ΜΑΥΡΟ ΧΑΜΠΕΡΙ
Μαύρο χαμπέρι,γνώριμα μέρη στο μεθοκόπι,τάχα μου ανθρώποι
μαύρο χαμπέρι,δεν έχω ταίρι,τσάμπα οι κόποι,άφωνοι τόποι
μαύρο χαμπέρι,στήνω καρτέρι,ήλιος αλήτης,χιλιόχρονίτης
μαύρο χαμπέρι,φώτια μαχαίρι κι εγώ κερί της αποσπερίτης....
Να σου κι ο φόβος,παλι με γύρεψε
λάθος με ερμήνεψε,με καλόσύνεψε
με ειρωνεύτηκε και έσπασε το καλούπι μου
μα έλα που οι φταίχτες γνωρίζουν το σουλούπι μου.
Σα φυγάδες ξαρματώσανε κι οι ποιητάδες
ψάχνω δυό-τρείς στοιχοπλέχτες αρνητάδες
απο τα νοήματα πάνω να τρίψουν την σκουριά
μα τούτη η σωροκάδα σηκώνει μαστορια.
Μαύρο χαμπέρι σας φέρνω καλοθέλητάδες
ξεκρεμάστηκα απόψε απο τους χαλκάδες
και ροβολάω δίπλα στα παλιά μου χνάρια
τώρα ξέρω τι γυρεύω στα παζάρια.
Μερεμετίζω όνειρα σαρακοφάγωμενα
να κρύψω θέλω τα όμορφα έστω ζεματισμένα
χωρίς μαγαρισιές από τους λυμασμένους
και μονοκοπανιές απο τους αλαφιασμένους.
Καργαρισμένος από στιγμές και μισεμούς
χωρίς τσανακογλύφτες και δειλούς τριγυρινούς
στέλνω πεσκέσι στην ντροπή τα φιδοτόμαρα
κι όλο το χτίκιασμα ντανιάζω απόμερα....
Μαύρο χαμπέρι,γνώριμα μέρη στο μεθοκόπι,τάχα μου ανθρώποι
μαύρο χαμπέρι,δεν έχω ταίρι,τσάμπα οι κόποι,άφωνοι τόποι
μάυρο χαμπέρι,στήνω καρτέρι,ήλιος αλήτης,χιλιόχρονίτης
μαύρο χαμπέρι,φώτια μαχαίρι κι εγώ κερί της αποσπερίτης....
Με το συμπάθειο πρέπει το τραγούδι να τελειώσω
τα καλαιστικά μου ζητάνε να πληρώσω
αλλιώς να φτιάξω,στην ανασφάλεια πληρεξούσιο
να παίρνει,τον άρτον ημών τον επιούσιο.
Μην γελάς,όλοι ζητάνε εγγυήσεις
που να σε αφήσουν οι αμμόλοφοι να ανθίσεις
συγκερινοί με το βλέμμα στα ρυχώτερα
μουσαφιραίοι στην ζώη και μην χειρότερα.
Δαιμονοπαρμένοι,καλά ταμπουρωμένοι
απαλαγμένοι κι ερωτοκαπαρωμένοι
με όψη ευτυχισμένου κι όριμη η κούτρα τους
καλα παιδιά,σκατά στα μούτρα τους.
Με αναμμένα καντηλέρια για την τύχη τους
λιβανηστάδες που γλύφουνε την μνήμη τους
που και που να τους σαλεύει για να συνέρχονται
για να έχουν κάλη θέση σε όσα έρχονται....
Μαύρο χαμπέρι,γνώριμα μέρη στο μεθοκόπι,τάχα μου ανθρώποι
μαύρο χαμπέρι,δεν έχω ταίρι,τσάμπα οι κόποι,άφωνοι τόποι
μάυρο χαμπέρι,στήνω καρτέρι,ήλιος αλήτης,χιλιόχρονίτης
μαύρο χαμπέρι,φώτια μαχαίρι κι εγώ κερί της αποσπερίτης....
Μικροπόνηροι,λοιπόν,εδώ στου νου τα μέρη μου
θα κάνω πάντα ότι περνά απο το χέρι μου
να νοιώθετε άβολα σαν μπόρα μες το καλοκαίρι
και να στέλνω το μαύρο χαμπέρι......

Πλειοψηφούντες γεια χαρά - πώς να σας δώσω χαρά;
θ' αρνηθώ κάθε μου συμπεριφορά.
Αποκλίνουσα, θα δείξω υπακοή και αφοσίωση,
θα γίνω πρότυπο με κοινωνική προπάντων καταξίωση
κι εσύ εξουσία θεσμική πώς να μ' αλλάξεις;
Όλα τα προσχήματά σου για εδραίωση της τάξης
τα υπέκλεψε η Vodafone κι η Siemens τα ξεβγάζει
στην τριχωνίδα του πασά που ο θεός λιμνάζει.
Αβυσσαλέα μου αγορά βρες ένα λόγο την φορά
στους γείτονές μου να βρεθώ σε δύση και βορρά.
Το μοσχοβίτικο σαν κλάνει κελεπούρι
μέσω Μπουργκάς τα αέρια στην μούρη,
σκατά με ρίγανη nouvelle cuisine,
χτίζει πάνω μου ο Βωβός, με πετάει η Μarfin,
ταξιδεύω στα νησιά της βουλής με ένα χαλίφη,
καραβοκύρης έκλεψε τη μπάλα μου για νύφη
κι οι χορηγοί σου σαν πλένουν την ψυχή σου,
την κάνουν "brand it" το λοιπόν και με τη θέλησή σου,
δηλώνεις ευτυχής, πετυχημένο χωρατό,
χαρά στο άτομο κοινωνικά αποδεκτό.

Στάσου πίσω απ' το μπερντέ,
πάρε την στάση που αρμόζει,
σαν κι εσένα είχα ένα φίλο
που τον 'λέγαν καραγκιόζη.
Φώναζε σ' όλους λευτεριά
κι αυτό του ήταν αρκετό
κι από τους σκλάβους το μόνο
αληθινά αποδεκτό.

Νοικοκύρη συνεχίζω, φρέσκος γίνομαι λεκές
πριν με γέμισες τύψεις που απείχα απ' τις εκλογές.
Σε νοιάζομαι αφεντικό, η τύχη με σφυροκοπάει
μα σου 'χω λύσεις - μη με λες χαραμοφάη!
Ξεκίνημα σε επίπεδο οικογενειακό,
του γιου σου κόψε τα ιδιαίτερα κάν' τον υδραυλικό,
κόψ' τα λούσα της κυράς σου, την βουλγάρα της μαμάς σου,
τα 3 από τα 4 πούλα τα εξοχικά σου,
κρατήστε ένα αμάξι, τις κάρτες δώστε πίσω
και κάνε μου μια χάρη άσε να συνεχίσω.
Στάσου πίσω απ' το μπερντέ με στάση που αρμόζει,
σαν κι εσένα είχα ένα φίλο καραγκιόζη.
Άνοδος κοινωνική από τη μια στιγμή στην άλλη,
όλοι σ' αποφεύγανε, έκανες φήμη μεγάλη,
κοίτα ν' αλλάξεις όμως πάλι, μη με προβοκάρεις
τ' αστικό σου ρεζιλίκι κοίτα να κουμαντάρεις
κι αν θες βοήθεια που η ζωή σ' αποστομώνει
εύγα στη μέση, στο παζάρι σε κασόνι,
φώναξε σ' όλους "λευτεριά" κι είν' αρκετό
από τους σκλάβους το μόνο αληθινά αποδεκτό.

Οι στίχοι τους κι η μουσική
πόρνες στο κόκκινο χαλί για τους πελάτες.
Παντού νταβάδες χορηγοί,
γιατί η ντροπή στον τόπο αυτό πάντα είχε πλάτες.

Πεταμένες κορώνες σε κακότοπες στράτες
άδειες κανάτες – πορδές γεμάτες.
Το μοτό που παει ταμάμ στην εποχή μας
αξιολάτρευτη και γανωμένη ανοχή μας.
Όχι δε φταίνε όσοι απόκτησαν οντότητα
στο καταφύγιο του ηλίθιου, την διασημότητα.
Φταίνε οι γενιές που μαθητεύουν στα κουτοπόνηρα,
φταίμε κι εμείς που τους είπαμε για τα όνειρα.
Όχι δε φταίνε οι ακίνδυνοι μισόλογοι,
η δικιά σου επιβράβευση είναι υπόλογη.
Στην κάστα αυτή τη σαθρή και την ανώφελη
βουρλισμένοι χαμοσέρνονται παιδόφιλοι
με νυχθημερόν καλοστημένα μαγιολίκια
για εθισμένα πιτσιρίκια ένα δράμι καριολίκια
είναι αρκετό, αφού απ' τα γεννοφάσκια τους
κλέβαν μεζέ απ' τα σκατά που 'χαν στην πάνα τους.
Και χαζεύουν τώρα νάνους σε γιγαντοοθόνες,
ξεπεσμένες μουνίτσες με hip hop πριμαντόνες
κορδωμένοι μ' έπαρση και λόγια μωροπίστευτα
στη χώρα αυτή ταγκιάζουνε τ' απίστευτα.
Απαξάπαντες λειψοί και μονοσήμαντοι,
αμέτι μουχαμέτι όλοι οι ασήμαντοι
μια μασκαράτα σε φρενιασμένο παιχνίδι
- τρεις λαλούν και κλάνουν κι ένα αρχίδι.

Οι στίχοι τους κι η μουσική
πόρνες στο κόκκινο χαλί για τους πελάτες.
Παντού νταβάδες χορηγοί,
γιατί η ντροπή στον τόπο αυτό πάντα είχε πλάτες.

Πόρνες στο κόκκινο χαλί μ' όλη την τέχνη στο μαλλί
δρομολογούν τη διασημότητα καμώνοντας αυλή
κι ανάλογα το γκελ, ανάλογα το κέρμα
κληρώνονται φήμη χάρη στο ακατοίκητό τους βλέμμα
που μ' υποσχέσεις κοιτάζει την εποχή τους ,
όλα τα 'χουν κομπλέ κι από μια τρύπα στο βρακί τους
ρεκλαμάρουν τη φωνή τους τα ταλεντάκια
κι οι χορηγοί πάνω απ' το τίποτα βήχουν σα κοράκια.
Μηχανεύονται τρόπους ή τα περνάνε στη ζούλα,
διαφημιστές ληγούρηδες – κάντο γνωστό και πούλα·
ράβουν τσουρούτικα κουστούμια, σε μετράν με τη μία
- είναι γνωστή η ιστορία και επιδημία
όπως και δήποτε χαμένη στην ποιότητα,
περνάει στο ντούκου η όποια προχειρότητα
σε στίχους και σε μουσική, η σερμαγιά με τα σουξέ,
ενώ η ντροπή κλωθογυρίζει κουλουβάχατα κλισέ.

Αρχή καλόηχη, ψυχής ξεχείλισμα,
κάπως κοινότοπο, λάθος αρχίνισμα,
οργή αρρωστιάρικη, βαρυθυμιά και σιχασιά
να τα ξανά απ' τα ίδια μέρη περασιά.
Λέξεις απαίδευτες, κούφιες, υπάκουες χάρες,
αμέτρητα παράπονα, θύμισες κληρονομιάρες.
Να στρέψω θέλω την ματιά μου απ' τα χτικιά,
στα μικρά σινιάλα πάνω στη συννεφοσκιά.
Συντρόφεψέ με δουλευτή, μας συγγενέψαν οι γκρεμοί
για μας υφαίναν φήμες οι κατοπινοί
και στήσαν δόκανο προσκαίρι το υφαντό
μήπως πλανέψει του μόχθου το διαβάτικο.
Κάτι βουβό και φθονερό σταλάζει εδώ,
σιωπηλό, θαρρετό κι ύπουλα καρτερικό·
στέκουν τριγύρω πετρωμένοι ονειρευτές
και στο κατώφλι του μελλούμενου καιρού οι χαλαστές
ξερνάνε χτες, και το κακό που μας γυρεύει
ξανά παντού θ' απλώνεται και θα τρανεύει
πιο σιμά μας στα σπλάχνα και στα σωθικά μας,
για να σύρουμαι και τα όνειρα μες στα μνημονικά μας.

Η πέτρα φτήνηνε αφού έγινε χαλίκι
κι οι μελλούμενοι καιροί ζητάνε νίκη,
σα γαληνεύω κάποιος θαρρεί πως θησαυρίζει,
μα έλα μου ντε όταν πολύ το λιβανίζει
βλασφήμιες κι αφορισμούς φέρνω μια γύρα
και ξορκίζω όσα ταμένα μου 'χει η μοίρα,
βάζω τα χέρια μου πάνω απ' τη φωτιά
και σου κάνω σινιάλο πάνω στη συννεφοσκιά.

Φέρνω τη γύρα λοιπόν κι ό,τι θες ας μου χρεώσεις,
σου 'χω δείξει του γκρίζου πολλές αποχρώσεις·
κάποιοι σπόροι μαραθήκαν με την πρώτηη λιαχτίδα
κι οι λυγεροί γονατίσαν στην πρώτη καταιγίδα
κι εμείς οι φαντασμένοι μονάχα στερηθήκαμε
ψευδαισθήσεις κι άνετα αρνηθήκαμε
τα ευκόλως εννοούμενα και τ' αστροφωτισμένα,
χίλιοι σε μακελεύανε κι εσύ έλεγες για 'μένα
ξέρεις γιατί θα σε πονάμε ως τα γεράματά σου,
μα 'συ έχεις πιάσει φόδρα κάτω από το φορεμά σου.
Σε γεμίσαμε προλήψεις, σου 'παμε να σκύψεις,
κι αν χαθείς να 'ξερες πόσο θα μας λείψεις.
Αποκρίσου, λοιπόν, ατροφική μου καρδερίνα,
ξεσαβουρέψου πάρε τα πάνω σου ξεκίνα
με τον τρόπο το γνωστό το μιμητικό σου
ό,τι σου ξέφυγε κάν' το κι αυτό δικό σου
να 'χεις πληρότητα εκατό τοις εκατό
κι ένα στέμμα σκουριασμένο φορετό.
Μα 'γώ θα σου 'μαι καρφωμένος σαν τη σκλήθρα τη κακιά
και ότι μισείς θα γίνει ήλιος πίσω από τη συννεφοσκιά.

Κάνε τον κόπο επιτέλους να σκεφτείς πριν βγάλεις άχνα
βάλε το μικρό μυαλό σου τη ντροπή να πάρει σβάρνα
και πες μου χωρίς να μου χρεώσεις την αλήθεια σαν χατίρι
γιατί το παίζεις ζωντανός σ' ένα κόσμο κοιμητήρι.
Γιατί τ' όνειρο με ιδρώτα κάνεις τράμπα
και πληρώνεις ακριβά ότι οι άλλοι παίρνουν τζάμπα
τη μοναξιά σου γιατί βγάζεις στο σφυρί
κι απαντάς για ότι γουστάρεις μ' ένα ηλίθιο "μπορεί".
Πες μου γιατί βολεύτηκες σε μια όψη φουκαρά
και ικετεύεις να σε λυπηθεί η φθορά
και τα πολλά κρυφά σου πάθη φοβάσαι μη τα μάθει
η τέλεια αγάπη ακάλεστη όταν θα 'αρθεί.
Γιατί μετάνιωσες για τις κρυφές ευχές σου
και πήρες σοβαρά τις ενοχές σου
Γιατί δεν άντεχες καθόλου τις μικρές τις στιγμές
και χαράζεις στην παλάμη σου μεγάλες γραμμές
Δε θα χορτάσεις ποτέ από της μύγας το ξύγκι
δε θα φωνάξεις ποτέ όσο η θηλιά σου θα σφίγγει
θ' αγκαλιαστείς παντοτινά με μια ζωή αυταπάτη
γι' αυτό ρε πες μου, αφού σε ρώτησα κάτι.
Πες μου γιατί φοβάσαι το χώμα, αφού εκεί κάτω θα γύρεις
Πες μου γιατί γεννιέσαι ακόμα, αφού είσαι απλά μουσαφίρης
Πες μου γιατί είναι άδεια η αγκαλιά σου, ήταν ο όρκος φτηνός
Πες μου γιατί παγώνει η καρδιά σου, αφού σε γεμίζουνε με φως
Βάλε το χέρι αν αντέχεις στη καρδιά
κι αν δε θυμάσαι είναι κάπου στη ζερβή μας μεριά
και πες μου γιατί σε σκιάζει το τέρμα
η ζωή είναι μπρος φευγιό και πίσω γέρμα.
Κι αν καείς στη φωτιά κουβαλάς με καμάρι
όσα δε φύγουν αγκαλιά με το σάπιο μας κουφάρι
τα όνειρά σου κοίτα να 'χουν πάντα απαρτία
κι η πεθυμιά σου δασκαλεμένη αμαρτία.
Ήταν και θα 'ναι σου λέω κακά τα ψέματα
δε θα γλιτώσεις με συγνώμες, χαρές και κανακέματα

Μέρα λιόχαρη, σκιά μου απόμερη
σημασία δε σου δίνουν οι πρόσκαιροι,
οι ωραιόπαθοι αρχίσαν τα τρεχάματα
κομπογιαννήτες για γέλια και για κλάματα·
Σκουλικαντέρες κρυμμένες πίσω από τα χάχανα
παραβγαίνουν προς το φως σιγά τα λάχανα,
στήνονται κάλπες δίπλα στου λαού το νύσταγμα,
δημοκρατία το ανήθικον μας δίδαγμα.
Σειρά του νέου επιγόνου, του παραχαϊδεμένου,
του πολυαφηρημένου και του απαλλαγμένου,
των γονικών αμαρτιών κι ευθυνών
του όχλου η λησμονιά άτραπος των πληρωτών·
στέκουν οι ψοφιμοφάγοι ξανά στις πολεμίστρες
κι ο φόβος κρύβει τα βελόνια πάνω στις κουβαρίστρες.
Μα στην αρματοθήκη μου πίσω απ' το ρεζιλίκι μου
έχω ένα όχι να το ζώσω φισεκλίκι μου·
ίσως η μόνη πολιτική μου πράξη
γιατί ίδια γεύση έχει η μπουκιά στόμα αν αλλάξει.
Τους φτύνει ο τρελός που χρόνια τους καλάρεσε,
τώρα απέχει γιατί έτσι του την βάρεσε.

Μικρέ μου επίγονε σε καλώ να κυβερνήσεις,
έχεις εικόνες και χιλιάδες αφηγήσεις,
κρατάει η σκούφια σου από μεγάλο τζάκι,
στην χώρα αυτή η εξουσία πάει τρενάκι.
Μικρέ μου επίγονε να ξέρεις ο προκάτοχός σου
ήταν επίσης εκλεκτός κι όχι εχθρός σου
κι εκείνον για έξι χρόνια στο δεξί μου είχα στολίδι,
για 'σένα έφτιαξα χώρο στο αντικρινό μου αρχίδι.

Απ' τις 3 που τον κλατάραν του Σεπτέμβρη
σκεφτόμουν το κακό που θα τους εύρει·
Πολιτικό αποπαίδι με νταντά το '81
παίρνει σκυτάλη στα συνεννοημένα,
τον ετοιμάσαν του μπαμπάκα οι χαμάληδες
κι ευτυχώς μας τον σπουδάσανε κι οι γιάνκηδες.
Σεμνό παιδί χωρίς φωνή, καμπανιστή κοψιά,
ηγέτη νεοευρωσοσιαλιστή
Μα στου ραγιά τον κόρφο για να γίνει αρεστός
πρέπει να αναστήσει του μπαμπά το καθεστώς,
να φέρει πίσω από το ΠΑΚ, τους γερόντους τους χορτάτους,
να βρει καμιά δεκαριά Τσουκάτους,
να κάνει λίφτινγκ στου καραγκιόζη την παράγκα
με κλαδικές, μουστακαλήδες και ζιβάγκα.
Μνήμες νεκροζώντανες χωρίς μετανιωμό
κι όποιος τους ψήφισε να πάει με τον καημό.
Αυτή τη χώρα τη σκυφτή και καψερή
θα την πασάρουμε σε κόρη αψηλή και λυγέρη·
να πάει σόι το βασίλειο και αιώνιος ο μπελάς μας,
φτάνει να έχουμε χώρο για όλους στα αχαμνά μας.

Ξέρω έναν τύπο που τα χώνει απ’ τον «Ναυτίλο» του
με το μολύβι του με ταίριαξε φίλο του.
Αρχές Νοέμβρη και στο «οκτώ» μας το άσαρκο
πάνω που φάγανε οι ραγιάδες τον άμπακο.
Σελίδα 10 κι ό,τι πω δανεισμένο
για να το βγάλω στο ρυθμό ταιριασμένο.

Κάνε μου Αλογοσκουφιές και κράτα με ανασφάλιστο,
δος μου τραπεζοκωλιές και δάνειο προάριστο
πέτα με ξεβράκωτο μες στα βατοπέδια
στο ‘ριξα αδάγκωτο, μα τώρα αλλάζω σχέδια.

Μπουρλότο και «V» for vlamenous
στους χορτασμένους σωτήρες του γένους
στους εκσυγχρονιστές και στους γραφειοκράτες,
στους νταβατζήδες με τις άγιες τους πλάτες.
Μασούρια μπουρλότο να κρατάνε οι κομιστές
να γίνουμε χτες, τ’ αύριο το ξέκαμαν ληστές
ξομολογημένοι απ’ τον πνευματικό τους
με το θεό τους σπάνε το μερτικό τους.
Μαζική λοβοτομή με super επιτόκιο
παρτούζα ο Θοδωρής, ο Εφραίμ κι ο Πινόκιο
Trust πορνό στην καρδιά της Σοφοκλέους
κι η αριστερά σα διαφήμιση επιμήκυνσης πέους
Φίλε Στάθη, δε περιμένω τη σειρά μας
βραχονησίδα όταν γίνουν τα σκατά μας.
Θα γίνω φαροφύλακας για να ’μαι φευγάτος
απ’ του ραγιά το φαύλο κράτος.

Μπουρλότο στα πηγαδάκια της Βουλής
για να χαρούν οι μοναξιώτες κι οι απανταχού της γης
κι οι υψηλόμισθοι πολιτευτές μας
να δουν τι κρύβαμε πίσω απ’ τον μπερντέ μας.
Οι καραγκιόζηδες τώρα διαλέγουν τιμωρία
σ’ όσους «το χρήμα εφραιμ την καρδία»,
την ιστορία γράφουν με καλαμάρι στο χέρι τους
και μελάνι στο πρισμένο ριζομέρι τους.
Ανυπόληπτοι, γιάπηδες, αγύρτες.
στα μυστικά του πάρε – δώσε βάζουν σύρτες
και ρίχνουν φήμες που βγάζουν feeling
σκατά στα μούτρα τους για peeling.
Μπουρλότο στα σουλτανάτα των κομμάτων
κι άμεση αναγνώριση πτωμάτων,
μπουρλότο σε κάθε εφορεία και ΙΚΑ
άνεργε αδερφέ μου «εν τούτω νίκα».
Στήστε μπάρμπεκιου στης γειτονιάς το τμήμα
βάλτε για κάρβουνο βρώμικο χρήμα.
Μπουρλότο για ό,τι να ‘ναι κι όπου να ‘ναι
οι αδικημένοι παντού εκδίκηση ζητάνε.
Μπουρλότο στο γαμημένο το μυαλό μας
που κράτησε από μας μακρυά τον εαυτό μας
μπουρλότο σ’ όλα πριν ξανανθίσει ο πάτος
Στου ραγιά το φαύλο κράτος.

Δος μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα
κι ένα σημάδι χαραγμένο στον ώμο,
ράψε μου για πάντα το βλάσφημο στόμα,
έχω μπροστά μου ένα απέραντο δρόμο.
Δος μου χώμα ξανά να μυρίσω
και το μαχαίρι μου βάλε στη θήκη,
εδώ που στέκομαι δε θα γυρίσω,
το φεγγάρι κι ας διώξουν οι λύκοι.

Λοιπόν, θα κατέβω στο ξέφωτο το βράδυ
ν’ ανταμώσω την αλήθεια, των θεών το ψεγάδι.
Μου ‘χε τάξει μακελειό κι εκδίκηση,
κι αφού βολεύει ο καιρός, δεν έχω αντίρρηση.

Τώρα βολεύει δε βολεύει, ουρλιάζουν οι λύκοι
στέλνοντας κάθε φόβο εκεί που ίσως ανήκει
και μες στη φρίκη την ομίχλη έχουν ασπίδα
και η σιωπή μάς περιμένει σαν άκεντρη παγίδα.
Κι όλα όσα είδα στιγμές τριχιά κρεμάλα,
κι όλα όσα άκουσα ράγες ντροπής τρεχάλα,
ακέφαλός ο βασιλιάς και στη φωτιά η κορώνα
και ‘μεις παρηγοριά του σκοταδιού απ’ την κρυψώνα.

Οι λύκοι κατεβαίνουν σα βολεύει ο καιρός
με οδηγό στην ομίχλη της σελήνης το φως...

Άρα το μόνο που μας έχει απομείνει
είναι να κλέψουμε το φως απ’ τη σελήνη
και στης σκοτιάς την αγκαλιά οι λύκοι να ψοφίσουν,
οι φήμες κι οι παραλογιές για πάντα να συγίσουν.
Κι αν οι καρδιές αφήσουν φόβους ζωντανούς,
κι οι μνήμες οι άφωνες αν αφήσουν τους καιρούς,
ίσως οι άρπαγες προς τα δω να ξεμυτίσουν,
φωτιές ατσάλινες θα τους καλωσορίσουν.

Δος μου έναν ήλιο συρμάτινο ακόμα
κι ένα σημάδι χαραγμένο στον ώμο,
ράψε μου για πάντα το βλάσφημο στόμα,
έχω μπροστά μου ένα απέραντο δρόμο.
Δος μου χώμα ξανά να μυρίσω
και το μαχαίρι μου βάλε στη θήκη,
εδώ που στέκομαι δε θα γυρίσω,
το φεγγάρι κι ας διώξουν οι λύκοι.

Βρήκα τα χνάρια τα παλιά μισοσβησμένα
και κάποια λόγια μου βαριά, παρεξηγημένα,
στην άκρη αφημένα απ’ τους αφόρητους
απ’ τους καταλάθος ζωντανούς και ασυγχώρητους.
Τι ήθελα και ξαναβγήκα απ’ την κρυψώνα μου,
αυτή η κλωστή δεν περνάει απ’ τη βελόνα μου.
πως να μπαλώσω τα φαγωμένα μνημονικά τους,
τα ουρλιαχτά των λύκων σβήνουν στα σωθικά τους.
Μακρύς χειμώνας κι ένα μαχαίρι φυλαχτό απ’ το οπλοστάσι,
ψάχνει όποιον θέλει απ’ τη ζωή να ξαποστάσει,
γυαλίζει η λάμα του μικρό σινιάλο στο δίχως φως,
δειλιάζουν οι άρπαγες βολεύει ο καιρός.
Λοιπόν, θα κατέβω στο ξέφωτο το βράδυ
ν’ ανταμώσω την αλήθεια, των θεών το ψεγάδι∙
μου ‘χε τάξει μακελειό κι εκδίκηση
κι αφού βολεύει ο καιρός, δεν έχω αντίρρηση.

Ο ήρωάς μας έχει τίτλους ευγενείας,
γόνος πλούσιας, γνωστής οικογενείας.
Ιδιωτικά σχολεία, επαύλεις και νταντάδες,
τίγκα οι γραβάτες και κολλαριστούς γιακάδες.
Σπουδές στο εξωτερικό και λίγο ντόλτσε βίτα,
λίγο κόκα, παρτάκια και καμιά γνωστή λολίτα,
σπορ αυτοκίνητα, χέρια δυσκίνητα
και μ’ ελάχιστα προσαρμογής προβλήματα.
Απλά καλός γαμπρός που θα ‘λεγε κι η θεια μου
κι όχι ευτυχώς σα τα χάλια τα δικά μου.
Τώρα που κολλάει και σας λέω για την πάρτη του
κι έχει ο καϋμένος τόσα στην πλάτη του.
Κάτσε και θα δεις τη συνέχεια – υπομονή!
Να κοιτάς τι βγάζει μόνο από κάτω το χωνί...
Αυτός, που λες, ο απαλοβουτυροαναθρεμμένος
για μεγάλα μόνο πράγματα ήταν γεννημένος.
Ξεκίνησε δίπλα στο πολιτικό του τζάκι
και με την εξουσία έγινε πρεζάκι.
Γαλουχήθηκε από κάθε φιλόδοξο επιτήδειο,
μέχρι που απλώθηκε σαν κωλοβακτηρίδιο.
Σου φέρνει στο μυαλό πολλές περιπτώσεις,
την πιο βαριά απ’ τα σκατά διάλεξε να σηκώσεις
και νά σου ο βουλευτής σου ή ο πρωθυπουργός σου,
ο τραπεζίτης σου ή και τ’ αφεντικό σου.

Απλά ειν’ τα πράγματα και δύσκολα τα θαύματα
ή την ακούς και σε βρίσκουν τα γεράματα
ή το γιουσουφάκι γίνεσαι του αφέντη σου
για δέκα βρώμικα τάλαρα στην τσέπη σου.
Απλά ειν’ τα πράγματα, μεγάλα όμως τα κρίματα,
αν περιμένεις του καιρού τα γυρίσματα
θα σου θυμίζει ο απόηχος της κλάκας
δεν είσαι ήρωας, είσ’ ο μκρός μαλάκας.

Συνεχίζω και με το δίκιο σου θ’ αναρωτιέσαι
- πολύ για έξυπνος χοντρούλη μου περνιέσαι.
Ή στην καλύτερη, αν μ’ αγαπάς θα μου μιλήσεις
- γι’ αυτούς τραγούδι σου ξανά μη χαραμίσεις.
Μα δεν το κάνω γι’ αυτούς έχω άλλο κόλλημα.
Δυστυχώς εσύ είσαι το μεγάλο μου πρόβλημα.
Εσύ τ’ ανέχεσαι, μικρέ τίμιε πωλήτη,
το δικό σου υποθήκη μπήκε σπίτι
και σίγουρα δε σε γλυτώνουν τ’ αϊ σιχτήρια,
αυτοί πήραν ντοκτορά σα βαμπίρια.
Αυτοί αγοράζουν την ομάδα σου και τη δουλειά σου,
φτιάχνουν κανάλια και αγοράζουν τα όργανά σου,
αυτοί παίρνουν την ψήφο σου μαζί με τα όνειρά σου,
αυτοί είναι που δε βγαίνουν απ’ τον κουμπαρά σου,
αυτοί είναι χορήγοί σου σ’ έχουνε στο άντε γδύσου,
αυτοί από το γλείψιμο σε παν στο αϊ γαμήσου.
Απλά ειν’ τα πράγματα και δύσκολα τα θαύματα
ή την ακούς και σε βρίσκουν τα γεράματα
ή το γιουσουφάκι γίνεσαι του αφέντη σου
για δέκα βρώμικα τάλαρα στην τσέπη σου.
Είδες με τον ήρωα την κάνεις γυριστή,
θα τον βγάλω, μου φαίνεται, από πρωταγωνιστή.
Άκου συμφωνεί μαζί μου κι ο απόηχος της κλάκας∙
είσαι ο νέος ήρωας, ο μικρός μαλάκας.

Γνωστό σημείο συνάντησης των παραζαλισμένων,
των σκορπισμένων, άβουλων και πολυφαντασμένων,
η κοντινή είναι κορφή μιας ανηφόρας
που αγναντεύεις από κει την θέα όλης της χώρας.
Ετούτο τον ανήφορο αν τον ανέβεις βράδυ
δώρο σου φέρνει η αυγή στο κούτελο μαυράδι
και κάθε ανεμόδαρτο κει που θα συναντήσεις
Ούτε μια απ' τις στιγμές δεν θα θες να του χαρίσεις.
Θα στέκεσαι βουβός με τον φόβο του μετά
Ίσως, πίσω τον κατήφορο να κοιτάς κλεφτά
κι όταν σκεφτείς πως βρέθηκες άξαφνα ολωσδιόλου,
ξεκίνησε μια σιγηλή επίκληση διαβόλου.
Όρεξη να έχεις να του τάξεις απ' τα ακριβά
κι όχι από τα εύπλαστα, τα ντροπιασμένα, τα βουβά.
Θέλει τα άνθη από των ονείρων σου το αγιόκλημα
Μιας και σε χτύπησε του οίκτου το ανεμόσυρμα
κάνε την κορόιδα κι όσα σου μοιάζαν σκανδαλιές
τα 'χει ο χρόνος φυλαγμένα σαν μαύρες πινελιές,
γνωστό κόλπο της ζωής για κάθε ανήμπορο,
καλή σου τύχη στον ανηφοροκατήφορο.

Κι εκεί που νόμιζες πως τον παπά κάνουν τα ρούχα
οι ανημέρευτοι σε παίρνουν πάλι με τα γιούχα
και σου θυμίζουν, αν είσαι αστέρι θέση να βρεις στον ουρανό
κι όχι στον σκουπιδότοπο που μοιάζει με βουνό.
Κοίτα, λοιπόν, τον κατήφορο ή πέφτεις στον γκρεμό
το ρεζιλίκι σ' έχει πιασμένο απ' τον λαιμό,
τουμπανιασμένο κι άφτερο μου μοιάζεις περιστέρι
που βρίσκει μόνο την ντροπή κι όχι απλωμένο χέρι.
Την ίδια τύχη είχαν αμέτρητοι για χρόνια
απ' την λάμψη βρέθηκαν μέσα στην καταφρόνια,
η χαρά του ασάλευτου και του όχλου η ηδονή
στις μαριονέτες να κρατά εκείνος το σκοινί.
Σ' έτρωγε ο κώλος σου λες και δεν τα έχεις ματαδεί,
σου λέγανε για τον γκρεμό κι εσύ δρόμο έβλεπες φαρδύ.
Τ' ατροφικά σου νιάτα, μια κακάσχημη πινιάτα
που ξεσπούσαν πάνω της αμούστακα φουσάτα.
Κακό πράγμα η τύχη, να σε βρει δήθεν χορτάτο
κι εσύ πονηρό παιδί, φόβο γεμάτο.
Αν είχες ιστορίες πολλές απ' τον ανήφορο
ρίχ' τες για φρένο τώρα στον κατήφορο.

Το Παραπόρτι

Δεν ξαναπλώνω χέρι στο γεμάτο μου ράφι
με κουράσανε οι ποιητίσκοι – στιχοράφοι
κι οι λιμαδόροι αριστερίσκοι της παλάντζας
το κηφηναριό της κωλορεβεράντζας.
Κι ούτε στων άφωνων θα σύρομαι τη περπατησιά
μα θα παραλογίζομαι απ' την αφοβησιά
ούτε στα όρτσα έρχομαι ούτε στα μπόντζα μπαίνω
μα από το παραπότι μου όταν βρωμάει βγαίνω.
Κι αφήνομαι στα όμορφα μεσόστρατα
κάθε αρεστό ορκοπάτη να σκιάζω απ' τα λασπώματα
της φωτιάς περαματάρης και λαοκατάρατος
γιατί είμαι ηλιογέννητος και σκοταδομεγάλωτος.
Πως να τη βγάλω λοιπόν στα στείρα κι άβαθα
του τόπου του θαμμένου στα λουλουδοκάλαθα.
Τον παράδεισο των ευημερούντων ομοκρέβατων
τη νέα κουστωδία των ουρανοκατέβατων.
Στον τόπο των νεόπτωχων και των μπαϊλντισμένων,
των μισοαγράμματων και περιφρονημένων
των καταγέλαστων, των φτωχοδιαβόλων
των μαγαρισμένων και των πρώτων ρόλων.
Λοιπόν σε τούτο το μυγόχεσμα όταν θα δεις πεφτάστρι
της ξεπεσούρας ξέχνα το ανεμογκάστρι
ντύσου αφέγγαρη νυχτιά και στη σιγαλιά την πρώτη
φύγε στα κλεφτά από το παραπόρτι.

Τόλμα το κι άνοιξε και τις παρλάτες
άστες εκεί στις κακότοπες στράτες
κι αν δεις το τέλος σου κλείστου το μάτι
μη σε χρεώσει και σένα ορκοπάτη.
Τόλμα το κι άνοιξε κι αν βρεις τη θλίψη
χάρισέ της με χάρα ό,τι σου λείψει
και στη σιγαλιά την πρώτη
φύγε κι εσύ απ’ το παραπόρτι.

Φέρνω δυο βόλτες το κλειδί στο παραπόρτι
σφιχτομαντάλωμα και χαροκόπι
χωρίς την άσκημη βουή και τη μουγγή τη νέκρα
αχρείαστο να κάνω την καρδιά μου πέτρα.
Απλό το έμπα κι η ομορφιά σκερτσόζα
σε υποδέχεται με τη σκαστή της πόζα
μη λιγωθείς απ' το μετάνιωμα και φύγεις
μαλαγανιά μ' αν ξέρεις θα την αποφύγεις.
Κι απ' το ίδιο μέρος με το φεύγα σκαρωμένο
αφήνεις το μετά σωρόκουβαρισμένο
και με βαθιά ανάσα κι όψη ανέμελη
σκαρώνω ιστορία μπόσικη ρέμπελη
φτερώνω τις λέξεις κι αν τις προσέξεις
θα βρεις κουράγιο από πίσω να τρέξεις
μα εγώ θα στέκω μακρυά και στο χρόνο τον προδότη
πείτε ότι βγήκα από το παραπόρτι.