρήγορα σιχαινόμουνα
αυτούς που ‘φέρναν δώρα.
Τα όμορφα μοιραζόμουνα
σε τούτη εδώ τη χώρα.
Πάντα όμως φοβόμουνα
άλλη μια κατηφόρα.

Άλλη μια κατηφόρα…

Πάντα ήσυχα κοιμόμουνα
σαν πέρναγε η ώρα.
Στους δυνατούς πιανόμουνα
κοίτα πως ‘γίναν τώρα.
Τον κόσμο ονειρευόμουνα
χωρίς μια ανηφόρα.
Πάντα όμως φοβόμουνα
άλλη μια κατηφόρα.

Σα μετανιώσεις για όλα σου τα μουρμουρητά
ταπεινωμένος θα γυρνάς και γεμάτος από ζήλια
κι όταν προδώσεις τον εαυτό σου στα κλεφτά
ούτε λίγο φως για ‘σένα στα προσήλια.

Hip-hop has never been bad much
they tried to kill it when they used it for status
it's still alive despite the crisis within
politician or citizen the music is king.

Φυσικά αν λες αλήθεια σου χρεώνεται μαγκιά,
όμως το hip hop είναι άλλο πράγμα μοιάζει με γκρεμοσυκιά,
αν πουλάς μούρη κι απ’ τα κλαδιά του πιαστείς
στη χαρά πάνω σε μια στιγμή θα ξεχαστείς.
Μέτρα τα λόγια μου σαν του ασώπαστου παραλογή,
σα τη γυρευτή την τρέλα, την κακόραφτη πληγή,
σαν την οργή και τη φιλιωμένη μοναξιά της,
σαν την βιασύνη και την φτηνοδιαλεξιά της.
Έζεψα, αρχή του ’90, όλες μου τις θύμισες,
την καύλα πάντρεψα με σκέψεις μουσαφίρισσες.
Κακόγλωσσο μ’ άφησαν πρόταγμα δίχως γυρισιά
ν’ αποτελειώσω τα σκυφτά πάνω στη γονατισιά.
Και να ‘μαι – και να ‘μαι – 20 χρόνια μετά
στου hip hop το βόθρο, τίγκα τα σκατά,
κι εγώ παιδεύομαι το βάθεμα να κάνω ποιήματα
και μια δεύτερη εποχή βγάζω απ’ τα ρήγματα.
Ραπάρω ακόμα όπως έκανα πριν γεννηθείτε
κι αφού με κρυφακούγατε, ίσως θυμηθείτε
ότι σας έχω χρεωμένους, στο ίδιο καζάνι χωμένους
τους σοβαρούς, τους φωνακλάδες, τους ψαγμένους.
Γελάει το low bap με του hip hop την κασκαρίκα
κι ας έχουν τίμημα όσοι τ’ αλέρωτα βρήκανε προίκα.
Ξεκινάω σα φωτιά, δεύτερο αμόλημα,
ήδη καταδικασμένος σε λιθοβόλημα.
Και σου το ξαναλέω, ξέρω ότι δίκιο έχω
τη σανίδα που σας ‘δέρναν καταβρέχω.
Εγώ πάντα σας έφτυνα, γι’ αυτό δεν αγανάκτησα.
Απόψε τιμώ το low bap και τη μνήμη μου τη γιάτρισσα.

Όταν τελειώσουν η οργή και τα ξεφωνητά,
οι στιγμές θα σου κουνάνε τα μαντήλια.
Σα μεγαλώσεις παρ’ όλα αυτά, θα με κοιτάς
απ’ της ζωής κρυφά τη γρίλια.
Σα μετανιώσεις για όλα σου τα μουρμουρητά,
ταπεινωμένος θα γυρνάς και γεμάτος από ζήλια
κι όταν προδώσεις τον εαυτό σου στα κλεφτά
ούτε λίγο φως για ‘σένα στα προσήλια.

Hip-hop has never been bad much
they tried to kill it when they used it for status
it's still alive despite the crisis within
politician or citizen the music is king.

Brighter that the light of day
and higher than a tidal wave
I write like a lion because my pride's at stake
and rap needs a pillar to climb
my synonyms are filaments that light illiterate minds.
I've been waiting on this moment
with soldiers from the homeland
like minded and focussed
and owning our opponents
archaeologist I’m digging on my roots
worldwide conglomerate the product is the proof
and to be honest he the boss and I'm the student
1000 tracks and low bap is now a movement
Athens city ever live
Acropolis or not the metropolis ever reaching to the sky.
because the only way is up when you're broken
at the bottom the hip hop I love always spoke for the forgotten…
so i remember where I came from, where I’ve been
and each December I’m repenting all my sins
it's a game and they all play to win
but we're all a bunch of jokers
It's the music that's the King
I don't loose focus when they're calling for my bones
I walk water - when I'm trekking through the snow.

Σα μετανιώσεις για όλα σου τα μουρμουρητά,
ταπεινωμένος θα γυρνάς και γεμάτος από ζήλια
κι όταν προδώσεις τον εαυτό σου στα κλεφτά
ούτε λίγο φως για ‘σένα στα προσήλια.

Hip-hop has never been bad much
they tried to kill it when they used it for status
it's still alive despite the crisis within
politician or citizen the music is king.

Στάσου παράμερα, φτιάξου πατήθηκες,
απ’ όσα αρνήθηκες, σφυροκοπήθηκες.
Όρθιε βλακόλιθε, σακί με μπάζα,
σε ψυχοκέντησαν καλά με μυθομάζα.

Ανυποψίαστε, σταμάτα να μετράς τη ζωή με καράτια.
Κοίτα αν τολμάς απ’ ευθείας μες στου δράκου τα μάτια.

Άκου και μάθε από τη ζοφερή σιωπή του,

παιδί του να γινόσουν, ξεχωριστό παιδί του.

Να καταλάβαινες πως εδώ μας πετάξαν,

μας απολύμαναν πολιτικά και μας τάξαν

παραδεισένια ησυχία, κολασμένη αφθονία,

τραπέζια πλούσια, παιχνίδια, βιβλία, θρανία,

ζωή τολμήσαν και μας τάξαν οι δειλοί ζωή,

σα μια ατέλειωτη του ονειροχρόνου γιορτή.

Κι ούτε ρωτάς γιατί
ακυρωμένη συνείδηση, καμένο χαρτί.
Όσο κι αν το εύχεσαι, δε θα σε προσπεράσω,
στα μάτια σου ξανά τα ολόξενα θα συνταιριάσω.
Μη νοιαστείς και θυμηθείς τα κοντινά γεννήματά μας

Μη θαρρέψεις και πεις τα ονόματά μας.

Δε σου κακιώνω, σε μένα πιο πολύ θυμώνω

που τόσα χρόνια μυριάδες λέξεις μπροστά μας απλώνω
απ’ τα ‘σώψυχά μου μέσα μα κανείς δε γλυτώνει,

απ’ αυτούς που γεννηθήκαμε στη κόκκινη ζώνη.

Στέκομαι και κοιτάω αποκομμένος.

Το χρυσωπό όνειρο τους τελειώνει.

Φλέγομαι κι εσύ φοβισμένος
παρακαλάς να μη μείνουμε μόνοι.

Σε δέχομαι, μα εσύ κυρτωμένος,

τόσο λιγόλογος που δε βλέπω σκόνη,

παραμερίζεις και ξεχνάς ο καημένος

πως γεννηθήκαμε στην κόκκινη ζώνη

Πάντα στα δύσκολα ήμασταν μόνοι
μας θυμούνται μόνο όταν ζορίσουν οι καιροί
κάθε στίχος μου τελευταία μου θυμώνει
όταν τον κάνουνε μοτό και τσιτάτο οι αποσκεροί
σε ικετεύω μη τους δίνεις απ’ τα όμορφα ούτε στάλα
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν το εκτιμάει κανείς τους
αρνήσου βοήθεια από κάθε κουφάλα
όλοι στα δύσκολα κοιτάν το μαγαζί τους
τους αριστερούς τους έπιασε η κάψα τώρα
που φτάσανε οι καραφλοί δίπλα στο κώλο τους
μα τα φίδια που σέρνονται σ’ αυτή τη χώρα
γεννηθήκαν πιστεύω από τον κόρφο τους.
Μη ψαρώνεις αδερφέ με τις ανοιχτές αγκάλες
Κάποιους με τους φασίστες στην ίδια μοίρα τους έχω
Τις ίδιες για μας ονειρεύονται κρεμάλες
Απ’ της ντροπής την επανάσταση απέχω.

Πάντα στα δύσκολα ήμασταν μόνοι
Μόνοι θα το πάμε όσο βαστάμε
Το όνειρό μας εμάς δε τελειώνει
Σε κανένα πούστη απ’ αυτούς δε χρωστάμε.
Πάντα στα δύσκολα ήμασταν μόνοι,
μόνοι θα το πάμε και θα τραγουδάμε,
για όσους τυχαία βρέθηκαν στη κόκκινη ζώνη
αυτούς νοιαζόμαστε, σ' αυτούς χρωστάμε.

Λέω να τη χωθώ ασυμμάζευτος, απόψε το βράδυ
σε φωτισμένα παραθύρια που κρύβουν το πιο πολύ σκοτάδι·
στα αποκούμπια της μιζέριας, στις παραδομένες σκέψεις
και στ’ ακαθόριστα με βλέψεις·
στα ευκολομάσητα, στα κουρελοδουλέματα
γαμώντας την αλήθεια τους, γαμώντας και τα ψέματα,
εκδίκηση ζητώντας για τις φωνές τις τσακισμένες
για όλες αυτές τις ομορφιές τις στοιβαγμένες.
Κι ας μου χρεώσουν κι αλλά αλήτικα φερσίματα
οι αλαφροΐσκιωτοι με τα πικροπατήματα.
Θα μπω, λοιπόν, να ψαχουλέψω στα χωράφια τους,
θα ξεράσω στα αρχεία και στα ράφια τους,
μηνύματα θα αφήσω στους τοίχους με το αίμα μου
και για να μάθουν την αρχή θα δω το τέρμα μου.
θα τους ποτίσω δηλητήριο απ’ τη σοδειά τους
θα κόψω πρώτα το κεφάλι απ’ τη σκιά τους
χίλια κομμάτια θα κάνω τα λόγια τους τα πετρωμένα
και θ’ ανοίξω κάποια στόματα φραγμένα.
Βροχή από σύννεφα θα γίνω σκουριασμένα
για να χαρούν χιλιάδες μάτια αδερφωμένα.

Και πως θα γίνουν όλα αυτά ρωτάς και σκιάζεσαι
κι αν δεν γλιτώσεις, μου λες - τάχα νοιάζεσαι.
Μη σκας - απλά τραβήξου απ’ τη πηγή.
Εκεί ακόμα ξεδιψάνε οι σκυλογιοί.

Ό,τι έχω μέσα μου, δεν είναι μίσος για τις κουφάλες
είναι το δίκιο μου το ηλιόχαρο που δε κουρνιάζει σε αγκάλες.
Είναι η μαγεία που ανταμώνω στην αμιλησιά μου
και με σέρνει πιο κοντά στα συγκαλά μου.
Έτσι μπορώ και με θυμάμαι και όλα τα ζυγιάζω
και νιώθω έτοιμος, όταν κι εμένα τρομάζω.
Πίσω στο θέμα μας έχουνε μείνει λίγοι στίχοι
και δε γουστάρω να τα αφήνω όλα στην τύχη.
Θα με οδηγήσουν, λοιπόν, σπεκουλαδόροι κι άνοιαστοι δούλοι
εκεί που χώνεται η ξεφτίλα ως το μεδούλι.
Κι ας βρεθώ μια δρασκελιά απ’ το τίποτα θ’ αντέξω·
χειρότερα απ’ τα χθες δε γίνεται να μπλέξω.
Νους ξεθολωμένος σε πόρτες φραγμένες,
μουλαρίσιο πείσμα αντίκρυ σε ντροπές γαντζωμένες
φτάνει μια φτυσιά μπαρούτι σ’ όλα τα δειλοστραμμένα
και ξεμυτίζουν - τα καταχωνιασμένα.

Και πως θα γίνουν όλα αυτά - ρωτάς και σκιάζεσαι
κι αν δεν γλιτώσεις, μου λες - τάχα νοιάζεσαι.
Μη σκας - απλά τραβήξου απ’ τη πηγή,
εκεί ακόμα ξεδιψάνε οι σκυλογιοί.
Γεμίσαμε φιλάνθρωπους τώρα στη φτώχεια και στην πείνα,
ουρές μεγάλες στα συσσίτια στην Αθήνα.
Ξαμολημένα τα σκυλιά του έθνους εξαγοράζουν,
ντύνουν, ταΐζουν και συνάμα τρομάζουν.
Η αλληλεγγύη έπιασε γκόμενο το φόβο τους
- είδες; - μοιράζουν τις πατάτες μαζί με τις πατρίδες.
Κι εσύ, απελπισμένε, μασάς στο ύστερο του τρόμου,
τους χαρίζεις το βασίλειο του δρόμου.
Λαός λερός και στα βάσανα ακόμα πιο λερός,
πόσο θα ‘θελα να μην ήσουν μισερός.
Να προτιμάς καρφωμένο πισώπλατα μαχαίρι
παρά ένα πιάτο φαγητό από ενός φασίστα το χέρι.
Κλέψε από τους κλέφτες, είναι πιο τίμιο, αδερφέ μου,
ξέρνα το μίσος που σε μπολιάσαν, καημέ μου.
Ξενιστές είναι χωμένοι στο πλήθος
σ’ ονειρεύονται με κίτρινο αστέρι αριστερά στο στήθος.
Το τελευταίο τους χαρτί είναι η πείνα κι οι ναζί
για να σε πείσουν στην ανάγκη να διαλέξεις μαγαζί.
Όλα τα καθάρματα το στήσανε μαζί, μα αργεί
ακόμα η ώρα για να χαρούν οι σκυλογιοί.

Και πως θα γίνουν όλα αυτά - ρωτάς και σκιάζεσαι
κι αν δεν γλιτώσεις, μου λες, τάχα μου νοιάζεσαι.
Μη σκας - απλά τραβήξου απ’ τη πηγή,
εκεί ακόμα ξεδιψάνε οι σκυλογιοί.

ACTIVE MEMBER - "Μείνε εκεί" (11 χρόνια μετά)
Παραγωγή, στίχους και παρουσίαση: B.D.Foxmoor
κιθάρες, μπάσο: Jamoan
studio: Πέρασμα
ηχοληψία: B.D.Foxmoor

Τι κανείς, ρε όλα σε θέλουν κοντά τους
κι εσύ τρως απ' το περίσσεμά τους.
Κυνηγάς το σκοτάδι σε απάτητες στοές
και σε αδύναμες φωτιές τραβάς και καις στιγμές.
Πήρες ξοπίσω της σιωπής τη λιτανεία και πας,
δειλιάζεις να ζεις και ν' αγαπάς.
Λιγοστεύεις τα πανέμορφα και τα μεγάλα,
κάνεις κουμάντο και διατάζεις με λάθος σινιάλα.
Στραβά αρμενίζεις σε στραβό γιαλό,
ρίχνεις άγκυρα εκεί, μα έχεις φουρτούνα στο μυαλό,
ακολουθάς αερικό κυνηγημένο, φοβισμένο,
ακούς τη μοίρα σου που σ' έχει μοσχαναθρεμμένο,
αυτή που σε βυζαίνει ακόμα και σ' αλλάζει τις πάνες
και σε κρατάει στις σφιχτές της δαγκάνες,
σε ντύνει ήλιο και σε βάζει σε καινούρια τροχιά,
σε χτενίζει και σε πλένει με φαρμάκι από οχιά,
σε λιγοστεύει μέσα σ' όλα τα λίγα.
Πετάς παντού τ' αγγίζεις όλα όπως κάνει μια μύγα,
μα το δικό σου φοβάται, δε στο δείχνει,
μόνο όσοι ξέρουν περπατάνε σε κρυμμένα ίχνη,
μα λιγοστεύουν κι αυτοί - εκεί η ζωή δεν ανασαίνει,
αλλά γεννάει κι ό,τι γερνάει το πεθαίνει.
Γι' αυτό όσα φεύγουν, μου λείπουν πιο λίγο
κι αν λιγόστεψα σειρά μου να φύγω.
Θα 'θελα να 'χα κουράγιο να δω αυτούς που γεννιούνται,
να κλάψω δίπλα σ' αυτούς που ξεχνιούνται,
να πάω στα μέρη αυτά που δε πήγα.
εκτός κι αν μέσα μου είναι όλα πιο λίγα.
Λιγοστεύουν στη ζωή όλα
πουλάει τα πάντα για τ’ αύριο το τώρα.
Λιγοστεύουν στο όνειρο όλα
και στη ψυχή μας το μπάλωμα φαίνεται.
Λιγοστεύουν στην αγάπη όλα,
γίναμε φυτά σαρκοβόρα,
λιγοστεύουν στο θάνατο όλα,
μείνε εκεί, αδερφέ μου αγέννητε.
Μείνε εκεί - εδώ ζει το λιγόψυχο,
δε μυρίζει τώρα πια ούτε τ' απόβροχο,
τα νιάτα ξεπουλάνε τη φρεσκάδα στοιβαγμένα,
γεννιούνται με κακό χρεωμένα.
Άκου με μένα, νιώθω ένα όμορφο ρίγος,
σ' ένα άσχημο κουφάρι ζω και δείχνω λίγος.
Δεν είμαι το άτρωτο ούτε έξυπνος περνιέμαι,
μα έχω κάτι περίσσιο να καυχιέμαι.
Κι ας μοιάζει στάλα σε πελώρια γυάλα,
και πλατύσκαλο σ' ατέλειωτη σκάλα,
απλά όλα τ' άλλα ‘χάσαν το νόημα την ομορφιά τους,
χαίρομαι χρόνε που δε μ' έστησες κοντά τους.
Απλά η σκιά τους που και που με τυλίγει,
τίποτα μεγάλο δε με πνίγει.
Χρόνια τώρα ψυχή και γλώσσα ακονίζω
και το λίγο μονάχος μου τ' ορίζω.
Λιγοστεύουν στη ζωή όλα
πουλάει τα πάντα για τ’ αύριο το τώρα.
Λιγοστεύουν στο όνειρο όλα
και στη ψυχή μας το μπάλωμα φαίνεται.
Λιγοστεύουν στην αγάπη όλα,
γίναμε φυτά σαρκοβόρα,
λιγοστεύουν στο θάνατο όλα,
μείνε εκεί, αδερφέ μου αγέννητε.
Γέννημα του χειμώνα βγαλμένο από τα βάθια μου,
σε σκορπάει η φωνή μου, δε σ’ αντέχουνε τα μάτια μου.
Στα κλειστά μπουμπούκια γίνε απόψε κάλεσμα
παραβατικό σαν την πρώτη φλόγα πίσω από το χάλασμα.
Μέχρι χθες μου έλειπε το κουράγιο, δε μιλούσα,
τους πόνους μου ήσυχα στον ύπνο οδηγούσα,
τώρα σ’ αφήνω το τελευταίο όνειρό μου μπερδεμένο
κι έναν μπούσουλα που είχα καταχωνιασμένο,
ξεστρατισμένο, από το μίσος αποστεγνωμένο,
σαν τον τρόπο τον θαυμαστό τον ξεχασμένο,
τυλιγμένος από φθόνο, χορτάτος από χρόνο,
ευτυχισμένος απ’ αυτά που σκαρώνω.
Μια αμοίραστη ευχή μου αφήνω σε φόντο ζοφερό
και τη δένω πάνω στον καιρό,
μιας και στη ψυχή μας το μπάλωμα φαίνεται,
μείνε εκεί, αδερφέ μου, αγέννητε.

Καλά κρασιά, μόνοι και καλοί μου γειτόνοι.
Το κακό ζυμώνεται, παλιώνει
στου μυαλού μας το ξέχειλο μικρό βαρέλι
ρίξαν μαγιά δαιμόνια κι αγγέλοι.
Eίχανε τρύγο και μαζεύαν με γέλια
σάπια τσαμπιά από της μνήμης τ' αμπέλια
από γνωστή κόκκινη παλιά ποικιλία
που έχει στραγγίξει του μίσους η αιώνια αντλία.
Εδώ στα μέρη αυτά πολλών ήπιαμε λάθη,
από σκάρτα βαρέλια στυφό κατακάθι,
με το ζόρι βαρύ και γρήγορο μεθύσι
που έχουμε όλοι γλεντήσει και έχουμε όλοι πενθήσει.
Κάθε τσαμπί που κρεμότανε κοντά στο χώμα
από τσιμπήματα φιδιών άλλαζε χρώμα
και πότιζε φαρμάκι ως της ρίζας την άκρη,
κάθε ρόγα από τσαμπί πικρό γινότανε δάκρυ
για να θυμίζει πως κάτω απ' το λιοπύρι
στης ιστορίας το μεγάλο βρώμικο πατητήρι
αν δεν πατήσεις με τα πόδια σου καλά,
άδικος κόπος, τα κρασιά θα βγουν θολά.
Γι' αυτό καλοί μου και μόνοι γειτόνοι,
όποιος το στόμα βουλώνει, μάλλον ποτέ δε γλιτώνει,
βρίσκει το φίδι τη σκιά του για δροσιά
κι εκεί γεννάει - καλά κρασιά…
Γεννάει το φίδι αυγά ακόμα.
Γελάει που σε βρήκε λιώμα
κι έχει τη σκιά σου για δροσιά.
Γυρνάει, ξεθάβει το αίμα από το χώμα,
σου ράβει το μουδιασμένο στόμα
κι αν κλείσεις και τ' αυτιά, καλά κρασιά.
Πάνω, λοιπόν, στην ατέλειωτη έκστασή σου,
σε πιάνει, γείτονα, η αρχέγονη έπαρσή σου.
Σκάβεις το χώμα να βγάλεις λίγο αίμα,
μα το ήπιε η γη και σου 'φτυσε το ψέμα.
Ζήσε μ' αυτό, γείτονα μου, φωνακλά,
κι αφού δειλιάζεις, χειρίσου το αν μπορείς καλά.
Μείνε μόνος σου στης λήθης σου το δώμα,
στάξε φαρμάκι πάνω στο μουδιασμένο σου στόμα,
κλέβε τσαμπιά από του χρόνου το κοφίνι -
το φίδι κλείνει τα μάτια για σένα και σ' αφήνει
να κλαδεύεις τη ζωή σου με μανία
και να υπάρχεις μες στη δικιά σου τυραννία.
Υποχρέωση βγάλε για τα καμώματά του,
κάτσε και κλώσησε τ' αυγά του,
δώσε τιμή, δώσε κι αξία,
γίνε θεός μ' απόλυτη ανυπαρξία.
Άντε, 'γεια μας, γείτονα παλικαρά μας,
παλιά ντρεπόσουν και δεν έτρεμες μπροστά μας.
τώρα το φίδι σου ‘κλεψε τη ζεστασιά
- τέλος κακό, καλά κρασιά.

Μες την ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό
κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει.
Μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
που πάει ντουγρού στην κατηφόρα την μεγάλη.

he was told he would make it, papou don't see the end
they told him to take a ticket
say a goodbye to friends
he kissed his mama sweetness
before he left for egypt
his mamma my papa's papa's papa's mama
it's deep shit…

so deep I hardly speak it.
a little fear in pockets, a little silver locket
a lot of tears up in them sockets

those diamonds from the eye
aligning stars upon the night
and frightened by the lonely light
that's shining through the smoked horizon

Alexandria was only just the first stop
from Egypt came a month at sea sent like mail to a postbox
like a letter with no envelope just enveloped by the rain
the tears of ink drain
replaced the canvas on the frame.

they landed on the island
no welcome note or hug
the sky as grey as Melbourne
the earth as red as blood

metanastes on the ocean
bags packed for the night
a night turned into life
I return to make it right.

I throw my luck upon the ground so that she can feel the earth
I give her thorns to wear -it hurts, so we remember birth
I wrap her body up in flames - just to drop her in the sea
luck and me
we argue over memories.

They walked from village morning
for days to get to boat
they left from olive trees,
in puffs of shisha smoke

the place from which they came
dangerous because of snakes
until they brought the deer
and they became the symbol of the state.

Italians colonised,
and the Turks they'd been there too
crusaders build cities on cities of the ancient few..

and so when my people would left
never to return
they sing them songs of magnets
that pull them on the search…

and so my greatest great
'lucky country' cutting trees
man to man
like he was slicing nationalities.

in a country of animals he had never seen
the snakes found him and pulled my Bapou to his knees…

Θα της τυλίξω με φλόγες όλο το κορμί,
για να ’μαι μόνος ξανά στην κακιά την στιγμή.

Θα την πετάξω στο χώμα να νοιώσει την γη,
θα της φορέσω αγκάθια πάνω στην πληγή,
θα της τυλίξω με φλόγες όλο το κορμί,
για να ’μαι μόνος ξανά στην κακιά την στιγμή.

Του πηγαδιού μου ο τενεκές,
στα χέρια μου έσπασε προχτές
και το σκοινί
μου βάζει ιδέες.

Και σε μια γλάστρα ο μενεξές,
μυροβολάει κι αυτός φωτιές,
άσπρο πανί
για τις φοβέρες.

Ένα βαλσάκι του Αττίκ,
μια μινιατούρα από τικ,
της μνήμης μου οι σπαραγμοί
νυχτοπαλεύουν.

Σ’ ένα τραπέζι από οξιά
με μια παλιά μου αλλαξιά
γίνονται πάλι πειρασμοί
και με γυρεύουν.

Κι είναι κι αυτή η καλοκαιριά,
να ’χα καβάτζα ένα βοριά,
τώρα που έχω αθυμιά
να την κεράσω.

Σαράντα πέντε τα κεριά,
άντε και σε καλή μεριά,
οι πόνοι όλοι παραστιά,
πως να γεράσω;

Θα ‘θελα απόψε με το ζόρι,
Μαστρο-Σωτήρη και κυρ-Γρηγόρη,
αυτή η αυλή
να μας χωρέσει.

Και να πειράζω την κυρά Ρίτα,
στην πιο μεγάλη μου τη νύχτα,
όπως γουστάρω
κι ό,τι μ’ αρέσει.

Τι θέλεις κι ονειρεύεσαι;
Σε τρώει να παιδεύεσαι,
φύσα μαλάκα
τα κεριά.

Όταν χαιρόμουν έβριζα,
πάντα έτσι την έβγαζα,
βάλσαμο
και δαιμοναριά.