Κρύος ιδρώτας κυλάει ξανά στο μέτωπό μου
κι εσύ, χαμόγελό μου
με ομορφαίνεις ξανά εκεί πάνω στον καθρέφτη,
με βγάζεις ψεύτη
Προσπαθώ να σου ξεφύγω κι είναι λάθος
μα νοιώθω πιο μονάχος
και πάω εκεί μπορεί για το καλό μου,
από κοντά χαμόγελό μου.

Μην αφήνεις τα μάτια σου από μένα και άνοιξε το φως
απ' την ανάσα σου ώρα στέκομαι θαμπός
σκούπισέ με ρε βλάκα ο καθρέφτης σου μιλάει
κοιτάχτε ένα μαλάκα σα χαμένος με κοιτάει.
Εγώ φταίω ρε που τόσα χρόνια σε ομορφαίνω
και να στολίζω τη μιζέρια σου επιμένω
για να μη δείχνεις λυπημένος ο καημένος
να μοιάζεις σώνει και καλά ευτυχισμένος.
Και εσύ να ψάχνεις τώρα αν κάνεις το σωστό
και να φοβάσαι ρε αυτό είναι το ευχαριστώ
για κάθε φορά που σ' έστηνα καλά μπροστά μου
μήπως και πάρεις λέει κάτι απ' τη χαρά μου.
Ή για εκείνες τις φορές που άνοιγες ρε την καρδιά σου
και μου άφηνες όλα τα μυστικά σου
για να σου φτιάξω μια εικόνα λέει πιο ψεύτικη ακόμα
με εκείνο το χαμόγελο στο στόμα.
Που σου χάρισε ό,τι πήρες, που σου έφτιαξε καριέρα
που σε ετοίμαζε καλά για αυτή τη μέρα
μα αφού έχεις πάψει σε εμένα να κοιτάζεις
μπορεί το τέλος σου ρε βλάκα να γιορτάζεις.

Πες μου χρόνια πολλά σήμερα θλίψη μου γιορτάζω
το πικρό μου το χαμόγελο καθρέφτη τώρα αλλάζω
σκύλα ζωή σε έμαθα πια γι' αυτό γουστάρω που γερνάω
και πίσω δεν γυρνάω.

Λοιπόν καθρέφτη δε πα' να δείχνεις ό,τι θες
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου
τέρμα λοιπόν χαμόγελό μου.
Πάρε μαζί και τις σπουδές, και των γονιών τις συμβουλές
και την καριέρα που μου ‘τάζαν αν τη θες
πάρε διπλώματα πολλά πάρε και χρόνια υπομονής
πάρε το κύρος που θα είχα να χαρείς.
Αυτή τη μέρα αν μ’ ακούς, λοιπόν, γιορτάζω
και την εικόνα που μου έφτιαχνες αλλάζω
δε κοιτάω δε ζητάω ό,τι πίσω έχω αφήσει εκεί
μοιάζει με βρώμικο ξεκλείδωτο κελί.
που δεν έσπρωξα την πόρτα τόσα χρόνια για να βγω
φοβόμουν ν’ αντικρίσω το χαμένο μου καιρό
τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη
Κι από όσα ακούσανε τα αυτιά μου κι όσα θάφτηκαν στο χρόνο
την τελευταία εικόνα εγώ κρατάω μόνο
περίσσια τώρα η αντοχή μπορώ και την κερνάω
Και πίσω δε γυρνάω.

Πέσανε στα χέρια μου παλιές φωτογραφίες
πολλές γνωστές εικόνες και μεγάλες ιστορίες
μαζεμένες σε ένα album τόσο σφιχτά δεμένο
γεμάτο σκόνη και παλιό κιτρινισμένο.
Που στην αρχή φοβήθηκα να ανοίξω να τις δω
μια απ’ τις φορές που φοβάμαι μη χαθώ
στο παρελθόν που έχει έντονο ακόμα το άρωμά του
και με τραβάει να συρθώ συχνά κοντά του.
Που λες πήρα κουράγιο και το άνοιξα λοιπόν
αρχίζοντας ταξίδι μες τον κύκλο των στιγμών
που υπάρχει μέσα μας και παλεύουν με το χρόνο
και το όνειρό μας που κυλάει πάντα μόνο.
Σκέφτηκα για λίγο όμως μήπως είναι νωρίς
αν πρέπει να γυρίσω εκεί στον τόπο της φυγής
έστω για λίγο μπορεί και να' ναι αρκετό
να ψάξω και να πάρω ότι δεν έχω τώρα εδώ.
Κι ίσως που ξέρεις της ζωής μου το μεγάλο το θεριό
μπορεί και να μ' αφήσει να αντέξω το φευγιό
να πνίξω το εγώ μου πριν γεννήσει ό,τι είχα κάνει
να σβήσω το παρόν μου και το αύριο να πιάνει
λίγο χώμα που μου άρεσε να αγγίζω
να γιορτάζω τη στιγμή και μαζί της να γυρίζω
γιατί ένα Πέραμα είναι όλη η ζωή μου
και ό,τι έζησα εκεί τα κουβαλάω πάντα μαζί μου.

Φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ’ άρωμα γης
και πολλά απ' όσα είπα τα έχω ζήσει εγώ νωρίς
φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ’ άρωμα γης
για να θυμάμαι όσα είπα από τον τόπο της φυγής.
Φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ’ άρωμα γης
κι ακόμα τραγουδάω για όλα αυτά που θα δεις
φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ’ άρωμα γης
και πάω μακριά από τον τόπο της φυγής.
Και έτσι που λες για χρόνια πρόσφυγας στο φως
ζήλεψα λίγο από τη λάσπη την παλιά μου ο τρελός
πέρασα στο χθες και δεν με νοιάζει φίλε αν θες
έναν χοντρό να τραγουδάει πάντα μέσα στις χαρές.
Το μικρόφωνο βουτάω και εκείνα που θα πω
είναι όλα εκείνα που αγαπούσα και αγαπώ
μπορεί να ακούγεται χαζό να μοιάζει παιδικό
αλλά σου λέω καλύτερα έτσι μη με δεις ποτέ κακό.
Ρώτα και όσους με έχουν δει
και όσους έχουν πληγωθεί,
θα πουν αυτός δεν ήταν έτσι, έχει αλλάξει έχει χαθεί
μα εγώ εδώ στα υπόγεια με μια απέραντη ησυχία
να' χα δίπλα και το γιο μου πιο μεγάλη η ευτυχία.
Αφού δέχτηκα ότι φταίω μόνο εγώ
μπορώ να το βουλώσω στο θυμό μου να πνιγώ
να κάνω υπομονή και να κοιτάω τ’ άλμπουμ μόνο
να γεμίζω με στιγμές που έχω κερδίσει από το χρόνο.
Να πάρει εκείνος κάτι πίσω δεν μπορεί
μόνο από το αύριο μπορεί κι αν το χαρεί
ίδια θα χαίρομαι και εγώ κι όσο θα αντέχω θα μπορώ
να ’μαι ελεύθερος κι απ' έξω απ' τη σωρό.
Των ονείρων που θαφτήκαν των στιγμών που βολευτήκαν
κι απ' τις κατάρες που πάνω μου βρεθήκαν
πως αν πάψω να ακούω το κλάμα λέει της γης
τότε θα είμαι μακριά από τον τόπο της φυγής.

Φυλαχτό μια χούφτα χώμα μ’ άρωμα γης
πήρα μαζί μου και έχω πάντα από τον τόπο της φυγής
είπα στον ήλιο το τελευταίο μου τραγούδι
κι αυτός έσκισε το χώμα για να βγει ένα λουλούδι.
Πολλά απ' όσα είπα τα έζησα νωρίς
τραβήχτηκα εδώ και εκεί τώρα που να με βρεις
μπορεί χαμένος σε μια κούπα με κρασί
να ήπια όλη τη ρημάδα που μου απόμεινε ζωή.
Ποτέ δεν είναι αργά μα δεν είναι και νωρίς
το όνειρο καλά αν ψάξεις φίλε για να βρεις
φτάνει να τραγουδάς για εκείνα που θα δεις
κάπου εκεί μακριά από τον τόπο της φυγής.

Οι πιο πολλοί δεν θα θυμάστε αυτά που τότε είχα πεί
και με αναγκάζετε ξανά να σας χαλάσω τη γιορτή
το βόλεμά σας και την ατέλειωτη χαρά
κι ό,τι είχα αφήσει απ' την προηγούμενη φορά.
Τα ίδια μάτια με την τόση αδιαφορία
καλά στημένη και η αλώβητη ιστορία
βλέπεις τώρα είναι μπανάλ η ωμή ολιγαρχία
κυβερνάει η γκλαμουριά και η σινιέ αληταρχία.
Η ευκολία τα λεφτά πανίσχυρο το τέρας
μα για τα αδέρφια μου δε φτάνει ο αέρας
τους μοιάζει η φτώχια φυλακή και ζητούν την ευκαιρία
να ξεφύγουν από αυτή την τιμωρία.
Και πάν’ εκεί, φυτώριο, καλό, εντατικό,
σε ένα κολλέγιο που λες ιδιωτικό
λαμπρό το μέλλον γιάπης με φράγκα
κι αν την χωθείς και σε στοά σε κάνουν μάγκα.
Τη λεν παιδεία, τι κοροϊδία
λαπαδιασμένα τα όνειρά τους τι αηδία
αυτά τα αδέρφια χάνονται εδώ στο δυο χιλιάδες
και φταίτε εσείς ρε πατεράδες και μανάδες.

Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι
τα λάθη σας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε
μοναχά με ένα δάκρυ ή ένα λουλούδι.
Γι' αυτά αδέρφια που χαθήκανε νωρίς
κοιτάω τον ουρανό και σιγοτραγουδάω
και αφού νοιώθω την καρδιά μου να πονάει
δεν ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.

Αλλού γιορτάζουνε αλλιώς γι' αυτό και εγώ στάνταρ τρελός
σκάω ακάλεστος και έχει ο Θεός.
Παιχνίδια εδώ πολιτικά κι ας έχει έδρανα αδειανά
είν' η πορεία σταθερή στο πουθενά.
Γιουροκουρέλια από εδώ το μισοφέγγαρο από εκεί
και πάνω απ' όλα η μαμά Αμερική
νοιώθω καλά που είμαι απ' την χώρα σου Σωκράτη
κι ας έχω τσίμπλα στο ένα μάτι.
Μα δε βαριέσαι πόσα αδέρφια να χαθούνε
οι υπόλοιποι ίσως να μπορούνε να πηδιούνται απ' το PC τους
και να αλλάζουν τη ζωή τους
με κοκτέλα χημικών, παραγωγή τους.
Με λίγο clubbing πρασινοκόκκινα μαλλιά
πίσω κουφάλες θα μας βάλουν τα γυαλιά
αυτοί τα πάνε πιο καλά στους αριθμούς
θα μας κερδίσουν στους μαρμάρινους σταυρούς.

Κι είναι τα αδέρφια μου πιστοί σαν καταναλωτές
φανατικοί των show τηλεθεατές
άλλοι ντιλέρια μπορεί και δικηγόροι
το ίδιο μου κάνει κι ας αλλάζουνε οι χώροι.
Άλλοι μπράβοι και μες την νύχτα καθώς πρέπει
αφού η φτώχια η πουτάνα το επιτρέπει
άλλοι φορέσανε στολή για εκείνους ντρέπομαι πολύ
άλλοι τελειώσαν όποια να 'τανε σχολή.
Άλλοι γιατροί και επιχειρηματίες
άλλοι στον τόκο τα λεφτά και εγκληματίες
μα δεν τ' αντέχω ρε παιδιά εγώ σας έζησα αλλιώς
γι' αυτό σας λέω ότι δεν είμαι τυχερός.
Έμεινα εδώ να τραγουδάω και σας ρωτάω
τελικά από ποιους εκδίκηση ζητάω
από εκείνους που ξέρουμε ότι φταίνε
ή από εκείνους που τριγύρω πάλι κλαίνε.

Κάθε φορά στο μεθύσι μου απάνω
βρίσκω τα λόγια ενώ τον χρόνο τον χάνω
και ζητάω απ' τη ζωή και της λέω:
Δώσε μου πίσω το φως, τον αέρα, τον ήλιο
τον χαμένο καιρό μου, τον καλό μου τον φίλο
του πατέρα τις κουβέντες, και την αγκαλιά του γιου μου
την πρώτη μου ανάσα, την γαλήνη του νου μου.
Της μάνας το γέλιο, της γιαγιάς το φιλί
τη μπάλα του μπάσκετ που μου λείπει πολύ
το παλιό μου το ράδιο, το μουσαμά να χορέψω
την παλιά μου κουζίνα και ίσως να μαγειρέψω.
Μια στιγμή απ' το σχολείο, το παλιό μου θρανίο
μια κοπάνα καλή και μια βόλτα στο κρύο
το παλιό μου δωμάτιο, το σπασμένο κρεβάτι
τις ζωγραφιές στον τοίχο, τον καμένο μου χάρτη.
Την πρώτη κασέτα, τον πρώτο μου δίσκο
το πρώτο ξενύχτι, την πρώτη μου disco
το αρμόνιο το παλιό και τα μαύρα γυαλιά μου
το πρώτο ραντεβού και την πρώτη φορά μου.
Στο μεθύσι μου απάνω λοιπόν θ' αρχίσω
να ζητάω απ' τη ζωή ό,τι μου χρωστάει να φέρει πίσω
τότε που οι στιγμές κατεβαίνουν σαν γουλιά
και κολλάνε στο λαιμό μου σαν ατσάλινη θηλιά.
Στο μεθύσι μου απάνω λοιπόν θ' αρχίσω
να ζητάω απ' τη ζωή ότι μου χρωστάει να φέρει πίσω
βρίσκω τα λόγια και ρωτάω
πως έχασα το χρόνο και ζητάω:

Την μικρή την αυλή, την παλιά την παράγκα
γιοματάρι το κρασί του παππού μου του μάγκα
του Στελάρα τραγούδια, και ένα γλέντι παλιό
τα πρώτα μου ξύδια, ένα μεθύσι καλό.
Το μαύρο καπέλο, την πρώτη μου βάρδια
την πρώτη σκοπιά μου, την πρώτη μου άδεια
στο Ρόδον το live που εκεί ήταν όλοι
τη γκαρσονιέρα να χαζεύω την πόλη.
Το πρώτο τραγούδι που είχα τότε ραπάρει
το ξημέρωμα εκείνο στις 5 Φλεβάρη
κι αν δεν μπορείς όλα αυτά δώσε μου κάτι
διάλεξε απ' όλη τη ζωή μου ένα κομμάτι
Γιατί όσα είπα και όσα έκανα παλιά
στο λαιμό μου είναι τώρα σαν συρμάτινη θηλιά
γεμάτο με αίμα μαζί και ψέμα
μα άστα να πάνε αλλάζω θέμα.

Στο μεθύσι μου απάνω
τα λόγια βρίσκω, το χρόνο χάνω

Δυο μάτια που κλαίνε, τον καημό μιας ψυχής
παιδιά κατώτερου θεού, μιας χαμένης γης
συνηθισμένα στον πόνο και στην ξένη φροντίδα
με μια τάση φυγής και κρυμμένη μια ελπίδα.
Ξεχασμένα απ' αυτούς που τα φέραν στον κόσμο
και ένα σύστημα σάπιο που τα αφήνει στο δρόμο
κι οι δήθεν που λένε λειτουργοί του καλού
κι αυτοί που τσεπώνουν στο όνομα του Θεού.
Είναι κρυμμένοι όλοι οι ανεύθυνοι πάλι
κι ως τον λαιμό βουτηγμένοι όλοι μέσα στην κραιπάλη
κάνουν τον πόνο του άλλου χαρά τους
και ενώ όλα γέρνουν όπως πάντα προς την πλευρά τους.
Σε μια εξουσία ανήθικη και αρρωστημένη
διαχειριστές τρελοί και διεφθαρμένοι
σαν παραμύθι που δεν κρατάει πολύ
μέχρι έναν τάφο ένα μικρό κελί.

Και ενώ όλοι ξέρουν την αλήθεια και πάλι
σταματούν και γυρνούν αλλού το κεφάλι
σε κάθε φυλακή και κάθε ίδρυμα πόνου
χαμένοι όλοι αυτοί στο ταξίδι του χρόνου.
Ενώ αυτά μέσα σε τοίχους κλεισμένα
και σ' όλα αυτά που πονούν μαθημένα
όλοι το ξέρουν σαν κοινό μυστικό
πως το δήθεν σύστημα το σωφρονιστικό
είναι καλό σχολειό και όλοι όσοι μαθαίνουν
ποτέ δεν ξεφεύγουνε μ' αυτά αργοπεθαίνουν
και έτσι όλοι οι άλλοι στην ησυχία τους πάλι
φτιαγμένοι για τη ζωή τη μεγάλη.
Φιλανθρωπίες και ένα ψεύτικο δάκρυ
χαμένα κορμιά που πάντα βρίσκουν την άκρη
να ξεγλιστράν και να κερδίζουν την κοινή τη γνώμη
κι όλοι σ' αυτό το κράτος να κοιμούνται ακόμη.

Για όλους εσάς που στηθήκατε απέναντι
τα χρόνια εκεί μέσα είναι μόνο έναντι
και είναι σα να χρωστάνε ζωή και λευτεριά
σε εκείνους που δεν ξέρουν και ζούνε μια χαρά.
Λες και πρέπει να πληρώνουν το λάθος μιας φοράς
και σε έναν κώδικα χαμένα να 'ναι συμπεριφοράς
φτιαγμένο από εκείνους τους μεγάλους τους αγνούς
στολισμένα από ηθική που δε τη χωράει ο νους.
Και έτσι λέει ανοίγουν δρόμο για τη νέα τους ζωή
και είναι έτοιμα ύστερα όλα για το αύριο που θα 'ρθει
μα η επανένταξη πονάει και στοιχίζει πιο πολύ
και απ' το ξύλο που έχουν φάει και από το υγρό κελί.
Κι ύστερα άντε να ακούσουν τις τόσες συμβουλές
κι ύστερα άντε να πιστέψουν ό,τι πια και να τους λες
χαμένες συνειδήσεις πιο μεγάλο το κακό
σκυμμένα τα κεφάλια κοινό το μυστικό.
Κι όλοι το ξέρουν σαν κοινό μυστικό.

Κάπου και εσύ θα 'χεις ακούσει ιστορίες
ή από εδώ και εκεί τις μαρτυρίες
για εργάτες που χαθήκανε στο Πέραμα στη ζώνη
για ένα μεροκάματο που το όνειρο σκοτώνει.
Για ζωές κρεμασμένες πάνω σε σκαλωσιές
να δουλεύουν μουρμουρίζοντας το χθες
να ζητάνε απ' το Θεό, να βγούνε λέει με το καλό
απ' τα σκοτεινά αμπάρια για να δουν τον ουρανό.
Μα αλήθεια είναι θυσία σε βρώμικο βωμό
γι' αυτό φωνάζω δυνατά ρε και γαμώ
τους εργατοπατέρες, τα στημένα σωματεία
και κάθε γαμημένη εταιρία.
Που τα 'χει κάνει πλακάκια μ' αυτές τις αδερφές
που έχουν γαλόνια στις άσπρες τις στολές
κι αυτό το κράτος που είναι αδύναμο να βάλει
κάποιες βάσεις σωστές και να επιβάλει.
Όλα τα μέτρα εκεί που παίζονται ζωές
μα θα μου πεις ρε βλάκα τι είναι αυτά που λες
αυτοί θέλουν καλά στημένη την απάτη
δεν έχει κέρδος να προσέχεις τον εργάτη.
Πρέπει να καιει η λαμαρίνα να πονάει το ματσακόνι
και γρήγορα η δουλειά ρε να τελειώνει
γι' αυτό φωνάζω ψηλά στον ουρανό
πως όλα αυτά είναι θυσία σε βρώμικο βωμό.

"Γι' αυτό μ' αυτά τα λίγα λόγια βγάζω τον θυμό μου. Για όλα αυτά που γίνονται κάτω απ' τον γκρίζο ουρανό εκεί στο Πέραμα. Και δεν ξεχνάω ρε όσους πέθαναν άδικα. Και δεν με νοιάζει εσείς τι λέτε. Και πως τους δικαιολογείτε όλους αυτούς τους μαλάκες που φταίνε. Εγώ δεν ξεχνάω και πονάω μαζί μ' αυτούς που ακόμα ελπίζουν. Γιατί όλα αυτά είναι θυσία σε βρώμικο βωμό."

Μια φορά και έναν καιρό ένας φίλος παλιός
που έτυχε να' ναι αλεπού λεει κι αυτός
θυμάμαι είχε πει μια ιστορία που' χε ακούσει παλιά
για έναν βάλτο που 'χε πάρει το φεγγάρι αγκαλιά.
Και μια αλεπού που έμενε εκεί
κλεισμένη χρόνια κι όλα αυτά σιωπηλή φυλακή
να παλεύει παντού λίγο χώμα να βρει
για να φυτέψει ένα σπόρο από στάχυ στη γη.
Ένα σπόρο από τους λίγους που' χε πάρει μαζί
μήπως και δώσει λέει στο βούρκο ζωή
και έσκαβε τόσο βαθιά φοβόταν λέει πως το χώμα
δεν είχε ακούσει τις ευχές της ακόμα.
Ή πως ήθελε λίγο απ' το όνειρό της να κλέψει
και κράταγε μέσα του ό,τι είχε φυτέψει
χωρίς βλαστάρι να βλέπει, να παίρνει καρπούς
και μοιάζαν ψεύτικα όλα της αλεπούς.
Μα έσκαβε ακόμα πιο βαθιά και που να δεις
όταν απάντησε η γη κι ο ήλιος της αυγής
για τον τελευταίο σπόρο που είχε βάλει απ' το όνειρό της
τότε κοίταξε ψηλά και ακούν ακόμα το ουρλιαχτό της.
Πήρε λοιπόν τους καρπούς και ενώ δεν είχε να φαει
τους έβαλε όλους στο χώμα και άρχισε να γελάει
και άρχισε λέει να βλέπει από τις στοίβες βουνά
είδε φεγγάρι και ήλιο να κυνηγιούνται ξανά.
Έτσι ξεχνούσε την πείνα, την κομμένη ουρά της
τα βρώμικα χόρτα που υπήρχαν κοντά της
βούταγε μέσα στη λάσπη έμοιαζε θάλασσα τώρα
είχε τριγύρω τα στάχια, χρυσαφίζαν σαν δώρα.
Και κάθε φορά που η γη γεννούσε
τα μάτια σήκωνε ψηλά στον ουρανό κοιτούσε
κι άφηνε το ουρλιαχτό της να φοβίζει τα πουλιά
που όταν νοιώθανε ζωή πέταγαν τόσο χαμηλά.
Μα φύλαγε τους σπόρους πιο πολύ κι απ' την ζωή της
το μοναδικό όνειρό της που ταξίδευε μαζί της
διάλεξε εκεί στον βάλτο να τ' αφήσει
και έσκυψε στη γη να της μιλήσει.
«Θες δε θες θα βγούνε κι άλλα
πιο καλά και πιο μεγάλα
σκάβω βαθιά και σ' αφήνω φυλαχτό
ένα ακόμα ουρλιαχτό».

Αντίκρυ λέει θανάτου η αλεπού του βάλτου
το τελευταίο ουρλιαχτό της στη γη το 'θαψε εμπρός της
και φώναξε στο στάχυ τύχη καλή ρε να 'χει
να τ' αγκαλιάζει η γη και ο ήλιος σαν θα βγει.