Συγχώρα με καμιά φορά αν τον έλεγχο χάνω
με τα τραγούδια μου φίλους δεν κάνω
τα χαμένα μου αδέρφια ψάχνω μόνος και βρίσκω
και για πάρτη τους φτιάχνω ολάκερο δίσκο.
Ένας φυγόσκοσμος είμαι και τρελός μοναξιώτης
και στους καιρούς τους βωβούς συνωμότης
με θολά τα μάτια και γεμάτος αυτιά
και λίγο απ’ του πρόσφυγα παππού την σερπετιά
Σκαρώνω το αύριο για μένα με τον τρόπο μου
κι αν μ’ αρέσαν τα «ναι» θα σκεφτόμουν τον κόπο μου
κλιπάκια θα σου ‘χα φτιάξει και hitακια
θα σου ‘χα ρίξει λίγη στάχτη στα ματάκια
Μα δε με νοιάζει η εικόνα μου, ζω το χειμώνα μου
κλέβω στιγμές και ταϊζω τα χρόνια μου
μ’ αλλόκοτο ήθος παράταιρα απ’ το πλήθος
κι έχω ένα μόνιμο πλάκωμα στο στήθος
μα το γουστάρω δικιά μου η ζωή επέτρεψέ μου
περίφοβος δεν ήμουν ποτέ μου
ούτε σκαστός μα και δίχως περιθώρια
μόλις κόπηκε ο λώρος έφαγα ισόβια.

Τ’ αύριο σκαρώνω με τον τρόπο μου
και συγχώρα με αν μισώ ότι αγαπάς
έχω έναν ήλιο τάμα στον ώμο μου
και σαν ευχή είναι καλό να γερνάς.
Τ’ αύριο κάποιοι θάβουν στον τόπο μου
μη μου ζητάς να σε κάνω να γελάς
δεν γιατρεύεις με λόγια τον πόνο μου
σα κατάρα όταν άδικα γυρνάς.

Επέτρεψέ μου να μισώ και σου επιτρέπω ν’ αγαπάς
μα στο κατώι της ψυχής μου έτσι μην πάς.
Στέκουν ουρές οι εχθροί μου εκεί ανίσχυροι
εξασκημένη χρόνια βουβή ομήγυρη
Εντεταλμένοι αφού η ξεφτίλα επιμένει
τους μισόγεμους ν’ αδειάζει και να ξεμωραίνει
κι όποιος κλέβει το χτένι δεν βγάζει γένι
της αλήθειας το μανόγαλα πικροβυζαίνει.
Επιτρεψέ μου λοιπόν να τους σέρνω όσα θέλω
με τον ήλιο μου μονάχα ν’ ανατέλω
το ασημένιο και το μαύρο τους χρώμα
το μονοπάτι μου είναι απ’ την καρδιά στο στόμα.
Λοιπόν αταίριαστη μ’ αυτούς η ευγένεια
Ούτε μακρινή δεν έχω συγγένεια
Ξεχώρισέ τα κι εσύ κι άστο τσουβάλιασμα
κάπου τα όμορφα ζητάνε αγκάλιασμα
Κι αν τα όμορφα για σένα είναι όλα όσα βρίζω
τραβήξου πιο κει γιατί καιρό θα σε πρήζω
ο καθένας αλλιώς τσιμπάει τα ζάρια του
Ποιος στραβός δε θέλει τα μάτια του.
Μ’ αν σκιάζεσαι που στήσανε δίκη στο μυαλό σου
πες τους πως τρύπωσα τυχαία στ’ όνειρό σου
δε μοιάζεις/ έτσι κι αλλιώς για συνένοχος
άλλοθι δεν έχω – άρα είμαι ένοχος.

Ο ήρωάς μας έχει τίτλους ευγενείας,
γόνος πλούσιας, γνωστής οικογενείας.
Ιδιωτικά σχολεία, επαύλεις και νταντάδες,
τίγκα οι γραβάτες και κολλαριστούς γιακάδες.
Σπουδές στο εξωτερικό και λίγο ντόλτσε βίτα,
λίγο κόκα, παρτάκια και καμιά γνωστή λολίτα,
σπορ αυτοκίνητα, χέρια δυσκίνητα
και μ’ ελάχιστα προσαρμογής προβλήματα.
Απλά καλός γαμπρός που θα ‘λεγε κι η θεια μου
κι όχι ευτυχώς σα τα χάλια τα δικά μου.
Τώρα που κολλάει και σας λέω για την πάρτη του
κι έχει ο καϋμένος τόσα στην πλάτη του.
Κάτσε και θα δεις τη συνέχεια – υπομονή!
Να κοιτάς τι βγάζει μόνο από κάτω το χωνί...
Αυτός, που λες, ο απαλοβουτυροαναθρεμμένος
για μεγάλα μόνο πράγματα ήταν γεννημένος.
Ξεκίνησε δίπλα στο πολιτικό του τζάκι
και με την εξουσία έγινε πρεζάκι.
Γαλουχήθηκε από κάθε φιλόδοξο επιτήδειο,
μέχρι που απλώθηκε σαν κωλοβακτηρίδιο.
Σου φέρνει στο μυαλό πολλές περιπτώσεις,
την πιο βαριά απ’ τα σκατά διάλεξε να σηκώσεις
και νά σου ο βουλευτής σου ή ο πρωθυπουργός σου,
ο τραπεζίτης σου ή και τ’ αφεντικό σου.

Απλά ειν’ τα πράγματα και δύσκολα τα θαύματα
ή την ακούς και σε βρίσκουν τα γεράματα
ή το γιουσουφάκι γίνεσαι του αφέντη σου
για δέκα βρώμικα τάλαρα στην τσέπη σου.
Απλά ειν’ τα πράγματα, μεγάλα όμως τα κρίματα,
αν περιμένεις του καιρού τα γυρίσματα
θα σου θυμίζει ο απόηχος της κλάκας
δεν είσαι ήρωας, είσ’ ο μκρός μαλάκας.

Συνεχίζω και με το δίκιο σου θ’ αναρωτιέσαι
- πολύ για έξυπνος χοντρούλη μου περνιέσαι.
Ή στην καλύτερη, αν μ’ αγαπάς θα μου μιλήσεις
- γι’ αυτούς τραγούδι σου ξανά μη χαραμίσεις.
Μα δεν το κάνω γι’ αυτούς έχω άλλο κόλλημα.
Δυστυχώς εσύ είσαι το μεγάλο μου πρόβλημα.
Εσύ τ’ ανέχεσαι, μικρέ τίμιε πωλήτη,
το δικό σου υποθήκη μπήκε σπίτι
και σίγουρα δε σε γλυτώνουν τ’ αϊ σιχτήρια,
αυτοί πήραν ντοκτορά σα βαμπίρια.
Αυτοί αγοράζουν την ομάδα σου και τη δουλειά σου,
φτιάχνουν κανάλια και αγοράζουν τα όργανά σου,
αυτοί παίρνουν την ψήφο σου μαζί με τα όνειρά σου,
αυτοί είναι που δε βγαίνουν απ’ τον κουμπαρά σου,
αυτοί είναι χορήγοί σου σ’ έχουνε στο άντε γδύσου,
αυτοί από το γλείψιμο σε παν στο αϊ γαμήσου.
Απλά ειν’ τα πράγματα και δύσκολα τα θαύματα
ή την ακούς και σε βρίσκουν τα γεράματα
ή το γιουσουφάκι γίνεσαι του αφέντη σου
για δέκα βρώμικα τάλαρα στην τσέπη σου.
Είδες με τον ήρωα την κάνεις γυριστή,
θα τον βγάλω, μου φαίνεται, από πρωταγωνιστή.
Άκου συμφωνεί μαζί μου κι ο απόηχος της κλάκας∙
είσαι ο νέος ήρωας, ο μικρός μαλάκας.