Όταν ο χρόνος μοιάζει σαν άδεια κολυμπήθρα

το λογάδι σου γίνεται σκλήθρα.

Και φόβος μακρόσκιος κακοταιριάρης,

μήπως και γίνεις δουλευτής θεληματάρης.

Μ' αν απ' τα γεννοφάσκια σου και τη θαμπή σου φτιάξη

σέρνεις τα λάθια των καιρών, άντε ν' αλλάξει.

Σκέτη σκοτούρα και λάθρο το σπούδαγμα,

σκάρτο το ζύμωμα – λειψό το φούρνισμα.

Κι αν σου 'τανε μοιρόγραφτο να ζεις με συγχαρίκια

άντε περπάτα μόνος σου χωρίς τα δεκανίκια.

Την ήπια την πικράδα αυτή στην πρώτη απραγιά μου

και σύρανε τ' αμάθευτα να γίνουνε δικά μου.

Κι ήθελα κάθε ανήμπορο να κάνω μπορετό

μα όπως στο κρυφούπνι μου σα το χασμουρητό

με παίρνανε χαμπάρι οι κλαψομοίρηδες,

οι ατσαλάκωτοι, βουβοί και νοικοκύρηδες.

Κι η άσβεστη δίψα μου έμοιζε χασομέρι

και σαν οι αχυρόμυαλοι να μου δεναν το χέρι.

Μ' αν είναι μες στο κράμα σου και το ποθεί η ψυχή σου,

λεύτερο θα 'χεις ουρανό και χόρτασμα τη γη σου.

Έτσι σ' αυτό το παιδεμό, φιλόμαχος αν είσαι,

μείνε αφανέρωτος - μα την οργή σου φτύσε.

Πάρε κουράγιο να χαθείς στου ονείρου σου τα βάθια

από της φτιάξης μας να βρεις τα πιο ωραία λάθια.

Από τη φτιάξη μας ως τη χάση

μια περασιά είμαστε όλοι, τάμα στη μοίρα.

Ξεφυσάμε στο σκολιανό μας γιορτάσι

που άλλη μια μέρα δεν πάθαμε φύρα.

Αν όμως στέκονται κομποδεμένα τα λάθια μας

πίσω απ' τη γλώσσα και στο πετσί μας,

κάλλιο σαράκι να χωθεί στα κατακάθια μας

ν' ανοίξει τρύπα να χυθούν απάνω στο ραμφί μας

σα φλόγες, σα κύματα και σα λερά λεπίδια

σαν όνειρα βαθιά στα πρωτούπνια,

συρμένα από τη ρίζα μας ως την κορφή σα φίδια

να μας τυραννάνε – ας όψονται – μ' αγρύπνια.

Κι όσο θα γυροφέρνουνε στης κούτρας το σμιλάρι,

θ' ανηφορίζουνε τραδούδια προς τ' αστέρια

και σκάτζα κάνουνε με τα σωστά στο αρμάρι

της φτιάξης τα λάθια τα έρμα και τα ταίρια.

Στου μπάρμπα Γιάννη τη βεράντα μυρίζει γιασεμί

φέρμα κουβέντα στριφτάρι κι αβέρτα οι στοχασμοί.

Των ματιών το βούρκωμα θυμάμαι και τα γέλια,

τις μνήμες για σπουδαίους και για κενά βαρέλια.

Την βύθισή του στα μαύρα περασμένα

(τα για όλους ξεχασμένα) την 'εκανε για μένα

στα χαρτογραφημένα απ' τους αποθηριωμένους

με πήγε από μέρη λεύτερα τόπους ξεσφραγισμένους.

Πάμε Ακροναυπλία γι’ αρχή μ’ αψηφισιά

για κάποιους μοναξιώτες μ’ ένα φεγγίτη μοιρασιά.

Θυμάμαι από τη Θήβα έναν λεβέντη γιατρό

η «ΟΠΛΑ» του ‘χε τάξει να τον βρούνε μισερό.

Τον βρήκαν κρεμασμένο θα ‘βγαινε σε έναν μήνα

και κλέψαν το τεφτέρι του που θα δινε στον Στίνα.

Να σε πάω Ικαρία, Μακρόνησο ή Γιάρο

για τη σιωπή μου εκεί κάποιοι με λέγαν «Χάρο».

Δεν ήμουν στα κοπαδιαστά, στους κωλοπετσωμένους

ήμουνα ήδη στους νεκρούς τους κατασταλαγμένους.

Ξέρεις, απ’ τα κοπάδια κάποιους τους είδα υπουργούς,

κυβερνήτες πατεράδες και γυιούς.

Μα φτου στο διόλο, σκατά στο στόμα μου

στην ψυχή ο παραδαρμός κι όχι στο σώμα μου.

Εμάς, του «τίποτα» μας σκοτώναν με το γάντι

ή ύστερα απ’ το πετσόκομα μας δίναν πασαβάντι

και την στάμπα τους σε κάθε τρισκατάρατο,

γιατί η ιστορία στον τόπο αυτό είναι κατουροκάνατο

και αυτή που λες εσύ, μικρή κοσμογωνιά,

μια χαμηλοβλεπούσα είναι στην απολησμονιά.

Θα σου πω στα γρήγορα (πράγμα δυσκολοκάμωτο)

για κάθε προτάτο πλανερό και ατσαλάκωτο.

Το ΕΑΜ, τη Βάρκιζα, τα μαζεμένα «Yes»,

το κόμμα και την αποχή από τις εκλογές.

Τον Παπάγο, τον Πλαστήρα και τον βασιλιά,

τους αποστάτες και της Χούντας τη ληστοφωλιά,

το ΠΑΚ, την αντίσταση απ’ το παράνομο κόμμα

- οι εκλεκτοί στα Παρίσια κι οι άτυχοι στο χώμα.

Για το νόμιμο κόμμα, το δώρο του εθνάρχη,

την αλλαγή, το καθεστώς του όπως λάχει,

τους κοσκωτάδες και το ροζέ ’89

σερί πάει η γεννοβολιά μέχρι τούτη τη γενιά.

Θα ‘θελα να με ρώταγες ποιος σκότωσε τον Άρη,

ποιος έδωσε τον Ράπτη και τον Καστοριάδη,

ποιος τον Λαμπράκη σκότωσε και ποιος τον Παναγούλη,

ποιος κρυβόταν πίσω από το μάυρο κουκούλι.

Τίνος Ρέμβη ήτανε η χουντομορταρία

και ποιοι οι ανθρωποφύλακες στα κελιά τα κρύα.

Ποιοι λοιδωρούσαν τα παιδιά στο Χημείο

και ποιοι της λευτεριάς δεν περάσαν το πορθμείο.

Ρώτα με λεβέντη μου, μέρες να σου λέω,

γι’ άλλα θα βλέπεις να γελώ και γι’ άλλα ίσως να κλαίω.

Κοντεύω τα εκατό – μεγάλη σερμαγιά

μα έξω απ’ το μνημούρι μου η απολησμονιά.